Αναμνήσεις απο την ΚΝΕ: ΕΚ ΤΗΣ ΚΟΝΕΩΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΑΙ....

 

Είναι μεσημέρι και κάθομαι στο αναγνωστήριο του φροντιστηρίου.Έχω τελειώσει τα μαθήματα αλλά για να μην χάσω την συγκέντρωση μου,δεν θέλησα να πάω σπίτι,σκέφτηκα να μείνω εδώ να μελετήσω που τα είχα και φρέσκα.Μετά απο κανα δύωρο είπα να κάνω ένα διάλλειμα και να πάω να τσιμπήσω κάτι.

Αφού πήγα γρήγορα να αγοράσω να φάω κάτι,επέστρεψα στο αναγνωστήριο.Για να μην πέσω με τα μούτρα πάλι στα αρχαία,τα λατινικά η την ιστορία λέω να ανοίξω εκείνον τον Οδηγητή που είχα αγοράσει πρίν λίγες μέρες.

Κάποια στιγμή μπαίνει μέσα στο αναγνωστήριο ο κύριος Γεώργος ένας εκ των δύο ιδιοκτητών του φροντιστηρίου κάπου στα 45.Με βλέπει να διαβάζω την εφημερίδα και μου κάνει:

«Αμάν ρε παλλικάρι μου,δεν σε φτάνει ύλη που έχεις για τις εξετάσεις,βρίσκεις κουράγιο και διαβάζεις και τον Οδηγητή.Και δεν ξέρω ποιό απο τα δύο είναι πιο ανυπόφορο»,μου είπε με ένα άκακο πείραγμα

Χαμογέλασα,κατέβασα την εφημερίδα και απάντησα:

-Με αυτό τουλάχιστον κύριε Γεώργο ξελαμπικάρει λίγο το μυαλό μου.Είναι η εφημερίδα της νεολαίας μας.

-Τον θυμάμαι τον Οδηγητή Μάριε.Έβγαινε όταν ήμουν κι εγώ φοιτητής.Δεν ήξερα πώς βγαίνει ακόμη.

-Βγαίνει αλλά ως ένθετο του Ριζοσπάστη.

-Α την εποχή μου ήταν ξεχωριστό περιοδικό.

-Το διαβάζατε;

-Μπα άλλωστε εγώ δεν ήμουν ποτέ κοντά στον χώρο σας.Εγώ φοιτητής ήμουν στην ΔΑΠ.Όχι τόσο για την ιδέα αλλά για τον χαβαλέ και την φάση.Αφού αριστερός δεν υπήρξα ποτέ.Πάντως να ξέρεις έχω γνωρίσει πολλούς αριστερούς και κομμουνιστές,εγώ όπως σου είπα είμαι πρός τα δεξιά αλλά να ξέρεις σε χαίρομαι.

-Αλήθεια;Γιατί;

-Γιατί το ζείς αυτό που πιστεύεις.Και μάλιστα όχι μόνο αυτό αλλά μπορείς και συνδιάζεις τόσο καλά τις υποχρεώσεις σου και να βρίσκεις χρόνο να ασχολήσαι με την ιδεολογία σου.Σε ακούω καμιά φορά που μιλάς στα παιδιά για το κόμμα σας και τους αγώνες του.Και ναί μεν διαφωνώ σε πολλά απο αυτά που λές αλλά ωφείλω να ομολογήσω πώς δεν φαίνεται να παπαγαλίζεις μερικά τσιτάτα,οτι άκουσες να σου λένε τα στελέχη σας εκεί,ούτε τα εκφράζεις με δογματικό τρόπο.Εύχομαι πραγματικά να πάς μπροστά και να αναδειχτείς στον χώρο που επέλεξες να υποστηρίξεις.

-Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.Για μένα ο Κομμουνισμός είναι πηγή απίστευτης δύναμης και νεότητας.Απο την στιγμή που αποφάσισα να μπώ στην ΚΝΕ πέρυσι,η ζωή μου άλλαξε εντελώς.

-Χαίρομαι για σένα και εύχομαι να έχεις πάντα αυτό τον ενθουσιασμό.Ξέρεις θέλω να σου πώ κάτι και να το θυμάσαι καλά,ιδιαίτερα όταν θα περάσεις με το καλό στη σχολή που θές.Να θυμάσαι κάτι...Στα κόμματα υπάρχουν πάντα δύο τύποι ανθρώπων.Αυτοί που τρέχουν για όλα και δεν παίρνουν τίποτα και αυτοί που δίνουν εντολές και παίρνουν τα πάντα.Να το θυμάσαι αυτό.

-Κύριε Γεώργο τα κόμματα αυτά που εσείς αναφέρετε δεν έχουν σχέση με το ΚΚΕ.Αν κάποιος θέλει να γίνει πολιτικάντης,μπορεί να επιλέξει χίλια δύο άλλα κόμματα.Το κόμμα μας έχει δώσει ήρωες για την Ελλάδα με πρώτα και κύρια τα στελέχη του.Βελουχιώτης,Μπελογιάννης,Πλουμπίδης....

-Εύχομαι να μην απογοητευτείς....Να παρατηρείς τους ανθρώπους που θα είστε μαζί.Όχι στο πρώτο έτος αλλά απο το δεύτερο και μετά και ειδικά όταν τα στελέχη σας θα κοντεύουν να πάρουν πτυχίο και θα πρέπει εσείς να τους αντικαταστήσετε.Εκεί θα δείς πολλά.Ίσως πάλι όχι.Όπως και να χει κράτα την αγνότητα σου αλλά έχει τα μάτια σου δεκατέσσερα.

Αυτά μου είπε χαμογέλασε και έφυγε.Σκέφτηκα καλός άνθρωπος ο κύριος Γεώργος αλλά μάλλον κρίνει αυτά που είδε όταν ήταν στη ΔΑΠ.Σίγουρα θα υπάρχουν κάποιοι που θα έχουν δική τους ατζέντα και σε εμάς αλλά αυτοί θα είναι μειοψηφία,θα τους καταλάβει το κόμμα και θα πάρει τα μέτρα του.Αυτά σκεφτόμουν η μάλλον κάτι σαν αυτά.Ήταν κάπου την άνοιξη του 2007 ένα δύο μήνες πρίν τις πανελλήνιες....

