Αναμνήσεις απο την ΚΝΕ:Το τέλος 1/2:«Σε είδαν που μιλούσες με αυτούς τους δύο»

 

Με βάση λοιπόν το τελευταίο αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών ο λαός φαινότανε να είχε ξεκινήσει να μας ακούει πάρα τις διαφωνίες του με κάποιες θέσεις μας.Εμείς μπορούσαμε να τον αφουγκραστούμε;

Το ερώτημα αυτό έμελλε να απαντηθεί σύντομα.Η ευφορία που έφερε το αποτέλεσμα αυτό μου έδινε μεγαλύτερη δύναμη να συνεχίσω και πώς τα κακώς κείμενα και τα σκατά που είχα φάει εντός της οργάνωσης είχαν κάποιο νόημα.Μόνο που πλέον ήμουν αποφασισμένος πώς δεν είμαι διατεθειμένος να φάω άλλα σκατά,αντιθέτως θεωρούσα πώς έπρεπε να τα φάνε αυτοί που τα δημιουργούσαν.Την άποψη αυτή δεν την συμμεριζόμουν μόνο εγώ αλλά και άλλοι σύντροφοι απο το έτος μου καθώς και το έτος του Μηνά,του Χάρη και του Πάβελ.

Όλη η υπομονή και η ανοχή(που κακώς είχαμε δείξει)φαίνεται πώς είχε η έτεινε να εξαντληθεί.Ιδιαίτερα άσχημη εντύπωση προκαλούσε η συμπεριφορά της Ρίτσας,μια συμπεριφορά όχι μόνο απαράδεκτη και ταπεινωτική αλλά και που πρόδιδε πώς με το συγκεκριμένο άτομο κάτι δεν πήγαινε(ψυχικά)καλά.

Κάποιες κοπέλες είχαν κάνει παράπονα για την συμπεριφορά της στα όργανα,στην ίδια ακόμα και στην γραμματέα της σχολής μας αλλά αντί κάποιος να την βάλει στη θέση της,εκείνη φαινόταν να πηγαίνει απο προαγωγή σε προαγωγή(όλως τυχαίως αμέσως μετά απο αυτά τα επανειλημμένα παράπονα)σαν κάποιος όχι μόνο να την προστάτευε αλλά και να ήθελε να καταστήσει γνωστό πόσο μετρούσε η γνώμη και τα παράπονα των απλών μελών.

Με την συγκεκριμένη δεν είχα μεγάλη τριβή παρά μόνο στο πρώτο έτος όταν κάναμε λίγο παρέα μιας και γνωριζομάσταν λόγω καλοκαιρινών διακοπών πρίν μπούμε στο πανεπιστήμιο.Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος πως με εμένα ηταν πιο προσεχτική.Υπήρχαν όμως σοβαρά ζητήματα πια όχι μόνο εντός της δικής μας ΟΒ αλλά και άλλων ΟΒ της οργάνωσης στην φιλοσοφική.Και αυτά τα μαθαίναμε όχι μόνο γιατί η κατάσταση είχε γίνει τόσο απελπιστική εσωτερικά(σε αντίθεση με το καταστατικό της οργάνωσης που απαγόρευε ρητά να συζητάς προβλήματα με την οργάνωση εκτός συνεδρίασης της ΟΒ με άλλα μέλη της ΟΒ η έξω απο αυτά)αλλά και επειδή το καταστατικό αυτό είχε καταντήσει χαρτί τουαλέτας απο τα περισσότερα στελέχη της σχολής μας.

Πλέον ήταν εμφανές πώς υπήρχε δυσαρέσκεια και για τον λόγο αυτό πλέον είχανε αρχίσει πολλά μέλη να μιλάνε και να κρίνουν τις επιλογές της οργάνωσης αλλά και του κόμματος ακόμα.Συνήθως οι συναντήσεις μας γινόντουσαν στο εστιατόρειο της σχολής όπου αρκετοί δυσαρεστημένοι ερχόντουσαν να κάτσουν στο τραπέζι που καθόμουν εγώ για να βρούν ευκαιρία να μιλήσουν για τα χάλια της οργάνωσης με κάποιον που είχε δείξει πώς οι «απο πάνω» δεν μπορούσαν να τον κάνουν καλά και πώς επίσης ήταν άτομο εμπιστοσύνης και δεν θα πήγαινε μετά να τα ξεράσει σε κάποιο στέλεχος με σκοπό να κερδίσει την εύνοια της κλίκας που έκοβε και έραβε χωρίς να λογαριάζει τίποτα και κανέναν,πάνω στις δικές μας πλάτες.

Πρίν κάτι μήνες θα τους το είχα κόψει και θα τους έλεγα πώς τα προβλήματα τους με την οργάνωση και τις διαφωνίες θα πρέπει να τις συζητάνε στις ΟΒ τους και όχι μεμονωμένα,όπως είχα κάνει και άλλες φορές στο παρελθόν αλλά πλέον δεν έβρισκα λόγο να το κάνω.Η κατάσταση είχε τόσο εκφυλιστεί που δεν υπήρχε λόγος να κρατάμε τέτοιου είδους προσχήματα.

Η άποψη μου ήταν πώς έπρεπε να αρχίσουν να μιλάνε και να μην κάθονται απλά και ψηφίζουν τα πάντα που τους λένε και μετά να γκρινιάζουν.Δεν θα κρύψω όμως το γεγονός πώς ένοιωθα καλά όχι μόνο που δεν ήμουν μόνος πλέον αλλά και που φαινότανε πώς μαζευόμασταν σιγά σιγά για να βάλουμε τέλος στο καθεστώς αυτό σέκτας που επικρατούσε.

Όπως όμως έχω προαναφέρει πέραν απο όλα,πρώτα έπρεπε να βάλω τάξη στην δική μου ζωή και επιγόντως.Το ζήτημα απόκτησης του κωλόχαρτου που λέγεται Lower και το είχε και η κουτσή Μαρία μου είχε γίνει εμμονή.Διάβαζα έκανα ασκήσεις,δεν θα επέτρεπα αυτή την φορά αποτυχία.

