Αναμνήσεις απο την ΚΝΕ:«Πρέπει να είμαι απο αυτούς που θα ζήσουν για να μπορέσω με αυτούς να κτίσω τον σοσιαλισμό μετά την επανάσταση».

                                         «Κόλαση είναι η Αλήθεια που την είδαμε όταν ηταν πια πολύ αργά»

                                                                                                                                       Τhomas Hobbes

Aν μπορώ να περιγράψω με λίγα λόγια αυτό που ζούσα την περίοδο εκείνη ειδικά μετά τις εκλογές ηταν η αίσθηση πώς βούλιαζα.Και σε αυτό δεν έφταιγε μόνο η οργάνωση.Υπήρχαν ζητήματα άλυτα που με ταλανίζανε.Βρισκόμουν μπροστά σε ένα αδιέξοδο σε όλους τους τομείς.Η οργάνωση είχε γίνει αυτό που περιγράφω,οι προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης απογητευτικές,η σχολή δεν μου άρεσε πια,οι σχέσεις στο σπίτι ολοένα και πιο τεταμένες.Γενικά μια αίσθηση ματαιότητας σε όλα.

Όσον αφορά την Εύα....Απο κάποιους που μου έγραψαν στην τελευταία μου συνέχεια κατάλαβα οτι το στόρυ αυτό σας άρεσε,με μένα και την Εύα να βαδίζουμε χεράκι χεράκι ξανά μετά απο καιρό.Θα περιμένετε κάποια μεγάλη επανένωση αντίστοιχη με αυτές που βλέπουμε στη ρομαντική λογοτεχνεία και στις αντίστοιχες μαλακίες του Hollywood...

Nα όμως που στην πραγματική ζωή τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά.Εκείνο το βράδυ κοιμηθήκαμε ξανά μαζί.Το πρωί όμως που ξυπνήσαμε κάναμε το λάθος να συζητήσουμε τις προοπτικές επανασύνδεσης.Δεν αργήσαν να ανεβούν οι τόνοι.Τσακωθήκαμε,είπαμε άσχημα λόγια ο ένας στον άλλο,σηκώθηκα και έφυγα.

Αυτή ηταν και η τελευταία φορά που μιλήσαμε ποτέ.Τουλάχιστον στην περίπτωση αυτή έστω και με ένα οδυνηρό (για μένα κυρίως) τρόπο μπήκε ένα τέλος.

Έπρεπε πλέον να κλείνω σιγά σιγά τους λογαριασμούς μου με τα πολλαπλά μέτωπα που έβλεπα να με πνίγουν.

Είχα πάρει πια γραμμή πως είχα χάσει κάθε έλεγχο στη ζωή μου.Έπρεπε να κάνω κάτι για αυτό.Απο κάπου να ξεκινήσω.Επέλεξα αυτό που παραδόξως μου φαινότανε το πιο εύκολο.Να λύσω τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε στην οργάνωση.

Πίστευα πώς μετά απο αυτή την παταγώδη αποτυχία στις φοιτητικές εκλογές θα είχαν ταρακουνηθεί όσοι έπρεπε να ταρακουνηθούν.Έτσι λοιπόν κίνησα για την ΟΒ που θα κάναμε απολογισμό για το εκλογικό αποτέλεσμα, με την ελπίδα πώς όλες μου ανησυχίες που είχα επανελημένα εκφράσει αλλά και κάποιες σκέψεις για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα,επιτέλους θα εισακουστούν.

Έτσι λοιπόν αφού καταφέραμε να έχουμε απαρτία ξεκινήσαμε με την εισήγηση του κόμματος.Την εισήγηση αυτή την έκανε μια συντρόφισσα το όνομα της δεν το θυμάμαι,ας την ονομάσουμε Ειρήνη.

Στην εισήγηση αυτή έγινε αναφορά στην πόλωση εξαιτίας του οτι η ΠΑΣΠ ηταν πλέον κυβερνητική,καθώς και στο γεγονός πώς απο την άλλη πλευρά η ΔΑΠ διατήρησε τις δυνάμεις της και πώς έλαβε και κάποιους ψήφους «διαμαρτυρίας» απέναντι στην μέχρι τότε πολιτική του ΠΑΣΟΚ.Με βάση λοιπόν τα παραπάνω αλλά και κάποιες δικές μας «αδυναμίες» το αποτέλεσμα όχι μόνο δεν κρίθηκε αρνητικό μα έγινε και πρόταση να βγούμε να το γιορτάσουμε(δεν κάνω πλάκα)μιας και σε αυτή την «δυσμενή» κατάσταση κρατήσαμε το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων μας.

Φυσικά στο άκουσμα όλων των παραπάνω μόνο φρίκη μπορούσα να αισθανθώ.Όχι μόνο γιατί όλα αυτά που ακούγαμε ήταν χοντρές μαλακίες αλλά και με το γεγονός πώς υποτιμούσαν σε τόσο μεγάλο βαθμό την νοημοσύνη μας.Φυσικά και το γεγονός πως η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είχε κάνει τόσο χοντρές μαλακίες και είχε χώσει την χώρα στο μνημόνιο,θα έπρεπε η ΠΑΣΠ να πέσει και όχι να βγεί δεύτερη δύναμη,εκτοπίζοντας μας στη δεύτερη θέση.Όσον αφορά την ΔΑΠ ότι και να λέγαμε θα ηταν λίγο.Δύο χρόνια πρίν είχαμε χάσει την σχολή για μια χούφτα ψήφους και αυτό με νοθεία.Τώρα βλέπαμε ένα καπέλο 600+ ψήφων διαφοράς.

Είχαμε καταφέρει σε μόλις 2 χρόνια να καταστρέψουμε ότι έχτυσαν απο τα μέσα της δεκαετίας του ’90 τόσοι σύντροφοι κάτω απο πραγματικά δυσμενείς συνθήκες.Μόνο που όμως δεν ήμασταν όλοι υπεύθυνοι για αυτό και ας βάζω α΄ πληθυντικό.

