Αναμνήσεις απο την ΚΝΕ:Η απαρχή της παρακμής και οι φοιτητικές εκλογές παρωδία

Με τον ερχομό της νέας χρονιάς σβήνει και το περίφημο κίνημα του Δεκέμβρη.Όπως προανέφερα ούτε κίνημα ήταν και φυσικά ούτε δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την δημιουργία κινήματος,με σοβαρές προτάσεις και διεκδικήσεις.Τότε πίστευα πως απλά ηταν ένα ξέσπασμα,που εκμεταλεύτηκαν κάποια κέντρα για να εκτονώσουν τον λαό,αλλά και να ρίξουν μια κυβέρνηση που δεν τους ηταν πλέον αρεστή.Πλέον είμαι πεπεισμένος,πως το όλο αυτό σκηνικό στήθηκε απο μυστικές υπηρεσίες και ύπουλα κέντρα,που στόχο είχαν 2 χρόνια αργότερα να υποδουλώσουν τον ελληνικό λαό.
Αλλά για να υποδουλώσεις έναν λαό,πρέπει πρώτα να μετρήσεις όχι μόνο τις δυνάμεις τους αλλά και τις αντιδράσεις του.Τα γεγονότα του δεκέμβρη του 2008 δεν ηταν τίποτα παραπάνω,παρά η πρόβα τζενεράλε,πρίν συρθεί η ελληνική κοινωνία στα μαρτυρικά χρόνια της κρίσης.Και όπως φάνηκε η ιστορία δικαίωσε την άποψη αυτή.
Ερχόμαστε στα τις ΚΝΕ τώρα.Πλέον ηταν ορατό πως τα πράγματα είχαν πάψει πρό πολλού να είναι όπως παλιά.Δεν υπήρχε η συντροφικότητα του πρώτου έτους,μα ούτε και οι παρεές που είχαν δημιουργηθεί μεταξύ αρκετών μελών της οργάνωσης.Παρόλαυτα όσον αφορά τις βασικές λειτουργίες μας,είμασταν ακόμα σε καλό επίπεδο.Άλλωστε ήμασταν στο κατώφλι του μεγάλου στοιχήματος,το οποίο δεν ηταν άλλο απο το να βγούμε πρώτη δύναμη στη σχολή μας.
Τα γεγονότα του Δεκέμβρη είχαν φέρει στο φώς πολλές αδυναμίες,όπως η μη έγκυρη διοχέτευση πληροφοριών και  η σχεδόν παντελής ανικανότητα να μπορέσει η οργάνωση να δράσει με πρωτοβουλία,όταν δεν έχει έρθει 'γραμμή' απο το κόμμα.Και το χειρότερο απο όλα ηταν πως όταν πήγαινες να πάρεις απο μόνος σου κάποια πρωτοβουλία,έστω και την πιο απλή γινόσουν αντικείμενο κριτικής και βολών απο τα στελέχη και τους παρατρεχάμενους τους.Οι τελευταίοι ηταν μια κατηγορία που είχε αρχίσει να δημιουργείται στους κόλπους της οργάνωσης.Ήταν οι κολαούζοι των μεγάλων στελεχών,συνήθως του γραμματέα της οργάνωσης στην σχολή.Συνήθως επρόκειτο για γυναίκες.Αν κάτι ηταν πλέον ορατό,ήταν η απόλυτη γυναικοκρατεία που επικρατούσε στο κόμμα.Μπορεί αυτό να μπορούσε να δικαιολογηθεί εν μέρη απο το γεγονός πως η σχολή μας,είχε το γυναικείο φύλο ως πλειοψηφία,αλλά σε καμία περίπτωση οι επιλογές στελεχών δεν εξέφραζαν αυτόν που είχε πραγματικές ικανότητες και χαρίσματα για να αναλάβει μια τέτοια θέση.