Την ίδια στιγμή έψαχνα να βρώ δουλειά για να μπορώ(επιτέλους)να συντηρούμαι μόνος μου,χωρίς να εξαρτάμαι απο τους δικούς μου.Δυστυχώς όμως η εποχή αυτή δεν ήταν η κατάλληλη για αυτό καθώς βιώναμε την κρίση.Άργησα στον τομέα αυτό αλλά τι μπορούσα να κάνω;Την έβγαζα με μερικά μεροκάματα σε φυλλάδια και παρόμοιες μαλακίες μια φορά στο τόσο.Είχα όμως αρχίσει να αντιλαμβάνομαι το πόσο σημαντικό πράγμα είναι η δουλειά,ιδιαίτερα για έναν άνθρωπο σαν και εμένα που έλεγε(και πίστευε)πώς αγωνίζεται για την εργατική τάξη.Το να μιλάς για την εργατική τάξη χωρίς να μετέχεις ώς τμήμα της στην παραγωγή στην καλύτερη περίπτωση μόνο γραφικό σε καθιστά.

Ξεκίνησα κιόλας να ξεκόβω τις «αλητείες»μου που είχα,εκείνα να μαζώματα στα παρκάκια με τον Ζαχαρία και τον Παντελή μέχρι την ώρα που άνθρωποι πηγαίναν το πρωί στις δουλειές τους.

Άλλωστε ο Ζαχαρίας πιά είχε πολύ σημαντικότερα πράγματα να κάνει.Τον είχα γνωρίσει στην Ξένια και είχαμε βγεί μια δυό φορές μαζί και φαίνεται πώς κάτι έπαιζε μεταξύ τους.Απο την άλλη ο Παντελής που είχε φτάσει τέταρτο έτος και είχε περάσει μόλις τέσσερα μαθήματα είχε αποφασίσει και αυτός να εργαστεί σκληρά για να καλύψει το χαμένο χρόνο.

Μια συνάρτηση όλων των παραπάνω για την δίψα μου να πετάξω απο πάνω μου την παρακμή και σήψη των δύο τελευταίων χρόνων και να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου,είχαν ώς αποτέλεσμα οι «ολονύχτιες»με Ζαχαρία και Παντελή να περιοριστούν απο καθημερινό φαινόμενο σε μια άντε βαριά δύο φορές την εβδομάδα και αυτό όταν υπήρχε λόγος.Μάλιστα ο Ζαχαρίας επηρεασμένος απο εμένα,αποφάσισε και αυτός να δώσει και να πάρει το Lower.

Kάπως έτσι περνούσε ο καιρός μας.Η Ξένια και ο Ζαχαρίας τελικά τα έφτιαξαν και έμεινα εγώ με τον Παντελή μόνοι στο μπακουροκλάμπ.Χαιρόμουν που υπήρξα η αιτία να γνωριστούν αυτοί οι δύο αλλά ένοιωθα πώς και εγώ πρέπει να βρώ κάτι.Ήμουν μόνος μου ήδη έξι μήνες.Αλλά αυτό μπορούσε να περιμένει.Είχα πιο σημαντικά πράγματα να σκεφτώ και να κάνω πρώτα.Και αφού τα τακτοποιήσω,σειρά έχει να βάλω τάξη στην οργάνωση και αφού το κάνω και αυτό θα έχω όλο τον χρόνο να βρώ και γκόμενα.Έτσι το σκεφτόμουν δηλαδή τοτέ.

Όσον αφορά την οργάνωση,πλέον είχαμε το μεγαλύτερο κύμα διαγραφών ώς τότε.Η Ασημίνα,η Βασιλική στέλεχη μέχρι τότε αλλά και 2 ακόμα μέλη διαγράφησαν κατόπιν δική τους επιθυμίας.

Οι λόγοι που επικαλέστηκαν ήταν ώς κάποιο βαθμό σοβαροί και ανταποκρίνονταν στα προβλήματα που υπήρχαν αλλά για κάποιον που καταλάβαινε καλύτερα,πίσω απο αυτούς βρισκότανε το τέλος της φάσης που περνούσαν αφού στην ουσία ο κομμουνισμός ήταν μια φάση για αυτές/ους.

Τέλος πάντων,στην ΟΒ που έγινε για τις διαγραφές ψήφισα ενάντια στην διαγραφή της Ασημίνας και ας ήξερα πώς ηταν το αποτέλεσμα περισσότερο αντίδρασης παρά καθαρά πολιτικής θέσης.Την επόμενη,στη σχολή με έπιασε ο Χρήστου με τον Μηνά για να τους δώσω «εξηγήσεις»για την στάση σου με όσον αφορά την διαγραφή της Ασημίνας.

-Σύντροφε μας έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός πώς ψήφισες κατά της διαγραφής της Ασημίνας που στο κάτω κάτω η ίδια είχε ζητήσει.Άλλωστε τον τελευταίο χρόνο η δράση της είχε ελαττωθεί σημαντικά.Γιατί το έκανες αυτό;Άλλωστε αυτό που μας κάνει εντύπωση είναι πώς απο όσα μας είχες πεί δεν είχατε και τις καλύτερες σχέσεις.

-H αλήθεια είναι πώς σωστά θυμάστε τις σχέσεις μου με την Ασημίνα.Αλλά απο ένα σημείο και μετά οι σχέσεις αυτές βελτιώθηκαν αισθητά.Οπότε δεν είχα λόγο να θέλω να φύγει.Θεωρώ πώς είχε πολλά να δώσει.

-Ναί αλλά δεν το επιθυμούσε πλέον.Και άλλωστε είχε αρχίσει να θέτει σοβαρά ζητήματα.Για να είμαστε σίγουροι πώς δεν θα επηρεάσει εσένα η κατάσταση της,σου αλλάξαμε καθοδήγηση.Γιατί λοιπόν εσύ ενώ η ίδια είχε δηλώσει την πρόθεση της να φύγει και το έδειχνε με κάθε τρόπο,επέλεξες να καταψηφίσεις την διαγραφή της και στην ουσία να πάς ενάντια στην ίδια της την θέληση;

-Για να υπερασπιστώ την απόφαση της οργάνωσης.