Υπήρξαν σύντροφοι και συντρόφισσες που τις δύο εβδομάδες πρίν τις εκλογές φάγανε όλο το χρόνο τους σε καφέδες με κόσμο για να κλείσουν ψήφους η ψηφοδέλτια.Και υπήρξανε και οι «στελεχάρες» μας που χαριεντίζονταν μεταξύ τους ξεκομένοι απο κάθε πραγματικότητα,απλά απαιτώντας να φέρνουν μεγάλους αριθμούς κλεισμένων ψήφων,με τους ίδιους να κάνουν ελάχιστα εως τίποτα.

Όσον αφορά εμένα δεν μπορώ να πώ το ίδιο.Έφερα σχεδόν όσους είχα κάθε χρόνια+τον Παντελή και άλλον έναν που δεν θυμάμαι το όνομα του αλλά λόγω της κατάστασης που βίωνα εντός της οργάνωσης δεν έδωσα το 100% που είχα δώσει τις προηγούμενες φορές.Παρόλαυτα όμως είχα να παρουσιάσω αποτέλεσματα πραγματικά και όχι εικονικάγια να φανώ στα μεγαλύτερη στελέχη ο καλός και να κερδίσω την εύνοια τους, όπως έκαναν άλλοι και άλλες.Κλείνω εδώ και επανέρχομαι στην αλήστου μνήμης εκείνη ΟΒ.

Με το τέλος της εισήγησης περάσαμε στις τοποθετήσεις.Εκεί γινότανε πλέον φανερό τα είδη ανθρώπων που αποτελούσαν την ΟΒ μας.Απο την μια εκείνοι που ναί μεν στενοχωριόντουσαν με το αποτέλεσμα αλλά τελικά συμφωνούσαν με την εισήγηση και σε αυτούς που όχι μόνο δεν ηταν ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα αλλά κυρίως με το γεγονός πως μας δούλευαν μέσα στη μούρη μας τόσο ξεδιάντροπα.

Φυσικά και όταν ήρθε η ώρα να τοποθετηθώ,δήλωσα πώς διαφωνώ με το πνεύμα της εισήγησης,πώς δεν συμμερίζομαι καμία επιτυχία και ούτε τους παραπάνω λόγους.

Στη συνέχεια είπα ξεκάθαρα πώς υπάρχει πρόβλημα μεγάλο όσον αφορά την δράση μας στον χώρο του πανεπιστημίου αλλά και στα ζητήματα μεταξύ μας σχέσεων.Ειδικά όσον αφορά τα στελέχη και την βάση και την ύπαρξη μεταξύ αυτών των δύο ενός χάσματος που ολοένα και γινότανε μεγαλύτερο.

Για πρώτη φορά οι «αιρετικές» αυτές απόψεις μου έλαβαν στήριξη και απο άλλο μέλη.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και ο Πάβελ με την Στεφανία και την Ούρσουλα(η τελευταία ήταν καιρό ξενερωμένη με την οργάνωση).Επίσης σύντροφοι όπως ο Χάρης αν και δεν ταυτίστηκαν με εμάς ήταν εμφανώς προβληματισμένοι με την εμφάνιση μας στις εκλογές εκείνες αλλά και με τις εξηγήσεις που μας δίνονταν απο το γραφείο.Δεν έλειψαν φυσικά και εκείνοι που ασπάστηκαν 100% τα συμπεράσματα του γραφείου και που κατά την τοποθέτηση τους κοιτούσανε πρός τα στελέχη να δούν αν θα πάρουν βλέμμα αποδοχής απο αυτά(δεν κάνω πλάκα δυστυχώς).

Η Ρίτσα,η Φανή και ο Μηνάς προσπάθησαν να βγούν επιθετικά απέναντι σε εμένα κυρίως που με έβλεπαν σαν τον υπεύθυνο της «ανταρσίας» αυτής αλλά πρός τιμήν της η Ειρήνη τους έκοψε την φόρα.Δεν ξέρω αν το έκανε προσπαθώντας να περισώσει το καταστατικό δημοκρατικό μας δικαίωμα να λέμε ελέυθερα τις απόψεις μας η απλά φοβήθηκε πώς αν βγούν επιθετικά και με στοχοποιήσουν θα φανεί άσχημο και στα υπόλοιπα μέλη.

Όπως και να είχε πλέον δεν ήμουν μόνος.Είχαν αρχίσει να μιλάνε ελεύθερα σπάζοντας τον φόβο της περιθωριοποιήσης και άλλα μέλη.Kαιρός ητανε μετά απο τόσα που είχαμε δεί και ακούσει να δείξουν οτι υπάρχουν και οι άλλοι σύντροφοι.Αυτό φυσικά δεν άρεσε καθόλου για αυτό και ξεκίνησαν οι σπόντες για πράγματα όπως οι συνδρομές που χρωστούσα,το οτι δεν ανέβαινα στη σχολή απο τις 09:00 και οτι άλλο δεν είχε να κάνει με τις εκλογές και το αποτέλεσμα τους.Δεν έδωσα σημασία.Απο την μια ήμουν ακόμα φρικαρισμένος απο τα όσα είχα ακούσει αλλά απο την άλλη ένοιωθα μια ικανοποίηση πως δεν ήμουν πια μόνος σε αυτό.Άλλωστε δεν ηταν πια θέμα πολιτικό αλλά είχε να κάνει καθαρά με την προστασία της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας μας σαν άνθρωπους,που για κάποιο λόγο τα στελέχη θεώρησαν πώς είχαν κάποιο «ιερό» δικαίωμα να καταπατούν και μάλιστα με τόσο ώμο και χυδαίο τρόπο.Αν δεν αγαπούσα το κόμμα αλλά το κυριότερο τον σκοπό στον οποίο απέβλεπε με την ΟΒ εκείνη θα είχα σηκωθεί και θα είχα φύγει και θα είχα ρίξει πίσω μου απο τότε μαύρη πέτρα στο θέμα ΚΚΕ/ΚΝΕ.

