Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο

“ Η Ελληνική φυλή έχει τελείως εξολοθρευθή από την Ευρώπη. Η φυσική ομορφιά, το μεγαλείο του πνεύματος, η απλότητα των συνηθειών, η καλλιτεχνική δημιουργία, οι αθλητικοί αγώνες, οι πόλεις, τα χωριά, το μεγαλείο των μνημείων και των αρχαίων ναών, ακόμα και το όνομα του λαού, έχουν εξαφανισθή από την Ελλάδα…  Ούτε μία απλή σταγόνα αίματος, γνησίου ελληνικού αίματος, δεν τρέχει στις φλέβες των χριστιανών κατοίκων της σημερινής Ελλάδας. Μιά τρομερή καταιγίδα διασκόρπισε έως την πιό απόμακρη γωνιά της Πελοπονήσου μιά νεά φυλή συγγενή προς την μεγάλη φυλή των Σλάβων. Οι Σκύθες-Σλάβοι, οι Ιλλυριοί-Αρβανίτες, οι συγγενικοί με τους Σέρβους και τους Βουλγάρους λαοί, είναι εκείνοι που τώρα ονομάζουμε Ελληνες. Ενας λαός με σλαβικά χαρακτηριστικά , τοξοειδείς βλεφαρίδες και σκληρά χαρακτηριστικά Αλβανών βοσκών του βουνού, που φυσικά δεν προέρχεται από το αίμα του Νάρκισου, του Αλκιβιάδη και του Αντίνοου. Μόνο μία δυνατή ρομαντική φαντασία μπορεί να ονειρεύεται ακόμα μιά αναγέννηση των

Και κάπως έτσι φτάνουμε στα τέλη Φεβρουαρίου 2008 και στην πρώτη μου εξεταστική. Αν και δεν διάβασα όσο έπρεπε και όσο μπορούσα,τα αποτελέσματα μόνο αρνητικά δεν μπορούσαν να χαρακτηριστούν.Απο τα πέντε μαθήματα είχα περάσει τα τέσσερα,την στιγμή που ο μέσος όρος του έτους μου θεωρούσε μεγάλη επιτυχία να έχει περάσει δύο άντε το πολύ τρία.Πολλοί συμφοιτητές μου δεν είχαν περάσει ούτε ένα. -Άρε πούστηδες εσάς θα έπρεπε να είχε παιδιά ο πατέρας μου για να εκτιμούσε τι θησαυρό έχει.... -Ρε πούστη Μαθιέ και τι είναι το πτυχίο γκόμενα να το πάρουμε στα τέσσερα...χρόνια; -Παιδιά ωραία τα πάρτι,τα ξενύχτια,τα γκομενικά,οι καφέδες και όλες οι κρεπάλες αλλά ήρθαμε εδώ πρώτα και κύρια για να σπουδάσουμε. -Κοίτα τον ρε!Κατηγορεί τον πατέρα του που τον πρήζει και μας μιλάει όπως προφανώς του μιλάει και ο πατέρας του.Μια φορά είμαστε 18!!!Μια φορά είμαστε φοιτητές!!!!!Όταν θα τελειώσουμε έχει ο Θεός να δούμε τον κόσμο όσο σοβαρά,όσο τον βλέπεις εσύ. Το ίδιο περίπου κλίμα επικρατούσε κα

Απο την εκδρομή της ΚΝΕ στον Πλαταμώνα.Κάποτε ήμουν 18. Μετά απο λίγες μέρες απο την επιστροφή μας απο τον Πλαταμώνα η σχολή έκλεισε για τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.Τις θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία εκείνες τις γιορτές.Ήταν τα πρώτα μου Χριστούγεννα χωρίς το άγχος των πανελληνίων και με ακόμα νωπά τα αισθήματα ενθουσιασμού απο την επιτυχία μου σε αυτές αλλά και απο την ενδιαφέρουσα καθημερινότητα που τότε ζούσα.Τις γιορτές εκείνες τις πέρασα στο χωριό μου.Θυμάμαι ακόμα επίσης τα μηνύματα που λάμβανα για ευχές απο αγνώστους αριθμούς,που δεν είχα αποθηκεύσει.Οι περισσότερες ηταν συμφοιτήτριες που είναι ζήτημα να θυμόμουν τις μισές.Το παραπάνω δεν το γράφω για να το παίξω 'Δον Ζουάν' αλλά τιμής ένεκεν στην νιότη μου εκείνη πρέπει να δηλώσω πως τέτοια διαθεσιμότητα σε γυναίκες δεν μου έμελλε ποτέ να ξανασυναντήσω στη ζωή μου.Και μάλιστα χωρίς να το επιδιώκω.Δεν υπήρξα όμως ποτέ γυναικάς και τα πράγματα με την Ζάνα δεν είχαν ξεκαθαρίσει. Θυμάμαι με μια γλυκιά νο