-Τι εννοείς με αυτό;

-Αν θυμάσαι σύντροφε Χρήστου όταν είχα προβλήματα με την Ασημίνα και τα οποία είχαμε συζητήσει,μου είχες πεί οτι η οργάνωση την επέλεξε γιατί είχε δεί σε αυτήν προοπτικές και πώς ηταν ικανή με μερικούς μήνες στην οργάνωση να καθοδηγήσει εμένα που μέτραγα ήδη μέχρι τότε 2+χρόνια στην οργάνωση.Άρα λοιπόν προστάτεψα την απόφαση εκείνη της οργάνωσης(είπα με μεγάλη δόση χαιρεκακίας που στάθηκα ανίκανος να κρύψω και αυτό ηταν κάτι που το καταλάβαν και τους έκανε ακόμα πιο έξαλλους).

-Η στάση σου αυτή,όπως και η στάση σου σε ένα σωρό άλλα θέματα και ζητήματα δεν είναι σωστή.Να το έχεις υπόψη σου αυτό,πώς το γραφείο λαμβάνει τα πάντα σοβαρά υπόψη του.

-Αν λοιπόν το «γραφείο»λαμβάνει σοβαρά τα πάντα υπόψιν του,τότε τι έχει να πεί για την κατάντια στην οποία έχουμε βρεθεί τα τελευταία 2 χρόνια;Πώς έχει χαθεί κάθε ίχνος συντροφικότητας και πώς στην ουσία χωμένη μέσα στην εσωστρέφια έχουμε οργάνωση δύο ταχυτήτων,πώς άλλα ισχύουν για τα μέλη και άλλα για τα στελέχη;Πώς...(προσπάθησαν να με διακόψουν)ΟΧΙ ΘΑ ΜΕ ΑΦΗΣΕΤΕ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΩ!!!ΠΩΣ τόσο καιρό έχουμε μηδενική δράση στο φυσικό μας χώρο που είναι το πανεπίστημιο,πώς δεν προτείνουμε τίποτα,ούτε κάνουμε κάποια δράση όσον αφορά την προάσπιση των συμφερόντων των φοιτητών και της δημόσιας ανώτατης παιδίας;ΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΣΑΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;

Τα είπα και σηκώθηκα και έφυγα.Δεν είχα καμία όρεξη να κάτσω να ακούσω τις μαλακίες τους όπως παλαιότερα.Άλλωστε πλέον το μήνυμα το είχαν πάρει.Ξέρανε πολύ καλά πώς πλέον δεν μπορούσαν να με κάνουν καλά και πώς υπήρχε σοβαρό πρόβλημα «αντιμετώπισης» μου.Και πολύ το είχα αργήσει. 

Την ίδια περίοδο άλλωστε είχαν αρχίσει να μου κάνουν όχι μόνο σοβαρό ψυχολογικό πόλεμο αλλά και συστηματική προσπάθεια δολοφονίας χαρακτήρα στο εσωτερικό της οργάνωσης.Διέδιδαν δώθε κείθε πώς είμαι εθνίκι,εθνομπολσεβίκος,στρατόκαυλος,μιλιταριστής και λοιπές μαλακίες.Μάλιστα...Με  παρουσιάζαν ώς στρατόκαυλο και μιλιταριστή αυτοί που δεν μπορούσαν ούτε να κλάσουν χωρίς άδεια του «κόμματος».Αυτοί που αν έξω είχε 30+βαθμούς και ήλιο και το «κόμμα» τους έλεγε πώς είναι νύχτα με -30,αυτοί με φανατισμό θα υποστήριζαν το δεύτερο.Αυτοί είχανε το θράσσος να αποκαλούν εμένα «στρατιωτάκι»,που καθόντουσαν σούζα όταν τους κατσάδιαζε κομματικό όργανο.Ειρωνία,υποκρισία,παράνοια όλα τα παραπάνω,δεν ξέρω.

Απλά όλως τυχαίως μετά την τελευταία διαφωνία που είχα μαζεί τους,οι μαλακίες τους εντάθηκαν όλο και περισσότερο.Στην οργάνωση είχαν μπεί κάτι φίλοι του Τάκη,αναρχικοί δηλώναν,που φυσικά ήταν παιδιά μικροαστικών μεσοαστικών οικογενείων,όπως και ο Τάκης.Ένας απο αυτούς μια φορά,χωρίς να έχουμε αλλάξει ποτέ κουβέντα,ούτε και γνωριζόμασταν,καθόταν με τον Τάκη και την λοιπή παρεϊτσα των αργόσχολων και μου είπε χωρίς λόγο και αιτία:

-Δεν μου λές το καινούργιο τραγούδι του Τοτέμ,το ελληνόπουλο το έχεις ακούσει;

-Όχι δεν το έχω.Αλλά θυμάμαι ακόμα το παλαιό oldschool τραγούδι των ΖΝ,είσαι μαλάκας μαλάκα.

Ο γελοίος χαραμοφάης πήθικος δεν είπε λέξη.Έμεινε μαλάκας όπως ο μαλάκας των ΖΝ.Απο που και ώς που αυτό το τσουτσέκι που μόλις είχε οργανωθεί ερχότανε σε εμένα με τα τόσα χρόνια και τόσους αγώνες στην πλάτη να μου πουλήσει ειρωνεία;Αλήθεια τι σκατά είχα κάνει τόσο λάθος να περιτρυγρίζομαι απο εκείνη την αποικία κουτοπόνηρων ηλιθίων;

Πλέον όμως αυτό το ερώτημα δεν μου έριχνε την ψυχολογία αλλά ενίσχυε την επιθυμία μου να τους γαμήσω όλους εκεί μέσα.Είχα κακώς ανεχθεί πολλά.Πλέον όχι μόνο δεν είχα σκοπό να το συνεχίσω αλλά όταν θα έκρινα πώς είχε έρθει ο καιρός θα έβγαινα στην αντεπίθεση.

Τα χρέπια αυτά είχαν ανοίξει τις πόρτες του φρενοκομείου απλά δεν το γνώριζαν ακόμα.Όμως για να γίνει αυτό έπρεπε πρώτα να κλείσω τα εσωτερικά μου μέτωπα.Μια μέρα πρίν πάω να δώσω το Lower ήμουν καλεσμένος σε ένα πάρτι αποφοίτησης ενός φίλου του Αποστόλη.Θα το έκανε στο ρεμπετάδικο που είχαν οι γονείς του,γεγονός πού σήμαινε πιώμα δίχως αύριο.Σκέφτηκα πώς αυτό θα με χαλαρώσει και θα με βοηθήσει να πολεμίσω το στρές μου.Τέτοιο στρές για τα κωλοαγγλικά ούτε στις πανελλήνιες δεν είχα.Έφταιγε το γεγονός των τριών απανώτων αποτυχίων μου με έκανε να αισθάνομαι με την πλάτη στον τοίχο.Ήταν για μένα ζήτημα τιμής!!!!