Με το τέλος της οβας ξεκίνησα για το Σύνταγμα παρέα με τον Πάβελ.Πλέον δεν υπήρχε λόγος να κρατάμε τον όρο του καταστατικού που προέβλεπε να μην συζητάμε ιδιωτικά τα θέματα της οργάνωσης με άλλους συντρόφους παρά μόνο στις ΟΒ.

Φυσικά κάτι τέτοιο ουδέποτε απέτρεψε τα στελέχη και τους παρατρεχάμενους τους να κάνουν τόσο εξώφθαλμα μάλιστα αυτό που ονομάζαμε «κουτσομπολιό».

Όλως τυχαίως αυτοί που πέφταμε συνήθως θύματα των διάφορων πολιτικών αλλά ακόμα και προσωπικού τύπου κακεντρεχειών ήμουν εγώ και ο Πάβελ.Όλως τυχαίως αυτοί που αντιδρούσαμε πιό θερμά στις μαλακίες που εδώ και 1,5 χρόνο βλέπαμε να συμβαίνουν.Όλως τυχαίως......

-Μαλακααα αυτά δεν γίνονται ούτε σε αίρεση.Μα τόσο του πούστου μας θεωρούν;

-Μάλλον Πάβελ.Και γιατί να μην το κάνουν αφού απο όλους μας μόνο εσύ και εγώ αντιδρούμε.Αλλά τουλάχιστον σε όλα αυτά τα σκατά χάρηκα που δεν ήμασταν μόνοι μας.Η Στεφανία και η Ούρσουλα μας υποστήριξαν.

-Για την Ούρσουλα το περίμενα.Είναι απο πέρυσι ξενερωμένη.Αλλά απο την Στεφανία όχι.Αλλά πιο πολύ χαίρομαι για τον Χάρη.Ενώ συνήθως είναι partydog σήμερα φάνηκε πώς ούτε αυτός δεν ανέχεται πιά τέτοιες μαλακίες.

-Ναί ρε σύ Πάβελ αλλά δεν βγήκε να πάρει ξεκάθαρη θέση.

-Δεν θα πάρει ποτέ ξεκάθαρη θέση.Είναι καλός και τίμιος άνθρωπος αλλά είναι αδύναμος.Επηρεάζεται πολύ απο τον Μηνά αλλά και απο την οικογένεια του.Ο πατέρας του είναι μέλος του κόμματος.Για αυτό μην περιμένεις πολλά πράγματα απο αυτόν.

-Δεν ξέρω πια τι να περιμένω...Μετά απο αυτό νομίζω ήρθε καιρός να κοιτάξω παραπάνω να κάνω πράγματα για μένα.Αισθάνομαι οτι ο καιρός περνάει,μένω πίσω και βουλιάζω.

Η αλήθεια είναι πώς αυτό ήταν ένα καλό καμπανάκι για μένα όχι μόνο όσον αφορά την οργάνωση αλλά γενικότερα την ζωή μου.Τι ήθελα να κάνω που βάδιζα;Σχέδια για το μέλλον και πο βαδίζω.Δεν μπορούσα να αισθανθώ απο τίποτα ευχαρίστηση την περίοδο εκείνη.Δεν είχα απο κάπου να κρατηθώ.

Στο σημείο αυτό κατάλαβα οτι είχε έρθει η ώρα να αφήσω «εξωτερικούς»παράγοντες για λίγο στην άκρη και να ασχοληθώ με κάτι που είχα παραμελήσει αρκετό καιρό και αυτός ηταν ο εαυτός μου.Ακόμα δεν είχα αποφασίσει αν θα τελειώσω την σχολή.

Μια σχολή που τον πρώτο χρόνο αγαπούσα και που είχα περάσει σχεδόν όλα τα μαθήματα του πρώτου έτους.Τώρα έβλεπα να περνάνε οι εξεταστικές και να μαζεύονται μαθήματα.Υπήρξε εξεταστική στην οποία είχα περάσει ένα μόλις μάθημα....

Δεν ηταν ζήτημα τεμπελιάς αλλά απογοήτευσης και απόγνωσης.Η φοιτητική ζωή που είχα σχεδιάσει πρίν μερικά χρόνια και που μόχθησα για να την ζήσω δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτή που ήθελα.Και θέλω εδώ να ξεκαθαρίσω πώς δεν κατηγορώ για όλα αυτά την οργάνωση.Υπήρχαν ζητήματα που είχαν να κάνουν με την ζωή μου,την σχέση με το σπίτι μου απο την περίοδο 2005 μέχρι την περίοδο που αναφέρονται τα γεγονότα που εξιστορώ,καθώς και με προσωπικούς μου δαίμονες.Η ευθύνη της οργάνωσης βρίσκεται στο γεγονός πώς αυτό που αυτή πλέον είχε είχε εξελιχθεί δεν είχε καμία σχέση με αυτό με το οποίο μου παρουσιάσαν όταν 16 χρονών οργανώθηκα σε αυτήν και έδωσα απο νωρίς αγώνες για την επίτευξη των στόχων που αυτή προέβλεπε, πληρώνοντας και το αντίστοιχο τίμημα για αυτό σε οτι αφορά την δική μου εξέλιξη σαν άνθρωπος,την οποία όχι μόνο δεν έβλεπα αλλά το αντίθετο αισθανόμουν την οργάνωση να με τραβάει πίσω και να μου δημιουργεί πρόβλημα.

Αισθανόμουν πώς έχανα τον εαυτό μου και πώς αντιμετώπιζόμουν απο αυτή όχι απλά ως ξένο αλλά και ώς εχθρικό στοιχείο.Για τον λόγο αυτό είχε έρθει η ώρα όχι να τα παρατήσω αλλά να πιάσω την άκρη του νήματος απο εκεί που την είχα αφήσει.

Πρώτος μου στόχος να μπορέσω να πάω να κάνω διακοπές το καλοκαίρι,συγκεκριμένα σε μια χώρα που λάτρευα την Σερβία.Είχαμε συμφωνήσει με τον Αποστόλη να πάμε μαζί και στη συνέχεια προσθέσαμε και τον Πάβελ.Φυσικά κάτι τέτοιο απαιτούσε χρήματα και χρήματα μπορούσαν να βρεθούν μόνο μέσω εργασίας έστω και περιστασιακής.

