Μερικές σύντομες συστάσεις....

Είναι μερικές φορές που ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με κάποιες καταστάσεις,κάποια νέα δεδομένα που τον κάνουν να αναθεωρεί,η να αρχίζει να αναθεωρεί κάποια πράγματα που ως τότε πίστευε και θεωρούσε σωστά.Άλλοτε κάτι τέτοιο είναι φυσικό επακόλουθο και άλλοτε συμβαίνει με τραυματικό τρόπο.Η ανάγκη πάντα όμως παραμένει η ίδια,όσες πολιτικές,θρησκευτικές,κοινωνικές και άλλου τύπου ασπαστεί,αλλάξει η απορρίψει ένας άνθρωπος,η ανάγκη για την αναζήτηση της αλήθειας και του πραγματικού νοήματος της ζωής θα παραμείνει ακόρεστη.Πάνω λοιπόν σε αυτή την αρχή είναι βασισμένη και η δημιουργία του παρόντος ιστολογίου.

Είναι καιρός να γνωριστούμε...Ο σχολιασμός καθημερινών ζητημάτων και η δημόσια έκθεση προσωπικών αντιλήψεων,βιωμάτων και ανησυχιών,απο έναν άνθρωπο που σπούδασε στο Ιστορικό Αρχαιολογικό,δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο πράγμα.Ίσως η Ιστορία να ηταν και η επιστήμη που δεσμεύτηκα μαζί της για αυτόν τον λόγο.Γιατί αναλύεις και συζητάς για πράγματα που έγιναν στο παρελθόν.Στα οποία δεν ήσουν πρωταγωνιστής εσύ,ούτε φέρεις κάποια ελάχιστη προσωπική ευθύνη για τα όσα συνέβησαν.Απλά καταγράφεις...Και μετά αναλύεις.Αναλύσεις επί των αναλύσεων....Και φυσικά δεν παραμένεις απλός παρατηρητής.Ανάλογα με την στάση ζωή σου,τα πολιτικά πιστεύω και την κουλτούρα σου,θα γέρνεις πάντα πρός την πλευρά που είτε τυχαίνει να ανήκεις εσύ,η που απλά τυγχάνει της συμπάθειας σου.Τι γίνεται όμως όταν αισθάνεσαι πως έχεις πλέον υπερκαλύψει κάποια γεγονότα και κάποια ζητήματα;Και πως ναί μεν πολύ χρήσιμη η ιστορία,αλλά μήπως έχει έρθει η ώρα για μια διαδυκτιακή παρουσία που θα προσπαθήσει να ασχοληθεί όχι  τόσο με τον παρελθόν αλλά με το παρών;Και επιτέλους να ακουστεί και μια άλλη πλευρά.Όχι ενός ιστορικού,ούτε ενός επιστήμονα παρά ενός καθημερινού νέου ανθρώπου που ζεί στην Ελλάδα των μνημονίων.

Όλα τελικά είναι δρόμος

Λίγα χρόνια απομένουν για να πιάσω και εγώ τα πρώτα μου 'άντα'.Γενημένος το '89 ανήκω και εγώ επάξια στην γενιά της ήττας.Όχι μόνο αυτής που είδε το τέλος της ουτοπίας και ούτε αυτής που χρεοκόπησε την Ελλάδα.Ανήκω στην γενιά αυτή που θα πληρώσει για όλες τις αμαρτίες της προηγούμενης και που φυσικά γνωρίζει απο τώρα πως θα ζήσει χειρότερα απο τους πατεράδες της.Σε αυτή την γενιά που σήμερα δεν έχει χώρα.Θα ανήκω σίγουρα στην γενιά που θα χρειαστεί να βγάλει το φίδι απο την τρύπα για να σώσει την χώρα.Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει,ούτε καν αν θα προσπαθήσει.Το σίγουρο είναι πως θα ζήσουμε κοσμοϊστορικά γεγονότα.

Και πιάνω τον εαυτό μου συνεχώς και αναπολώ τις μέρες που είχα όνειρα για τον εαυτό μου και τον τόπο αυτό.Απο πολύ μικρή ηλικία.Θυμάμαι στα 14 μου,όταν ένας καθηγητής είπε στη μάνα μου πως έχει ένα πολιτικά ανήσυχο παιδί.Και δεν είχε άδικο.Είχε μπεί για τα καλά μέσα μου ο σπόρος της πολιτικοποιήσης.Πολύ πιθανό να συντέλεσε σε αυτό,η μανιώδης ανάγνωση της ιστορίας και η μάλλον ρομαντική μου επιθυμία να ζήσω και εγώ κάποια ένδοξα γεγονότα σαν και αυτά που διάβαζα και με συνεπέρνανε.Αναζητούσα αιτίες και στη συνέχεια λύσεις.Αντιλαμβανόμουνα πως η ελληνική κοινωνία που μπορεί να γλένταγε τα τελευταία χρόνια των παχέων αγελάδων και της ψεύτικης ευμάρειας,αλλά στα μάτια μου έμοιαζε εκφυλισμένη και αποτυχημένη.

Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό,η κατάληξη ενός πρόωρα πολιτικοποιημένου παιδιού δεν χρειάζεται και ιδιαίτερα μεγάλη φαντασία.Η γνωριμία μου με την ΚΝΕ θα αποτελέσει ορόσημο στη μέχρι τότε ζωή μου.Ήμουν τότε 16 χρονών.Αισθανόμενος απόμακρος απο μια γενιά που δεν την ενδιέφερε τίποτα παραπάνω απο την καλοπέραση και τις διάφορες ριχές απολαύσεις,δεν ηταν ιδιαίτερα δύσκολο να αποφασίσω να γίνω και εγώ πολιτικός στρατιώτης.Και μάλιστα σε ένα απο τους πιο ιστορικούς,σκληρούς και έμπειρους στρατούς που υπήρξαν ποτέ.Αυτόν της νεολαίας του ΚΚΕ.

Και δεν μπορώ να πώ.Υπήρξε μεγάλο σχολείο για μένα.Είδα και έμαθα κάποια πράγματα που με βοήθησαν στη συνέχεια να δώ τον κόσμο με άλλο μάτι,Αλλά και αυτή δεν πρέπει να έχει παράπονο καθώς έλαβε ως προίκα έξη χρόνια απο την ζωή μου.Χρόνια που άλλες φορές τα θυμάμαι  και γελάω,άλλες κλαίω,άλλες οργίζομαι,άλλες θέλω να τα ξεχάσω και άλλες νοιώθω νοσταλγία.Ειδικότερα για τα πρώτα χρόνια μου σε αυτή,που συνέπεσαν με το αποκορύφωμα της εφηβείας μου,τους πρώτους μεγάλους έρωτες,την χρυσή ενηλικίωση των 18 και ενός ιδεαλισμού και μιας αγνότητας που γέμισε σαν τίποτα άλλο στη ζωή μου.Έξη χρόνια λοιπόν βρέθηκα σε ένα χώρο-χορό,μέσα στον οποίο έζησα αντικρουόμενες εμπειρίες.Η προσγείωση απο τον αγνό ιδεαλισμό και τα ρομαντικά χρόνια,στην ωμή πραγματικότητα των εσωτερικών συγκρούσεων,ιντριγκών και της κομματικής γραφειοκρατίας υπήρξε απότομη.Ένας ολόκληρος χρόνος υπήρξε βασανιστικός για το αν θα έπρεπε να φύγω η να παραμείνω.Επέλεξα το πρώτο και στη συνέχεια τα γεγονότα με δικαιώσαν για την επιλογή μου αυτή.Αμέσως μετά ήρθε ο στρατός.Και φυσικά ένας 'ανήσυχος' σαν και εμένα δεν θα πήγαινε για μια απλή θητεία.Υπηρέτησα 14 μήνες την Μητέρα Πατρίδα ως Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός.Και πέρα απο το πατριωτικό μου καθήκον είχα την ευκαιρία να γνωρίσω απο κοντά άλλον έναν μηχανισμό εξουσίας.

Ναί ήμουν και εγώ στην ΚΝΕ!!!!!

Πολιτικά άστεγος λοιπόν αν και συνέχισα μέχρι πολύ πρόσφατα να υποστηρίζω εκλογικά το 'τιμημένο΄ κόμμα.Και να η αρχή της μεγάλης σύγχησης.Με αντιλήψεις άλλοτε εθνικιστικές και άλλοτε κομμουνιστικές,άντε τώρα βρές χώρο να σε εκφράζει.Πλέον πιστεύω ξεκάθαρα πως κομμουνιστής δεν έγινα μόνο λόγω της τότε νεανικής μου έξαψης,αλλά λόγω ενός ιδιαίτερου εθνικισμού που υπόβοσκε μέσα μου και που ως τότε δεν είχα καταλάβει.