Ξεκίνησα με μπύρα,στη συνέχεια ο φίλος του Αποστόλη μου έφερε ούζο,στην συνέχεια οι υπόλοιποι θέλησαν να τσουγκρίσουν με κρασάκι,οπότε και εγώ δεν είπα όχι.Ανέμεσα στο παρεάκι και μια κοπελίτσα ξανθιά,γλυκούλα αν και με κάποια  λίγο παραπάνω κιλάκια,αφού επι ώρα με γλυκοκοίταζε προσπάθησε να με προσεγγίσει.Μιλούσαμε σε αρκετά ευχάριστο κλίμα.Ήταν λίγα χρόνια μεγαλύτερη απο εμένα,που δούλευε κομμώτρια απο μικρή και είχε βγεί νωρίς στην βιοπάλη.Αυτό απο μόνο του με εξίταρε.

Επιτέλους,σκέφτηκα.Ένα κορίτσι απο την εργατική τάξη.Καιρός ήτανε,αρκετά με τις κόρες μικροαστικών οικογενείων που είχα πίξει και στην οργάνωση αλλά και στην προσωπική μου ζωή.Με τα πολλά και έχοντας έρθει στο κέφι,αποφάσισα να χορέψω ζεϊμπεκιά(να εντυπωσιάσω έτσι και το προλεταριακό γκομενάκι).Μέχρι εκείνη την στιγμή είχα κάνει μεν κεφάλι καλό,ήμουν σε μια πολύ καλή κατάσταση αλλά είχα τον έλεγχο 100%,παρά τις ποσότητες αλκοόλ και τους συνδιασμούς που είχα κάνει.

Όταν λοιπόν σηκώθηκα στις πρώτες στροφές κατάλαβα πώς κάτι δεν πάει καθόλου καλά.Αλλά πάντα ώς αρχή το είχα πώς ο ζεϊμπέκικος είναι ένας αρσενικός χορός και όποιος σηκώνεται να τον χορέψει,έχοντας μάλιστα ζητήσει παραγγελιά απο την ορχήστρα το τραγούδι που επιθυμεί,ωφείλει να τον χορέψει μέχρι τέλους και ας είναι να σβήσει πάνω στον χορό.

Ειλικρινά δεν ξέρω πώς τα κατάφερα ούτε πώς φαινόμουνα,ο Αποστόλης είπε πώς ηταν το καλύτερο ζεϊμπέκικο που με έχει δεί να σέρνω αλλά δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη καθώς απο ένα σημείο και μετά το μόνο που θυμάμαι είναι μουσική και όλα να γυρίζουν.

Γύρισα πίσω την τύπισσα που μιλούσαμε και εκεί δέχτηκα το τελειωτικό «χτύπημα».Μου είπε πώς ήταν μητέρα ενός μικρού αγοριού και μου έδειχνε φωτογραφίες του.Η αλήθεια είναι πώς πάντοτε έβρισκα χαριτωμένα τα παιδιά αλλά όχι τις μανάδες τους,

Τι εννοώ με αυτό χωρίς να παρεξηγηθώ:Είχα μεγάλη δυσκολία να μπώ σε μια ερωτική περιπετεια η σχέση με κάποια κοπέλα που έχει παιδί.Με έκανε να αισθάνομαι πολύ άβολα.Ίσως απο μια αίσθηση λανθάνοντος σεβασμού σε εκείνη και στο παιδί,ίσως επειδή αισθάνομαι άβολα με το να βγαίνω με κάποια που έχει παιδί με κάποιον άλλο,ίσως επειδή το παιδί της θα είναι μεγαλύτερη προτεραιότητα(και σωστά) απο μένα δεν ξέρω.Δεν λέω πώς είναι κάτι σωστό,ούτε έχω πρόβλημα με τις γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους και πολλές φορές κάνουνε τεράστιο αγώνα που είναι αξιέπαινος και αξιοθαύμαστος.Αυτό που λέω είναι πώς ανεξαρτήτου εμφάνισης και χαρακτήρα βρισκόντουσαν εκτός της λίστας μου.

Κατέβαλα λοιπόν φιλότιμες προσπάθειες να συνεχίσω να δείχνω το ίδιο φιλικός με πρίν αλλά μάλλον δεν μου βγήκε.Κάποια στιγμή πήγε και έκατσε εκεί που καθόταν πρίν με τις φίλες της.Εγώ κύριος,συνέχισα να πίνω.

Ήμουν σε μια φάση απίστευτης νιρβάνας που δεν σκεφτόμουν απολύτως τίποτα αλλά και να σκεφτόμουν κάτι....δεν θυμάμαι πολλά πράγματα.

Εκείνη με την σειρά της τα είχε επίσης τσούξει για τα καλά.Ο Αποστόλης,ο φίλος του και όλη η παρέα το ίδιο.Κάποια στιγμή ο καλός μου Αποστόλης έρχεται και κάθεται δίπλα μου.

«Όλα εντάξει αρχηγέ;Σε είδα μιλούσες με την Γιώτα(τυχαίο όνομα δεν θυμάμαι το κανονικό της),παίζει κάτι μαζί σας;»

«Όχι ρε τι να παίζει;Τίποτα άλλωστε έχει παιδί.Δεν είμαι εγώ για τέτοιο.Αλλά ρε φίλε πές μου γιατί έχει πάει έχει κάτσει εκεί με τις φίλες της με κοιτάει και γελάει;»

«Βασικά Μάριε ήρθα εδώ για να δώ πώς είσαι και για να σου πώ πώς και η ίδια λέει πώς την κοιτάς και γελάς.»