Έτσι ξεκινήσαμε να ψαχνόμαστε σε οτιδήποτε θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει το ποσό των 500 ευρώ το άτομο,το οποίο είχαμε υπολογίσει οτι χρειαζόμασταν για να μπορέσουμε να περάσουμε όμορφα μια εβδομάδα εκεί.Ο Πάβελ δεν είχε τέτοια προβλήματα.

Πρός τιμή του εργαζόταν τα σαββατοκύριακα στη διακίνηση Free Sunday και είχε στην άκρη κάποιες οικονομίες.Μέναμε εγώ και ο Αποστόλης.

Η ευκαιρία δεν άργησε να φανεί.Ένας φίλος του Αποστόλη απο το σχολείο τον ενημέρωσε πώς στα Ιλύσια θα γινόταν πανηγύρι και πώς είχαν ανάγκη για σερβιτόρους.Τα λεφτά ήταν καλά 100 ευρώ το μεροκάματο και χώρια τα τυχερά μας.Η δουλειά πολύ απλή.Θα κουβαλούσαμε κουβάδες με μπύρες και θα γυρνούσαμε τα τραπέζια πουλώντας αυτές.

Τίποτα που θα χρειαζότανε κάποια ιδιαίτερη επιδεξιότητα και εμπειρία για δύο άπειρους εργασιακά 20άρηδες φοιτητές.

Έτσι λοιπόν το κάναμε.Ο διοργανωτής μας μάζεψε και μας εξήγησε με το δικό του ιδιαίτερα χωριάτομαφιόζικο στύλ τα καθήκοντα μας.Θα ξεκινούσαμε σε μερικά λεπτά(γύρω στις 17:00 και θα το λήγαμε όταν θα έφευγε και η τελευταία παρέα.Μας έδωσε να καταλάβουμε πώς δεν θα ανεχότανε μαλακίες.

«Διαόλια το νού σας.Δεν θα ανεχτώ τεμπέληδες και πονηρούς.Σκιστείτε στη δουλειά να περάσουμε όλοι καλά και πρώτοι πρώτοι εσείς».

Οκ δεν θα το έλεγες και το πιο ενθαρυντικό ξεκίνημα αλλά δεν με ένοιαζε και τόσο.Το μυαλό μου ήταν στο Σάββα και τον Δούναβη αλλά και στις Σέρβες που ευελπιστούσαμε πώς θα γνωρίσουμε και πώς θα περάσουμε ωραία μαζί.

Έτσι λοιπόν αφού τελειώσαμε τα τελευταία μερεμέτια για το στήσιμο υποδεχτήκαμε τους πρώτους επισκέπτες.Η όλη εργασίας μας μπορώ να πώ πώς αρχικά μας ζόρισε μέχρι να βρούμε(οι τεμπελχανάδες) τα πατήματα μας στη δουλειά αλλά στη συνέχεια μετά απο 1-2 ώρες και με το κρασί και τις μπύρες να ρέουν άφθονες και την παραδοσιακή μας μουσική σε ένα πανέμορφο πάντρεμα με τους ήχους του Korg synthesizer,το κλίμα είχε γίνει ευχάριστο και για εμάς.Τόσο που δεν καταλάβαμε πώς πέρασαν 12 ώρες απο την στιγμή που ξεκινήσαμε το στήσιμο μέχρι που έφυγε και η τελευταία παρέα.

Όταν λοιπόν βοηθήσαμε λίγο στο ξεστήσιμο μας μάζεψε ο συμπαθητικός αγροίκος διοργανωτής και αφού μας έδωσε απο ένα μαρουλάκι στον καθένα μας είπε.

-Α ρε διαόλια να σας πώ πώς δεν μου γεμίζατε το μάτι αλλά αποδειχτήκατε παλλικάρια.Μα καλά δεν είχαν οι πατεράδες σας να σας δώσουν 100 ευρώ και ήρθατε να δουλέψετε για μένα;

-Θέλουμε να βασιζόμαστε στα δικά μας χέρια και πόδια,απάντησα με ένα αίσθημα αυταρέσκειας εγώ.

-Και με 100 ευρώ ρε διαόλι μια φορά άντε δύο τον χρόνο πιστεύεις πώς είσαι σε θέση να πατας στα δικά σου πόδια;Κρίμα γιατί σε είχα και για αετόπουλο.Τυχερά είχατε;

-Ναί,απαντήσαμε εγώ και ο Αποστόλης καθώς και τα άλλα παιδιά που αποτελούσαμε την ομάδα.

-Σας εύχομαι καλοφάγωτα και αυτά.

-Αν ξαναδιοργανώσετε σύντομα κάτι τέτοιο θα θέλαμε να μας ειδοποιήσετε.

-Ναί,και εσένα θα σε έχω στο νού μου πρώτο πρώτο....

Γυρίσαμε 07:30 στο σπίτι του Αποστόλη με ένα αίσθημα τεράστιας ικανοποίησης,περισσότερο όμως αυτός.Εγώ είχα δουλέψει στο παρελθόν περιστασιακά(πρώτος μήνας του πρώτου εξαμήνου)αλλά ο Αποστόλης πρώτη φορά έκανε μεροκάματο.Και ομολογουμένως το είχε κάνει πολύ καλά καθώς είχε μαζέψει σχεδόν τα διπλάσια τυχερά απο μένα(50 ευρώ αυτός και 30 εγώ).

-Άντε Αποστόλη 350 ευρώ ακόμα εσύ και 370 εγώ και φύγαμε για Σερβία.

-Τι είναι 350 ευρώ;Θα καταφέρουμε να τα μαζέψουμε.

