Αναμνήσεις απο την ΚΝΕ:Το τέλος 2/2/Ρέκβιεμ ενός εφηβικού ονείρου

 «Τώρα καταλαβαίνω»είπε ο τελευταίος άνθρωπος

Άρθουρ Κλάρκ συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας

Οφείλω να ομολογήσω κάτι ενώπιον των αναγνωστών/στριών μου.Την στιγμή αυτή που γράφονται οι γραμμές αυτές(19/10/2025)είμαι έντονα συναισθηματικά φορτισμένος.

Και αυτό γιατί όχι μόνο ολοκληρώνω την σειρά αυτή που ξεκίνησα πρίν απο οκτώ χρόνια αλλά επειδή σαν σήμερα δεκατέσσερα χρόνια πρίν μπήκαν και επίσημα οι τίτλοι τέλους σε εκείνη την σχεδόν εξαετή περιπέτεια μου όντας οργανωμένος στην ΚΝΕ.

Μέσα στα οκτώ αυτά χρόνια άλλαξαν πολλά.Όχι μόνο στην ζωή μου αλλά και στον τρόπο με τον οποίο προσέγγιζα κάποια πράγματα.Η συγγραφή αυτή της αποτύπωσης των εμπειριών μου εντός της ΚΝΕ,ενώ άρχισε ώς μια καθαρά εσωτερική ανάγκη να εξιστορίσω την ιστορία ενός απλού μέλους της οργάνωσης νεολαίας του ΚΚΕ,μετατράπηκε όχι μόνο σε μια διαδικασία αυτοθεραπευτική αλλά και είχε απήχηση κοινού που ούτε είχα φανταστεί,ούτε με ενδιέφερε να αποκτήσω.Αυτό είχε σαν αποτελέσμα να γνωρίζω απο πρώτο χέρι πώς ανάμεσα στους αναγνώστες μου,βρίσκονται σχεδόν όλα τα άτομα που αποτυπώθηκαν αρνητικά η θετικά στις εξιστορίσεις μου(θα αναφερθώ σε αυτό περισσότερο στο κλείσιμο).

Το κυριότερο όμως όλων είναι πώς στο πέρασμα των τελευταίων χρόνων άλλαξε(η ίσως απέδειξε τι πραγματικά είναι)ο φορέας για τον οποίο καταπιάστηκα.Ας επιστρέψουμε τώρα απο εκεί που αφήσαμε τα πράγματα πρίν απο μερικούς μήνες.

Ιανουάριος 2011.Είχα συμπληρώσει τρία και κάτι ψηλά χρόνια στο Πανεπίστημιο και πέντε χρόνια οργανωμένος στην ΚΝΕ.

Εκείνος ο Ιανουάριος έφερνε έναν άνεμο μαγκιάς και αμφισβήτησης σε όλα όσα θεωρούσα μέχρι τότε «ιερά και όσια».

Μέχρι εκείνο το διάστημα είχα δεί πολλά,άσχετα αν τις περισσότερες φορές λεκτικά και στα πλαίσια πάντα της «συντροφικότητας» και της «ομαλής λειτουργίας»της οργάνωσης,την όποια αντίδραση μου την είχα κάνει πολύ ήπια.

Πλέον δεν υπήρχε χώρος για μετριοπάθειες.Δεν έβαζα απλά στόπ στις μαλακίες που έβλεπα αλλά έβγαινα στην αντεπίθεση.Και δεν ήμουν μόνος.Η δυσαρέσκεια που είχε δημιουργηθεί απο την όλη κατάσταση που ζούσαμε,είχε γυρίζει τους διακόπτες σε όλους και όλες που είχαν ακόμα κάποια ψίγματα αξιοπρέπειας και έστω και κάποιο ελάχιστο ένστικτό αυτοσυντήρησης.

Αυτοσυντήρηση....Μια λέξη που στον συγκεκριμένο χώρο φέρνει όχι απλά αλλεργία αλλά αναφυλαξία....

Τον Ιανουάριο εκείνο λοιπόν τον θυμάμαι σε μια περίοδο ελαφρίας σύγχυσης απο την μια αλλά και επανάκτησης της αυτοπεποίθησης και της δυναμικότητας που για καιρό είχα χάσει.

Οι αυταπάτες και οι ονειρώξεις μου είχαν παρέλθει.Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ένα είδος ενηλικιώσης μου.

Ο εχθρός δεν ήταν ante portas(προ των πυλών) όπως τότε πιστεύαμε αλλά intra portas(εντός των πυλών).

Ήταν ο καιρός που θα έλυνα τις διαφορές με αυτούς που με μάσκα τον κομμουνισμό και το δίκαιο του εργάτη έκρυβαν τα εσωτερικά σκατά αλλά και τις ψυχολογικές τους ανεπάρκειες.

Οι μυστικές συναντήσεις μας δίναν και πέρναν.Περιμέναμε απλά πότε θα ευνοούσαν οι συνθήκες να πάρουμε στα χέρια μας την κατάσταση.Μέχρι τότε είχαμε να επικεντρωθούμε στα δικά μας θέματα.Εγώ συνέχισα την προσπάθεια να μαζεύω τα μαθήματα που χρωστούσα ενώ έψαχνα για μια πιο σταθερή πηγή εισοδήματος.Την ίδια περίοδο η παρέα εμένα του Ζαχαρία και του Παντελή είχε δέσει.Μπορεί για κάποιο καιρό να ξοδεύαμε τον χρόνο μας στο αλσάκι της Ηλιούπολης μέχρι τα ξημερώματα αλλά πλέον εκείνη η φιλία που είχαμε έκανε καλό σε όλους μας,καθώς αποτελούσε μια διέξοδο στα αδιέξοδα που με διαφορετικές αφετηρίες και συνθήκες είχε φέρει ο καθένας στην ζωή του.

Ο Ζαχαρίας τα είχε φτιάξει με την Ξένια,ο Παντελής μάζευε και αυτός μαθήματα και είχε ξεκόψει κακές συνήθειες και εγώ να κλείνω τρύπες απο το παρελθόν και να ονειρεύομαι το παρόν και το λίγο ακόμα μέλλον που μου είχε μείνει απο την φοιτητική μου ζωή.Το πήραμε το Lower,το περάσαμε και εκείνο το μάθημα,συμπλήρωσα πέντε μεροκάματα για να πάρω εκείνο το μακρύ μαύρο παλτό που είδα στις εκπτώσεις και μου άρεσε,πέρασε ένας μήνας και δεν είχα κάποιο τσακωμό στο σπίτι,έχασα δύο κιλά,προλαβαίνω να πάω για Erasmus;Mήπως μπορώ να βρώ το θάρρος να πάω να μιλήσω σε κάποια που πρίν κάτι χρόνια είχα απορρίψει,όχι επειδή δεν την ήθελα αλλά επειδή ήμουν σε σχέση τότε;

Αλλά πρίν γίνουν όλα αυτά θα έκλεινε το ζήτημα οργάνωση.Η θα τους γαμούσα η θα έκανα ηρωϊκη έξοδο.Ξέρω ακούγεται σε κάποιους χυδαίο και ταπεινό το συναίσθημα που αισθανόμουν αλλά ήταν τέτοια η καταπίεση,απο την δολοφονία χαρακτήρα μου αλλά και η ανθρώπινη ηλιθιότητα που αντιμετώπιζα που όποιος έχει ζήσει παρόμοιες καταστάσεις μπορεί να με καταλάβει.Όποιος όχι, είναι δικό του πρόβλημα.

Όσον αφορά την ηλιθιότητα που ανέφερα παραπάνω,μπορώ να αναφέρω δύο παραδείγματα που και τα δύο συνέβησαν εκείνον τον Ιανουάριο.

Ένα απόγευμα μετά το μάθημα ο Τάκης,μαζί με τον Μηνά και τον Χάρη κάλεσε εμένα και τον Αποστόλη να πάμε να αράξουμε σπίτι του.Μιας και δεν είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε πήγαμε.Άλλωστε συνήθως περνούσαμε καλά,είχε χαβαλέ ο Τάκης όταν δεν ξύπναγε το κομματόσκυλο μέσα του και όταν δεν ήθελε να το παίξει έξυπνος.

Δυστυχώς την ημέρα εκείνη δεν θα μας έκανε την χάρη.Πάνω στον χαβαλέ λοιπόν πώς ήρθε η κουβέντα στο στρατιωτικό,είπα πώς θέλω να πάω δόκιμος και ειδικές δυνάμεις.Αμέσως στο άκουσμα της επιθυμίας αυτής άλλαξε 15 γκριμάτσες αποδοκιμάσιας και με ύφος 1000 καρδιναλίων μου αποκρίθηκε:

«Τα έχεις πεί αυτά στο κόμμα;»

«Tι εννοείς γιατί πρέπει να πώ στο κόμμα που επιθυμώ να υπηρετήσω;»

«Σύντροφε πρέπει να καταλαβεις ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ πώς δεν κάνουμε οτι μας καπνίσει.Άμα θές να τα κάνεις αυτά πρέπει να πάρεις άδεια απο το κόμμα.Άμα συμφωνήσουν μπορείς να πάς»

«Και τι το κόπτει το κόμμα που θέλω να υπηρετήσω εγώ;»

«Γιατί είσαι μέλος της ΚΝΕ και όντας σε έναν κατασταλτικό μηχανισμό όπως ο στρατός δεν έχεις ευθύνη απέναντι σε εσένα μόνο αλλά και απέναντι στην οργάνωση»

«Ίσα ίσα για τον λόγο αυτό η οργάνωση μιας και μας μιλάει για επανάσταση και ένοπλο αγώνα(προσπαθώ να μην γελάσω)τι καλύτερο απο τα να έχει άτομα που έχουν ανάλογη εκπαίδευση»;

«Αυτά τα άτομα τα επιλέγει το κόμμα με αυστηρά κριτήρια που έχουν να κάνουν με την ωριμότητα τόσο την ιδεολογική αλλά τόσο την προσωπική»

Την στιγμή εκείνη δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω η να τον αρχίσω στα γαμοσταυρίδια...Σαφέστατα και το κόμμα δεν είχε καμία δουλειά να ανακατευτεί στο τι θα κάνω εγώ όσον αφορά την θητεία μου και φυσικά καμία άδεια δεν χρειαζόταν για να πάω να η ΕΔ,δόκιμος,ναύτης,σμηνίτης,μάγειρας,μοδίστρα και εγώ δεν ξέρω τι.....

Όλο αυτό γινόταν απλά για να ταπεινώσουν εμένα.Να με κάνουν να ζητήσω την έγκριση του «κόμματος»(δηλαδή την δική τους)για κάτι που το τελευταίο δεν είχε καμία αρμοδιότητα και αποτελούσε καθαρά δική μου υπόθεση.

Σαν να μην έφταναν αυτά δεν σταμάτησε εκεί.Στη συνέχεια έβαλε στόχαστρο τον Αποστόλη(έμμεσα εμένα)για την θέση του για το μεταναστευτικό που ήταν και η δική μου άλλωστε και η οποία ήταν οτι η Ελλάδα στην συγκεκριμένη κατάσταση που βρισκότανε αλλά και γενικότερα λόγω του μικρού της πληθυσμού αλλά και των παραγωγικών δυνατότητων της δεν άντεχε άλλους μετανάστες/λαθρομετανάστες,πόσο μάλλον τους τελευταίους που θα έπρεπε να υπάρχει έλεγχος για το ποιός είναι αυτός που εισέρχεται παράνομα στην χώρα.

Στον καημένο τον Αποστόλη επειδή ηταν υπερβολικά χαμηλών τόνων βγήκε πολύ πιο επιθετικά.

«ΕΣΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΧΑΛΑΣΟΥΝ ΤΟΝ ΜΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΣΟΥ ΟΙ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ,ΤΙ ΤΡΑΒΑΝΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΜΙΚΡΟΤΣΟΥΤΣΟΥΝΟ ΜΠΑΤΣΟ ΚΑΙ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗ ΠΟΥ ΜΠΟΥΚΑΡΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΠΑΝΕ ΣΤΟ ΞΥΛΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ;»

Ο καημένος ο Αποστόλης αντί να του πεί ένα «άντε και γαμήσου ρε χαραμοφαϊ»,καθόταν και άκουγε να του φωνάζει και τον μαλώνει ο χοντρομαλάκας που μιλούσε για κομμουνιστιλίκια και αρχίδια χωρίς να έχει δουλέψει 1΄ στην ζωή του και έχοντας φτάσει 6ο έτος χρωστώντας πάνω απο τα μισά μαθήματα της σχολής.

Απέναντι στην άθλια αυτή κατάσταση αμέσως μάζεψα τον Αποστόλη και σηκωθήκαμε και φύγαμε.

Αν τόσο λοιπόν τον έπιανε ο πόνος για τους λαθρομετανάστες,θα μπορούσε απλά αντί να κάθεται να ξύνει τα παπάρια του και να τρώει τα λεφτά των γονιών του να πήγαινε να βρεί τους ανθρώπους αυτούς και να τους βοήθησει υλικά και ηθικά απέναντι στις όποιες δυσκολίες θα μπορούσαν να αντιμετωπίζουν.Φυσικά κάτι τέτοιο ήθελε αρχίδια, κάτι που στην οργάνωση εκείνη ήταν είδος πολυτελείας.