«Κάνω κάτι τέτοιο;»

«Ναί»

«Μαλαάκα έχω γίνει λιώμα,θα πάααααω κάτω στην τουαλέτα να ρίξω νερό να στανιααάρω»

Δεν ξέρω πώς κατέβηκα τα σκαλοπάτια χωρίς να πέσω.Το μόνο που θυμάμαι είναι να ρίχνω μπόλικο κρύο νερό στο πρόσωπο μου,στη συνέχεια να με κοιτάω στον καθρέφτι και να ξεσπάω σε γέλια.Στη συνέχεια το επόμενο που θυμάμαι είναι να έχω ξαπλώσει κάτω στην τουαλέτα και να κοιτάω το ταβάνι,ένας Θεός ξέρει πόση ώρα.

Κάποια στιγμή με όση δύναμη βρήκα σηκώθηκα και πήγα πάνω με τους άλλους.Κάποιοι απο την παρέα ήδη είχανε φύγει και γενικότερα φαινόταν πώς φτάναμε στο τέλος.

Απο εκεί και μετά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα,αν και ο Αποστόλης μου περιγράφει πώς είχα έναν «σπαρταριστό»σουρεάλ διάλογο με έναν φίλο του οικοδεσπότη μας απο την Λειβαδιά,που ετοιμαζόταν να φτιάξει ένα γάρο και εγώ ο κλασσικός ο κνίτης γύρισα και του είπα:

«Ρε φίλε αυτό που κάνεις το κάνουν μόνο οι αποτυχημένοι».

Ατάραχως εκείνος αποκρίθηκε:

«Ρε φιλαράκι έχεις δοκιμάσει ποτέ;»

«ΟΧΙ»

«Τότε πώς ξέρεις και εσύ πώς δεν είσαι αποτυχημένος;»

Επικοί διάλογοι.

Όπως και να έχει και πλέον έχοντας ως γνώση για τα όσα έγιναν τις περιγραφές,ένα παλλικάρι που έμενε Ν.Σμύρνη και αυτός με έβαλε σε ένα ταξί και με πήγε σπίτι μου.Στα παιδιά είπε πώς κάπου στην Συγγρού άνοιξα το παράθυρο,βγήκα ο μισός έξω και άρχισα να φωνάζω συνθήματα του ΠΑΟΚ.

Επέστρεψα σπίτι ξημερώματα πρωί και άρχισα επίμονα να χτυπάω το κουδούνι,σαν μικρό παιδί.

Όταν ήρθε κι άνοιξε η μάνα μου με το νισταγμένο αλλά και θυμωμένο βλέμμα της μαζί πέθανα στα γέλια.

Το άλλο πρωί ξύπνησα με πονοκέφαλο και με γκρίνιες για τα χτεσινά μου καμώματα.

Στη συνέχεια μου διηγήθηκαν όλα όσα έκανε και απο αυτά άντλησα τις πληροφορίες για τα όσα περιέγραψα στην παραπάνω παράγραφο.Η γκρίνια μετά εντάθηκε και πλέον είχε να κάνει με την κατάσταση σκληρού hang over που βρισκόμουν,για να πάω να δώσω το γαμήδι το πτυχίο για τα αγγλικά.

Το καλό όμως οτι αν και νηφάλιος το αλκοόλ ακόμα έρεε στις φλέβες μου και με έκανε να μην αισθάνομαι το παραμικρό άγχος.

Οι γονείς μου ως συνήθως είχαν άλλη άποψη και είχαν προδιαγράψει ήδη την τέταρτη συνεχόμενη αποτυχία.Εγώ με έναν πονοκέφαλο αλλά με σχεδόν μηδενικό άγχος.Πήγα το έδωσα και τελείωσα.Το άγχος ξεκίνησε απο την επόμενη μέρα,μέχρι να βγούν τα αποτελέσματα.

Τελικά ένα μήνα μετά,βγήκαν και το είχα περάσει μάλιστα με Β.

Τότε αναλογίστηκα:

«Ααααα ρε Μάριε πόσο μαλάκας έχεις υπάρξει;Αν την πρώτη κιόλας φορά τα είχες κοπανήσει και την επόμενη πήγαινες να το δώσεις δεν θα είχε χρειαστεί να δώσεις άλλες τρείς φορές».

Τα μέτωπα λοιπόν ένα πρός ένα φαίνοταν να είχαν αρχίσει να κλείνουν.Η τουλάχιστον έτσι φαινόντουσαν.

Ήρθε και η εξεταστική του εαρινού εξαμήνου στην οποία μετά απο 2 χρόνια πήγα ικανοποιητικά προετοιμασμένος.Είχα πλέον βάλει σκοπό να δικαιολογήσω την ιδιότητα του φοιτητή και να επιστρέψω στα «χρυσά»χρόνια του πρώτου έτους.

Η καθημερινότητα μου είχε βελτιωθεί αισθητά.Επιτέλους ζούσα μια φυσιολογική ζωή,όχι όπως την είχα φανταστεί αλλά πολύ καλύτερη απο αυτή που βίωνα μερικούς μήνες πρίν.

Σε αυτό με βοήθησε η τριβή μου με την Ξένια η οποία ήταν πολύ επιμελής φοιτήτρια.Και η αλήθεια είναι πώς την Ξένια την αγκαλιάσαμε όλοι πέρα απο τον Ζαχαρία που είχαν σχέση.

Ο Παντελής,ο Αντρέας,ο Αποστόλης και ο Λάζαρος.Γίναμε όλοι μια μεγάλη παρέα.Και σε αυτή φυσικά και ο πρωτοετής Σπύρος που είχε ξεκινήσει την φιλία μαζί της πρίν απο όλους μας.

Αυτή η ενσωμάτωση νέων ανθρώπων έδωσε στην παρέα μας,την ζωντάνια και την όρεξη για ζωή που μας έλειπε.Και είχε αντίκτυπο σε όλους μας.

Κάποια στιγμή ο Σπύρος με πλησιάσε όταν ήμασταν μόνοι μας και μου είπε πώς θέλει να μιλήσουμε ιδιαιτέρως.

«Βρίσκομαι στην δύσκολη θέση να σε ενημερώσω πώς αν και νέο μέλος στην οργάνωση,βλέπω πράγματα που δεν μου αρέσουν καθόλου».