Ήταν ήδη Ιούνιος και το πλάνο μας για Σερβία ήταν τέλη Ιουλίου.Μεσολάβησε και η εξεταστική που όλως τυχαίως είχε συμπέσει με έναν ακόμα χοντρό τσακωμό στο σπίτι,κάνοντας το ηθικό ακόμα μικρότερο.Παρόλαυτα αν και δεν είχα αποφασίσει αν θα τελείωνα η όχι την σχολή,κάτι μέσα μου με παρακινούσε ώς αίσχατο μέσο αυτοσυντήρησης να ασχοληθώ πιο σοβαρά.Η λογική ήταν πώς το να περάσω κάποια μαθήματα θα βοηθούσε στην ανύψωση του ηθικού μου.Έτσι λοιπόν το έριξα(όσο ήταν δυνατό)στο διάβασμα.Σε όλο το δεύτερο έτος κατά μέσω όρο περνούσα 2 μαθήματα κάθε εξάμηνο και μόλις ένα στην επαναληπτική.Ήθελα στην εξεταστική αυτή να περάσω τουλάχιστον 3 μαθήματα να σπάσω την «κακοδαιμονία» αυτή.

Στην εξεταστική εκείνη συνέβει και το εξής περιστατικό:Σε ένα μάθημα που έδινα(αν θυμάμαι καλά ηταν Γλωσσολογία)ήμασταν στο ίδιο έδρανο με τον Μηνά.Σε κάποια φάση του ζήτησα να κάνει το γραπτό του πιο δεξιά ώστε να μπορέσω να δώ και εγώ.Τότε εκείνος μου αποκρίθηκε:

-Μαθιέ δεν αντιγράφουμε.Πρέπει εμείς οι Κνίτες να δίνουμε το καλό παράδειγμα και να μην κάνουμε πράγματα που κατηγορούμε άλλους πώς κάνουν.

Η αλήθεια είναι πώς αρχικά εξοργίστηκα.Καλά ρε πούστη μου λέω,συνήθως μπαίνεις σε μια οργάνωση/συλλογικότητα για να πάρεις κάτι.Εγώ μόνο δίνω και το ελάχιστο που ζήτησα ήταν μια βοήθεια για να περάσω το γαμώμάθημα και ούτε αυτή δεν μου έδωσαν οι γαμημένοι.Μετά όμως αφού πέρασε η οργή σκέφτηκα πώς είχε δίκαιο.Και με θλίψη σκεφτόμουν που κατάντησα,εγώ που όταν τελείωσε το πρώτο έτος χρωστούσα μόνο 2 απο τα 11 μαθήματα.Και τώρα ζητούσα βοήθεια απο τον κάθε μαλάκα για να περάσω ένα κωλομάθημα.Αυτός ηταν ένας τρόπος να προσγειωθώ απότομα στην πραγματικότητα και να αντιληφθώ πώς έπρεπε πλέον να στηριχτώ μόνο στις δικές μου δυνάμεις.Και αυτό όχι μόνο στα μαθήματα αλλά σε ΌΛΑ.Κρατήστε πάντως το σκηνικό αυτό με τον Μηνά.Στην επόμενη(και μάλλον τελευταία)συνέχεια των αναμνήσεων μου θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον πώς εξελίχτηκε αυτό.

Η εξεταστική τελείωσε.Και ναί είχα πετύχει τον μικρό μου στόχο.Είχα περάσει 3 μαθήματα(χωρίς αντιγραφή)και μάλιστα ένα εξαυτών με 10.Το πρώτο μου δεκάρι!!!Το γεγονός αυτό τόνισε κάπως το τσακισμένο μου ηθικό.Πλέον το μόνο που με ένοιαζε ήταν το ταξίδι στη Σερβία.Εξαιτίας του τσακωμού με τους γονείς είχε κοπεί η κάνουλα της χρηματοδότησης,γεγονός που έκανε την προσπάθεια εξασφάλισης του επιθυμητού ποσού ακόμα πιο δύσκολη, σε συνδιασμό με το γεγονός πώς δεν είχα λεφτά ούτε να περάσω τον μήνα μου.Για τον λόγο αυτό έψαξα παντού για δουλειά.Η περίοδος ηταν δύσκολη πολύ οπότε βασιζόμουν σε περιστασιακά μεροκάματα,όπως η διανομή φυλλαδίων.Είχα περιορίσει κάθε έξοδο που θα μπορούσε να αποτελέσει πολυτέλεια η περιττό.Αντί να πηγαίνω σε καφετέριες έβγαινα με τον Ζαχαρία και αράζαμε σε παρκάκια η έκανα μαζώξεις στο σπίτι μου.

Όταν μάλιστα ήρθε η στιγμή για τα γενέθλια μου,έκανα μια μικρή μάζωξη στο σπίτι μου μιας και οι γονείς έλειπαν στο χωριό.Είπα σε όσους κάλεσα πώς δεν θέλω να μου φέρουν δώρο και πώς αν ήθελαν να με ευχαριστήσουν να μου φέρουν ο καθένας απο ένα μικροποσό ώστε να καταφέρω να την βγάλω.Έτσι και έγινε.Είχα αγοράσει μπύρες αρκετές για όλους παραγγείλαμε και μερικά σουβλάκια οπότε αξιοποίησα με τον καλύτερο τρόπο τα λίγα λεφτά που είχα διαθέσει για αυτό.Αλλά και οι καλεσμένοι δεν με απογοήτευσαν.Έφεραν ο καθένας απο ένα 10 εύρω,έτσι ώστε είχα συμπληρώσει κάπου στα 50-60 ευρώ.

Σιγα σιγά το επιθυμητό ποσό είχε αρχίσει να μαζεύεται.Είχα καταφέρει να συμπληρώσω 350 ευρώ.Έμεναν 150-200 για να πετύχω τον στόχο μου.Και ως δια μαγείας αυτό λύθηκε με τον Νονό μου που μετά απο καιρό με επισκέφτηκε και μου άφησε ένα 100άρικο.

Και πλέον δύο εβδομάδες πρίν την ημερομηνία που είχαμε θέσει να φύγουμε,έμαθα μέσω του Πάβελ πώς ο Αποστόλης δεν είχε καταφέρει να συμπληρώσει το ποσό και πώς μάλιστα είχε ήδη φάει αυτό απο το μεροκάματο που είχαμε κάνει.