Ντράπηκα τόσο πολύ που αφού φύγαμε απο το σπίτι του Τάκη δεν θυμάμαι να απευθύνθηκα ούτε μια φορά στον Αποστόλη.Θεωρούσα πώς έπρεπε να επέμβω πιο δυναμικά απο απλά να σηκωθούμε να φύγουμε.

Το άλλο περιστατικό έγινε στη σχολή,στα τραπεζάκια εξώ απο την 440 που καθόμουν εκεί μαζί με κάτι άλλους κνίτες και μιλούσαμε για μουσική.Κάποια στιγμή η κουβέντα πήγε στους terror x crew και στο οτι ήταν ήταν ‘φασισταριά‘ και ‘εθνίκια‘.

Η αλήθεια είναι πώς οι μαλάκες είχαν δώσει δικαιώματα όταν δέχτηκαν να βραβευτούν απο τον Βορίδη αρχηγό τότε του «Ελληνικού Μετώπου» μιας χουντοργάνωσης.

Δεν δικαιολογούσε όμως τον χαρακτηρισμό αυτό το περιεχόμενο των τραγουδιών τους.Και για τον λόγο αυτό πήρα τον λόγο.

«Ήταν μαλακία τους που πήγαν τότε στο Βορίδη αλλά σύντροφοι είναι μαλακία και εμείς να τους αποκαλούμε φασίστες και εθνίκια για το περιεχόμενο του έργου τους.Πόσο μάλλον όταν σε κάποιο βαθμό βλέπουμε να επιβεβαιώνονται».

«Τι εννοείς με αυτό σύντροφε»;γύρισε με ένα ανακριτικό ύφος και με ρώτησα κάποιος που δεν θυμάμαι το όνομα του.

«Πολύ απλό.Έχεις ακούσει το τραγούδι το ‘Ξόδι‘;Στα περισσότερα απο όσα λέει μέσα έχει δίκαιο.Δές που βρισκόμαστε τώρα.Βρισκόμαστε ήδη στο Ξόδι.

Και ξαφνικά πετάχτηκε ο σύντροφος Τάκης(όχι ο γνωστός),ο οποίος ήρεμος παρακολουθούσε την συζήτηση και άρχισε να μιλάει να χειρονόμει λές και βρισκόταν σε ψυχωτικό επεισόδιο και ήρθε σε ελάχιστη απόσταση απο το πρόσωπο μου.

«ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ ΡΕ;ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΝΑ ΛΕΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ;ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΣΑΙ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ;ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ Η ΕΝΝΟΙΑ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΦΗΣΕ ΤΙΠΟΤΑ;ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ Η ΜΠΕΡΔΕΨΕΣ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ»;

Η αλήθεια είναι πώς την μαλακία στον εγκέφαλο τους την είχα συνηθίσει.Αλλά όμως όχι και τέτοιες υστερικές εκδηλώσεις και μάλιστα με απειλητικές διαθέσεις εναντίον μου.

Όσοι ήταν μάρτυρες του σκηνικού αυτού όχι μόνο δεν έκαναν κάτι για να το σταματήσουν η να ηρεμίσουν τα πνεύματα αλλά φαίνεται να το χαιρόντουσαν να βλέπουν ένα  νευρόσπαστο άτομο που προφανώς είχε περισσότερο ανάγκη την συντροφικότητα μιας ψυχιατρικής κλινικής παρά αυτή της ΚΝΕ να ‘βάζει στην θέση του‘ ένα εδώ και καιρό ενοχλητικό μέλος που τους χάλαγε την πιάτσα.

Το σκηνικό αυτό θα μπορούσε να είχε τελειώσει αλλιώς με εμένα απλά να σημαδεύω με την γροθιά μου το σημείο ανάμεσα στα μάτια και τα αυτιά του ‘νευρόσπαστου‘ αλλά επέλεξα απλά να αποχωρίσω.Κάτι τέτοιο άλλωστε θα γαμούσε τα σχέδια μου τελείως.Έπρεπε μέχρι να φέρω τα πάνω κάτω εκεί μέσα να είμαι προσεχτικός.

Απο την άλλη αυτό επιτάχυνε τις εξελίξεις.Στην τελευταία μας μυστική συνάντηση αφού ανέφερα το τελευταίο αυτό σκηνικό και αφού συμφωνήσαμε πώς η κατάσταση γίνεται όλο και πιο αρρωστημένη πήραμε την τελική απόφαση να δράσουμε.

Λόγω των διαγραφών αλλά και αποφοιτήσεων συντρόφων η ΟΒ μας θα ενώνοταν με κάποιες άλλες ΟΒ.Που σημαίνει πώς θα έπρεπε να εκλεγεί νέο γραφείο.Αποφασίσαμε πώς ενώ θα πούμε πώς συμφωνούμε με την ‘πρόταση‘ του κόμματος,όταν έρθει η ώρα θα κατεβάσουμε την δικιά μας πρόταση,στην οποία η Νατάσσα θα ήταν γραμματέας και μέλη του γραφείου εγώ η Στεφανία και η Ούρσουλα.

Πλέον είχαμε μπεί στον Φεβρουάριο.Στην οργάνωση επικρατούσε η ίδια κατάσταση με αυτή που έχω περιγράψει και στα προηγούμενα μέρη αλλά με την διαφορά πώς είχε μετατραπεί σε κάτι φυσιολογικό για εμάς(άσχετα αν δεν το αποδεχόμασταν) και πώς ήμασταν έτοιμοι πλέον την φορά εκείνη να τους βγάλουμε εμείς στη σέντρα.

Ύστερα απο δύο χρόνια όντας σαν ξένο στοιχείο μέσα στην οργάνωση,ένοιωσα για πρώτη και τελευταία φορά το αίσθημα της συντροφικότητας μεταξύ όμως εμένα και των υπόλοιπων ‘συνομωτών‘.Η ανταρσία μας είχε πολλές παραμέτρους.Ήταν τόσο προσωπική όσο και ιδεολογική.Οι περισσότεροι απο εμάς είχαμε δεί την αρρώστια που επικρατούσε,είχαμε πέσει θύματα αυτής αλλά την ίδια στιγμή θεωρούσαμε πώς η κατάσταση αυτή λειτουργούσε ολέθρια για το κόμμα και τους σκοπούς του.Ήταν δηλαδή μια αντίδραση που είχε και προσωπικά αλλά και ιδεολογικά κίνητρα.Προσωπικά αναρωτιόμουν τι δουλειά είχα εγώ αλλά και άλλα άτομα που θεωρούσα αξιόλογους σε εκείνη την αξιολύπητη σέχτα που είχε καταντήσει η οργάνωση,απο την άλλη όμως αγαπούσα ακόμα το κόμμα,την ιστορία και το σκοπό του.

Αν δεν υπήρχε το τελευταίο  καθώς και το αίσθημα εκδίκησης,θα είχα αποχωρήσει πρό πολλού.

Μέσα στον πιο κρύο μήνα της χρονιάς μέσα στην καρδιά μου είχε αρχίσει να υπάρχει η ελπίδα πώς μόλις πέρναμε την κατάσταση στα χέρια μας η όλη αυτή σκάρτη περίοδος που προανέφερα θα αποτελούσε μια θλιβερή παρένθεση και πώς πλέον μαζί με τα υγειή τμήματα της οργάνωσης θα βάζαμε πλάτες για να ανοικοδομήσουμε όλα αυτά που χωρίς ψυχή και ανερυθρίαστα κατέστρεψαν κάποιοι και κάποιες γιατί πολύ απλά ηταν παντελώς ανίκανοι για κάθε τι καλό.

Είχα έντονα την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον για όλα αυτά που ζούσα αλλά επέλεξα να κρατήσω τον καταστατικό κανόνα που ανέφερε πώς δεν μιλάμε με ανθρώπους εκτός της οργάνωσης για πράγματα που αφορούν αυτήν.Θυμάμαι πολλές φορές στα αράγματα με τον Ζαχαρία και τον Παντελή να θέλω να τους μιλήσω αλλά πάντα το κράταγα μέσα μου για τον λόγο αυτό.

Η ‘ανταρσία’:

Ήταν τέλη Φεβρουαρίου.Σε λίγες μέρες είχε αποφασιστεί να γίνει εκείνη η ΟΒ που λόγω μη απαρτίας είχε τόσες φορές αναβληθεί.Πέρνουμε την τελική απόφαση.Όλοι μέχρι τότε είχαμε συμφωνήσει με την ‘πρόταση‘ του κόμματος αλλά θα κάναμε χρήση του καταστατικού δικαιώματος μας να κάνουμε την δική μας πρόταση.Έτσι και έγινε.

Μαζεύτηκαμε τα περισσότερα απο τα άτομα της ‘συνομωσίας’ αλλά και οι υπόλοιποι.

Η αντιπρόσωπος του κόμματος διάβασε την εισήγηση,στη συνέχεια ο Μηνάς την δική του και φτάσαμε στο ζήτημα αποδοχής της ‘πρότασης’ του κόμματος.

Και ενώ προβλέποταν η διαδικασία αυτή να έχει έναν τυπικό χαρακτήρα πρός έκπληξη τους υπερψηφίστηκε μόνο απο τον Χάρη,την Ρίτσα,την Φανή και τον Μηνά.Η Στεφανία,ο Πάβελ,η Ιωάννα,η Ούρσουλα,η Νατάσσα,η Ρένα κι εγώ ψηφίσαμε κατά.

Αυτό ήταν ένα τεράστιο σόκ για όσους δεν ήταν μυημένοι στην ‘συνομωσία’.

Δεν άργησαν αντιδράσεις όπως νευρικότητα,τρέμουλο και απανωτά τίκ απο τους τρείς απο τους τέσσερις που στην ουσία αποτελούσαν και την ‘πρόταση’ εκείνη του κόμματος.‘Πρόταση’ τόσο νέα που μύριζε μούχλα και ναφθαλίνη,δοκιμασμένη και αποτυχημένη πολλάκις.

Η εκπρόσωπος του κόμματος έκπληκτη αυτή ρώτησε πώς γίνεται απο την στιγμή που είχαμε συμφωνήσει στην ‘πρόταση’ όλη μας να αλλάξαμε γνώμη.

Ο Μηνάς κατακόκκινος απο φόβο και οργή για αυτό που τους σκαρώσαμε να θέλει να εκραγεί αλλά να μην μπορεί.

Η Ρίτσα να έχει αλλάξει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου και η Φανή να κοιτάει αμήχανα με απλανές ύφος το υπερπέραν.

Οι άνθρωποι αυτοί που πρίν λίγα λεπτά θέλαν να φαντάζουν μεγάλοι και τρανοί και δυστυχώς η ανοχή μας τους είχε δώσει την δυνατότητα(ψευδαίσθηση)αυτή είχαν επιστρέψει στις ‘εργοστασιακές τους ρυθμίσεις’ και ήταν αυτοί που πραγματικά ήταν χωρίς τα οφίτσια δηλαδή γυμνοί αυτοί.

Στις τάξεις μας επικρατεί μια σαδιστική χαρά όχι μόνο γιατί ήμασταν επτά και εκείνοι τέσσερις αλλά επειδή τους είχαμε φέρει στην συγκεκριμένη κατάσταση απογύμνωσης.

Οι μεγάλοι ‘κομμισάριοι’ δεν ήταν τίποτα παραπάνω απο κάποια φοβισμένα μικρά ανθρωπάκια που κάποιους είχε έρθει να τους πάρει τα ‘παιχνίδια’τους.

Όλα δείχνανε μια εύκολη επικράτηση μας που ούτε καν είχαμε φανταστεί αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα.Στην ουσία δύο προβλήματα σε ένα.Το πρώτο ήταν πώς τέσσερα άτομα απο την ‘συνομωσία’ μας  αλλά και άλλα τόσα που δεν εμφανιζόντουσαν σχεδόν ποτέ δεν ήρθαν αποτέλεσμα η ΟΒ εκείνη να γίνει οριακά κι αυτό γιατί είχε αναβληθεί για τον ίδιο λόγο άλλες τρείς φορές αλλά και πολλές άλλες στο παρελθόν.

Η εκπρόσωπος του κόμματος τότε είπε πώς μιας και το θέμα είναι πολύ σοβαρό και πώς για να υπάρχει τέτοια αποδοκιμασία στην ‘πρόταση’ του κόμματος πρέπει να υπάρχουν και σοβαροί λόγοι για τον λόγο αυτό θα έπρεπε η ΟΒ να γίνει με μεγαλύτερη απαρτία απο αυτή.

Αν και κατάλαβα αμέσως πώς επρόκειτω καθαρά για  μια κίνηση να κερδίσουν χρόνο μετά απο εκείνο το πρώτο σόκ,βλέπωντας πόσο εύκολα επικρατήσαμε αλλά αφού θα έπρεπε να έρθουν και οι υπόλοιποι που οι μισοί ήταν ‘δικοί’ και οι άλλοι μισοί ούτε που πατούσαν και σε δεύτερο χρόνο η νίκη θα ήταν δική μας.