«Καταλαβαίνω,θές να μου πείς όμως τι ακριβώς εννοείς;»

«Φυσικά.Υποτίθεται πώς είμαστε μια κομμουνιστική οργάνωση νεολαίας και μόνο τέτοια δεν μου φαίνεται πώς είναι.Ελάχιστοι απο αυτούς που βρίσκονται σε αυτή,ξέρει για ποιόν λόγο βρίσκεται εκεί και πολλά επίσης στελέχη λειτουργούν όχι σαν κομμουνιστές αλλά σα να είναι στελέχη-καριερίστες σε πολυεθνικές εταιρείες.Ειδικά ο Αλέκος(δεν εννοεί τον καλό Αλέκο απο το έτος μου αλλά τον άλλο)όπου σταθεί και όπου βρεθεί προσπαθεί να αποκτήσει την εύνοια των στελεχών.Είχε πάει ταξίδι και έφερε δώρα μόνο στα στελέχη,όχι μόνο απο το τμήμα μας αλλά και απο τα υπόλοιπα τμήματα.Έχει γενικά καβαλίσει το καλάμι και δεν του λέει κανείς τίποτα».

«Σπύρο καταλαβαίνω.Αν και το σκηνικό με τα δώρα και τα στελέχη δεν το γνώριζα,είναι αλήθεια πώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά.Κάτω απο άλλες συνθήκες θα προσπαθούσα να αποφύγω την συζήτηση αυτή και να σε παραπέμψω στην  ΟΒ σου να κάνεις τα παραπάνω σου αλλά δυστυχώς πλέον ξέρω καλά πώς αν κάνω κάτι τέτοιο πέραν του οτι κοροϊδεύω τον εαυτό μου,θα κοροϊδέψω εσένα και την εμπιστοσύνη που μου έδειξες».

«Και το χειρότερο είναι πώς κακολογούν άτομα που εκτιμώ και θεωρώ δικούς μου ανθρώπους».

«Εννοείς ε...»

«Ναί εννοώ εσένα».

«Τι λένε δηλαδή;»

«Το να προσέχω την συναναστροφή μαζί σου γιατί σε θεωρούν προβληματικό σύντροφο».

Το τελευταίο έπεσε κυριολεκτικά κεραμύδα στο κεφάλι μου.Οκ,το έχω εμπεδώσει.Δεν με χωνεύουν κάστανο,ούτε εγώ άλλωστε.Αλλά το να με διαβάλουν έτσι σε νέους συντρόφους που με συναναστρέφονται αυτό πάει πολύ.Ο Σπύρος κατάλαβε την οργή μου και θέλησε αμέσως να με αποτρέψει απο το να πάω να τους γαμήσω όλους.

«Κοίτα καταλαβαίνω την οργή σου αλλά καλύτερα για μένα τουλάχιστον να μην πάς και με δώσεις έτσι.Νομίζω άλλωστε πώς θα είμαι περισσότερο χρήσιμος αν φανεί πώς δεν σου είπα κάτι.Έτσι θα μαθαίνω κι άλλες κακεντρεχείς δηλώσεις και θα σε ενημερώνω».

Κάθισα και το σκέφτηκα και είδα πώς είχε δίκαιο.Αν τώρα πήγαινα θα γινότανε της πουτάνας αλλά θα είχα δώσει και έναν άνθρωπο που με προειδοποιήσε για τις μαλακίες που λέγονται εναντίον μου.

Ήταν πολύ δύσκολο συναίσθημα αλλά έπρεπε να το κρατήσω για να προστατέψω τον μικρό αλλά και για να προετοιμάσω καλύτερα την επίθεση μου,όταν θα ερχότανε η ώρα.

Είχα σκοπό να ενημερώσω τον Πάβελ για το πόσο μουνόπανα είναι αλλά με περίμενε άλλη μια δυσάρεστη έκπληξη.

Όπως είχα πάει στο εστιατόριο της σχολής για να φάω,συνάντησα δύο συντρόφους απο την Θεολογική που είχα να δώ καιρό.Δεν θυμάμαι τα ονόματα τους,άς τους πούμε Χρήστο και Νίκο.Τα παιδιά αυτά τα συναντούσα πολλές φορές σε πορείες και δραστηριότητες της οργάνωσης και καμιά φορά πιάναμε κουβέντα.Ήταν ωραίοι τύποι.Τους άρεσε πολύ η στρατιωτική ιστορία όπως και εμένα και συχνά οι συζητήσεις μας είχαν να κάνουν με αυτά.

Λίγο αργότερα,ή Γεωργία η γραμματέας της ΟΒ με πήρε τηλέφωνο και μου είπε να ανέβω στον 8ο όροφο που είχε η οργάνωση το στέκι της.

Μου έκανε εντύπωση.Ήταν κάπου 16:00 το απόγευμα και οι περισσότεροι είχαν φύγει.Τι να με θέλουν τέτοια ώρα;

Εκεί με περίμενε η Ειρήνη εκείνη η συντρόφισσα απο το κόμμα που στην ΟΒ εκείνη που είχε γίνει ψιλοχαμός,θέλησε να αμβλύνει τα πνεύματα.Αφού ξεκινήσαμε με τα τυπικά,άρχισε να μου κάνει περίεργες ερωτήσεις,του τύπου πώς είναι η ζωή μου αν έχω θέματα με το κόμμα και αν υπάρχει κάτι που θα ήθελα να της πώ.

Κατάλαβα αμέσως πώς παρά την φιλική διάθεση υπήρχε μια ανακριτική διάθεση αλλά δεν ήξερα για ποιό λόγο.Ίσως για το γεγονός πώς μαθεύτηκε πώς «σπάσαμε»την καταστατική αρχή για το κουστομπολιό.Αυτό που δεν περίμενε είναι πώς ανέφερα κατευθείαν τα θέματα που είχα δυστυχώς όχι όλα αλλά εκείνα που έβλεπα και με είχαν κάνει να μου είναι η οργάνωση πλέον απωθητική(το τελευταίο φυσικά δεν το είπα).

Τότε εκείνη αφού θέλησε κάπως να μαζέψει την όλη κατάσταση,γύρισε με ένα ανθρώπινο τόνο και μου είπε.