Αντίθετα η προτεραιότητα σχεδόν πάντα δίνοταν σε παιδιά που προέρχονταν απο κομματικές οικογένειες,αλλά και όσους ήταν έτοιμοι να βάλουν τον εγκέφαλο τους στον γύψο και να υπακούν και να μεταφέρουν τις εντολές που θα ελάμβαν απο άνωθεν.Για να είμαι δίκαιος υπήρχαν ακόμα στελέχη που ηταν άξια και δεν ανήκαν στις παραπάνω κατηγορίες,αλλά σιγά σιγά άρχισαν να εκλίπουν,αφού κάποιοι εξ αυτών έπερναν πτυχίο.Οι τελευταίοι άλλωστε ως παλαιότεροι είχαν αναδειχθεί σε στελεχικές θέσεις όταν η κατάσταση ακόμα ηταν υγιής μέσα στην οργάνωση.
Με τις διαγραφές που έγιναν τον Μάρτιο του 2008,η όλη κατάσταση άρχισε να αντιστρέφεται.
Τα νέα στελέχη ούτε τις ικανότητες και ούτε την συντροφικότητα και το ήθος κομμουνιστή είχαν όπως οι προηγούμενοι.Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ρίτσας που όχι μόνο ηταν απορίας άξιο πως ανέλαβε στελεχική χρέωση,αλλά απο τότε που το έκανε η συμπεριφορά της άλλαξε άρδην.Ένας έντονος αυταρχισμός και μια αγενέστατη και κομπλεξική συμπεριφορά αναδύθηκε απο τότε και κράτησε μέχρι και την έξοδο μου απο την οργάνωση.
Ας πάμε τώρα στα γεγονότα.Τότε είχαν γίνει αντιληπτά τα όσα συνέβαιναν,αλλά δεν μου προκαλούσε τόσο δισφορία.Η παρέα που είχε φτιαχτεί απο μένα και τα παιδιά του πρώτου ετους μαζί με τους φίλους απο το δικό μου έτος,μας έδινε μια παρηγοριά και άμβλυνε το άσχημο εσωκομματικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί.Την περίοδο εκείνη το κλίμα έστω και κατά ελάχιστα θύμιζε την συντροφικότητα και την ζεστασιά του πρώτου έτους.Μαθήματα,συζητήσεις,ατελειώτα μαζέματα σε καφετέριες και σουβλατζίδικα,σε σημείο που είχε αρχίσει να μας βαριέται η rock caffee και το ραβαϊσι.Η σχέση μου με την Εύα φαινότανε να πηγαίνει καλά,ενώ η κατάσταση στο σπίτι κάπως είχε σταθεροποιηθεί.Με την Εύα είχε προηγηθεί η εκδρομή που είχαμε πάει στο Ναύπλιο για τρείς μέρες που είχε βοηθήσει να χαλαρώσουμε,να αλλάξουμε παραστάσεις και να ρθούμε πιο κοντά.
Κάπως έτσι κύλισαν ο Ιανουάριος,ο Φεβρουάριος και ο μισός Μάρτιος.Κάπου εκεί ξαναρχίζουν τα δύσκολα με τους γονείς μου.Οι καυγάδες έστω για τα πιο ασήμαντα θέματα ηταν καθημερινό φαινόμενο,καθώς και η κόπωση που μου προκαλούσαν.Η έλειψη οποιασδήποτε κατανόησης και συμβιβασμού ηταν κάτι πάγιο για την πλευρά τους και φυσικά σε κάθε μεγάλο καυγά κοβότανε και η χρηματοδότηση.Έτσι λοιπόν αυτό είχε έντονο αντίκτυπο στην ψυχολογία μου.Είχε αρχίσει να ξεθωριάζει ο ενθουσιασμός που είχα όταν μπήκα στη σχολή.Τίποτα σχεδόν απο αυτά που είχα φανταστεί όταν γαμιόμουν ως μαθητής για να περάσω στη σχολή,μοιάζανε να δικαιώνουν τους κόπους και τις θυσίες μου.Ήθελα να περάσω επαρχία κατά προτίμηση Θεσσαλονίκη και να ζήσω μόνος μακρυά απο τους γονείς μου την ελευθερία μου.Η τροτέζα η τύχη όμως τα έφερε έτσι που έβγαλα παραπάνω μόρια και δεν μπορούσα να ζητήσω απο την οικογένεια μου,να μου δώσει λεφτά για να σπουδάσω στη Θεσσαλονίκη,κάτι που θα μπορούσα να είχα σπουδάσει και στην Αθήνα.