Κατάλαβα αμέσως πώς ο Πάβελ δεν έκανε ρουφιανιά αλλά στην ουσία δρούσε κατόπιν συνενόησης με τον Αποστόλη που φοβότανε να μου πεί πώς 2 εβδομάδες πρίν με κρέμαγε τόσο στυγνά.Τον πήρα τηλέφωνο καταβάλοντας φιλότιμες προσπάθειες να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.Στις μαλακοδικαιολογίες που άκουσα του απάντησα με ένα μονολεκτικό:«Καλώς αλλά να ξέρεις πώς απο εδώ και στο εξής δεν σε υπολογίζω για τίποτα».

Μπορεί να ακούγεται σκληρό αλλά κακά τα ψέμματα δεν ήταν η πρώτη φορά που με είχε κρεμάσει.

Τελικά θα φεύγαμε εγώ και ο Πάβελ μόνο.Πήγαμε να βγάλουμε τα εισητήρια.Θα πηγαίναμε με τρένο ώς την Θεσσαλονίκη και θα αλλάζαμε εκεί άλλο τρένο με προορισμό το Βελιγράδι.Ένα ταξίδι που ήθελα πολύ καιρό να το κάνω.

Και έτσι και έγινε.Είχα ανάγκη μεγάλη να κάνω διακοπές και όταν εννοώ διακοπές δεν λέω στον τόπο εξορίας που τότε ηταν το χωριό μου.Αισθανόμουν και ένα άισθημα υπερηφάνιας που έκανα αυτό το ταξίδι όχι μόνο χωρίς να ζητήσω λεφτά απο τους γονείς μου αλλά και κόντρα σε όλα τα εμπόδια που αυτοί μου έθεσαν.Επίσης ηταν μια ευκαιρία να μιλήσουμε με ανθρώπους και να μάθουμε για την ζωή επι σοσιαλισμού σε μια χώρα που τον είχε ζήσει με ιδιαίτερο τρόπο.

Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία.Γνωρίσαμε νέα μέρη,ανθρώπους ήπιαμε μαζί τους,μεθύσαμε(δυστυχώς Σέρβες γκόμενες δεν ρίξαμε).

Σαφέστατα και το Βελιγράδι ηταν μια πόλη πιο οργανωμένη,καθαρή,με καλύτερη αρχιτεκτονική,δρόμους απο οτι ηταν η Αθήνα και ας είχε περάσει τις καταστροφές απο τους βομβαρδισμούς του 1999.Οπότε την απάντηση για τον σοσιαλισμό της Γιουγκοσλαβίας μας την έδωσε η ίδια η πόλη.Εντάξει η αλήθεια είναι πώς στο νέο Βελιγράδι υπήρχαν κάτι αρχιτεκτονικά εκτρώματα μπρουταλισμού σοσιαλιστικής περιόδου αλλά αυτά ηταν η εξαίρεση που δεν επιβεβαίωνε τον κανόνα.Το κυριότερο ήταν πώς στο Βελιγράδι αισθανόμασταν ασφαλείς και κυκλοφορούσαμε έξω μέχρι και τις πρώτες πρωϊνές ώρες.Σε μια τέτοια μεταμεσονύκτια έξοδο,αφού περπατούσαμε άσκοπα στο άγνωστο να γνωρίσουμε όλες τις πλευρές τις σερβικής πρωτεύουσας περάσαμε μια υπόγεια σύραγγα που βρισκότανε κάτω απο κάτι μεγάλες πολυκατοικίες.Μερικά βήματα πιο μετά ξαποστάσαμε σε ένα πεζούλι.Εκεί μοιράια κάναμε την κουβέντα που αποφεύγαμε να κάνουμε στην Ελλάδα.Ξεκίνησα εγώ:

-Ωραία περνάμε εδώ.Σε δύο μέρες όμως θα πρέπει να γυρίσουμε.Και τι με περιμένει;Η ίδια ρουτίνα.Σχολή,γονείς,οργάνωση....Και τα τρία είναι πράγματα που δεν τα παλεύω.Ειδικά το τελευταίο.

-Ακριβώς.Αν και την σχολή δεν την βλέπω με τέτοια αρνητικότητα όπως εσύ,όπως και την οικογένεια μου,η οργάνωση είναι κάτι που αισθάνομαι τραβάει όλη μου την ενέργεια.Σα να είμαστε σε κάτι αιρέσεις στην Αμερική που τις στήνουν κάποιοι για να βγάλουν χρήματα και να αποκτήσουν δόξα απομυζώντας τα μέλη τους.

-Έχεις σκεφτεί να φύγεις;

-Πολλές φορές αλλά πάντα στο τέλος όταν είμαι κοντά να το πάρω απόφαση κάνω πίσω!

-ΑΚΡΙΒΩΣ!!!!Ακριβώς το ίδιο πρόβλημα έχω και εγώ.

-Κάποτε το να είμαι στην οργάνωση μου έδινε ζωή.Αισθανόμουν δύναμη και ενέργεια.Τον τελευταίο χρόνο αισθάνομαι όχι μόνο πώς αποτελεί βάρος,πώς μου απορροφάει όλη την δύναμη αλλά επίσης και πώς με αλλοτροιώνει σα να άνθρωπο.Σα να προσπαθούν χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα τους να με αλλάξουν σα να άνθρωπο η να με συντρίψουν.

-Μην τους αφήσεις να το κάνουν αυτό.Αν αισθανθείς πώς έχεις χάσει τον έλεγχο καλύτερο είναι να φύγεις.Όταν κάτι στη ζωή σου γίνεται τοξικό,διώχτο εσύ πρώτος γιατί θα έρθει η στιγμή που θα το κάνει αυτό και θα είναι χειρότερο για σένα μετά.

Η ρήση αυτή του ημινηφάλιου Πάβελ μου κάθισε βαριά.Αλήθεια ποιός μου λέει πώς κάποια στιγμή δεν θα βρούν μια πρόφαση και θα γυρίσουν να μου πούν:« ΤΟΝ ΠΟΥΛΟ »,να ανοίξουν την πόρτα και να με πετάξουν με τις κλωτσιές γιατί τους χαλάω τη σούπα;

Δεν θα είναι καλύτερα να βρώ τη δύναμη να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να τους πώ εγώ « ΤΟΝ ΠΟΥΛΟ »;Και στη συνέχεια να δώ τι σκατά θα κάνω με τη ζωή μου....