Έτσι λοιπόν αποδεχτήκαμε όλοι το θέμα να συζητηθεί σε δεύτερο χρόνο.Ζητήσαν αρχικά δύο εβδομάδες.Εγώ ήμουν κάθετος πώς θα έπρεπε να είναι μερικές μέρες .Ήξερα πώς θα έφερναν την γή ανάποδα για να πάρουν το αποτέλεσμα που θα ήθελαν και δεν είχα σκοπό να τους δώσω τόσο χρόνο.

Αν θυμάμαι καλά απείχαν μόλις 3-4 μέρες απο την ΟΒ που αποφασίστηκε.

Φύγαμε όλοι εμφανώς ικανοποιημένοι και έχοντας νοιώσει την ‘ζημιά’ που τους είχαμε κάνει.

Τόσον καιρό μας είχαν για άβολους μαλάκες η για ζιζάνια που είχαν μεγάλο στόμα και έπρεπε να κοπούν.Την φορά αυτή όμως το δρεπάνι φαινόταν πώς το είχαμε εμείς στα χέρια μας.

Η ΟΒ εκείνη τελικά θα γινόταν Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011.Η ΟΒ που θα αποφασίζονταν όλα.

Πήγαμε με αέρα νικητή όπως αέρα νικητή είχαμε και τις μέρες που μεσολάβησαν στην σχολή.Περιμέναμε να έρθουν και οι υπόλοιποι.Απο τους δικούς μας που δεν είχαν έρθει δεν είχαμε καμία επικοινωνία.Κάναμε κάποιες προσπάθειες να τους βρούμε αλλά δεν απαντούσαν γεγονός πώς μας έβαλε σε σκέψεις.

Οι οποίες δεν άργησαν να επιβεβαιωθούν.Τους είδαμε τους δύο απο τους τέσσερις να βρίσκονται εκεί.Χαιρέτησαν όλους τους άλλους εκτός απο εμάς.Επίσης είδαμε και τον Αλέκο τον καλό μου συμφοιτητή και πρώην καθοδηγητή που δυστυχώς ξέραμε απο πρίν και απο συζητήσεις που είχαμε κάνει στο παρελθόν πώς θα στήριζε τους άλλους.

Οπότε έκανα τα μαθηματικά στο μυαλό μου τέσσερις οι άλλοι(Χάρης,Ρίτσα,Φανή,Μηνάς)+τρείς(δύο δικοί μας ‘προδότες’+Αλέκος) μας κάνει επτά.Και έχουμε και μετράμε απο εμάς(Στεφανία,Ιωάννα,Ούρσουλα,Πάβελ,Ρένα,Νατάσσα και τέλος εγώ).Μας κάνει πάλι επτά.Πώς στο διάολο θα βγεί ψηφοφορία αφού θα είμαστε ίσοι.Αυτό που μερικές μέρες πρίν φαινόταν περίπατος πλέον παίζοταν στον πόντο.Αλλά και πάλι παρά την έκπληξη ήμουν αισιόδοξος.Όσοι ήμασταν την προηγούμενη φορά ήμασταν πάλι και αποφασισμένοι.Αν υπήρχε περίπτωση κάποιος να λυγίσει και να υπαναχωρήσει ήταν απο την άλλη μπάντα.Όσο για τους συντρόφους-φαντάσματα,αυτοί δεν ερχόντουσαν ποτέ και απορώ γιατί δεν τους είχαμε διαγράψει.

Επικρατούσε νευρικότητα.Κυρίως απο την άλλη πλευρά.Εμείς ήμασταν επίσης λίγο αλλά υπήρχε μια διαφορά.Ήμασταν εκεί για να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια μας που είχε ποδοπατηθεί τόσο και επίσης να φέρουμε την οργάνωση στην σωστή κατεύθυνση.Οι άλλοι είχαν να χάσουν τις θεσούλες τους και ότι τους έκανε να αισθάνονται οτι έχουν κάποια υπόσταση στον ‘μάταιο’ αυτό κόσμο.

Όλη την ώρα πηγαινοερχόντουσαν στην τουαλέτα,κοιτούσαν επίμονα το κινητό τους σαν κάτι να περιμέναν.Η Ρίτσα μόνο πήγε τρείς φορές έξω(μάλλον τουαλέτα).Κάποιες συντρόφισσες απο το παιδαγωγικό είπαν πώς την είδαν να κλαίει!!!!Αλλά μιας και εγώ ο ίδιος δεν ήμουν αυτόπτης μάρτυρας κάτι τέτοιου δεν μπορώ να το ισχυριστώ πώς έγινε.

Η ΟΒ ξεκίνησε.Διαβάστηκε πάλι η εισήγηση μαζί με αυτήν και το γεγονός πώς εμείς την απορρίψαμε και πώς κατεβάζουμε δική μας πρόταση.Μας ρώτησαν αν ακόμα επιμένουμε σε αυτή.Αποφασίσαμε ομόφωνα πώς ναί.Μας ζητήσαν να τοποθετηθούμε γιατί.

Τον λόγο πήρε πρώτα η Στεφανία η οποία αφού κατήγγειλε όλα όσα είχαν συμβεί,την όλη αδιέξοδη και βλακώδη τακτική στο πανεπιστήμιο την συμπεριφορά των στελεχών στα μέλη σαν είναι ζώα,τις πιέσεις που δεχόταν όταν την είχαν βάλει να καθοδηγήσει τον Πάβελ και πώς την είχαν προειδοποιήσει πώς πρόκειται για ‘προβληματικό’ σύντροφο και θέλει προσοχή και ‘παρακολούθηση’ στο τι διαβάζει και με ποιούς μιλάει.Τέλος ανέφερε πώς θεωρεί πώς η Ρίτσα όχι μόνο δεν θα έπρεπε να είναι στέλεχος της οργάνωσης αλλά δεν θα έπρεπε να βρίσκεται καν σε αυτή,καθώς αν υπάρχει κάποιο προβληματικό μέλος στην οργάνωση αυτό ήταν εκείνη!!!

Η Ρίτσα κοκκίνισε ολόκληρη απο ντροπή.Δεν ξέρω αν έξω έκλαψε όπως είπαν αλλά το σίγουρο είναι πώς δεν την είχα ξαναδεί με τέτοιο ένοχο βλέμμα γεμάτο απο ντροπή.

Η όλη επίθεση δεν τελείωσε εδώ.Τον λόγο πήρε η Ούρσουλα.Με οργή αλλά και δάκρυα στα μάτια βγήκε και τους ξεφτύλισε για όσα τις κάνανε.Έχοντας χάσει πρίν απο δύο χρόνια τον πατέρα της και πηγαινοερχόμενη στα νοσοκομεία στην μάνα της που νοσούσε απο καρκίνο,την μόνη ‘παρηγοριά’ που της έδωσε η οργάνωση είναι να την πιέζει να εμφανιστεί σε εκδηλώσεις,να την επιπλήτει όταν αρνιότανε και φυσικά να την κακοχαρακτηρίζουν πίσω απο την πλάτη της για κάποιες επιλογές της.

Για μένα υπήρξε η πιο συγκλονιστική,η πιο ανθρώπινη και η πιο συγκινητική τοποθέτηση όλων μας.

Το τόσο καιρό θύμα είχε βρεί την δύναμη και το σθένος να τους πεί στα μούτρα πόσο σκατένιοι ηταν.Πώς δήθεν υπηρετώντας μια ιδεολογία που είχε ώς επίκεντρο των άνθρωπο,αυτοί είχαν βγάλει απο την εξίσωση τον τελευταίο.

Και αυτοί....Αυτοί δεν μπορούσαν να πούν τίποτα.Δεν είχαν τίποτα να πούν.

Στη συνέχεια μίλησε η Ιωάννα.Όπως ήταν έτοιμη να πάρει τον λόγο,άνοιξε απότομα η πόρτα και (σαν φάντασμα)εμφανίστηκε ο Δημήτρης.

Ο Δημήτρης άνηκε σε μια οικογένεια μελών του κόμματος και σπουδαγμένων στην ΕΣΣΔ απο το κόμμα την δεκαετία του ’80.Είχε γραφτεί στην οργάνωση το φθινόπωρο του 2008 αλλά εμφανίζοταν πολύ σπάνια με τελευταία την εμφάνιση του στις εκλογές του 2010.Έλεγε σε όλους πως έκανε καριέρα ώς ποδοσφαιριστής και πώς για τον λόγο αυτό δεν είχε χρόνο για την οργάνωση.

Παραδόξως(;)κανείς δεν φάνηκε να έχει τις απαιτήσεις  απο αυτόν που υπήρχαν για (όλα;)τα άλλα μέλη,πόσο μάλλον να τον πιέσουν,όπως πιέζαν την Ούρσουλα.Μάλλον για αυτούς η ποδοσφαιρική καριέρα ενός γόνου μελών του κόμματος,είχε μαγαλύτερη αξία απο την ζωή της μητέρας της Ούρσουλας,η οποία ήταν πρώην μέλος στα νιάτα της).

Η εμφάνιση αυτή του Δημήτρη πέρα απο την έκπληξη που είχε φέρει αρχικά,έφερε μια απροσδόκητη ευφορία στα πρόσωπα των άλλων.Ένα περίεργο αίσθημα ανακούφισης,ανάτασης και σταδιακής επανάκτησης της αυτοπεποίθησης τους.Σε όλους εκτός απο την Φανη,η οποία πραγματικά φαινόταν να αποδέχεται τις συνέπειες των πράξεων της.

Η Ιωάννα αφού συνέχισε απο εκεί που κόπηκε πήρε τον λόγο και αναφέρθηκε σε αυτά που την απασχολούσαν και στα παράπονα που είχε και με καυστικό τρόπο αναφέρθηκε στο απαράδεκτο στυλάκι των στελεχών.

Όση ώρα αυτή μίλαγε εκείνος την κοιτούσε με ειρωνικό στυλάκι και την ίδια στιγμή προσπαθούσε να αποκτήσει οπτική επαφή με τα μέλη του γραφείου,τα οποία μερικά λεπτά απο τον ερχομό του είχαν ανακτήσει όλο το προηγούμενο ‘μεγαλείο’τους.

Αφού μίλησε η Ιωάννα,η Νατάσσα,η Ρένα ήρθε η σειρά τελευταίος να μιλήσω εγώ.

Μίλησα ήπια και δεν θέλησα να φορτίσω περισσότερο συναισθηματικά την όλη κατάσταση.Δυστυχώς δεν θυμάμαι ακριβώς τι είπα αλλά αναφέρθηκα στην στρατηγική μας στα πανεπιστήμια,την ανικανότητα των στελεχών,τις παράλογες απαιτήσεις απο τα μέλη,στο στυλάκι πολλών στελεχών και μελών καθώς και την εσωστρέφια και την έλλειψη συντροφικότητας.

Στην συνέχεια πήραν την σκυτάλη οι άλλοι.Τοποθετήθηκε πρώτη η Ρίτσα.Σε όσα θυμάμαι είπε αναφέρθηκε στο πόσο άσχημα αισθάνεται για αυτό που συμβαίνει και πώς οτι έκανε το έκανε πιστεύοντας οτι εξυπηρετούσε το κόμμα.Φυσικά δεν έπεισε κανέναν.

Στη συνέχεια μίλησε η Φανή.

Εκείνη πραγματικά φάνηκε να έχει μετανοιώσει για την στάση λέγοντας πώς θεωρεί πολλά απο αυτά που ακούστηκαν απο εμάς αλήθεια και πώς αναλαμβάνει την ευθύνη για κάποια απο αυτά που προσάψαμε συνολικά στο γραφείο.Δεν ήταν κακό άτομο.Απλά ανώριμο να αναλάβει θέση στην οργάνωση και επηρεαζόταν πολύ εύκολα απο την Ρίτσα.

Στη συνέχεια τον λόγο πήρε ο Μηνάς.Πλέον αισθανόταν μεγάλη άνεση να εκτοξεύσει όλη εκείνη την οργή που αισθανόταν για εμάς.

«Για την τραγική εικόνα αυτή που διαδραματίζεται σήμερα,δεν θέλω να μιλήσω.Θα πώ μόνο πώς αισθάνομαι αηδία.Και αυτό κυρίως με το γεγονός πώς άτομα που θεωρούσα συντρόφους ακόμα και φίλους μου,με αυτό τον ανεκδιήγητο τρόπο να αντιμετωπίζουν μια οργάνωση που τόσα τους έδωσε»

Το γεγονός πώς είχαμε πάψει να αποδεχόμαστε τον ρόλο του μαλάκα τους του προξενούσε αηδία.Και πώς εμείς είμασταν και αχάριστοι για τα όσα μας είχε ‘δώσει’ η οργάνωση τους.Δεν άντεξα και τον διέκοψα.

«Σύντροφε θές να μας πείς έστω ένα πράγμα που μας έδωσε η οργάνωση;Έστω ένα;Μπορεί να είμαι άδικος η όπως εσύ λές αχάριστος.Μπορεί πράγματι να υπάρχει και να μην το ξέρω.Υπάρχει όμως μια λίστα όμως με πράγματα που άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο έχουμε δώσει για αυτή την οργάνωση».