Έτσι έβαλα το φιλότιμο μου μπροστά και πάνω απο όλα και έμεινα τελικά Αθήνα με τους γονείς μου.Μέχρι εκεί δεχόμουν τους περιορισμούς που πήγαζαν απο την απόφαση αυτή,αλλά όταν άρχισε η συμπεριφορά τους να γίνεται ολοένα και πιο αναίτια επιθετική πρός εμένα εκεί ομολογώ πως λύγισα.Και αυτό γιατί αισθανόμουν διπλά προδομένος.Δεν ήθελα πραγματικά να σπουδάσω στο ιστορικό αρχαιολογικό,άσχετα αν μου άρεσε  ιστορία,αλλά το έκανα με σκοπό να τους ευχαριστήσω και να τους κάνω να αισθανθούν περήφανοι για μένα.Δεν ήθελα να μείνω στην Αθήνα,αλλά να ζήσω στο ακέραιο την φοιτητική μου ζωή,όπως ένα σωρό άλλοι συμμαθητές μου.Τελικά όμως έμεινα Αθήνα για να γλυτώσουν τα έξοδα.Και το ευχαριστώ ποιό ητανε;Να γίνεται σχεδόν καθημερινά πόλεμος στο σπίτι.Αιτίες πολλές:Γιατί δεν διαβάζεις;Γιατί δεν πάς να βρείς δουλειά και να μην ζητάς απο εμας λεφτά;Γιατί ασχολείσαι τόσο με το κόμμα;Γιατί μιλάς τόσες ώρες στο τηλέφωνο;
Γιατί κάνεις τέτοια ώρα μπάνιο;Ή όλη αυτή η ιστορία είχε αρχίσει να με κάνει να ξοδεύω υπέρπολίτιμη ενέργεια και είχε αρχίσει να επιδράει αρνητικά σε όλες τις πλευρές της ζωής μου.
Πλέον είχα πάψει να την βλέπω με τόση σοβαρότητα και επιμέλεια την σχολή μου.Δεν έμπαινα σε μαθήματα,δεν είχα όρεξη καν να ανεβώ.Με απλά λόγια η στάση των γονιών μου κατάφερε να με σπρώξει να κάνω τα πράγματα για τα οποία με κατηγορούσαν.Μέχρι τότε ήμουν απο τους καλύτερους φοιτητές στο έτος μου.Πλέον αποτελούσα σκιά του εαυτού μου.Οι μόνες μου διέξοδοι ηταν δύο.Η Εύα και το κόμμα.
Αλλά δυστυχώς όπως φαίνεται ούτε εκεί μπορούσα να βασίζομαι.Μέχρι τότε τα πράγματα με την Εύα ηταν καλά,δεν ίσχυε όμως το ίδιο για την οργάνωση.Πλέον ο ενθουσιασμός και ο ιδεαλισμός που είχα τα προηγούμενα χρόνια,είχαν αντικατασταθεί απο τον εξαναγκασμό,την μιζέρια και την μηχανική συνήθεια.Συνέχιζα να πιστεύω στην ιδέα αλλά η οργάνωση πλέον δεν ηταν αυτό που αισθανόμουν ως κάτι οικείο.Αντίθετα καθημερινά σχεδόν γινόμουν μάρτυρας ολοένα και περισσότερων κρουσμάτων αυταρχισμού και νεποτισμού εκ μέρους των στελεχών.Χαρακτηριστική η περίπτωση του Μηνά,που προσπαθούσε να ελέγχει την ζωή πολλών συντρόφων εκτός οργάνωσης,ενώ δεν ηταν λίγες οι φορές που διέδιδε κακόβουλα κουτσομπολιά,εις βάρος εκείνων που για κάποιο λόγο θεωρούσε προβληματικούς συντρόφους.Μια τέτοια περίπτωση ηταν και αυτή του συντρόφου Πάβελ.Δεν θα πεί κανείς πως ο Πάβελ ηταν ο πιο εύκολος άνθρωπος,ούτε και απόλυτο υπόδειγμα κνίτικου μέλους.Αλλά σε καμία περίπτωση δεν άξιζε το περιπεκτικό ύφος και σχόλια κάθε φορά που αναφέροταν σε αυτόν.