Απο την άλλη όμως να παραδώσω λευκή σημαία τόσο εύκολα;Οργανώθηκα στην ΚΝΕ το 2006 και τότε το 2010 είχα 4,5 χρόνια στην πλάτη μου ως κνίτικο μέλος.Παραπάνω χρόνια απο πολλά νεόκοπα στελέχη που την είχαν δεί πώς είχαν πιάσει τον παπά απο τα αρχίδια και μάλιστα οργανωμένος απο μαθητής και πέφτοντας στην μάχη πολύ νωρίς όταν αυτοί το μόνο που τους ένοιαζε ήταν το πώς θα καταφέρουν να περάσουν στις πανελλήνιες.Αγώνες,θυσίες για τον λαό και για τον σκοπό,τότε ηταν λέξεις άγνωστες σε όλους αυτούς.Στη συνέχεια εκ του ασφαλούς,είτε απο φασαίικη διάθεση,είτε συνεχίζοντας οικογενειακές παραδόσεις μπήκαν στην οργάνωση και σύντομα εξελίχθηκαν σε ζηλωτές.

Ένα περιστατικό του πόσο είχαν αλλάξει τα πράγματα το βίωσα όταν γυρίσαμε Ελλάδα και μετά απο ένα μήνα επιστρέψαμε στη σχολή για την εξεταστική του Σεπτεμβρίου.

Σε μια απο τις εξορμήσεις της οργάνωσης στο κέντρο της Αθήνας ήμουν με τον Αλέξανδρο.Ήταν πρωτοετής φοιτητής και είχε οργανωθεί μερικούς μήνες πιο πρίν στην οργάνωση.Γρήγορα απέκτησε την εύνοια των «λεσχιτών»και αναδείχτηκε σε στέλεχος.Κύριο χαρακτηριστικό του η προσήλωση σε θρησκευτικό επίπεδο στις αποφάσεις στην πορεία του κόμματος και της ΚΝΕ και κυρίως στα στελέχη αυτά που τον αναδείξανε.

Σε αντίθεση με τους περισσότερους απο εμάς δεν είχε την κλασσική φυσιογνωμία κνίτη.Πιο πολύ έμοιαζε με σπασικλάκι που αποτελούσε το παιδί της καρπαζιάς και τώρα είχε μεγαλοπιαστεί και θεωρούσε πώς είχε γίνει κάποιος.

Στην εξόρμηση αυτή λοιπόν που ήμουν μαζί του και με κάποια άλλα άτομα που δυστυχώς δεν θυμάμαι τώρα,είχαμε πιάσει την κουβέντα για όσα είχαμε ζήσει στα παλαιότερα έτη και κυρίως συγκρούσεις που είχαμε με άλλες φοιτητικές παρατάξεις.

-Είσαι άτυχος Αλέξανδρούκο.Παλιά ρίχναμε και μερικές ανάποδες αν το απαιτούσαν οι συνθήκες.Τώρα τελευταία έχουμε φλωρέψει.

-Ευτυχώς που έχουμε φλωρέψει όπως λές γιατί τα ξυλίκια και αυτά δεν είναι για μένα.Δές με είμαι πετσί και κόκκαλο.Δε θα μπορούσα ποτέ να επιβιώσω σε κάτι τέτοιο.

-Ρε Αλέξανδρε.Δεν σου είπε να είμαστε τραμπούκοι.Ούτε εγώ είμαι.Αλλά αν τίθεται θέμα και η βία είναι η μόνη λύση δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω.

-Αυτά τα πράγματα είναι για τους άλλους συντρόφους όχι για μένα.

-Δηλαδή αν θα κάνουμε επανάσταση και θα χρειαστεί όχι να ρίξουμε η να φάμε μερικές ψιλές αλλά να σκοτώσουμε η να σκοτωθούμε εσύ τι θα κάνεις;

-Εμένα σύντροφε ο ρόλος μου είναι άλλος.Εγώ δεν θα αποτελώ αυτούς που θα πάνε να πολεμήσουν αλλά θα είμαι στα μετόπισθεν που απο εκεί θα οργανώνω τον αγώνα.Πρέπει να είμαι απο αυτούς που θα ζήσουν για να μπορέσω με αυτούς να κτίσω τον σοσιαλισμό μετά την επανάσταση.

Την στιγμή εκείνη η φρίκη παρελαυνε με τρελούς ρυθμούς μέσα στο μυαλό μου.Προσπάθησω να διακρίνω έστω μια μικρή ένδειξη πώς αστειεύοταν.Μάταια όμως ήταν τρομαχτικά σοβαρός.

-Δηλαδή ρε Αλέξανδρε ποιός θα πρέπει να πάει να πολεμήσει;

-Εσύ και κάποιοι άλλοι που το έχετε.

-Εγώ δηλαδή δεν πρέπει να είμαι απο αυτούς που θα ζήσουν και θα οργανώσουν την οικοδόμηση του σοσιαλισμού;

-Απο οτι έχω καταλάβει τουλάχιστον μέχρι στιγμής το κόμμα δεν έχει τέτοια σχέδια για σένα....

Αυτή ηταν και η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι.Με το που τελείωσε η γαμημένη εκείμη εξόρμηση,πήρα τηλέφωνο τον Μηνά για να του παραπονεθώ για αυτά τα απαράδεκτα πράγματα που είχε ξεστομίσει ένα νεοφώτιστο στέλεχος της οργάνωσης.Στο άκουσμα όλων αυτών ο Μηνάς αφού γέλασε μου είπε να μην δίνω σημασία στον Αλέξανδρο,είναι πιτσιρικάς ακόμα και πώς είναι τέτοιος χαρακτήρας.