Τώρα είναι Σεπτέμβρης του 2010 και μέσα σε 3,5 χρόνια άκουω ξανά τα λόγια του κύριου Γεώργου πιο έντονα απο ποτέ μέσα στο κεφάλι μου.Τριάμισι χρόνια στα οποία είδα,άκουσα και έζησα πολλά.Και που πλέον τα λόγια εκείνα φαίνεται πώς δεν ήταν τόσο εξωφρενικά όπως πίστευα η ήθελα μάλλον να πιστεύω.

Τελείως διαφορετικά είχα υπολογίσει την ζωή μου σε σχέση με την οργάνωση και τελείως διαφορετικά είχε αυτή προκύψει.Το κυριότερο,το γεγονός πώς περίμενα πώς ο εχθρός ήταν το σύστημα και πώς θα έκανε τα πάντα να με λυγίσει και να με διαλύσει.Πλέον όμως έβλεπα πώς ο εχθρός που ήθελε να με λυγίσει και να με διαλύσει, δεν ηταν το σύστημα(όχι άμεσα τουλάχιστον) αλλά ηταν εντός της οργάνωσης που υποτίθεται πολέμαγε το τελευταίο,με εμένα τίποτα παραπάνω απο ένα αναλώσιμο πιόνι,στην υπηρεσία κάθε ξερασμένου/ης απο την ζωή που έβλεπε την οργάνωση ώς ένα μέσο για να δικαιολογήσει την φρικτή ύπαρξη του/της.

Πώς είχα καταντήσει έτσι;Τι σκατά είχα κάνει τόσο λάθος για να βρίσκομαι στη θέση αυτή;Η ερώτηση βασάνιζε για καιρό το μυαλό μου.Η απάντηση δεν άργησε να έρθει και ήταν τρομαχτικά απλή.

Ήμουν στην θέση αυτή γιατί υπολόγιζα πάντα πρώτα όλους και όλα τα άλλα και τελευταίο τον εαυτό μου.Αυτή μου αυταπάρνηση σε όλους τους τομείς και όχι μόνο σε σχέση με την οργάνωση,ήταν η αιτία που βρισκόμουν σε αυτό το αδιέξοδο και σε αυτή την αγανάκτηση.Υπήρχε χρόνος να αλλάξει;

Φυσικά κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία για αλλαγή,αρκεί να υπάρχει η διαπίστωση και η θέληση για αυτό.

 Η εξεταστική Σεπτεμβρίου ερχόταν.Θέλησα να συνεχίσω την προσπάθεια μου που ξεκίνησα τον Ιούνιο και να αρχίσω να καθαρίζω μαθήματα που είχανε μαζευτεί.Την ίδια στιγμή έψαχνα να βρώ οποιαδήποτε δουλειά,έστω και μεροκάματα αραιά και που για να μπορέσω να έχω μια σχετική άνεση και να μην εξαρτιέμαι απο τους γονείς μου.Επίσης θέλησα να ξεπλύνω μια ντροπή που με κυνήγαγε 5 χρόνια τότε.

Αυτή ήταν η αποτυχία μου(τρείς φορές παρακαλώ) να πάρω το Lower στα Αγγλικά.Είχα δώσει πρώτη φορά το 2004 και άλλες δύο φορές το 2005 και είχα πάρει τα αρχίδια μου.Ίσως δεν το πήρα σοβαρά όπως θα έπρεπε,ίσως υπήρξα και λίγο άτυχος ειδικά στην τελευταία φορά,σημασία έχει πώς ενώ είχα περάσει στις Πανελλήνιες με την πρώτη και μάλιστα Αθήνα,σε μια μαλακία που είχε πάρει και η κουτσή Μαρία είχε εισπράξει επανελλημένα τα αρχίδια μου.

Πλέον επέστρεφα με σκοπό να σβήσω αυτό που θεωρούσα μέχρι τότε την μεγαλύτερη αποτυχία στη ζωή μου(sic).Ξεκίνησα τα μαθήματα και άρχισα να επικεντρώνομαι σε αυτό μου τον νέο σκοπό.

Επίσης το διάβασμα για την εξεταστική του Σεπτεμβρίου άρχισε να γίνεται πιο μεθοδικό,ενώ πλέον είχα αποφασίσει να προσέχω περισσότερο τι τρώω ώστε να χάσω τα περιττά κιλά που είχα πάρει τον τελευταίο 1,5 χρόνο.

                                            

Όσον αφορά την οργάνωση,μην έχοντας πιά αυταπάτες για το τι πραγματικά παίζει άλλαξα στάση.Συμμετείχα μόνο σε όσα μου άρεσαν και όσα θεωρούσα πώς ηταν σημαντικά ενώ είχα αρχίσει μαζί με κάποιους άλλους αγανακτισμένους συντρόφους/ες να παίρνουμε στο ψιλό το παρεάκι με τα «στελεχάκια».Είχα πάψει να πτωούμαι εξαιτίας της κατάστασης που βιώναμε εκεί μέσα.

Έβλεπα πια με καθαρή ματιά αυτό που συνέβαινε.Δεν ήταν μια ενιαία οργάνωση αλλά δύο.Η μια αυτή των ψωνισμένων στελέχων και των παρατρεχάμενων τους και η άλλη όλων έμας που είχαμε καταντήσει αντί να αγωνιζόμαστε να ρίξουμε το σύστημα,να βάζουμε πλάτη ακούσια για την συντήρηση ενός άλλου,που υπήρχε για να συντηρεί έναν απάνθρωπο μηχανισμό και τα κόμπλεξ και τις ανεπάρκειες κάποιων που έβλεπαν την οργάνωση αποκλειστικά ώς ένα μέσο να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη τους και την μωρία του πληγωμένου μικρόμεγαλοεγώ τους.

Δεν είχα λοιπόν καμία όρεξη να πάρω στις πλάτες εκτός όλων των άλλων και την αποτυχία τους να ζήσουν κάποιοι κανονικές ζωές στον εκτός ΚΝΕ κόσμο.Αρκετά είχα ήδη ανεχτεί που δεν έπρεπε.Απο την άλλη όμως αγαπούσα το κόμμα και τον σκοπό του και έψαχνα να βρώ έναν τρόπο να επιστρέψουμε σε μια πρό 2009 υγειή κατάσταση.