Απο την άλλη χειρότερες κατά πολύ θεωρήθηκαν όσες απο τις συντρόφισσες είχαν αναλάβει στελεχική θέση.Λίγο το φεμινιστικό κόμπλεξ,λίγο προσωπικά κόμπλεξ και ανασφάλειες,η αρχομανία,είχν δημιουργήσει μια ανυπόφορη κατάσταση.Απο την επικεφαλή της οργάνωσης στη Φιλοσοφική Τούλα,μέχρι την Ρίτσα,συμπεριλαμβανομένων βέβαιων και των κολαούζων που ακολουθούσαν την πρώτη.Δεν θα ξεχάσω πως όταν ετοιμαζόμασταν για τις εκλογές,είχαμε κατέβει στο κάτω κυλικείο,εγώ,ο Χάρης και ο Πάβελ,να πιούμε καφέ και να φάμε τίποτα να περάσει η ώρα.Ξαφνικά εμφανίζεται η Γραμματέας της ΟΒ μας,η Μαρία και μας κάνει σκηνή γιατί καθόμαστε στο κυλικείο και αράζουμε και δεν ανεβαίνουμε πάνω για να βοηθήσουμε στις προετοιμασίες για τις εκλογές.Μας μίλησει μάλιστα σε τέτοιο τόνο που δεν θα μας μιλούσε ούτε προϊσταμένη μας,σε δουλειά στην οποία θα πληρωνόμασταν άλλωστε.Ο Πάβελ και εγώ κοιτάξαμε ενοχλημένοι ο ένας τον άλλο και πάνω που είμασταν έτοιμοι να αντιδράσουμε στην απαράδεκτη και ενοχλητική αυτή παρέμβαση,ο Χάρης σηκώθηκε πρός το μέρος της και την ακολούθησε,σαν παιδάκι που το έχει μαλώσει η μάνα του και αυτό βάζει την ουρά στα σκέλια και την ακολουθεί.
Μένω εγώ με τον Πάβελ που ακολουθούμε μετά απο λίγο.

-Οοοο μαλάακα τι είναι αυτά;
-Μαλάκα Πάβελ άσε με και τα έχω πάρει άσχημα.Ποιοί νομίζουν πως είναι;Στην ΕΣΣΔ νομίζουν πως βρίσκονται;Η όλη τους εξουσία βασίζεται στην καλή μας θέληση.Αν γυρίσουμε και τους πούμε άντε και γαμηθείτε δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα.
-Μαλάακα ακριβώς!Δεν μου αρέσουν αυτά.Δεν μου είπε κανείς πως θα είναι έτσι πρίν μπώ!!
-Πάβελ,άστο να περάσει ας επικεντρωθούμε στις εκλογές και όταν αυτές τελειώσουν θα έχουμε να πούμε πολλά πράγματα.

Ακριβώς αυτό.Το σημαντικότερο πλέον ήταν οι φοιτητικές εκλογές.Έπρεπε πάση θυσία να εξασφαλίσουμε πως θα βγαίναμε νικητές απο αυτές.Πέρισυ είχαμε χάσει την σχολή μόλις για 7 ψήφους και αυτές απο νοθεία.Φέτος και με αφορμή το οτι είχαμε νέους συντρόφους και δυνάμεις,ήταν πλέον σίγουρο πως θα είμασταν σε θέση να πετύχουμε περισσότερα,ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς πως η κυβερνητική παράταξη της ΔΑΠ,είχε πληγεί λόγω των γεγονότων του Δεκέμβρη.Το πρόβλημα όμως ηταν πως η δυσαρέσκεια αυτή δεν έφτανε σε εμάς,αλλά κυρίως στα ΕΑΑΚ και στην ΠΑΣΠ.Το έτος του Μηνά,του Χάρη και του Πάβελ,το αποκαλούσαμε πασοκοέτος μιας και η ΠΑΣΠ είχε σημαντικά ερείσματα σε αυτό.Και τα ΕΑΑΚ μετά τον Δεκέμβρη είχαν δύναμη,αφού πέρνανε την μια συνέλευση μετά την άλλη.