«Οκ καταλαβαίνω πώς κάποια πράγματα δεν είναι πάντα όπως θα έπρεπε,οτι υπάρχουν αδυναμίες και πώς κάποιες φορές ο τρόπος ορισμένων δεν είναι καλός η τουλάχιστον είναι παρεξηγήσιμος.Αυτό όμως πρέπει να μας κάνει να αφήνουμε χαραμάδες για τους προδότες και εχθρούς του κόμματος;»

«Τι εννοείς;Πότε εγώ άφησα χαραμάδες για προδότες και εχθρούς του κόμματος;Εκτός αν θεωρείτε πώς με τα μέλη τα οποία έχω κάποια τριβή πώς είναι προδότες η εχθροί.Υπάρχει λοιπόν κάποια φράξια η κάτι που πρέπει να ξέρω;»

«Ποιά είναι η άποψη σου για τον Τρότσκι και τον τροτσκισμό;»

«Η χειρότερη!Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί μου κάνεις την ερώτηση αυτή;»

«Τότε γιατί χαριεντίζεσαι με τροτσκιστές που θέλησαν να κάνουν ζημιά στο κόμμα;»

«Χαριεντίζομαι εγώ;»

«ΣΕ ΕΙΔΑΝ ΠΟΥ ΜΙΛΑΓΕΣ ΜΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ»

«ΜΑ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ,ΤΟΥΣ ΞΕΡΩ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ»

«ΑΥΤΟ ΜΑΛΛΟΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΔΙΕΓΡΑΦΙΣΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΗΣΑΝ ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΝ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΗ ΦΡΑΞΙΑ;»

«ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΣ ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ;»

«ΑΠΟΛΥΤΩΣ».

«Και πάλι όμως το γεγονός πώς τους μίλαγα δεν σημαίνει πώς ήξερα τι έχουν κάνει η οτι ήμουν και εγώ μέλος της φράξιας αυτής».

«Χαίρομαι που συνενοούμαστε.Αυτό πιστεύω και εγώ.Για αυτό σε κάλεσα.Ήθελα να σιγουρευτώ και απο εσένα τον ίδιο.Τώρα που το γνωρίζεις φρόντισε να μην έχεις πάρε δώσε μαζί τους».

Πάνω στο σόκ πώς οι σύντροφοι αυτοί όχι μόνο είχαν φύγει απο την οργάνωση αλλά και πώς είχαν στήσει τροτσκιστική φράξια,δεν πρόλαβα να πώ πολλά παρά να συμφωνήσω.

Μετά όμως που σκέφτηκα το σκηνικό ένοιωσα τεράστιο θυμό όχι για αυτούς αλλά για την οργάνωση και τον εαυτό μου.

1)Ποιός τους έδωσε το δικαίωμα να με κατασκοπεύουν(όταν δεν με κακολογούν σε καινούργιους συντρόφους) και να μου επιβάλουν σε ποιούς θα μιλάω και σε ποιούς όχι;

2)Και ποιός μου λέει εμένα πώς μου έλεγε αλήθεια και δεν ήταν οι ίδιες μαλακίες που λέγανε μέχρι δώθε κείθε;

3)Πόσο χαμηλά ακόμα μπορούν να πέσουν και πώς κι εγώ στην προκειμένη περίπτωση αποδείχτηκα τόσο λίγος,όχι να υπερασπιστώ τους δύο συντρόφους,αυτό δεν ήταν δική μου δουλειά,δεν ήξερα άλλωστε τι είχε παιχτεί αλλά να υπερασπιστώ την λογική και την αξιοπρέπεια μου;

Πήρα τηλέφωνο τον Πάβελ και του είπα πώς έπρεπε να τα πούμε.Συναντηθήκαμε κέντρο και πήγαμε να αράξουμε βραχάκια.Όταν του τα είπα όλα αυτά ο τύπος άλλαξε τόσα χρώματα και με το γνωστό ύφος είπε:

«Μαλακάαααα.Έχεις καταλάβει οτι έχουμε μπλέξει άσχημα;Νομίζαμε πώς μπήκαμε σε ΚΚ αλλά είμαστε σαν κάτι τελειωμένους που έχουν μπεί σε κάτι αιρέσεις των Μορμόνων....η βασικά όχι είναι σα να είμαστε κάτι τελειωμένοι που μπήκαμε στους σαϊεντολόγους για να μας εκμεταλεύονται και να υπάρχουν απο εμάς»

«Έλα τώρα μαλάκα.Το ίδιο πράγμα είναι να μπαίνεις σε τέτοιες μαλακίες δήθεν για να βρείς τον «θεό» και το ίδιο εμείς που λόγω παράδοσης του κομμουνιστικού κινήματος,πιστέψαμε πώς αν γίνουμε κουκουέδες θα βοηθήσουμε τον λαό της χώρας μας να πάει μπροστά».

«Είδες με το κόμμα κανένα λαό να πάει μπροστά;Η μήπως τον Μηνά,τον Αλεκούκο,την Ρίτσα και πέντε έξι άλλους μαλάκες να ζούν το όνειρα/ψευδαισθήσεις τους και να τα πληρώνουμε εμείς;»

«Κάτι πρέπει να κάνουμε.Για να μείνω στην οργάνωση αυτό θα γίνει πιά όχι με τους δικούς τους όρους αλλά με τους δικούς μας.Αρκετά ανεχτήκαμε και τα σκατά τους μαζεύτηκαν και κοντεύουν να μας πνίξουν.Ήρθε η ώρα να δράσουμε.Θα ξεκινήσω επαφές με σφους και σφες που ξέρω πώς είναι δυσαρεστημένοι.Θα πιάσω και την Νατάσσα που την βγάλαν απο το γραφείο της ΟΒ.Νομίζω το τελευταίο δεν το πήρε καλά.Βασικά είμαστε περισσότεροι,έτσι και μαζευτούμε την έχουνε γαμήσει».

«Μαζί σου.Αρκετά με τις μαλακίες τους»

Ήξερα πλέον πώς η σύγκρουση ήταν θέμα πολύ κοντινού χρόνου.Δεν νομίζω έμενε κάτι να κάνω επιπλέον.Ήξερα πώς τα πράγματα θα χειροτερεύαν όσο τα αφήναμε και στο τέλος τα θύματα θα ήμασταν μόνο εμείς.Το 2011 έπρεπε να είναι χρονιά λύτρωσης απο όλες τις απόψεις.