Αλλά πρώτα αυτό που έπρεπε να επιστρέψει σε μια υγειή κατάσταση ήταν η ζωή μου.Και πλέον ήμουν αποφασισμένος να την ξαναπάρω στα χέρια μου.Θα γίνω κουραστικός να τον επαναλαμβάνω αλλά για την κατάσταση της τελευταίας δεν έφταιγε αποκλειστικά η οργάνωση αλλά μια αλληλουχία ατυχών συγκυριών και λανθασμένων αποφάσεων μου.Θα ηταν πολύ βολικό να τα ρίξω όλα στο κόμμα για τα δεινοπαθήματα μου αλλά στην ζωή μου παρόλα μου τα ελλατώματα δεν έμαθα να λειτουργώ έτσι.

Πρός τα τέλη Αυγούστου δέχτηκα ένα τηλεφώνημα.Ήταν ο Αλέκος,όχι ο πουστράκος ο πρωτοετής αλλά ο σύντροφος απο το έτος μου που κάναμε παρέα τον πρώτο καιρό της πανεπιστημιακής ζωής μας.Μου είπε πώς απο εδώ και στο εξής θα είναι αυτός καθοδηγητής μου και όχι η Ασημίνα.Αν και με την τελευταία οι σχέσεις μας είχαν αισθητά βελτιωθεί και δεν υπήρχε εκείνη η ένταση και το πρήξιμο των προηγούμενων ετων,δεν μπορώ να πώ πώς με βρήκε αντίθετο η αλλαγή αυτή.

Αντιθέτως αισθανόμουν μεγάλη χαρά που ένα άτομο που εκτιμούσα σαν άνθρωπο αλλά και ώς σύντροφο,επιτέλους είχε αναδειχθεί σε στέλεχος της οργάνωσης.Μάλιστα ήταν οργανωμένος στην ΚΝΕ απο το λύκειο όπως εγώ και όχι όταν μπήκε στο πανεπιστήμιο για να ζήσει την φάση του όπως είχαν κάνει πολλές και πολλοί.Όπως και να το κάνουμε ήταν κάτι ενθαρρυντικό.

Μέσα σε όλα τα άλλα μου είπε πώς χρειάζοταν να πάω στο Ίλιον στο πάρκο Τρίτση,για να βοηθήσω στο στήσιμο του φεστιβάλ.Δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιό λόγο έπρεπε το φεστιβάλ να μεταφερθεί απο την Πανεπιστημιούπολη στου διαόλου την μάνα.Η αλήθεια είναι πώς δεν είχα καμία όρεξη να τρέχω μέχρι εκεί και για αυτό επιστράτευσα οτι πιο αληθοφανείς δικαιολογίες θα μπορούσα να βρώ για να το αποφύγω.Ευτυχώς δεν χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια να τον πείσω.Έδειξε κατανόηση και είπε πώς όλα καλά.

«Επιτέλους θα έχω να κάνω με έναν νορμάλ άνθρωπο σκέφτηκα μέσα μου»

Δεν πέρασαν παρά δέκα λεπτά και χτύπησε το τηλέφωνο.Ήταν ο Μηνάς.

-Έλα σήμερα στις 14:00 στο πάρκο Τρίτση να βοηθήσεις για το στήσιμο

-Πρίν λίγο με πήρε ο Αλέκος ο νέος μου καθοδηγητής και μου είπε το ίδιο αλλά του εξήγησα πώς δεν μπρορώ γιατί...(δικαιολογία που επικαλέστηκα και δεν θύμαμαι)

-Ξέρεις είναι πολύ σημαντικό χρειαζόμαστε ανθρώπους να βοηθήσουν γιατί...(παπαριές που επικαλέστηκε για να με πείσει που πάλι δεν θυμάμαι)

-Δεν θα μπορέσω βάλε με αύριο νομίζω με βολεύει καλύτερα.Εξήγησα ήδη τους λόγους στον Αλέκο.

-Καλά.

Φυσικά γνώριζα πώς ο Αλέκος τον είχε ήδη ενημερώσει για το οτι δεν θα μπορέσω να έρθω απλά σε κλασσική γνώριμη κνίτικη τακτική θέλησε να με πάρει για να μου ασκήσει μεγαλύτερη πίεση.Όπως φάνηκε όμως αυτό δεν ήταν αρκετό.Μερικά λεπτά αργότερα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα κι απο την Έλσα.

-Γειά σου Μάριε.Μου είπε ο Μηνάς πώς δεν θα πάς για στήσιμο.Γιατί;

-Γιατί απλά δεν μπορώ.Δεν καταλαβαίνω.Το είπα πρώτα στον Αλέκο,μετά στον Μηνά και τώρα πρέπει να στο πώ κι εσένα.Γιατί;Όταν λέω δεν μπορώ σημαίνει δεν μπορώ.

-Καλά.

Απο την μια τα είχα πάρει αλλά απο την άλλη αισθανόμουν μια ικανοποιήση που δεν άφησα τον εκβιαστικό τρόπο τους να με καταβάλει.Και θα ήμουν ακόμα καλύτερα αν αμέσως μετά δεν ερχότανε ένας ακόμα τσακωμός με τους γονείς μου για να μου σπάσει τα νεύρα.Έγινε βαρβάτη μάχη.

Μάζεψα τα πράγματα και πήγα να μείνω με την γιαγιά μου.Μπορεί το σπίτι να ήταν μικρό αλλά τουλάχιστον εκεί θα είχα την ησυχία μου.

Την άλλη μέρα αποφάσισα να πάω στο στήσιμο όπως είχα υποσχεθεί.Η περιοχή του Ιλίου για μένα ήταν terra ingognita.Δεν είχα πατήσει το πόδι μου ποτέ εκεί και δεν είχα ιδέα.Έβριζα μέσα μου τον μαλάκα στο κόμμα που είχε σκεφτεί να μας αφήσει απο την βολή μας στην Πανεπιστημιούπολη και να μας φέρει στου διαόλου την μάνα.Δέχτηκα τηλέφωνο απο τον Αλέκο που μου έλεγε πώς τελικά δεν χρειαζότανε να έρθω στήσιμο αλλά την επόμενη μέρα στο άνοιγμα νωρίς για τα σουβλάκια.