Σε ΟΒ που έγινε λίγες μέρες πρίν τις εκλογές,φάνηκε πως η μάχη θα κρινότανε στήθος με στήθος με την ΔΑΠ.Σύμφωνα με τα πλάνα που είχαμε ετοιμάσει με βάση το πόσους ψήφους είχε καταφέρει να κλείσει ο καθένας μας,φαινότανε οτι θα μας ψηφίσουν λίγο παραπάνω απο τα άτομα που μας είχαν ψηφίσει στις προηγούμενες εκλογές.Ένας αριθμός γύρω στους 1000-1100.Αυτό μας έδινε την ελπίδα πως πολύ πιθανόν οι εκλογές αυτές,να ηταν οι εκλογές νίκης στη φιλοσοφική.
Βαθειά μέσα μου το πίστευα,όχι τόσο με την λογική,αλλά επειδή ήθελα να το πιστεύω.
Μια ενδεχόμενη νίκη θα μας έκανε καλό,αφού θα έβαζε τέλος στην μιζέρια και την εσωστρέφια που είχε πέσει στην οργάνωση τους τελευταίους μήνες.Αλλά ακόμα και αν δεν τα καταφέρναμε,σίγουρα η ήττα θα μας έκανε να βγάλουμε πολύτιμα συμπεράσματα και να αλλάξουμε επιβλαβείς τακτικές.
Το πρόβλημα που έβλεπα τότε,ηταν πως ακολουθούσαμε αντι-Προυκάκη,αντι Πάνος και αντι-Πέτσας τακτικές και αυτό μόνο και μόνο γιατί ηταν τακτικές που είχαν υιοθετήσει οι 'φραξιονιστές'άρα ηταν και αυτές λάθος κατά αυτούς.Αυτό δεν ίσχυε όμως σε καμία περίπτωση μιας και οι τακτικές που είχαν ακολουθήσει,είχαν φέρει αποτελέσματα και φαίνοταν να είχαν επίδραση στους συμφοιτητές μας.Εμείς όμως για κάποιο μυστήριο λόγο κατεβαίναμε στις εκλογές αυτές,μιλώντας όχι τόσο για τα φοιτητικά θέματα που ηταν πολλά,αλλά για τις απεργίες στην ΦΑΓΕ,στα Μall και στα Jumbo.Δεν λέω πως αυτά δεν ηταν σημαντικά θέματα,αλλά δεν μπορείς μιλάς στον ανίδεο,πολλές φορές συμφοιτητή σου για τους αγώνες της εργατικής τάξης,αν δεν κοιτάξεις πρώτα να λύσεις τα προβλήματα που τον απασχολούν άμεσα και έχουν να κάνουν με την σχολή του.Αυτό το ανέδειξε πολλές φορές σε ΟΒ αλλά και σε συνεργασίες με την καθοδήγηση,αλλά σε καμία περίπτωση οι απαντήσεις που πήρα δεν ηταν ικανοποιητικές.

Δεν θα ξεχάσω εκείνες τις μέρες με πόσο κόσμο μίλησα για να βολιδοσκοπήσω πόσοι θα μας ψηφίσουν.Τις μέρες εκείνες είχα και μια ευχάριστη εξέλιξη.Ο Αποστόλης πλέον μετά απο πολλές συζητήσεις με εμένα,τον Χάρη και τον Πάβελ,πείστηκε για την ανάγκη όχι μόνο να στηρίξει την ΠΚΣ,αλλά και να συστρατευτεί μαζί της.Έτσι λοιπόν ξεκίνησε όχι μόνο να μοιράζει φυλλάδια της οργάνωσης,αλλά και να μιλάει σε κόσμο.Τα είχα καταφέρει!Όχι μόνο είχε αποχωρήσει απο το ΣΕΚ αλλά πλέον μας στήριζε.Εκτός απο αυτό είχα αυξήσει κατά πολύ τις επιρροές μου.Είχα καταφέρει να κλείσω τουλάχιστον 15 ψήφους και ήμουν ένα άτομο.Στην φιλοσοφική υπήρχαμε συνολικά σε όλα τα τμήματα καμιά 80 αριά σύντροφοι.Αν λοιπόν όλοι μπορούσαν να κλείσουν όσους εγώ,τότε αυτόματα θα είχαμε 1200 ψήφους,με λίγα λόγια θα πέρναμε για πλάκα την σχολή.Αυτό μου έδωσε δύναμη και ελπίδα.