Και φαίνοταν πώς έτσι ήταν.Έδωσα πέντε μαθήματα και πέρασα τα τέσσερα απο αυτά.Μεγάλη ανάσα μετά απο καιρό.Επίσης τα μεροκάματα που έκανα απο δώ και απο εκεί έστω και λίγα είχαν βελτιώσει κατά πολύ την οικονομική μου κατάσταση αλλά και την αυτοπεποίθηση μου.

Είχα αρχίσει να προσέχω λίγο περισσότερο την διατροφή μου και είχαν αρχίσει να φαίνονται κάποιες μικροαλλαγές στο σώμα μου.

’Ολα αυτά έδιναν μια άλλη ώθηση στο όλο ζήτημα της ΚΝΕ.Είχα αρχίσει ήδη τις επαφές.Σιγά σιγά είχα δημιουργήσει έναν ευρή κύκλο ατόμων απο την ΟΒ.Στην αρχή μαζεύομασταν στο εστιατόριο αλλά γνωρίζοντας πώς υπήρχαν ρουφιάνοι που είχαν ως στόχο ιδιαίτερα εμένα,αποφασίσαμε χωρισμένοι σε ομάδες των 2-3 ατόμων να συναντιόμαστε σε έναν χώρο στα πλάγια του Πανεπιστημίου,σε εξωτερικό αλλά καλυπτόμενο χώρο,που δεν μπορούσε κανείς να μας δεί.

Φυσικά και αυτό ήταν απο μόνο του αντικαταστατικό ακόμα και αιτία για διαγραφή αλλά όταν σε μια οργάνωση και γενικότερα μια συλλογικότητα,οι κανόνες δεν αποτρέπουν αυθαιρεσίες και δεν προστατεύουν όλα τα μέλη το ίδιο,τότε υπάρχουν για να σπάνε!

Η ίδια η κατάσταση που επικρατούσε βοηθούσε την δυσαρέσκεια μας αυτή να μεγαλώνει και να εξανεμίζει κάθε ψίγμα τύψεων που θα μπορούσαμε να έχουμε για την στάση μας.

Την περίοδο εκείνη ο Μηνάς ανερυθρίαστα δήλωσε μπροστά μου,πώς έμπαινε στα μαθήματα κατά την εξεταστική με τον Τάκη για να τον βοηθήσει να περάσει,αφήνοντας τον να αντιγράφει απο αυτόν.

«Σύντροφε εμείς στην ΚΝΕ δεν αντιγράφουμε» και τα αρχίδια μου κουνιούνται

Μα πόσο υποκριτές πιά;Χειρότεροι και απο τους χειρότερους χριστιανούς που τόσο μισούσαν.Μάλλον γιατί πολλές φορές μισείς αυτό με το οποίο καταβάθος μοιάζεις.

Δεν έδωσα όμως σημασία.Είχα φτάσει σε σημείο να περιμένω τα χειρότερα απο αυτούς.

Την επόμενη φορά είχαμε ΟΒ και μπήκε έξαλλη η Έλσα μέσα και άρχισε να φωνάζει πώς υπήρχε πρόβλημα με τους Ριζοσπάστες,λείπανε τα λεφτά απο 10 φύλλα.Τα φύλλα αυτά ήταν χρεωμένα στην Ρίτσα,οπότε εκείνη έπρεπε να τα πληρώσει.Αμ δε....Μας είπε πώς έπρεπε η ΟΒ μας να μοιραστεί το χρέος για να καλύψουμε το κενό.Έτσι λιγότερα απο 10 άτομα(ποτέ δεν είχαμε απαρτία άλλωστε καθώς είχαμε και συντρόφους φαντάσματα),έπρεπε να καλύψουν το ποσό,το οποίο ήταν ναί μεν μικρό αλλά απο την άλλη απο που και ώς που τα απλά μέλη έπρεπε να καλύψουν τις μαλακίες ενός στελέχους;

Το τελευταίο ειδικά ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και επίσπευσε την αντεπίθεση μας.

Ήταν ήδη Φεβρουάριος και λόγω κάποιων συγχωνέυσεων ΟΒ έπρεπε να εκλέξουμε το καινούργιο γραφείο.

Θεωρήσαμε πώς ήταν η κατάλληλη ευκαιρία.Όλοι λίγο πολύ είχαμε προβλήματα με το γραφείο αλλά και με τα ανώτερα ακόμα στελέχη.Έτσι λοιπόν συνενοηθήκαμε,όταν θα ερχόντουσαν στον καθένα ξεχωριστά να μας ρωτήσουν αν συμφωνούσαμε με την πρόταση για το νέο γραφείο της ΟΒ(που φυσικά ήταν οι ίδιοι που είχαμε προβλήματα),να πούμε πώς το αποδεχόμαστε,ώστε να τους αιφνιδιάσουμε και όταν θα ερχόταν η ώρα θα απορρίπταμε την πρόταση τους και θα πρωθούσαμε την δική μας.Είχαμε συμφωνήσει και ποιοί απο εμάς θα ήταν τα μέλη του νέου γραφείου.Η Νατάσσα θα ήταν η γραμματέας,εγώ,η Στεφανία και η Ούρσουλα τα άλλα τρία μέλη του γραφείου.Όλα ήταν αίτημα.Αυτά τα χρέπια είχαν πιστέψει πώς είχαμε καταπιεί όλες τις ταπεινώσεις που είχαν υποβάλει τον καθένα/καθεμία μας ξεχωριστά και δεν θα αντιδρούσαμε.Είχαν κάνει ένα τεράστιο λάθος....

Πλέον μέσα μου ήξερα καλά πώς απο την έκβαση πλέον δεν παιζόταν αν θα ξαποστέλναμε η όχι αυτά τα γελοία άτομα που μας το παίζανε κομμισάριοι/καθοδηγητές αλλά αν θα παρέμενα μέλος της ΚΝΕ.

Και κάπως έτσι πάμε στο τέλος της εξιστόρισης των αναμνήσεων απο την ΚΝΕ,τις ιστορίες ένος άσημου μέλους της ΚΝΕ που μισήθηκε και λιδωρήθηκε απο πολλούς αλλά αγαπήθηκε και εκτιμήθηκε απο ακόμα περισσότερους....Σύντομα το τελευταίο μέρος.