Ξεκίνησα λοιπόν νωρίς το μεσημέρι και αφού άλλαξα 3-4 μέσα,τελικά έφτασα εκεί.Δεν ήταν τόσο άσχημη ιδέα τελικά,αν εξαιρέσει κανείς την απόσταση.Ένας όμορφος χώρος,όμορφα διαμορφωμένος με πολύ πράσινο,ποταμάκια,πάπιες,μια πραγματική όαση στην γκρίζα τσιμεντένια έρημο της Αθήνας.Δεν θυμάμαι πολλά απο εκείνο το βράδυ πέρα απο την καπνίλα που έφαγα τόσες ώρες ψήσιμο,τον χαβαλέ με τους άλλους συντρόφους που ψίναμε και στο τέλος όταν τελείωσα την χρεώση που γύρισα και είπα στον Αποστόλη,αποτέλεσμα κούρασης και μερικών κουτιών μπύρας.

«Αποστόλη,δεν ξέρω γιατί αλλά έχω την ανάγκη να σου πώ πώς είναι αρκετά πιθανό το φεστιβάλ αυτό να είναι το τελευταίο στο οποίο έρχομαι με την ιδιότητα του μέλους της ΚΝΕ»

Ήταν η πρώτη φορά νομίζω στην μέχρι τότε πορεία μου στην ΚΝΕ που παραδεχόμουν έτσι έμμεσα σε μη μέλος, πώς κάτι δεν πήγαινε καλά με εμένα και την οργάνωση.Απο την άλλη ο Αποστόλης με ένα θλιμμένο χαμόγελο μου απάντησε:

-Το έχω καταλάβει αλλά δεν ήθελα να στο πώ.Φαίνεται πώς πλέον η εσύ δεν ταιριάζεις στην ΚΝΕ η εκείνη δεν ταιριάζει με σένα.

-Μάλιστα, 2010 σημειώστε δύο Χ(χωρισμοί) εξαιτίας ασυμφωνίας χαρακτήρων.

Πεθάναμε και οι δύο στα γέλια.Λίγο δίπλα μας καθόντουσαν ο Λάζαρος με την Ζαχαρία.Ο Λάζαρος ύπο την επίρρια κι αυτός του Αλκοόλ άρχισε να εξηγεί στον δεύτερο την επιχείρηση του Χίτλερ στις Αρδέννες το 1940 και πώς αιφνιδίασε τους συμμάχους όταν παρέκαμψε τα οχυρά της γραμμής Μαζινώ.

«Ο Χίτλερ,ήταν έξυπνος,δεν ήταν Χαζός ο Χίτλερ ήταν έξυπνος.Τον περίμεναν οι άλλοι στην γραμμή Μαζινώ και αυτός πήρε τα μηχανοκίνητα και τους βγήκε απο πίσω.Ο Χίτλερ,ήταν ψυχάκιας ήταν παρανοϊκός αλλά δεν ήταν χαζός σε θέματα στρατηγικής».

Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε η κουβέντα εκείνη και απο πότε ο Ζαχαρίας είχε αρχίσει να ενδιαφέρεται για τον Β΄ΠΠ αλλά κρίνοντας απο το ύφος του δεν την πάλευε να ακούει τα γλαφυρά μαθήματα στρατιωτικής ιστορίας απο τον Λάζαρο.Απο την άλλη εγώ δεν την πάλευα γενικά.

Η μετακίνηση του Φεστιβάλ στο πάρκο Τρίτση,αποδείχτηκε τελικά πολύ πετυχημένη κίνηση.Πλήθος κόσμου απο τα δυτικά προάστια παρεβρέθηκε εκεί και τα αστικά μέσα ακόμα μετέδωσαν το γεγονός για το πόσο επιτυχημένο υπήρξε.Το ίδιο τελικά συνειδητοποιήσα κι εγώ και μετάνοιωσα για όλες εκείνες της βρυσιές που σιωπηλά ξεστώμισα στον εμπνευστή εκείνης της ιδέας.

Είχε μπεί ο Σεπτέμβριος και μαζί του η εξεταστική.Εγώ να μαζεύω όσες σημειώσεις μπορώ ώστε να μαζέψω με την σειρά τους τα μαθήματα που χρώσταγα.Παρά την φιλότιμη(αλλά όχι αρκετή όπως αποδείχτηκε)προσπάθεια μου κατάφερα και πέρασα μόλις ένα μάθημα.Η τελευταία ρίξη με τους γονείς μου με είχε επηρεάσει αλλά και η γενικότερη σύγχηση στην οποία βρισκόμουν.

Ναί είχα καταφέρει να βάλω τέλος στην παρακμή που ζούσα τον τελευταίο 1,5 χρόνο,είχα συνειδητοποιήσει πόσο είχα αφήσει τον εαυτό μου,είχα αρχίσει να κάνω σχέδια αλλά δεν είχα καταφέρει ακόμα να βρώ έναν σταθερό ρυθμό.

Αυτό θα άλλαζε.Μετά την εξεταστική ψάχναμε να βρούμε σεμιναριακό μάθημα.Μαζί με τον Αποστόλη και το Πάβελ τελικά επιλέξαμε το σεμινάριο για την Βαλκανική Ιστορία του κύριου Πλουμίδη Σπυρίδωνα.Αυτό έμελε όχι μόνο να αποτελέσει την σωστή επιλογή αλλά και να με βοηθήσει να βρώ τους ρυθμούς που έψαχνα όσον αφορά την σχολή.Ο Πλουμίδης κατά την γνώμη μου είναι ο καλύτερος ιστορικός που διαθέτει σήμερα η χώρα.Μπορεί με την μεταδοτικότητα να μην το έχει πολύ αλλά στον τομέα της έρευνας και στην σχολαστικότητα δεν θεωρώ πώς τον φτάνει κανείς απο τους σύγχρονους Έλληνες ιστορικούς.Θεωρώ ίσως το μεγαλύτερο ώφελος που μου έδωσε αυτή η σχολή,το γεγονός πώς συνεργάστηκα με αυτόν τον εξαίρετο άνθρωπο και επιστήμονα.Κάποιους θα τους παραξενέυσει η χρήση του όρου συνεργάστηκα.

Και όμως χωρίς υπερβολή και αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν και όσοι άλλοι μετείχαν στο σεμινάριο(μεταξύ των οποίων και ο Μηνάς),πώς το μάθημα εκείνο το κάναμε απο κοινού.