Ο καιρός πλησίαζε και είχαμε μπεί στην τελευταία εβδομάδα.Όσο πιο κοντά φτάναμε στην μέρα των εκλογών,τόσο πιο μεγάλος και ο ενθουσιασμός μας.Και πρώτος στον αγώνα πάντα ο Αποστόλης.
Όχι μόνο αυτό αλλά και διέθετε το σπίτι του,για ανάπαυση και εμένα και των υπολοίπων κνιτών της παρέας για τις ανάγκες των εκλογών και όχι μόνο.Αφού χαριτολογώντας εγώ και ο Πάβελ λέγαμε,πως όταν θα γίνει η επανάσταση και πάρουμε την εξουσία,θα μετατρέψουμε το σπίτι του Αποστόλη σε μουσείο,πως ηταν το "σπίτι του Παυλώβ" στο Στάλινγκραντ,εμείς θα είχαμε το "σπίτι του Αποστόλη",η το "σπίτι του Ζαπάτα".
Έφτασε λοιπόν η μέρα.Η 13η Μαϊου του 2009.Το βράδυ εγώ,ο Χάρης και ο Πάβελ κοιμηθήκαμε στου Αποστόλη και χαράματα πρωϊ ξεκινήσαμε για την σχολή.Αρχίσαμε τα στησίματα και αναμέναμε τους πρώτους φοιτητές να έρθουν.Την ίδια στιγμή βάζαμε κάτω τα πλάνα μας να δούμε πότε θα έρθουν οι φίλοι μας και οι επιρροές μας που περιμέναμε.Απο τους 15 δικούς μου,τελικά ήρθαν οι 11.Οι υπόλοιποι 4 βρήκαν οι γελοίες δικαιολογίες η εσκεμένα δεν σήκωσαν τα τηλέφωνα.Απο την μεριά του Πάβελ είχαν έρθει περίπου 5-6 άτομα,ενώ απο την μεριά του Χάρη καμία 10αριά.Δεν ήταν άσχημα αλλά σίγουρα κάτω απο τον στόχο των 15 ατόμων ανα σύντροφο.
Η έκπληξη προήλθε απο τον Αποστόλη που αν και όχι σύντροφος μας έφερε 2-3 ψηφοφόρους.Ευχάριστη έκπληξη.
Οι κάλπες έκλεισαν και περιμέναμε να ξεκινήσει η καταμέτρηση.Η αγωνία ίσως ηταν μεγαλύτερη απο τις εκλογές της περασμένης χρονιάς.Τα στελέχη δείχναν απο αγωνία μέχρι και εκνευρισμό,όταν ρίχνανε ματιές στα συλλογικά πλάνα.Δεν θα αργούσε η ώρα να συμμεριστούμε και εμείς τον εκνευρισμό τους αυτό.Όταν άνοιξε η κάλπη τα ψηφοδέλτια της ΔΑΠ παραηταν πολλά,ενώ αίσθηση προκάλεσε και πως αυτά της ΠΑΣΠ ηταν περισσότερα απο τα αναμενόμενα.Μετά απο μισή ώρα ήταν φανερό πως η ψευδαισθήσεις μας πως θα πάρουμε την σχολή,σύντομα θα εξανεμίζονταν.