Αφού προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου ανταπάντησα:

-Αφού είναι πιτσιρικάς και αφού είναι τέτοιος,πώς λοιπόν ένα τέτοιο άτομο το αναδείξατε σε στέλεχος;

-Αυτό είναι δουλειά του γραφείου.Δεν σε αφορά εσένα.Αντί να κοιτάς τι κάνει και τι λέει ο Αλεκούκος καλό θα ηταν να δείς εσύ τι κάνεις για την οργάνωση.Και η αλήθεια είναι πώς στο γραφείο ακούγονται πολλά παράπονα για σένα.

-Και τι παράπονα ακούγονται για μένα;Οτι βλέπω τους συντρόφους μου σαν μαλάκες που είναι αναλώσιμοι και πως η αφεντομουτσουνάρα μου αξίζει παραπάνω απο ανθρώπους που χρόνια τώρα δίνουν τα καλύτερα χρόνια τους;

-Οτι είσαι ένας εκκεντρικός εγωπαθής που αντί να κοιτάξει να βοηθήσει την οργάνωση και τους νέους συντρόφους,βγάζεις επιθετικότητα όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως σε βολεύουν.

-Ο εκκεντρικός εγωπαθής είναι ένας βολικότερος χαρακτηρισμός απο αυτόν του χρησιμού μαλάκα που δεν θέλει πλέον να είναι τίποτα απο τα δύο;

-Συνέχισε εσύ αυτό το βιολί και θα δείς....

Αφού έκλεισε το τηλέφωνο,σκεφτόμουν αυτά που άκουσα και κυρίως το εγωπάθης(το εκκεντρικός δεν με πείραξε).Στη συνέχεια έβαλα κάτω αυτά που ζούσα και πώς για κάποιο λόγο μου θύμιζαν κάτι έντονα.Και δεν άργησα να το βρώ...

Μεγάλωσα σε ένα τοξικό και δυσλειτουργικό περιβάλλον,στο οποίο σημασία δεν είχε τα πράγματα να είναι πραγματικά καλά αλλά να φαίνονται καλά και πώς αν αντιδρούσα στα απαράδεκτα περιστατικά που βίωνα,ήμουν «εγωϊστής» και «παρτάκιας».

Το κόλπα δοκιμασμένο ιστορικά.Όταν δεν μπορούμε να κρύψουμε τα σκατά κάτω απο το χαλί,ρίχνουμε στο θύμα που αντιδράει κάθε λογής κατηγορία,η οποία συνήθως χαρακτηρίζει απόλυτα εμάς.Αν αυτό δεν πιάσει χρησιμοποιούμε σκληρότερα μέτρα καταστολής.

Να σου λοιπόν πώς η ζωή τα είχε φέρει έτσι που ζούσα παρόμοια σκηνικά,σε διαφορετικό χώρο απο διαφορετικά πρόσωπα αλλά το κοινό σημείο είναι πώς ένας χώρος που θεωρείς πώς ανήκεις σε αντιμετωπίζει σαν σκατό.

Σκέφτηκα την άλλη μέρα που θα ανέβω στη σχολή να δηλώσω την πρόθεση μου να φύγω απο την οργάνωση.Στη συνέχεια όμως αφού έφυγε ο μεγάλος θυμός πήρα μια άλλη απόφαση.Θα παρέμενα στην οργάνωση αλλά πλέον θα έκανα κάτι που κακώς δεν το είχα κάνει τόσο καιρό.Θα κάνω υπομονή και θα κοιτάξω να αρπάξω την ευκαιρία να αναδειχτώ σε στέλεχος.Τόσο καιρό κάθισα και έκανα τον μαλάκα σε κάθε λογής νεόκοπο μαλάκα/μαλάκο.Είχε έρθει η ώρα να μπεί μια τάξη.Κάποιος έπρεπε να καθαρίσει αυτό τον βούρκο και να επαναφέρει την οργάνωση στις καλύτερες μέρες που ενώ χρονικά δεν ήταν παρά 2-3 χρόνια πρίν έμοιαζαν πλέον να φαίνονται τόσο μακρινές.Όλους αυτούς τους είδαμε.Όχι μόνο είναι ανίκανοι αλλά αποτελούν ένα εκτρωματικό παρεάκι που δεν νοιάζονταν ούτε για τον λαό,ούτε για την χώρα,ούτε για την εργατική τάξη παρά μόνο για το τομάρι τους και την υποτιθέμενη εξουσία τους.Μόνο σε αυτό τον χώρο σε αυτές τι θέσεις αισθανόντουσαν σημαντικοί,στον έξω κόσμο οι περισσότεροι απο αυτούς ηταν απλά ανύπαρκτοι.Έπρεπε λοιπόν να βρώ και τους άλλους δυσαρεστημένους να τους οργανώσω και να πάρουμε εμείς την κατάσταση στα χέρια μας.Δεν θα πώ μαλακίες δεν ήταν μόνο θέμα ευθύνης και συνείδησης,ήταν και θέμα εγωϊσμού.Ενός εγωϊσμού όμως που οι συνεχόμενες αυθαιρεσίες και οι ταπεινώσεις που είχαν υποβάλει εμένα και άλλους συντρόφους τον είχαν θρέψει για τα καλά.Για την ώρα πίστευα πώς το κόμμα δεν γνωρίζει για όλα αυτά και πώς είναι μια ανώμαλη κατάσταση που επικρατούσε στην οργάνωση της ΦΛΣ αντέ στη χειρότερη περίπτωση στην σπουδάζουσα της ΚΝΕ.Αυτό με έκανε να πιστεύω πώς υπήρχαν περιθώρια να ξεσκεπάσουμε αυτή την κλίκα και όταν γινόταν αυτό να είχαμε και την στήριξη του κόμματος.Πλέον όλα είχαν μπεί σε ένα αυλάκι που δεν μπορούσε να μείνει στάσιμο η να γυρίσει πίσω.Η περίοδος εκείνη ηταν Σεπτέμβριος του 2010 και οι επόμενοι μήνες δεν θα είχαν πια καμία σχέση με αυτό που ήταν συνηθισμένο στην οργάνωση αλλά και λίγο πιο μακροπρόθεσμα και στη ζωή μου την ίδια.