Το ενδιαφέρον μου για την βαλκανική ιστορία ήταν τόσο μεγάλο και ιδιαίτερα για την περίπτωση της Σερβίας/Γιουγκοσλαβίας,μου είχε αποδώσει πολλές γνώσεις.Επίσης η αιρετική μαρξιστική σκοπιά με την οποία προσέγγιζα τα ζητήματα αυτά,σε συνδιασμό με τις έντονες πατριωτικές καταβολές μου,δημιούργησαν με την σειρά τους κάτι πολύ πρωτοποριακό για τα δεδομένα της Φιλοσοφικής Αθηνών γεγονός.Ο καθηγητής αφού έκανε την παράδοση του,όταν τελείωνε δεχότανε με την σειρά του,τις παρατηρήσεις η τις διαφωνίες που είχα πάνω στα ζητήματα που ανέφερε.Τις περισσότερες φορές συμφωνούσαμε αλλά ακόμα και στις διαφωνίες μας που κυρίως είχανε να κάνουνε με τον χαρακτήρα των σοσιαλιστικών καθεστώτων στα Βαλκάκια,βρίσκαμε εντός ενός πολιτισμένου και ακαδημαϊκου λόγου να τις λύνουμε.Αυτό είχε ώς αποτέλεσμα το μάθημα να γίνει πολύ ενδιαφέρον για τους φοιτητές που το παρακολουθούσαν καθώς μέσω τις αντιπαραβολής ιστορικών στοιχείων και επιχειρημάτων,είχαμε μετατρέψει το σεμινάριο σε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον απο αυτό που συνηθίζοταν στην σχολή μας.Και αυτό γιατί ένας καθηγητής όχι μόνο δεν θίχτηκε με το να έχει έναν «ενοχλητικό»φοιτητή  να μοιράζεται το μάθημα μαζί του αλλά φαίνεται πώς κάτι τέτοιο φαινόταν να το απολαμβάνει και ο ίδιος.Και αυτό είναι πρός τιμή του και χαρακτηριστικό του ήθους ανθρώπου και επιστήμονα που αντιπροσωπεύει.

Το παραπάνω σεμινάριο είχε καταφέρει μέσα σε λίγο καιρό να με κάνει να ανυπομονώ πότε θα έρθει εκείνη η μέρα της εβδομάδας που θα το έχω για να ανέβω σχολή.Με είχε κάνει όχι μόνο να επανεκτιμήσω τον εαυτό μου και να ανέβει η αυτοπεποίθηση μου μετά απο μια ιδιαίτερα δύσκολη χρονιά για μένα αλλά και να με κάνει να συνειδητοποιήσω οτί τελικά την σχολή δεν την μισούσα όπως πίστευα αλλά είχε αρχίσει ξανά να μου ψιλοαρέσει.

Την περίοδο εκείνη των ραγδαίων αλλαγών που συντελούνταν μέσα μου συνέπεσε και με αλλαγές στην οργάνωση.Κάπου εκεί τέλη Σεπτέμβριου με αρχές Οκτώβρη διαγράφτηκε και ο Σούδας,που το ζητούσε μήνες άλλωστε.Τυχέρος σκέφτηκα μέσα μου.Μπήκε για την καυλάντα να κοινωνικοποιηθεί να βρεί ίσως και γκόμενα,είδε πώς δεν βγάζει κάπου και έφυγε.Καμία ιδεολογία,καμία συνείδηση και εκ του αποτελέσματος κανένα απολύτως συναισθηματικό δέσιμο με την οργάνωση.Τι είχε,τι έχασε;

Δεν ήταν μόνο ο Σούδας.Ήθελε να φύγει και η Βασιλική(το τυραννικό κοάλα όπως την αποκαλούσε ο Πάβελ)και η πρώην καθοδηγήτρια μου η Ασημίνα.Το τελευταίο ειδικά μου φαινότανε σαν ψέμμα σκεπτόμενος πώς μέχρι πέρισυ τέτοια εποχή μου έσπαγε τα αρχίδια.Τι είχε γίνει και ήθελε να φύγει;

Πέρασε και ο Οκτώβριος και αρχίσαν οι προετοιμασίες για τις Αυτοδιοικητικές εκλογές.Η αλήθεια είναι πώς είχα πάψει να βάζω ψιλά τον πήχη,ιδιαίτερα μετά απο τις ψωλές που είχαμε μαζέψει στις εθνικές και φοιτητικές εκλογές,καθώς και στο γεγονός πώς επί ένα σχεδόν χρόνο δεν είχαμε σταυρώσει συνέλευση.

Μας βάλανε να κάνουμε εξόρμηση στο κέντρο της Αθήνας.Μαζί με εμένα ήταν και η Ασημίνα.Ξεκινήσαμε απο την Πλάκα εξόρμηση στα τουριστικά μαγαζιά.Τα συναισθήματα των ιδιοκτητών καθώς και των εργαζόμενων σε αυτά δεν ήταν ιδιαίτερα φιλικά.Μας κατηγορούσαν πώς δεν κάνουμε κάτι για το λαθρομεταναστευτικό,πώς δεν λέμε κάτι για τον Άγιο Παντελεήμονα καθώς και για τα εθνικά θέματα.Μου έκανε εντύπωση πώς σε μια περιοχή που δεν είχε πληγεί σαν τον Άγιο Παντελεήμονα και άλλες περιοχές του κέντρου της Αθήνας απο τους λαθρομετανάστες,μας θέτανε τέτοια ζητήματα.

Προσπαθούσαμε να τους εξηγήσουμε πώς το πρόβλημα βρίσκεται στο Δουβλίνο 2 και στην Ε.Ε αλλά ήταν αρνητικά προκατελημένοι.Οκ μικρό το κακό σκέφτηκα,μικροαστοί είναι έχουν τα μαγαζιά τους σε φιλέτο δεν είναι αυτοί ο λαός.Όταν τελειώσαμε την εξόρμηση έπιασα την Ασημίνα που φαινότανε στον κόσμο της και την ρώτησα αν αληθεύει πώς έχει ζητήσει να φύγει.

-Φυσικά καλέ μου.Για τον λόγο αυτό άλλωστε πρόλαβαν αμέσως και σου έδωσαν καινούργια καθοδήγηση.Θέλω να φύγω.Ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ.

-Θές να μου πείς τον λόγο.

-Τον λόγο;Μα είναι πασιφάνες και νομίζω είσαι απο αυτούς που το βλέπουν καθαρά.Παίζουμε σε ένα θέατρο του παραλόγου.Έχουν μοιράσει κάποιους ρόλους και ο καθένας μας παίζει τον ρόλο που του έδωσαν.Κάποιοι την είδανε αφεντικά,κάποιοι νομίζουν πώς είμαστε έτοιμοι για το αντάρτικο,κάποιοι άλλοι χαίρονται γιατί νομίζουν πώς με το είναι απλά στην ΚΝΕ κάνουν κάτι στην ζωή τους και κάποιοι άλλοι σαν εμένα αλλά και εσένα αναρρωτιούνται τι σκατά κάνουν εδώ με όλους αυτούς.