Στα μικρά τμήματα,που ηταν το θεατρικό,το μουσικό,το Γερμανικό και οι Ισπανοιταλικές λογοτεχνίες η ΠΚΣ είχε σαρώσει,αλλά στο φιλολογικό και στο ΦΠΨ αυτό το είχε κάνει η ΔΑΠ.
Ήταν φανερό πια πως η ΔΑΠ κόντρα σε όλες τις προβλέψεις,είχε διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία της και μάλιστα με μεγάλη διαφορά.Πλέον μας απασχολούσε τουλάχιστον να διατηρούσαμε την πρωτιά τουλάχιστον στο τμήμα μας.Η απαγοήτευση μεγάλη,κυρίως των συντρόφων απο το το πρώτο έτος.
Τελικός κοντά στα χαράματα είχαμε διαπιστώσει πως χάσαμε και το ιστορικό που είχαμε πέρισυ και τα προηγούμενα χρόνια.Τεράστια απαγοήτευση αλλά και νεύρα,κυρίως γιατί οι ΔΑΠίτες ηταν προκλητικοί λόγο της νίκης τους αυτής,που αυτή την φορά μάλιστα ηταν και καθαρή.Γύρισα σπίτι πτώμα το πρωί όπου έπεσα να κοιμηθώ για να μην τα σκέφτομαι.
Όταν ξύπνησα είχα μάθει την έκταση της καταστροφής.Η διαφορά μας με την ΔΑΠ ηταν 500 ψήφοι!!!!!Ούτε 1,ούτε 2 ούτε 10,έστω μια 50άρα αλλά 100!!!!!Και να σκεφτεί πέρισυ πως η διαφορά και με την νοθεία μαζί ηταν 7 ψήφοι!!!!!Κάτι είχε πάει πολύ λάθος.Αλλά μέχρι τότε δεν ήξερα τι ήταν αυτό.Θα το συνειδητοποιούσα αργότερα όταν θα γινότανε η ΟΒ για την ανάλυση και συζήτηση του αποτελέσματος.Ενώ περίμενα να ακούσω μια κριτική,η έστω απολογία για λάθος στρατηγικό η τακτικής,το μόνο που άκουσα είναι πως όλα ηταν άρτια μελετημένα και το αποτέλεσμα είναι πως τα μέλη,δεν έδειξαν την σοβαρότητα που έπρεπε να δείξουν κλείνοντας άτομα που δεν ήταν φερέγγυα η απλά βάζοντας τους στους ψηφοφόρους αυθαίρετα,πως ευθύνη φέρει η άνοδος του ΠΑΣΟΚ και της ΠΑΣΠ,αλλά και οι ψήφοι που απέσπασαν τα ΕΑΑΚ λόγω Δεκέμβρη.Αυτή ήταν και η πρώτη ΟΒ που με απογοήτευσε πλήρως και που με έβαλε σε σκέψεις.Φταίγαμε εμείς;Αλήθεια;Που στα 20 μας και 19 μας άλλη δουλειά δεν είχαμε να κάνουμε,απο το να κυνηγάμε τους συμφοιτητές μας να τους μιλάμε για τις εκλογές και την ανάγκη να στηρίξουν την ΠΚΣ,θυσιάζοντας χρόνο που θα μπορούσαμε να τον αφιερώσουμε σε πολύ πιο παραγωγικές για εμάς δραστηριότητες;Και την στιγμή που υπήρχαν στελέχη που δεν είχαν καταφέρει να κλείσουν ούτε μια ψήφο,η αλλά που απλά για να γεμίσουν την λίστα,βάζανε ασύδοτα ονόματα σε αυτή;
Δεν μου αρέσαν αυτά.Την εβδομάδα πρίν τις εκλογές,ενώ υπήρχε μια ανάκαμψη του ηθικού των συντρόφων,το αποτέλεσμα και κυρίως εκείνη η ΟΒ,μας διέλυσαν κυριολεκτικά.Που βαδίζαμε;Πόσο άσχημα ηταν πλέον τα πράγματα για εμάς εσωκομματικά;Και ποιοί φταίγανε για αυτό;
Το 2009 ηταν μια χρονιά που θα απαντούσε σε όλα αυτά τα ερωτήματα.