Απερίγραπτος θαυμασμός για την ΕΣΣΔ και τα επιτεύματα της,στην οικονομία,στην επιστήμη,στην κοινωνία,στο στρατό και στο διεθνες γίγνεσθε.Το ίδιο για χώρες όπως η Κούβα και το Βιετνάμ που μετά απο ηρωικό αγώνα κατάφεραν οι λαοί τους να γίνει κύριοι στον δικό τους τόπο.

Όλα αυτά φάνταζαν ιδανικά στα μάτια μου και οραματιζόμουνα μια Ελλάδα βιομηχανική,με κατοίκους που ευημερούν και μοιράζονται ίσες ευκαιρίες,με παρελάσεις πιονέρων στους δρόμους,με το έντονο το αίσθημα της ασφάλειας και φυσικά μια χώρα με την αίγλη μιας στρατιωτικής υπερδύναμης που κανείς δεν θα ήθελε να τα βάλει μαζί της και που θα εγγυόταν την ασφάλεια και την εδαφική της ακεραιότητα και την ειρήνη του Έθνους.

Φυσικά όλα αυτά αποδείχτηκαν όνειρα θερινής νυχτός.Στην πατρίδα μου βασιλεύει η ανομία,η υποκρισία,η διαφθορά,ο εκφυλισμός και η οικονομική αβεβαιότητα.Συνομιλικοί μου φεύγουν εξωτερικο για μια καλύτερη τύχη.Η φτώχεια έχει χτυπήσει το 1/3 του πληθυσμού και η χώρα αυτή έχει σταματήσει να γενάει και πλέον γερνάει με ταχείς ρυθμούς.

Για την ακρίβεια πεθαίνει.Και δεν μπορώ να εγγυηθώ πως η κατάσταση αυτή είναι αναστρέψιμη πλέον.

Για την ακρίβεια είμαι και εγώ ξεκρέμαστος.Έχοντας πλέον χάσει κάθε ενδιαφέρον και δύναμη να ασχοληθώ ενεργά με τα πολιτικά πράγματα όπως τότε,αφού αισθάνόμαι πως πλέον δεν έχει κανένα νόημα.Ίσως και να έχω λάθος.Πολλά απο  αυτά στα οποία πίστευα κατέρρευσαν μπροστά μου,η αναγκάστικα να τα αναθεωρήσω.Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στα πολιτικά.Απο ενδιαφέροντα και παρέες μέχρι κάποιες βασικές αντιλήψεις γύρω απο τον κόσμο.Και η ερώτηση πάντα να περιμένει στη γωνία.Ποιό είναι το πραγματικό νόημα της ζωής;Μια ύπαρξη παραδωμένη στον υλισμό και τον ατομισμό του σύγχρονου δυτικού κόσμου;Η μια ύπαρξη που ενσαρκώνει ένα ηρωικό ιδεώδες,έναν ηρωικό τρόπο ζωής μιας προγενέστερης εποχής,κάτι συλλογικό και κάτι που δίνει νόημα στην ύπαρξη της ζωής ενός αντρός;Κάτι που να έχει σκοπό να ξανακυλήσει την ιστορία και που να δώσει ώθηση για πραγματική πρόοδο μιας όμαδας,μιας κοινότητας,ενός έθνους και γιατί όχι του κόσμου ολόκληρου;Δεν ξέρω όμως αληθινά πόσοι και ποιοί θα ηταν έτοιμοι για την δεύτερη επιλογή.

Απο την άλλη στα επαγγελματικά μου υπάρχει μεγαλύτερη σταθερότητα όσο περίεργο και  αν ακούγεται αυτό.Έστω και έχοντας μόνο 6 μήνες τον χρόνο δουλειά.Με το τέλος των σπουδών μου και σε αναζήτηση καλύτερης τύχης,αποφάσισα να αφήσω την Αθήνα και να μεταναστεύσω εσωτερικά σε αναζήτηση εργασίας και νέων εμπειριών.Η Αθήνα άλλωστε με είχε απο καιρό γίνει πληκτική και σκιώδης.Βρίσκομαι σε ένα όμορφο νησί του Ανατολικού Αιγαίου και παρά τις όποιες δυσκολίες με έχει βοηθήσει να βρώ τον εαυτό μου.Πολλά γυρίζουν στο μυαλό όσον αφορά το μέλλον,αλλά ακόμα δεν γνωρίζω τι πρόκειται να κάνω.Σημασία όμως έχει πως δεν σταματάω να αναζητάω αυτά που αναζητούσα πάντα.Την αλήθεια και το νόημα της ύπαρξης.....