Η εκπρόσωπος απο το κόμμα παρενέβει για να ησυχάσει τα πνεύματα.Μου έγινε σύσταση αν έχω κάτι να πώ να το πώ αφού θα ολοκληρώσει.Τους είπα πώς οτι είχα να πώ το είπα.

Φυσικά και δεν έλαβα καμία απάντηση για αυτό έστω το ένα που μας είχε δώσει η οργάνωση και εμείς φανήκαμε ανάξιοι της.

Στη συνέχεια τον λόγο των πήρε η Δεσποινούλα.Μια απο τις πιο όμορφες της οργάνωσης.Μπήκε στην οργάνωση στο πρώτο έτος και γρήγορα εξελίχθηκε σε στέλεχος.Καλή κοπέλα και σε γενικές γραμμές εντάξει άτομο.Κάποια στιγμή πρίν απο μερικούς μήνες ήρθε σε ρήξη με τα υπόλοιπα στελέχη και για τον λόγο αυτό ερχότανε και εκείνη στις μυστικές μας συναντήσεις.Μέχρι πρίν απο δύο εβδομάδες ήταν μαζί μας αλλά στην προηγούμενη ΟΒ δεν εμφανίστηκε.Το έκανε τώρα και μάλιστα υποστηρίζοντας την πλευρά που πρίν λίγο καιρό κατηγορούσε.

Φυσικά σαν γνήσιο κνίτικο μέλος έκανε την ‘αυτοκριτική’ οτι επέδειξε αδυναμία και παρασύρθηκε απο αυτά που λέγαμε εμείς αλλά όμως στο τέλος κατάλαβε πώς αυτό που πάμε να κάνουμε είναι λάθος και θέλησε να πάει με την σωστή πλευρά της ιστορίας(οι τελευταίες τέσσερις λέξεις είναι δική μου επινόηση,δεν το είπε έτσι).Μάλιστα με κλάματα δήλωσε πώς δεν ήξερε αν έπρεπε να έρθει γιατί φοβότανε το πώς θα την αντιμετωπίζαμε μετά απο αυτό......

Παρόλαυτα δεν της κράτησε κανένας μας κακία.Η Δεσποινούλα όπως και πολλοί άλλοι,άνηκε σε εκείνη την ομάδα των ανθρώπων που ηταν στην ΚΝΕ αλλά και στο ΚΚΕ και ίσως και σε όλες τις συλλογικότητες,που όταν θα κληθεί να διαλέξει ανάμεσα στο τι θεωρεί αυτή σωστό και τι θεωρούν αυτοί που κατέχουν την δύναμη θα επιλέξει πάντα τους δεύτερους.Αυτοί οι άνθρωποι στην ουσία κοροϊδευαν πρώτα και κύρια τον εαυτό τους πώς πολεμούσαν τον καπιταλισμό,την στιγμή που δεν είχαν το ανάστημα να αντιμετωπίσουν τα κακώς κείμενα που βλέπανε μέσα στην οργάνωση που αποτελούσε το όχημα για τον παραπάνω σκοπό.

Η κατηγορία αυτή ανθρώπων είναι αυτή που ιστορικά αλλά και στο παρών κυριαρχεί στη βάση του ΚΚΕ και της  ΚΝΕ.

Το ίδιο ισχυεί και για τον Χάρη ο οποίος δεν τοποθετήθηκε,όπως και για τον Αλέκο.

Για κακή μας τύχη όμως(κυρίως των νεύρων μας)θέλησε να τοποθετηθεί ο μελλοντικός Μέσσι η μάλλον ο μελλοντικός ‘κόκκινος’ Μέσσι.

«Σύντροφοι ξέρω έλειπα καιρό και είμαι ο τελευταίος που θα έπρεπε να μιλήσω αλλά αυτό που βλέπω να γίνεται σήμερα είναι άδικο.Στην ουσία βλέπω κάποιους που εκτιμούσα ώς άτομα αλλά και συντρόφους να στήνουν στον τοίχο τον Μηνά,την Ρίτσα και την Φανή.Την Φανή μάλιστα που ακόμα και στις προπονήσεις μου ερχότανε και μου έφερνε τον Ριζοσπάστη και τον Οδηγητή.Είναι κρίμα πολύ κρίμα να γίνονται τέτοια πράγματα και καλό είναι να λυθούν όλες οι παρεξηγήσεις που έχουν γίνει.Και εγώ απο την μεριά μου υπόσχομαι πώς θα συμμετέχω πιο ένεργα».

Αφού έγινε το κλείσιμο περάσαμε στην ψηφοφορία.Μέχρι τον ερχομό του ‘Μέσσι’ήμασταν 7-7.Τώρα είχαν πάρει το πολυπόθητο αριθμητικό πλεονέκτημα που τόσο αγωνιούσαν και που βρισκόντουσαν μέχρι τον ερχομό του,στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού η ακόμα χειρότερα καρδιακού επεισοδίου.

Το αποτέλεσμα ήταν προδικασμένο.Όσο εμείς τους δώσαμε χρόνο,τον λίγο εκείνο έστω χρόνο εκείνοι τον αξιοποιήσαν με σκοπό να κινήσουν γή και ουρανό να βρούν κόσμο να τους στηρίξει.Και φυσικά όχι μόνοι τους αλλά με τις πλάτες και των απο πάνω που σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να δεί μια ΟΒ ‘ανταρτών’.

Αυτό ήταν λοιπόν.Μπορεί ώς κομμουνιστές να ηττηθήκαμε αλλά η αξιοπρέπεια μας όμως στεκόταν εκεί όλορθη και ανέγκιχτη.Είχαμε αναδείξει έστω και για λίγο τα θλιβερά αυτά άτομα σε αυτό που πραγματικά ήταν.Μικρά δειλά ανθρωπάκια που έγραφαν στα αρχίδια τους τους όποιους σκοπούς και καλά για τους οποίους αγωνίζονταν και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η εξουσία.

Απο την άλλη κι εμείς δεν είχαμε στενοχωρηθεί με το αποτέλεσμα;Φυσικά και είχαμε και κυρίως με τον τρόπο που έγινε.Και με την Δεσποινούλα που άλλαξε στρατόπεδο αλλά και με τον ‘Μέσσι’ που τόσους μήνες άφαντος,χωρίς να κάνει τίποτα για την οργάνωση,ερχότανε και ήθελε να έχει και άποψη αλλά και λόγο για τα όσα συνέβαιναν στην οργάνωση.

Υπήρχε όμως μια διαφορά.Για εμάς η ζωή θα συνεχίζοταν όπως ήτανε και πρίν,μάλλον καλύτερα απο πρίν γιατί είχαμε ξεκαθαρίσει την θέση μας και είχαμε δείξει όχι απλά τα δόντια μας αλλά παραλίγο να τους κατασπαράζαμε κιόλας.Για πολλούς απο αυτούς δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί έτσι και είχαμε κερδίσει εμείς.

Και για αυτό ακριβώς δεν θα μας συγχωρούσαν και πώς παρά τις εκκλήσεις για ενότητα στο τέλος εκείνης της ΟΒ,οτι είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ(sic),ξέραμε καλά οι περισσότεροι πώς αυτό που κάναμε θα θελήσουν να το πληρώσουμε κάποια στιγμή.

Επίσης ήξερα πλέον μέσα μου πώς ο χρόνος κυλούσε αντίστροφα όσον αφορά την παραμονή μου στην οργάνωση.Για να μείνω θα έπρεπε να αλλάξουν όλα όσα έχω αναφέρει στις προηγούμενες συνέχειες,πράγμα που φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει.Είχαν κερδίσει έστω και οριακά και φυσικά πλέον θα κάνανε τα πάντα για να μας κάνουν τον βίο αβίωτο.Απλά μάλλον θα θελήσουν να το κάνουν πιο ύπουλα.

Με το που τελείωσε εκείνη η ΟΒ,έστειλα μήνυμα στον Ζαχαρία και στον Παντελή να τους συναντήσω στο γνωστό μέρος.Ήθελα να τους μιλήσω έγραψα,χωρίς να τους δώσω περισσότερες λεπτομέριες.

Φεύγοντας πέρνωντας τον γνωστό εκείνο δρόμο απο την Ομόνοια στην Πανεπιστημίου,περπατούσα με τους συντρόφους και κάποιες συντρόφισσες.Βλέποντας ταλαιπωρήμένα αλλά και την ίδια στιγμή περήφανα τα πρόσωπα τους,γύρισα και με τεράστια δυσκολία συγκράτησα τα δάκρυα αλλά και την συγκίνηση στη φωνή μου που αισθανόμουν να σπάει,τους είπα:

«Κάναμε οτι μπορούσαμε σύντροφοι.Ότι μπορούσαμε.Κανένας άλλος σε όλη την σπουδάζουσα σε όλη την Αθήνα δεν έχει κάνει αυτό που εμείς κάναμε σήμερα.Είμαι περήφανος που είμαι συντρόφος σας και είμαι περήφανος που σταθήκατε πλαϊ μου στον αγώνα μας αυτό.Ελπίζω κι εγώ να φάνηκα έστω και λίγο αντάξιος σας.Έστω και λίγο.Η παλιογριά που λέγεται εξουσία σήμερα νίκησε αλλά ακόμα περισσότερο νίκησε η αρχαϊκής ομορφιάς εκείνη νεαρή που λέγεται αξιοπρέπεια».

Αμέσως την στιγμή εκείνη της έντονης συναισθηματικής φόρτισης η Στέθη,η Ούρσουλα,ο Πάβελ και η Ιωάννα με τύλιξαν μέσα στις αγκαλιές τους.Κάποιοι δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τα δάκρυα τους.Εγώ με ακόμα πιο σπασμένη φωνή αναφώνησα.

«ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ.ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΥΣ ΔΕΙΞΑΜΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ.ΑΝ ΘΕΛΗΣΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ»

Για το τελευταίο ομολογώ δεν ήμουν ειλικρινής.Ήξερα πώς οι περισσότεροι απο εμάς μετά απο αυτό μετρούσαμε μήνες αν όχι μέρες στην οργάνωση.Απλά έψαχνα κάτι να πώ στα παιδιά εκείνα που μαζί τους έδωσε εκείνη την περήφανη μάχη.Αντιμετωπίσαμε ένα καθεστώς και μας νίκησε λόγω εμπειρίας.Δεν ήταν λίγο αυτό που κάναμε,γνωρίζοντας τις συνέπειες που θα είχε σε εμάς σε περίπτωση αποτυχίας μας όπως και έγινε.Παρόλαυτα ήμασταν απογοητευμένοι μεν,περήφανοι όμως δε.

Μετά την ‘ανταρσία’

Αμέσως μετά απο εκείνη την ΟΒ πήγα και συνάντησα τον Παντελή και τον Ζαχαρία.Εκεί τους τα είπα όλα.Όλα όσα με απασχολούσαν με την οργάνωση τόσο καιρό και κυρίως αυτό που έγινε σήμερα.

Και οι δύο αισθάνθηκαν έκπληκτοι με αυτό,καθώς τόσο καιρό δεν τους είχα δείξει πώς έχω προβλήματα με την  οργάνωση.Μόνο ο Ζαχαρίας είπε πώς είχε παρατηρήσει πώς δεν ασχολούμουν τόσο με την οργάνωση όπως παλαιότερα και πώς φαινόταν κάτι να με απασχολεί αλλά πίστευε είχε να κάνει με την κατάσταση στο σπίτι μου.

Tους είπα όλα όσα με τυρρανούσαν τα τελευταία δύο χρόνια και είχαν να κάνουν με το κόμμα.

Σε αντίθεση με οτι φοβόμουν όχι μόνο δεν αισθάνθηκα ενοχή για αυτό αλλά αντιθέτως αισθάνθηκα να έφυγε ένα βάρος απο πάνω μου.

Πέντε και βάλε χρόνια στην οργάνωση και παρά τα όσα είχα περάσει δεν είχα εκμυστηρευτεί σε κανέναν εξωκομματικό όλα όσα ζούσα ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό.

Το αφήσαμε πίσω μας.Την επόμενη μέρα φορτώσαμε το αμάξι του Ζαχαρία και φύγαμε για το χωριό του.Δύο μέρες αργότερα ήρθε ο Πάβελ με τον Αποστόλη.

Περάσαμε καλά και γεμίσαμε μπαταρίες.Μπορεί να παραξηγηθήκαμε λίγο με τον Πάβελ και την ‘πατροπαράδοτη’ του τσιγκουνογυφτιά αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πώς ξεδώσαμε.

Επιστροφή στην καθημερινότητα με εμένα να θέλω να ολοκληρώσω την εργασία μου για το σεμιναριακό και να σκοτώσω όσο πιο πολλά μαθήματα γίνεται.