-Δεν θα σου πώ μαλακίες.Έτσι αισθάνομαι αλλά απο την άλλη το κόμμα το αγαπάω.Δεν μπορώ να σηκωθώ έτσι να φύγω και να το αφήσω σε αυτά τα αρχίδια να το κάνουν σαν τα μούτρα τους.

-Και τι μπορείς να κάνεις ρε Μάριε;Τι νομίζεις πώς μπορείς να κάνεις;

-Μα φυσικά να βοηθήσω να μπούν τα πράγματα στην θέση τους και να βγούμε επιτέλους απο αυτή την ανωμαλία.Έχουμε δεί και ανεχθεί αρκετά.

-Και νομίζεις πώς θα τα καταφέρεις;

-Μόνος μου όχι αλλά αν όλοι όσοι έχουμε παρόμοια προβλήμματα βγούμε μπροστά,τότε θα είμαστε περισσότεροι και δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτα.Θα βρεθούν αντιμέτωποι με όλες τις μαλακίες που έχουν κάνει σχεδόν δύο χρόνια τώρα.

-Μάριε δεν είναι τόσο απλά.Και να σου πώ και κάτι;Δεν έχω όρεξη να σπαταλίσω και άλλες δυνάμεις για αυτούς του καμμένους;Το κόμμα και εγώ το αγαπώ αλλά μέχρι ένα σημείο.Έχω και άλλα πράγματα να κάνω στην ζωή μου.

-Κάτσε να το παλέψουμε μην φύγεις έτσι χωρίς μάχη.Δεν μπορώ να το δεχτώ,ειδικά σκεφτόμενος πώς μέχρι πρίν λίγους μήνες δεν ήθελα ούτε να σε βλέπω γιατί μου είχες σπάσει τα αρχίδια ως καθοδήγηση.Δεν μπορείς να φύγεις έτσι.

-Λυπάμαι για οτι έκανα.Δεν ξέρω γιατί φέρθηκα έτσι.Δεν νομίζω πώς έχω κάτι άλλο να πάω για αυτό το θέμα.

-Να ξέρεις πάντως πώς όταν τεθεί η διαγραφή σου σε ΟΒΑ θα ψηφίσω κατά.

-Κάνε οτι νομίζεις καλέ μου.

Αυτό ητανε...Μετά απο τόσο πρήξιμο κατέθεται τα όπλα έτσι απλά....Μου φαινότανε παράλογο.Όπως και να χει άς κάνει οτι θέλει.Και εγώ πρίν λίγο καιρό είχα φτάσει κοντά να θέλω να φύγω αλλά αποφάσισα πώς δεν θα τους κάνω την χάρη.Δεν βαριέσαι σκέφτηκα.Μπήκε απλά για την φάση,έμελε να αναδειχθεί σε στέλεχος και τελικά η φάση της έκανε τον κύκλο της και τώρα θέλει να φύγει.Δεν βαριέσαι....Ήταν για να μου σπάσει τα αρχίδια τόσο καιρό τσάμπα και βερεσέ.

Λίγες μέρες αργότερα με περίμενε μια έκπληξη που με έκανε να συγκινηθώ και να μου δώσει κουράγιο.Ο Αλέκος ο νέος μου καθοδηγητής με ενημέρωσε πώς πλήρωσε απο την τσέπη του τις συνδρομές που χρωστούσα,γιατί θεωρούσε πώς έπρεπε να με βοηθήσει αποπληρώνοντας  τα «χρέη» μου να χρησιμοποιήσω τα λεφτά μου,ώστε να μπορώ να αγοράζω βιβλία απο την Σύγχρονη Εποχή.Η κίνηση αυτή με συγκίνησε και με έκανε να αισθανθώ και ντροπή συγχρόνως.Και αυτό γιατί ενώ πράγματι οικονομικά δεν ήμουν καθόλου καλά,δεν μου ήταν κάτι τόσο φοβερό να δίνω 3 ευρώ τον μήνα για την συνδρομή μου.Αλλά η οικονομική στενότητα μου,σε συνδιασμό με ένα αίσθημα αντίδρασης σε όσα έβλεπα να γίνονται με έκαναν να ππροτιμώ αυτά τα 3 ευρώ να τα κρατάω για τον εαυτό μου.

Αλλά πλέον απο ντροπή και μόνο αλλά και σεβασμό πρός τον σύντροφο δεν το έκανα πλέον.Αποφάσισα μετά απο αυτό να πληρώνω κανονικά την συνδρομή μου και αυτό έκανα μέχρι σχεδόν που αποχώρησα απο την οργάνωση.Όταν κάποια στιγμή τα οικονομικά μου κάπως βελτιώθηκαν θέλησα να του επιστρέψω τα λεφτά αλλά δεν τα δέχτηκε.Βρισκόμενος σε αμηχανία και θέλωντας να τον ευχαριστήσω του έκανα δώρο δύο σοβιετικά παράσημα,γεγονός που θυμάμαι εκτίμησε δεόντως.

Πάμε τώρα στην προετοιμασία των αυτοδιοικητικών εκλογών...

Μας ενημέρωσαν πώς μέχρι το πέρας των αυτοδιοικητικών εκλογών θα πάμε να βοηθήσουμε σην ΚΟΒ Εξαρχείων.Μας μάζεψαν λοιπόν ένα απόγευμα για να μας κάνουν ενημέρωση.Εκεί έλαχε να γνωρίσω και κάποιους καινούργιους συντρόφους.Ανάμεσα σε αυτούς και ο Σπύρος.

Φρέσκος στην οργάνωση,μικροκαμωμένος με μια έντονη σοβαρότητα αποτυπώμενη στο πρόσωπο του,που το έμπειρο μου όμως μάτι κατανοούσε πώς απο κάτω της έκρυβε έναν ωκεανό καφρίλας.