Με την οργάνωση ούτε κρύο ούτε ζέστη.Συμμετέχω μόνο στα όσα με ενδιαφέρουν,θεωρώ σημαντικά και φυσικά είμαι διατεθιμένος να αφιερώσω χρόνο.Θυμάμαι μόνο ένα μεγάλο συλλαλητήριο,εντάντια στην απόφαση του ΝΑΤΟ να επιτεθεί στην Λιβυή του Καντάφι για να στηρίξει τους αντικαθεστωτικούς συμμορίτες.

Ο καιρός κυλάει ομαλά με την ζωή μου να ξαναμπαίνει σε ράγες.Καλύτερη διαχείριση χρόνου,θέσιμο στόχων και ανάγκη για να περνάω όμορφα,μακρυά απο καταθλιπτικές μέρες και βράδυα που είχα ζήσει.

Και η αλήθεια είναι πώς όλα μοιάζαν πιο ωραία.Η σχέση του Ζαχαρία με την Ξένια αλλά και η είσοδος της στην παρέα μας,μας ανανέωσε.Αρχίσα να ζώ ξανά μια φοιτητική ζωή που δυστυχώς είχε σταματήσει για διάφορους λόγους στο 2009.Μάλιστα την περίοδο εκείνη είχα περάσει έναν ολόκληρο μήνα χωρίς να έχω κάποιον τσακωμό στο σπίτι.Δυστυχώς αυτό δεν κράτησε για πολύ....

Με αφορμή ένα γεγονός που δυστυχώς δεν συγκράτησα την ώρα του φαγητού είχα μια έντονη αντιπαράθεση με την μάνα μου.Αυτό δεν ήταν κάτι κανούργιο αλλά η κατάσταση ξέφυγε,όταν μου πήρε το πιάτο για να μην φάω και καλά για τιμωρία(ούτε σε 6 χρονών παιδιά).

Τρελάθηκα!!!Όπως ηταν άρπαξα το πιάτο με τις ταλιατέλες(θυμάμαι και το φαγητό)και το εκτόξευσα πρός το μέρος της.

Το πιάτο πέρασε δίπλα της και κατέληξε στον τοίχο.Οι ταλιατέλες μπορεί να αποτελούσαν μεταμοντέρνα διακόσμηση στον τοίχο αλλά το παράδοξο της ιστορίας είναι πώς το πιάτο τελικά αν και μετά την σύγκρουση με τον τοίχο έπεσα κάτω,τελικά δεν έσπασε(κρίμα που δεν το κράτησα, θα ήταν ανεκτίμητο κειμήλιο).

Έβγαλα μια κραυγή/ιαχη:

«ΈΤΣΙ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΑ ΓΑΜΗΣΩ ΟΛΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ!!!!»

Με κοίταξαν και οι δύο έντρομοι.Πρώτη φορά στα 22 χρόνια ζωής μου αντιδρούσα τόσο βίαια και ήμουν απειλητικός απέναντι τους.

Είχαν συνηθίσει απο τότε που αυτοκτόνησε ο παππούς μου να κάνω τον μαλάκα σε κάθε απαράδεκτη και τοξική συμπεριφορά στο σπίτι,να προσέχω που πατάω μην κάνω κάτι και τους δυσαρεστήσω και όλα αυτά για χάριν της επούλωσης του τραύματος και της διατήρησης της ‘οικογενειακής γαλήνης’.

Με τον τρόπο αυτό έπνιξα την εφηβία μου και ένα σωρό αλλά πράγματα και τα αποτελέσματα τα πλήρωσα κάποια χρόνια αργότερα...Ας είναι.....

Μετά απο αυτό το σκηνικό έφυγα απο το σπίτι μην ξέρωντας που έπρεπε να πάω.

Ενστικτωδώς βρέθηκα στον εθνικό κήπο.Εκεί πήρα μια σημαντική απόφαση.

Πρίν ακόμα τελειώσει η χρονιά θα πάω να σπάσω την αναβολή μου και θα πάω στο στρατό.

Ξέρω ακούγεται τρελό αλλά η κατάσταση στο σπίτι με είχε κουράσει και απο την άλλη ήθελα να παρουσιαστώ τώρα και όχι όταν θα πήγαινα στα 27 μου όπου τελείωνε και η αναβολή.

Ήταν ένα μείγμα φυγής,ανάγκης για περιπέτεια και φυσικά πατριωτισμού.

Το συζήτησα με τον Παντελή και μάλιστα ακολούθησε και ο ίδιος το παράδειγμα μου.Το προτείναμε και στον Ζαχαρία να παρουσιαστούμε οι τρείς μας.Αν και ήθελε για την φάση,είχε αρχίσει και αυτός να ασχολείται με την σχολή του και δεν ήθελε να αφήσει την προσπάθεια αυτή στη μέση.Κατανοήτο απόλυτα.Επιβάλοταν να τελειώσει την σχολή πρώτα.Μέχρι τότε θα περνούσαμε μαζί όσο πιο καλά γίνοταν.

Ήρθαν και οι φοιτητικές εκλογές.Θυμάμαι λίγα πράγματα.Ήταν οι μόνες εκλογές στις οποίες δεν εμφανίστηκα απο τα ξημερώματα.Πήγα κατά της 09:00,ψήφισα βοήθησα λίγο και κατά της 17:00-18:00 άραξα με τον Παντελή και τον Ζαχαρία κοντά στην 440,με κρασιά,μπύρες και διάφορα μεζεδικλίκια που είχαν φέρει.

Τι να ασχοληθώ άλλωστε;Τόσο καιρό η οργάνωση δεν έκανε το παραμικρό για να μπορέσει να πείσει τους φοιτητές να στηρίξουν την ΠΚΣ.Η κατάσταση ήταν υπό διάλυση.Το καλό πάντως είναι και ωφείλω να το ομολογήσω,πώς δεν ασχολούντουσαν μαζί μου πλέον και ούτε μου έπριζαν τα αρχίδια να κάνω πράγματα που δεν ήθελα.

Όπως ήταν αναμενόμενο φυσικά για άλλη μια χρονιά ψωλοεισπράξαμε.Τι να κάνουμε;

Όταν αντί να σε βλέπει ο συμφοιτητής σου να είσαι πρότυπο,να είσαι καλός φοιτήτης πάνω απο όλα και στη συνέχεια να τρέχεις για τα συμφέροντα του πανεπιστημίου και των συμφοιτητών σου,σε βλέπει να έχεις καταντήσει απειροετής που δεν τον έχει δεί στο αμφιθέατρο παρά μόνο στις εγγραφες,σε βλέπει να του δίνεις ένα φυλλάδιο και να του λές μηχανικά για κάτι απεργείες στην ΦΑΓΕ,στην ΔΕΛΤΑ και σε άλλες επιχειρήσεις γιατί να σε στηρίξει,πόσο μάλλον γιατί να σε πάρει σοβαρά;

Καθόμουν και έβλεπα την θλιβερή κατάντια μιας πρίν απο λίγα χρόνια πολλά ελπιδοφόρας εμπειρίας,για νικηφόρους αγώνες για μάχες για την προάσπιση των δικαιωμάτων μας και της δημόσιας και δωρεάν παιδείας,έβλεπα πώς ήμασταν στις πρώτες μου εκλογές το 2008 και τώρα έβλεπα την θέση μιας μαζικής,ακμαίας και ζωντανής οργάνωσης να έχει πάρει μια συνάθροιση απο κακομοίρικα και αξιολύπητα όντα.Αναρωτιόμουν έντονα.Τι δουλειά έχω εγώ με αυτούς;

Ήταν πλέον εμφανές.Δεν ήθελα να είμαι εκεί.

Όσο περνούσε ο καιρός τόσο το καταλάβαινα πώς αποτελούσα ξένο σώμα εκεί μέσα.

Δεν υπήρχε πλέον τίποτα απο αυτά που είχα ζήσει στα καλά χρόνια και σχεδόν όλα όσα μου είχαν πεί για την ζωή στην σπουδάζουσα δεν είχαν(δυστυχώς για μένα)καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Αισθανόμουν εξαπατημένος σε λάθος τόπο,με λάθος ανθρώπους.

Ήξερα πώς όλα θα τελειώναν σύντομα.Έλειπε μόνο μια αφορμή.....

Το τέλος

Είχε μπεί πια ο Μαϊος.Πλέον μπορώ να πώς είχα φτάσει σε μια πολυπόθητη για μένα σταθερότητα.

Είχα ανακοινώσει στους γονείς μου την πρόθεση να υπηρετήσω και πώς θα τελειώνα την σχολή αφού θα γύριζα.Χρωστούσα συνολικά 15 μαθήματα(εκ των οποίων τα 9 ήταν φιλολογίες).

Δεν ήταν τόσο δύσκολα.Υπολόγιζα 1-2 χρόνια αφότου γυρίσω απο το στρατό για να αποφοιτήσω.

Πλέον σχεδόν όλα όσα με απασχολούσαν είχαν πάψει να με απασχολούν μεταξύ και αυτών φυσικά και η οργάνωση.

Φυσικά αυτό δεν θα διαρκούσε πολύ.Στην τελευταία ΟΒ που έλαβα μέρος μας ανακοίνωσαν πώς αποφάσιζαν να διαγράψουν την Ρένα(που άνηκε στους ‘συνομώτες’)με την αιτιολογία πώς την πρωτομαγιά δεν απέργησε και πώς ηταν κανονικά στην δουλειά.

Η Ρένα ήταν μια κοπέλα που είχε έντονα οικογενειακά προβλήματα,ο πατέρας της την είχε διώξει απο το σπίτι,με αποτέλεσμα η εργασία της να είναι ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης της.

Ο εργοδότης της εκείνη την μέρα θα ήταν ανοιχτός και εκείνη δεν είχε επιλογή να απεργήσει.

Φυσικά που να καταλάβουν απο αυτά,άνθρωποι που κάνανε τους επαναστάτες απο την ασφάλεια του πατρικού εισοδήματος.

Και εννοείται πώς η διαγραφή της δεν είχε να κάνει με την μέρα εκείνη που δεν απέργησε αλλά φυσικά με τις ‘επιλογές’ λίγους μήνες πρίν....

Οι μόνοι που αντιδράσαμε σε αυτό ήμουν εγώ και ο Πάβελ.Τους είπα στα μούτρα πώς τους θεωρώ όχι μόνο απαράδεκτους αλλά και απάνθρωπους.Δεν φάνηκε να συγκινήθηκαν ιδιαίτερα.

Φεύγοντας μαζί με τον Πάβελ γύρισε και μου είπε:

«Καταλαβαίνεις οτι έρχεται και η σειρά μας»

«Φυσικά αλλά δεν θα τους δώσω αυτή την χαρά.Θα την κάνω μόνος μου.Τους έχω σιχαθεί»

«Και εγώ το ίδιο θα κάνω.Όταν μου δωθεί η ευκαιρία.Αλλά πρώτα θέλω να σε ρωτήσω κάτι.Όταν θα γίνει η ΟΒ για την διαγραφή σου τι να ψηφίσω;»

«Όταν έρθει εκείνη η ώρα,σημαίνει πώς εγώ την επέλεξα,οπότε δεν χρειάζεται να σου πώ τι να ψηφίσεις»

«Καλά αλλά μου υπόσχεσαι πώς δεν θα μου το κρατήσεις που θα ψηφίσω υπέρ»

«Εδώ που φτάσαμε επιβάλεται να ψηφίσεις υπέρ»

Είχε πλέον φτάσει ο καιρός και η εικόνα με εμένα να αποχωρώ απο την ΚΝΕ μου προκαλούσε μεγάλη ικανοποίηση.Δεν είχα αλλάξει ιδεολογία,δεν μισούσα το κόμμα.Μέχρι τότε αλλά και αργότερα πίστευα πώς όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα,μιας φράξιας που είχε επικρατήσει εντός της ΚΝΕ και έκανε οτι γούσταρε.Είχα την εντύπωση πώς το κόμμα δεν είχε ιδέα τι γινότανε και πώς κάποια στιγμή θα τους ανακάλυπτε.Μέχρι τότε όμως εγώ δεν θα είχα καμία θέση οργανωμένος.Είχα κουραστεί και θεωρούσα πώς ότι μπορούσα να κάνω το είχα ήδη κάνει.Και μπορεί το κόμμα ακόμα να το αγαπούσα αλλά την ΚΝΕ πλέον την μισούσα και την θεωρούσα πώς ηταν τόσο σάπια,που το ΚΚΕ θα έπρεπε να την διαλύσει και να την επανιδρύσει.Φυσικά όλα αυτά ήταν τα πράγματα όπως τα είχα στο κεφάλι μου.

Ο Ιούνιος που μπήκε έμελε να είναι και ο τελευταίος μήνας με εμένα στην οργάνωση.Αν και κάτι μέσα μου ακόμα με κρατούσε και μου έλεγε να μείνω μιας και δεν θα αργούσε να έρθει το πλήρωμα του χρόνου,η λογική μου μου έλεγε ΤΡΕΞΕ!

Για τις 28/06-29/09 είχε κηρυχθεί 48ωρη πανελλαδική απεργια.

Η καθοδήγηση μου με ενημέρωσε πώς θα είμαι περιφρούριση και πώς θα πρέπει να είμαι απο νωρίς εκεί.

Για κακή μου τύχη εκεί ήταν και οι δύο Τάκήδες(ο κλασσικός Τάκης και το νευρόσπαστο)καθώς και ένας σύντροφος απο την ιατρική. Αρχικά δεν έδινα μεγάλη σημασία στα παιδιάστικά αστεία του ευρύχωρου Τάκη και τις ειρωνίες του.Αλλά όσο περνούσε η ώρα,τα νεύρα μου γίνονταν όλο και χειρότερα.

Καθόντουσαν και κάνανε θέμα απο τον τρόπο με τον οποίο μιλούσα,μέχρι και τα παπούτσια τα οποία φορούσα.Φυσικά και ουδεμία όρεξη δεν είχα να ασχοληθώ μαζί τους αλλά κάπου το μεσημέρι γύρισα αγριεμένος και τους κάνω:

«Ρε μαλάκες ειλικρινά.Άλλη δουλειά δεν έχετε;Τόσο βαρετές είναι οι ζωές σας και ασχολείστε με εμένα;»

Ο Τάκης συνέχισε να γελάει μαζί με αυτόν απο την ιατρική που έμαθα πώς  αυτός αύριο θα ήταν ο υπεύθυνος περιφρούρισης.Ο άλλος Τάκης με κοιτούσε με βλέμμα τσαμπουκά και μίσους.

Δεν με ένοιαζε.Αν ήθελε να μου πεί η να μου κάνει κάτι εκεί ήμουν.Μπορούσε να το κάνει...

Πιο πολύ εμένα με απασχολούσε η κατάσταση.Η γενική εκείνη απεργία είχε συμπέσει με το ‘κίνημα’ των Αγανακτησμένων.Στο κόμμα μας είχαν περάσει οτι όσοι ήταν εκεί ήταν μικροαστοί και το όλο κίνημα ήταν χειραγωγούμενο για να εκτονωθεί η οργή και η δυσαρέσκεια του κόσμου.

Σε ένα μεγάλο βαθμό είχε δίκαιο για την αντίληψη του αλλά δυστυχώς δεν προέβλεψε πώς ένα μεγάλο αν όχι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου ήταν άνθρωποι σαν και εμάς που βγαίναν έξω(έστω για πρώτη φορά στη ζωή τους) να δείξουν την δυσαρέσκεια τους με τα όσα συμβαίνουν στην χώρα μας.

Έτσι λοιπόν όταν συναντηθήκαμε με αυτούς στο Σύνταγμα,ήμασταν προετοιμασμένοι για όλα.

Όμως με την πορεία μας να πλησιάζει απέναντι απο την Βουλή,όχι μόνο δεν συναντήσαμε εχθρικό πρός εμάς κόσμο αλλά πολλοί αρχίσαν να μας χειροκροτούν.Ένα έντονο συναίσθημα συγκίνισης με κατέλαβε.Σκεφτόμουν τώρα θα φύγεις ρε μαλάκα;Κοίτα ζείς την ιστορία.Ο κόσμος που μας έλεγαν οι κομματικοί πώς είναι εχθροί μας η παραπλανημένοι,τώρα μας χειροκροτούν και μας υποδέχονται θερμά.Που θα πάς;Τώρα είναι που πρέπει να μείνεις.

Οι σκέψεις αυτές δεν κράτησαν για πολύ.Κάποια προβοκάτορες επιτέθηκαν στο βάν που ήταν εκείνη η συντρόφισσα που με μια φωνή σα να ξεψυχούσε φώναζε τα συνθήματα και έδινε χρόνια παλμό στην πορείες του κόμματος.

Αρχικά δεν κατάλαβα τι έγινε και αφού διέκοψε το σύνθημα,νόμιζα πώς τα έχασε μπροστά στην υποδοχή του κόσμου και γέλασα.

Ακού ξαφνικά απο δίπλα μου το νευρόσπαστο να φωνάζει:

«ΤΙ ΓΕΛΑΣ ΡΕ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ,ΕΙΣΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ ΕΠΙΤΕΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΒΑΝΑΚΙ».

Το επιτέθηκαν στο βανάκι ήταν 2-3 μαλάκες που θελήσαν να αρπάξουν το μικρόφωνο και να πούνε τις παπαριές τους.Καμία γενικευμένη επίθεση δεν έγινε πέρα απο εκείνους τους πέντε το πολύ αλητήριους-προβοκάτορες-ηλίθιους(ποτέ δεν θα μάθουμε ακριβώς τι ήταν).

Αμέσως δώθηκε εντολή να αποχωρίσουμε πρός τους Στύλους του Ολυμπίου Διός και μετά απο λίγη ώρα να διαλυθούμε.

Αν δεν γίνοταν τόσο τραγικό είχε πλάκα.Εκείνη την στιγμή που αισθανόμουν τύψεις πώς θα εγκατέλειπα το κόμμα και πώς ξανασκεφτόμουν αν θα έπρεπε να φύγω η όχι,ήρθε απο μόνη της η ίδια η κομματική πραγματικότητα να με ‘συνεφέρει’ και να μου επιβεβαιώσει την πρόθεση να φύγω μακρυά απο αυτή.

Την επόμενη μέρα ήμουν πάλι περιφρούριση.Μετά το χτεσινό δεν ήθελα να πάω αλλά απο την άλλη για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω πήγα.

Εκεί ήταν ο ‘γιατρός’ απο την προηγούμενη μέρα σε ρόλο υπεύθυνου της περιφρούρισης.

Δεν είχα καμία όρεξη και απο την πρώτη ώρα μετάνοιωσα το γεγονός που πήγα αλλά πλέον ήταν αργά.Τσούκου τσούκου μερικά βήματα.Και μετά στο ίδιο σημείο για 20 λεπτά με μισή ώρα.Το ίδιο βιολί για τουλάχιστον 2 ώρες.

Σε κάποια στιγμή κουρασμένος αλλά και ξενερωμένος με τα χτεσινά αλλά και την γενικότερη κατάσταση αποφάσισα να καθίσω λίγο διακριτικάν σε εκείνα τα μεταλλικά κάγκελα που είχε τοποθετήσει ο δήμος της Αθήνας.

Δεν άργησε ο γιατρός να έρθει και να μου κάνει παρατήρηση.

«Σύντροφε δεν καθόμαστε,είμαστε περιφρούριση δεν είναι εικόνα αυτή»

«Είμαστε σε αυτή την κατάσταση τρείς ώρες τώρα.Δεν κάθομαι στο πεζοδρόμιο λίγο θελω να ξεκουράσω τα πόδια μου»

«Δηλαδή στην επανάσταση αυτό θα γυρίσεις να μας πείς ότι θα θές να ξεκουράσεις τα πόδια σου;»

Στο άκουσμα της παραπάνω μονότονης και κουραστικής κνίτικης παπαριάς δεν ήξερα αν θα έπρεπε να γελάσω η να τον βρίσω.Με ψύχραιμο αλλά και περιφρονητικό ύφος του είπα:

«Όταν και αν αποφασίσετε να την κάνετε,τότε να μην με πάρετε μαζί σας».

Η απάντηση αλλά και το ύφος μου τον έκαναν έξω φρενών κάτι το οποίο μου έδωσε τεράστια ικανοποιήση.

Η ίδια ηλίθια ιστορία συνεχίστηκε για μια ώρα ακόμα.Αυτή την φορά τσαντισμένος και με αυτόν τον μαλάκα σε κάποια πολύωρη στάση αποφάσισα να κάτσω με τον κώλο κάτω στο πεζοδρόμιο.

Δεν άργησε να έρθει ξανά:

«Σύντροφε τι θα γίνει με εσένα.Πρώτα κάθεσαι στα κάγκελα,τώρα κάθεσαι κάτω.Τι θές;Ξέρεις τι μου είπε μια συντροφίσσα απο το κόμμα που επιβλέπει την περιφρούριση.Γιατί δεν σε αλλάζω με κάποιον άλλον;»

«Πές της άμα θέλει μπορείς να αλλάξεις εμένα με αυτήν και να επιβλέπω εγώ την πορεία»

Αυτό όπως ηταν αναμενόμενο πυροδότησε όχι μόνο περισσότερο τα νεύρα του αλλά και το κλίμα μεταξύ μας.Έφυγε έχοντας την φάτσα «θα σε γαμήσω εσένα».

Αφού ξεκουράστηκα λίγο(το όλο μου καθισιό ήταν δεν ήταν 10 λεπτά) πήγα με τους άλλους.

Εμείς ήμασταν χαμηλά στην Πανεπιστημίου πρός την Ομόνοια αλλά ακούγαμε απο μακρυά να σκάνε οι κρότου λάμψεις αλλά και ήχοι απο διάφορους άλλους κρότους.Γινότανε της πουτάνας και εμείς ασχολούμασταν με μαλακίες.

Κάποια στιγμή αρχίσαν τα παράπονα αλλά και τις γκρίνιες  και άλλοι απο την περιφρούρηση.

Ο ‘γιατρός’ φαινότανε να τα έχει χαμένα αλλά να με κοιτάει με μισό μάτι.

Όταν έφτασε κοντά μου του είπα:

«Για αυτούς δεν λές κουβέντα,εμένα όμως έσπασες τα αρχίδια»

Γυρίζει με ένα βλέμμα όλο μίσος και μου λέει κοφτά:

«ΜΗΝ...ΣΧΟΛΙΑΖΕΙΣ».

Εκείνη την στιγμή με χτύπησε ένα δυνατό ρεύμα.Τον είχα απέναντι μου.Το χέρι μου με έτρωγε να φύγει πάνω του αλλά απο την άλλη η λογική με κρατούσε.Δεν άξιζε την κόπο.Η ατάκα του αυτή αλλά και ο τρόπος που την διατύπωσε μαζί με το βλέμμα ήταν η μικρή σταγόνα που ξεχείλησε την κατσαρόλα.

Τον κοίταξα ειρωνικά και επιδεικτικά άφησα το ξυλό στα κάγκελα του πεζοδρομίου και σηκώθηκα και έφυγα.Βρήκα τον Ζαχαρία που ήταν πιο πίσω μαζί με την Ξένια,τον πήρα παραπέρα και του είπα σχεδόν φωναχτά.

«ΖΑΧΟ ΤΕΛΕΙΩΣΕ!!!!!»ΤΕΛΟΣ ΤΟΝ ΠΟΥΛΟ»

Δεν χρειάστηκε να του εξηγήσω πολλά είχε καταλάβει τι εννοούσα.Σηκωθήκαμε και φύγαμε και πήγαμε πρός το Σύνταγμα που γινόντουσαν τα επεισόδια.Τον ‘γιατρό’ εκείνο τον είδα μετά απο χρόνια νομίζω 2020-2021 σε ένα κουκουεδίστικο σαϊτ να μιλάει για την αναγκαιότητα να κάνουμε όλοι τα μπόλια.

Αυτή στην ουσία ηταν και η έξοδος μου απο την ΚΝΕ.Το τέλος μιας εμπειρίας που τόσο απροσδόκητα ξεκίνησε,τόσο ελπιδοφόρα συνεχίστηκε και τόσο εφιαλτικά κατέληξε.

Το καλοκαίρι εκείνο του 2011 το θυμάμαι σαν ένα απο τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μου.

Είχα πετάξει ένα δυσβάσταχτο βάρος που με κρατούσε πίσω και είχα μια αίσθηση τεράστιας ελευθερίας που ανάλογης δεν έχω ξανανοιώσει στην ζωή μου.

Είχα πετάξει απο πάνω όλη εκείνη την καταπίεση η μάλλον αυτοκαταπίεση, όσα λέω και όσα κάνω δημόσια να πρέπει πάντα να συμβαδίζουν με αυτά τα οποία λέει το κόμμα.

Πλέον όλα αυτά ήταν παρελθόν.

Κοιτούσα μπροστά.Τα μεροκάματα που είχα κάνει μου είχαν αποφέρει κάποιες οικονομίες με τις οποίες περνούσα καλά με τον Ζαχαρία,τον Παντελή,την Ξένια,τον Σπύρο αλλά και τη  αδερφή μου που πλέον ούσα έφηβη ήμασταν πιο κοντά απο ποτέ.Ένα καλοκαίρι που μετά απο καιρό γύρισα αρκετά μέρη,έκανα πράγματα και γενικότερα ζούσα όπως θα έπρεπε να ζεί κάθε νέος στην ηλικία μου.

Έμελλε μόνο να γίνει και επίσημα η αποχώρηση μου.Το γεγονός πώς έφυγα τότε με τον τρόπο εκείνο απο την δεύτερα ημέρα της 48ωρης δεν σήμαινε πώς επίσημα είχα φύγει απο την οργάνωση.

Κάποιο απόγευμα του Αυγούστου πήρα τηλέφωνο τον Μηνά και του ανακοίνωσα πώς θέλω να φύγω. Φυσικά αντέδρασε σα να το περίμενε(μαλάκας ήταν άλλωστε όχι χάζος) και μου είπε όταν ανέβω Αθήνα να το συζητήσουμε.Του είπα πώς δεν είχαμε κάτι να συζητήσουμε ήταν η απόφαση μου και δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξω γνώμη καθώς είναι κάτι που σκεφτόμουν πολύ καιρό.