Μετά το πέρας της ενημέρωσης σκέφτηκα να προσεγγίσω τον περίεργο αυτό νεοφερμένο.Του πρότεινα να φύγουμε μαζί.Στη διαδρομή συζητούσαμε.Αρχικά πολύ κλειστός και έδινε μονολεκτικές κυρίως απαντήσεις.Όσο η ώρα περνούσε άρχισε να αισθάνεται πιο άνετα.Μιας και ο καιρός το επέτρεπε,καθίσαμε στα σκαλιά έξω απο το κεντρικό κτήριο του ΕΚΠΑ στην πανεπιστημίου(εκεί που γίνονται οι ορκομωσίες και οι επίσημες εκδηλώσεις)και συνεχίσαμε την κουβέντα.

Δεν θυμάμαι για τι πράγμα μιλούσαμε αλλά πρέπει να αναφερόμουν στα των εκλογών και κάποια στιγμή ανέφερα πώς ο σύντροφος που μας έκανε την παρουσίαση μπροστά στον χάρτη του κέντρου,έμοιαζε με τον....Καράζιτς!!!!

Ξαφνικά ο μέχρι εκείνη την στιγμή σοβαρός και μετρημένος Σπύρος,ξέσπασε στα γέλια και στη συνέχεια συμπλήρωσε πώς ο ήταν ο Κάραζιτς και είχε τον χάρτη του...Σεραγεβο!!!!Ξεσπάσαμε μαζί στα γέλια και καταλάβαμε πώς μια νέα φιλία είχε γενηθεί.

Την στάση αυτή την είχα με όλους τους νέους συντρόφους και συντρόφισσες και γινότανε εντονότερη όσο έβλεπα τα πράγματα να πηγαίνουν απο το κακό στο χειρότερο στην οργάνωση.Ήθελα να τους προστατέψω απο τα σκατά που έβλεπα να συμβαίνουν.

Πλέον είχα αρχίσει να προσεγγίζω και την Ξένια,την οποία εγώ και ο Πάβελ περιφρονούσαμε ως κάποια που πηγαίνει όπου μυρίζεται εξουσία(βλέπε στα προηγούμενα την ‘παρεξήγηση‘ Πάβελ και Μηνά για το θέμα αυτό).

Σε μια εξόρμηση στο κέντρο έτυχε να περάσω αρκετές ώρες μαζί της,για να συνειδητοποιήσω τελικά πώς όχι μόνο την είχαμε παρεξηγήσει αλλά και πώς το παραπάνω σκηνικό δεν ήταν τίποτα παραπάνω απο μια αυθαιρεσία του Μηνά.Όταν λοιπόν μου τα εξήγησε η Ξένια ήταν φανερό πώς είχαν πραγματικά γίνει τα πράγματα,κάτι που με έκανε να αισθανθώ άσχημα για τους χαρακτηρισμούς και τους χλευασμούς που έτρωγε κάθε φορά που την βλέπαμε εγώ ο Πάβελ και οι άλλοι της παρέας.

Ο Μηνάς την γούσταρε αλλά δεν πήγαινε να της μιλήσει.Την ίδια στιγμή ο Πάβελ εκδήλωσε πιο αντρικά το ενδιαφέρον του και ο πρώτος βρέθηκε σε τέτοια αμηχανία και ανασφάλεια,που επιστράτευσε την ιδιότητα του ως στέλεχος της ΟΒ του έτους τους και κομματικού μέλους για να βάλει σε τάξη τον Πάβελ μετά απο «παράπονα»που του έκανε η Ξένια.

Φυσικά η Ξένια δεν γνώριζε τίποτα για όλα αυτά και μάλιστα της είχε κάνει μεγάλη εντύπωση που ο Πάβελ ενώ ηταν πολύ ζεστός μαζί της,ξαφνικά όχι μόνο απομακρύνθηκε αλλά φάνηκε να την αποφεύγει κιόλας.

Όταν συνειδητοποίησα τι πραγματικά είχε γίνει αισθάνθηκα ένα πλήθος απο αρνητικά συναισθήματα για τον Μηνά.Έπρεπε οπώσδηποτε να το πώ στον Πάβελ,ώστε να πάψει να έχει την κακή γνώμη που είχε και που μέχρι πρίν λίγο είχα και εγώ για την Ξένια.

Μέχρι τότε όμως έπρεπε να συνεχίσουμε την εξόρμηση μας στο κέντρο.Την πήρα σε κάποια μαγαζιά που σε άλλες εξορμήσεις είχε τύχει να κάνουμε καλές κουβέντες με τους μαγαζάτορες με μερικούς μάλιστα να έχουν πάρει και Ριζοσπάστη.

Αυτή την φορά το κλίμα δεν ήταν τόσο θερμό.Υπήρχε ένα άβολο και ώς εχθρικό αίσθημα στην ατμόσφαιρα.Σε κάποιο μάλιστα μαγαζί ηλεκτρικών/επισκεύων που στις εκλογές ένα χρόνο πρίν είχα κάνει μια ωραία κουβέντα με τον ιδιοκτήτη του,μόλις μπήκαμε μέσα με τους Ριζοσπάστες και τα Φυλλάδια,βγήκε επιθετικά και μας φώναξε:

«Όσο θέλετε να έρχονται εδώ αυτοί οι αραπάδες,όχι ψήφο μην περιμένετε αλλά ούτε να ξαναπατήσετε εδώ μέσα.Το ακούτε;Ευτυχώς που δεν ζεί ο μπάρμπας μου να δεί το χάλι σας...»

Δεν καθίσαμε να φέρουμε αντίλογο.Άλλωστε ήταν σε τέτοια υστερία που θα ήταν ανώφελο.Τον θυμόμουν τον τυπά αυτό.Είχα πάει πάλι για εξόρμηση στην περιοχή του κέντρου μεταξύ Ομόνοιας και Πατησίων και είχα ξαναμιλήσει μαζί του.Τότε φαινότανε ένας άνθρωπος πράος και ήρεμος αλλά πολύ απογοητευμένος απο όλους και απο όλα.Θυμάμαι μου χε πεί κάτι για τις οικογενειακές του καταβολές που ήταν κομμουνιστικές αλλά ο ίδιος ηταν το παλιό ΠΑΣΟΚ του Αντρέα,τρέχα γύρευε.Δεν έδινε την εντύπωση πάντως κάποιου που ηταν ρατσιστής η ακροδεξιός.