Για λόγους όμως σεβασμού απέναντι στο κόμμα αλλά και τα σχεδόν έξι χρόνια μου σε αυτό πήγα,προσπαθόντας για τους παραπάνω λόγους να κλείσω όσο πιο ομαλά γινότανε αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου.

Πήγαμε στην ΚΟΑ όπου και την επισκέφτηκα για τελευταία φορά και καθίσαμε στο μπάρ.

Του εξήγησα όλους τους λόγους που με κάνουν να θέλω να φύγωπου φυσικά ήταν τα ίδια πράγματα που είχα πεί σε εκείνη την ‘ηρωϊκη’ΟΒ.Εκείνος με κοιτούσε,με άκουγε και χαμογελούσε με αυτά που έλεγα.Τέλος γύρισα και του είπα.

«Έδωσα σχεδόν έξι χρόνια απο την ζωή μου για το κόμμα.Για τον εαυτό μου τι έδωσα;Και πόσο το εκτίμησε αυτό το κόμμα;Άσε μην πείς το ξέρω καλά»

«Γιατί τέτοια καχυποψία αλλά και τόσο έντονος ατομικισμός;»

«Γιατί πολύ απλά δεν θέλω να κουβαλήσω κανέναν νέο Ανδρουλάκη,καμία Δαμανάκη,κανέναν Θεοδωρικάκο και κανέναν Παύλο Τσίμα να αναδειχτούν αυτοί και εγώ να είμαι μαλάκας»

«Ποιός τα λέει αυτά;»

«Η ιστορία,όπου και να ψάξεις θα δείς πόσοι απο αυτά τα ρεμάλια πατήσαν στις πλάτες ένα σωρό αγνών αγωνιστών και στην συνέχεια φτιάξανε τους εαυτούς τους για το σύστημα»

«Άμα σε πειράζουν τόσο μην κάθεσαι και τα διαβάζεις αυτά»

Το τελευταίο ήταν και το κερασάκι στην τούρτα.Άμα το να κοιτάξεις τον εαυτό σου σε απωθεί απο το να είσαι σκλάβος του ΚΚΕ,τότε πίστευε και μη ερεύνα.

Το σκεπτικό του αυτό ήταν ενδεικτικό της σήψης που επικρατούσε τότε στις τάξεις της ΚΝΕ και συγκεκριμένα στην ΟΒ της Φιλοσοφικής αλλά και της Σπουδάζουσας γενικότερα.

Φυσικά και δεν άλλαξα γνώμη.Αυτό φάνηκε να το κατάλαβε καλά.Σαφέστατα μέχρι να συνεδριάσει η ΟΒ την διαγραφη μου,μου τηλεφωνούσε να πάω σε διάφορες δραστηριότητες που κάνανε(φυσικά όσο ήμουν ακόμα μέλος να μην μείνω ανεκμετάλευτος)στις οποίες φυσικά εγώ αρνήθηκα να πάω.

Άλλωστε είχα πολύ σημαντικότερα πράγματα να σκεφτώ,όπως π.χ έναν απωθημένο έρωτα που είχα αφήσει και έπρεπε τώρα να δοκιμάσω να τον ξανακερδίσω.

Το γεγονός πώς θα πήγαινα στη συνέχεια στρατό και θα άλλαζε για τουλάχιστον έναν χρόνο όλη μου η ζωή άρδην.Πολλά πράγματα.Ένοιωθα όμως μετά απο τό καιρό,τόσο ελεύθερος και τόσο δυνατός.

Για την ιστορία σε ΟΒ που έγινε στις 17 Οκτωβρίου αποφασίστηκε και η διαγραφή μου.Μου προτείναν να παρευρεθώ αλλά δεν είχα καμία όρεξη.Με ενημέρωσαν τηλεφωνικά μετά το πέρας της πώς η σχέση μου με την ΚΝΕ,επίσημα είχε περάσει στο παρελθόν.Μια ολόκληρη εποχή είχε έρθει στο τέλος της.

Αυτές ήταν οι αναμνήσεις μου απο την ΚΝΕ.

Tα μετά την ΚΝΕ

Αν λοιπόν η ιστορία είχε μείνει εκεί στην παραπάνω τελεία,δεν θα είχε γραφτεί ποτέ το χρονικό αυτό απο τις αναμνήσεις μου απο την ΚΝΕ και ούτε θα υπήρχε τόσο μένος εκ μέρους μου για αυτήν αλλά και για μια σειρά πρόσωπα.Για τον λόγο αυτό θεωρώ απαραίτητο να αναφερθώ σε όσα συνέβησαν ακριβώς μετά ώστε να μπορέσει όποιος καλοπροαίρετα διάβασε και έφτασε μέχρι εδώ όλο το χρονικό να καταλάβει όχι τόσο αυτά που έζησα αλλά και τον αντίκτυπο που είχαν στην ψυχολογία μου.

Αλλά και το σημαντικότερο όλων....Γιατί αποφάσισα πρίν απο οκτώ χρόνια να καταγράψω δημόσια τις αναμνήσεις και εμπειρίες μου απο την ΚΝΕ.

Λίγες μέρες μετά την διαγραφή μου κατέβηκα στο μεγάλο συλλαλητήριο της 20ης Οκτωβρίου που πνίγηκε απο τους παρακρατικούς,τους μπάτσους αλλά και στα χημικά,αποτέλεσμα να χάσει την ζωή του απο καρδιακό επεισόδιο ο Μήτσος Κοτζαρίδης.Δεν θα ξεχάσω εκείνο το αίσθημα στην Ομόνοια,πνιγμένοι ήδη στα χημικά να ακούμε απο το μεγάφωνο τον θάνατο του.Μετά απο αυτό ανέβηκα στη σχολή.Εκεί με βρήκε ο Μηνάς αλλά και ο Μήτσος,ένα μέλος του κόμματος που καθοδηγούσε τους μαθητές στην ΚΟΒ Νέας Σμύρνης.Τον ήξερα απο τα ‘ωραία’εκείνα χρόνια.

Όταν με είδε μου είπε:

«Μάριε δεν θα σου πώ τι να κάνεις αλλά θεωρώ καλό να πάς σπίτι σου.Αυτό που έγινε σήμερα δεν ξέρουμε πώς θα τελειώσει.Μπορεί θελήσουν να βρούν μεμονωμένα μέλη μας  και να τους επιτεθούν παρακρατικοί»

«Μα εγώ δεν είμαι πλέον μέλος»

«Όχι αλλά να ξέρεις πώς παρά το γεγονός πώς αποφάσισες να αποχωρήσεις,σε θεωρούμε ακόμα δικό μας και μάλιστα αξιόλογο αγωνιστή.Όπως λοιπόν είπαμμε και στα μέλη μας να φύγουν και να πάνε σπίτι τους λέμε και σε εσένα γιατί ανησυχούμε»

Κοίτα να δείς σκέφτηκα.Με το που έφυγα με αρχίσαν στα καλοπιάσματα.Τόσα χρόνια που ηταν οι αντίστοιχες αβρότητες;Απο την άλλη όμως αισθάνθηκα ικανοποιήση που παρά το γεγονός πώς έφυγα,δεν με αντιμετώπιζαν σαν αποστάτη η ακόμα χειρότερα σαν προδότη.Που να ξερά;

Τρείς μέρες αργότερα παρουσιάστηκα στο Μεσολόγγι μαζί με τον Παντελή.

Άφησα πίσω την παλιά ζωή μου και πλέον θα κοιτούσα να ζήσω την στρατιωτική εμπειρία στο έπακρο.Ειδικές Δυνάμεις δεν δήλωσα τελευταία στιγμή που κότεψα αλλά δήλωσα να πάω δόκιμος.

Άλλωστε είχα όνειρο απο πιτσιρικάς να γίνω αξιωματικός.Φρόντισα το όνειρο αυτό να το συνδιάσω με μια υποχρεώση που έπρεπε να τελειώνει.

Στο Μεσολόγγι μας βγάλανε την πίστη αλλά μας εκπαίδευσαν καλά.Ότι πιο στρατιωτικό/στρατοκαυλικό όπως τουλάχιστον το είχα στο μυαλό μου το έζησα στο Μεσολόγγι.Καινούργια μέρη,καινούργιοι άνθρωποι,καινούργιοι φίλοι.Όταν ορκιστήκαμε και πήραμε την 5ημερη άδεια όσοι δηλώσαμε δόκιμοι,γυρίσαμε πίσω στο Μεσολόγγι όπου και αναλάβαμε ένοπλες υπηρεσίες.Με σχεδόν μόνο έναν μήνα στην παραλλαγή γίναμε οι παλιοί για την Δ2 ΕΣΣΟ.Εκεί βρήκα και άλλα κνίτικα μέλη που είχαν μπεί στρατό.Αν και αρχικά τους ψάρωσα στην συνέχεια τους αποκάλυψα την πρώην μου ιδιότητα και τους προστάτεψα απο κάθε μαλακία που πήγε να τους γίνει στρατιωτικής η πολιτικής φύσεως απο κάποιους ‘εθνικόφρονες’ παλιούς.

Άλλωστε και εγώ κκες αισθανόμουν που απλά είχα φύγει γιατί είχα αηδιάσει με την κατάσταση που είχε περιέλθει η σπουδάζουσα.

Στη συνέχεια έμαθα πώς θα πήγαινα στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Διαβιβάσεων στο Χαϊδάρι.

Αυτό αποτέλεσε έκπληξη για μένα καθώς θεώρησα πώς ήταν σχεδόν βέβαιο πώς θα πήγαινα στην ΣΕΑΠ στο Ηράκλειο της Κρήτης όντας άλλωστε πεζικάριος και όχι διαβιβαστής.

Εκεί πέρασα τέσσερις μήνες σκληρής(κυρίως ψυχολογικής)εκπαίδευσης αλλά πρακτικά ανούσιας μέχρι που ονομάστικα δόκιμος έφεδρος αξιωματικός και έφυγα για Ικαρία όπου και θα υπηρετούσαν το σύνολο σχεδόν της θητείας μου.

Να σημειθεί πώς στο προηγούμενο διάστημα σε μια άδεια μου έτυχε να βγώ με τον Μηνά και τον Χάρη σε μια ωραία μπυραρία στα Πατήσια.Εκεί τους είπα για αυτά που έβλεπα στο στρατό και την κατάσταση που επικρατούσε.Σε γενικές γραμμές πέρασα καλά και χάρηκα που θέλανε ακόμα να έχουν επαφές μαζί μου.

Αρκετό καιρό απο τότε, ένα πρωί μου τηλεφώνησε ο Σπύρος.Με ενημέρωσε πώς ο Μηνάς ζήτησε απο τον ίδιο αλλά και την Ξένια να κόψουν κάθε σχέση και επαφή μαζί μου,με την αιτιολογία οτι είχε πληροφορίες πώς είχα προσχωρήσει στην ΚΥΠ και πώς ήμουν πράκτορας.......

Μάλιστα την ίδια γνώμη με αυτόν και ο Μήτσος αποτην ΚΟΒ στην Νέα Σμύρνη που ήμουν ως μαθητής, που γύρισε και είπε πώς απο τότε φερόμουν περίεργα και με υποψιάζοταν απο τότε.

Αλλά φυσικά ποτέ δεν είχε τα αρχίδια να τα πεί αυτά μπροστά μου.Αντιθέτως τότε που φάγανε τον Κοτζαρίδη με έγλυφε πατόκορφα.

Να μην μιλήσω φυσικά όταν με βγάλανε μπροστά να φάω το καυλί τότε με τις καταλήψεις.Τότες ήμουν καλός;Όταν με αφήσαν εκτεθιμένο δεν ήμουν πράκτορας η ύποπτος;Όταν επίσης είχε τέτοια επιρροή σε ψήφους στις εκλογές;Όλο τον χρόνο που δαπάνησα αφιλοκερδώς και ανεπιστρεπτεί,το μόνο ‘κέρδος’ μου ήταν να με λασπολογούν κι απο πάνω;

Τα μουνόπανα σκέφτηκα.Δεν τους έφτανε που έφυγα ήσυχα και ωραία.Τους είχε στοιχήσει αυτό που τους είχα κάνει τότε και για τον λόγο αυτό δεν θα ησυχάζαν αν δεν με δολοφονούσαν ως χαρακτήρα.Παλιά τους τέχνη κόσκινο άλλωστε.

Και μάλιστα τόσο δειλοί.Δεν τολμήσαν να με χτυπήσουν όσο ήμουν εκεί μαζί τους αλλά το κάνανε τώρα εν απουσία μου τώρα που εγώ βρισκόμουν στις εσχατιές του ανατολικού Αιγαίου.

Επίσης μου είπε πώς άκουσε τον ‘Μέσσι’ να συγκρίνει εμένα και τα άλλα παιδιά που τους πήγαμε σχεδόν γαμιώντας σε εκείνη την ΟΒ,να μας αποκαλεί φραξιονιστές και να μας συγκρίνει με τους ανανεωτικούς της διάσπασης του 1991.