Μου είχε κάνει γενικότερα εντύπωση η στάση των ανθρώπων που ζούσαν στο κέντρο και πόσο είχαν απηυδήσει με την υποβάθμιση της γειτονιάς τους καθώς και με την ανασφάλεια που ζούσαν εξαιτίας της εγκληματικότητας των αλλοδαπών.Κάτι που δεν έλεγαν να καταλάβουν οι περισσότεροι σύντροφοι μου που όχι μόνο δεν άκουγαν αυτά που τους έλεγα αλλά μου μιλούσαν επιθετικά και με κοιτούσαν με ένα ύφος παρόμοιο με αυτό ενός ιεροεξεταστή που έχει απέναντι του έναν αιρετικό.Μάλιστα είχαν αρχίσει και στα πηγαδάκια τους να βγάζουν βρώμες πώς είμαι «εθνίκι» και πώς κακώς έγινα δεκτός.... στην οργάνωση!!!!Δεν βγήκε ποτέ κανείς να τους πεί πώς εγώ πρίν κάποια χρόνια είχα πάει απλά για καφέ στα γραφεία της οργάνωσης και έφυγα μετά απο πίεση με την ιδιότητα του μέλους της ΚΝΕ.....

Λόγω λοιπόν όλων των παραπάνω για τις εκλογές εκείνες κρατούσα αρκετά μικρό καλάθι.Δεν περίμενα κάτι μεγάλο,το κόμμα πάνω κάτω μέσω της ΛΑΣΥ(Λαϊκη Συσπείρωση)να κινηθεί στα ίδια κάπου 7% και άντε να πάρουμε την Ικαρία και τον δήμο Τυρνάβου.Μέχρι εκεί.

Δεν θα αργούσαμε να μάθουμε,οι μέρες περνούσαν και η μέρα των εκλογών ερχότανε ολοένα και πιο κοντά.Το πρόγραμμα είχε τα κλασσικά.Εγώ και ο Πάβελ(που του είχα εξηγήσει τι είχε παιχτεί ένα χρόνο πρίν)στο σπίτι του Χάρη για αύπνη καφρίλα χωρίς όρια.

Αυτή την φορά το εκλογικό κέντρο δεν ηταν στο Παγκράτι αλλά στη Μαράσλειο αλλά όπως και να το κάνουμε το σπίτι του Χάρη ήταν το πιο κοντινό και φυσικά δοκιμασμένο.

Δεν θυμάμαι πολλά απο το εκλογικό τμήμα,παρά μόνο τον δρόμο που έκανα απο εκεί να πάω να ψηφίσω Νέα Σμύρνη και στη συνέχεια να γυρίσω στο Μαράσλειο.

Αυτό που όμως θυμάμαι έντονα ήταν όταν μετά την καταμέτρηση πήραμε τον δρόμο για τα γραφεία της ΚΟΒ Εξαρχείων.Πρίν απο αυτό με κάποια άλλα μέλη,δυσαρεστημένα και αυτά με την όλη κατάσταση απο μεγαλύτερα έτη,στην αποχώρηση μας απο το Μαράσλειο φωνάξαμε με όλη μας την δύναμη συνθήματα του ΚΚΕ παρά το γεγονός πώς δεν είχαμε την «έγκριση»για αυτό.Βασικά το τελευταίο υπήρξε και ο λόγος που το κάναμε.Οι αλλαγές που είχαν συντελεστεί τα τελευταία δύο χρόνια είχαν φέρει μεγάλη δυσαρέσκεια όχι μόνο σε εμένα και στον Πάβελ αλλά και παιδιά απο τα μεγαλύτερη έτη και μερικά μάλιστα στελέχη.Η κίνηση μας αυτή εκείνο το βράδυ είχε να κάνει με την αγανάκτηση μας απο την ανικανότητα αλλά και την γενικότερη τάση για απαγορεύσεις και την «ανάγκη»να ζητάμε έγκριση για το αν θα έπρεπε ακόμα και κλάσουμε που λέει ο λόγος,καθώς φυσικά για να δώσουμε κουράγιο στους εαυτούς μας ενόψει των αποτελεσμάτων που σύντομα θα ανακοινώνονταν.

Στα γραφεία της ΚΟΒ Εξαρχείων οι σύντροφοι για να μας ευχαριστήσουν για την βοήθεια είχαν παραγγείλει μερικά ψητά και αρκετές μπύρες.Δίκαιη ανταμοιβή για τον κόπο μας.

Όταν βγήκαν τα πρώτα αποτελέσματα δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε στα μάτια μας και ειδικά εγώ.Στις περισσότερες περιφέρειες και δήμους τα ποσοστά της ΛΑΣΥ ήταν διψήφια η κοντά στο διψήφιο ποσοστό.Όσο περνούσε η ώρα τόσο αυτό γινότανε βεβαιότητα.Το τελικό σκόρ ήταν το ΚΚΕ μέσω της ΛΑΣΥ να λάβει το 10,81%,ας το πούμε 11%.

Μάλιστα το εορταστικό κλίμα το έκανε εντονότερο η δήλωση του τότε βουλευτή του ΛΑΟΣ Άδωνη Γεωργιάδη,πώς αν δεν υπάρξει συνεργασία των δεξιών δυνάμεων το 11% του ΚΚΕ μπορεί κάποια στιγμή να γίνει 41% και να κυβερνάνε οι Μπολσεβίκοι.Θυμάμαι εμένα να δακρύζω αυτή την στιγμή απο δάκρυα χαράς.Εγώ και ένας άλλος διαχυτικός σύντροφος απο την ΚΟΒ να αγκαλιαζόμαστε και να κλαίμε απο δάκρυα χαράς.Δεν ήταν και λίγο.Μετά απο τόσες πίκρες και άσχημο εσωκομματικό κλίμα,να σου που καταφέραμε έστω και σε δημοτικές να πάρουμε ποσοστά που είχαμε να πάρουμε πρίν την διάσπαση το ’91.Η χαρά όλων μας απερίγραπτη και η ελπίδα να επιστρέφει ξανά και να μου δίνει την δύναμη να δώ πώς παρά την ανικανότητα,την δίψα για εξουσία και επιβολή και την ηλιθιότητα που κυριαρχούσε στο σώμα των στελεχών και όχι μόνο,υπήρχε εκεί έξω ένας λαός που φαινόταν πώς είχε αρχίσει να μας ακούει και αν ανοίγαμε τον αυτιά μας να τον ακούσουμε θα βάδιζε μαζί μας.Το ερώτημα ήταν άμα εμείς ήμασταν έτοιμοι να βαδίσουμε με αυτόν τον λαό;