Κρίμα που δεν το έκανε αυτό μπροστά μου,θα είχα τόσα να του ‘πω’...

Αισθάνθηκα μια απόγνωση αλλά και αηδία για αυτούς.Δεν μπορούσα να το πιστέψω.Όχι οτι δεν εμπιστεύομουν τον Σπύρο αλλά θέλησα να το επιβεβαιώσω και απο την Ξένια.

Η Ξένια βλέποντας πως ήξερα τα παραδέχτηκε όλα και επιβεβαίωσε το σκηνικό.Να σημειωθεί εδώ πώς παρά το γεγονός πώς αργότερα οι δρόμοι μου τόσο με τον Σπύρο όσο και με την Ξένια χωρίσαν και μάλιστα όχι τόσο όμορφα,πρός τιμήν τους και τα δύο παιδιά όχι μόνο γράψανε στα αρχίδια τους την εντολή αυτή του Μηνά αλλά και του κάθε μαλάκα που βρέθηκε σε μια σέχτα για να κρύψει την έλλειψη ανδρισμού και γεναιότητας του.

Κατάλαβες τώρα Μηνά γιατί στις αφηγήσεις χρησιμοποιήσα το αληθινό σου όνομα και όχι ψευδώνυμο;Με συκοφάντισες εν απουσία μου ως πράκτορα και ένα σωρό άλλες μαλακίες,μαζί με τον άλλο τον τριμαλάκα, με τις ευφάνταστες ιστορίες του για τους χρυσαυγίτες που του επιτίθονταν έξω απο το σπίτι του.Στην δική μου ιστορία μου  και στην αφήγηση λοιπόν σας αντιμετώπισα ως τέτοιος....Μπορείτε να συνεχίσεις να με διαβάλετε τώρα όσο θέλετε.

Άλλωστε εσείς νικήσατε!Γινάτε στρατηγοί!Αλλά χωρίς στρατό πια μιας και μετά απο μένα σιγά σιγά οι περισσότεροι απο τα απλά μέλη σηκωθήκαν και έφυγαν απο εκείνην την ΟΒ.

Αυτό ήταν και το ευχαριστώ για τα χρόνια που τους χάρισα.Ας είναι.Τουλάχιστον δεν το συνειδητοποιήσα αυτό,έχοντας χάσει την ζωή μου σε φυλακές,σε εξορίες,στα βουνα της Βόρειας Ελλάδας και στις φυλακές.

Τα Χριστούγεννα του 2012 ολοκλήρωσα την στρατιωτική μου θητεία και επέστρεψα στην πολιτική μου ζωή.Θα φανεί περίεργο αλλά μπορεί η στρατιωτική θητεία να ήταν μια μαλακία και να μην είχε σχέση με αυτά που είχα στο μυαλό μου αλλά απο αυτή βγήκα πιο κερδισμένος απο όσο βγήκα απο την ΚΝΕ μιας και έμαθα τι θα πεί εκτός απο το να διοικούμαι και το να διοικώ+το γεγονός πώς πληρονόμουν για αυτό.Επίσης όσο και να ακουστεί περίεργο ακόμα το γεγόνος πώς κάποια πράγματα στον στρατό ήταν πιο ανθρώπινα απο όσο ήταν στην ΚΝΕ όσον αφορά την κατανόηση όταν δεν μπορούσες να κάνεις κάτι.

Με την ΚΝΕ και το ΚΚΕ δεν ξανασχολήθηκα ενεργά.Το ΚΚΕ το ψήφισα μέχρι και τις εκλογές του 2015.Όταν είδα την στάση που πήραν στο δημοψήφισμα και την Κανέλλη στο πάνελ να κάνει κόμμα μαζί με τον Βορίδι εναντίον ενός συριζαίου ένοιωσα ακόμα μεγαλύτερη αηδία απο αυτή που είχα νοιώσει παλαιότερα.Απο εκεί και μετά δεν ξαναψήφισα ποτέ τίποτα.

Επίσης η κριτική μου πρός το ΚΚΕ μετατράπηκε με τον καιρό σε πολεμική.Έπρεπε να περάσουν τα χρόνια να συνειδητοποιήσω πώς ο χώρος αυτός αποτελείται κυρίως απο απατεώνες που καρφί δεν τους καίγεται για την εργατική τάξη και την χώρα.

Στάση μελών και στελεχών στο ζήτημα της προδοσίας των Πρεσπών,στάση απέναντι στον Κορωνοϊο και το υγειονομικό άπαρχαϊντ που δημιουργήθηκε,στάση απέναντι σε ζητήματα της ιστορίας της Ελλάδας,οι μαλακίες του 19ου και 20ου συνεδρίου πέρι ιμπεριαλιστικής πυραμίδας και Ελλάδας ώς μέσης ιμπεριαλιστικής δύναμης,στάση όσον αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία και του ‘δίκαιου’αγώνα που διεξάγει ο ουκρανικός λαός,στάσης απέναντι στο ζήτημα των Τεμπών και δολοφονίας χαρακτήρα της Καρυστινού απο κάτι κωλόγερους κρατικοδίαιτους καθηγητάδες του ΚΚΕ καθώς και αποδεκατισμός του απο άτομα εργατικής προελεύσεως και προσχώρισης ατόμων μικροαστικής η ακόμα και μεσοαστικής προελεύσεως που μετά απο την απογοήτευση απο ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡCIA είδαν φώς και και μπήκαν,καθώςκαι πολλά άλλα με έκαναν να σιχαθώ το ΚΚΕ και να καταλάβω τι πραγματικά συνέβαινε και τι είχαν στο μυαλό τους αυτοί που συνήθως ήταν στελέχη σε αυτό.

Το μόνο που τους νοιάζει είναι αυτοί να αποκτουν υπόσταση καταλαμβάνοντας μια θεσούλα και αντιμετωπίζωντας τα απλά μέλη σαν τίποτα κακομοίριδες κρετίνους που λόγω αδυναμίας τους μπήκαν σε μια αίρεση.Γελούσα για χρόνια με τις αιρέσεις αλλά δυστυχώς αυτά που ζήσαμε εκεί μέσα περισσότερο μοιάζαν με αίρεση που ήθελε αδύναμους ανθρώπους παρά για επαναστατική οργάνωση που θέλει δυνατούς ανθρώπους για να γκρεμίσει τον παλιό και να χτίσει τον νέο κόσμο.

Δεν είναι τυχαίο πώς ανάλογα είναι και τα πρότυπα τους.Πρίν απο χρόνια μετατόπισαν την σπουδαιότητα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που υπήρξε ένας μαζικός,εθελοντικός και νικηφόρος στρατός και κίνημα για χάριν του ΔΣΕ που στην ουσία δημιουργήθηκε στην λογική «τρεχάτε ποδαράκια μου να γλυτώσουμε απο τους παρακρατικούς».

Η κίνηση αυτή δεν είναι τυχαία.Άμα θές να έχεις ανθρώπους αδύναμους και εύκολα χειραγωγίσιμους δεν τους δίνεις νικηφόρα πρότυπα.Τα νικηφόρα πρότυπα,φέρνουν και απαιτήσεις για νίκη πράγμα που όταν δεν έρχεται δημιουργεί δυσαρέσκεια.Αντιθέτως όταν έχεις φετιχοποιήσει την ήττα και την μαρτυρομανία στους ακόλουθους σου,αυτοί δεν έχουν απαιτήσεις για νίκες αλλά αρκούνται με κάτι ψευτοηρωϊκες παπαριές.

Σίγουρα έτσι δεν κάνεις επανάσταση,ούτε κτίζεις κανέναν σοσιαλισμό αλλά η εμπειρία έχει δείξει πώς με τον τρόπο αυτό το μοναστήρι είναι καλά και καλόγερους θα βρεί....

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και θα συμβαίνει  με το ΚΚΕ.Όσο θα βρίσκουν άβουλους ‘καλόγερους’και ‘καλόγριες’ θα συνεχίσει να υπάρχει.Το κατά πόσο θα εξακολουθήσει να το κάνει στο μέλλον παραμένει αμφίβολο.

Εδώ λοιπόν θα κλείσω ύστερα απο οκτώ χρόνια τον κύκλο των ιστοριών απο την ΚΝΕ.Θα ήθελα να πώ σε όσους νέους η νέες με διαβάζουν πώς αν ποτέ βρεθείτε σε ένα χώρο και δείτε πώς δεν σας σέβονται η βλέπετε να σας τραβάει πίσω,σηκωθείτε και φύγετε αμέσως!Δεν έχει σημασία ο χώρος αυτός τι προθέσεις έχει.Μην ξεχνάτε η κόλαση η ίδια είναι στρωμένη με καλές προθέσεις.

Αν μια συλλογικότητα έχει πραγματικά καλές προθέσεις,φροντίζει να εξυψώνει τα μέλη της και να τα βοηθάει να βελτιώνονται.Αν αντί για αυτό τα μαραζώνει η τα συνθλίβει δεν είναι τίποτα παραπάνω απο μια κοινή σέχτα-αίρεση,στην οποία κανένας άνθρωπος με στοιχειώδη αξιοπρέπεια και αίσθημα αυτοσυντήρησης δεν έχει καμία θέση.Αυτοσυντήρηση....Χρόνια αργότερα βρέθηκα σε μια διαμάχη με ένα μεσοαστό κουκουε κοντά στα 40 γιατί θεωρώ την αυτοσυντήρηση ώς κάτι καλό.

Δεν χρειάστηκε να του απαντήσω...Η ίδια η φύση έχει απαντήσει πρό πολλού σε αυτόν και στους ομοίους του.Και την απάντηση αυτή θέλω να μεταφέρω και σε εσάς.

Aν πρώτα εσύ ο ίδιος δεν φροντίσεις τον εαυτό σου και δεν θέσεις όρια στους έξω απο εσένα,είσαι παντελώς ανίκανος να καταφέρεις κάτι συλλογικότερο.Αν πρώτα δεν χτίσεις και δεν αγωνιστείς να γίνεις εσύ καλύτερος πώς θα πείσεις τον άλλο πώς μπορείς να αγωνιστείς και να χτίσεις έναν άλλο κόσμο;

Επίσης θέλω να κάνω ένα κάλεσμα:

Η ΚΝΕ υπάρχει απο το 1968.Απο αυτήν περάσαν δεκάδες αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες μέλη στα κοντά 60 χρόνια ιστορία της.

Θεωρώ απογοητευτικό πώς μόνο εγώ που την έζησα την περίοδο 2006-2011 κάθισα και έγραψα το χρονικό με τις αναμνήσεις μου απο αυτήν.

Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ πώς έζησα τα πιο ενδιαφέροντα γεγονότα.Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να γράψουν άνθρωποι που την έζησαν στα χρόνια της δικτατορίας,στα πρώτα χρόνια της μεταπολήστευσης ,στις διασπάσεις του 1989 και του 1991,καθώς και στην πραγματικά ηρωϊκή προσπάθεια ανασυγκρότησης της,την δεκαετία του ’90.

Για τον λόγο αυτό καλό είναι όσοι τα ζήσαν και θέλουν να τα μοιραστούν να αρχίσουν να γράφουν.

Πρίν απο λίγο καιρό με προσέγγισε μεγάλος εκδοτικός οίκος της Αθήνας για να εκδώσει σε βιβλίο τις ιστορίες μου.Το ποσό που θα μου έδινε απο τις πωλήσεις ήταν αστείο αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που αρνήθηκα.Οι λόγοι ήταν δύο:Ο πρώτος είναι πώς μου ζητήσαν να κάνω αλλαγές στο ύφος μου σε κάποια σημεία και να χρησιμοποιώ λιγότερες η σχεδόν καθόλου βρυσιές(για μένα ανεπίτρεπτο),να μην χρησιμοποιήσω αληθινά ονόματα(τι ασφαλίτης θα μουνα;)και φυσικά στο οτι ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου απο την ΚΝΕ με την πρόθεση να τις παρέχω ελεύθερα σε όποιον και όποια ενδιαφέρεται να τις διαβάσει.

Δεν είναι ένα επιστημονικό βιβλίο για το οποίο κόπιασα,έκανα έρευνα,ξόδεψα φαιά ουσία και για το οποίο εκτός απο την αναγνώριση περιμένω κάποιο υλικό όφελος.Όχι!!!

Ήταν μια εσωτερική ανάγκη να αφήσω ώς παρακαταθήκη τις εμπειρίες μου αυτές και φυσικά,έστω και καθυστερημένα να απαντήσω σε όσους δειλά και ύπουλα εκμεταλεύτηκαν την απουσία μου όχι μόνο για να με λασπωλογήσουν αλλά ακόμα και να προσπαθήσουν να με απομόνωσουν απο τον κύκλο μου.

Ελπίζω το αποτέλεσμα να άξιζε  τόσο το διάβασμα αλλά και η αναμονή μέχρι να βγεί κάθε φορά και καινούργια συνέχεια.

Σήμερα λοιπόν βάζω την τελεία μετά απο οκτώ χρόνια εξιστορίσεων...

Τα συμπεράσματα δικά σας....

Μάριος Μαθιός-Ιωσηφίδης

Βαϊμάρη 05/11/2025