Αναμνήσεις απο την ΚΝΕ:Σήμερα βγαίνουν της καρέκλας τα μαχαίρια/Έρωτας και Επανάσταση

Και κάπως έτσι σε διάστημα μόλις 3 μηνών παρουσιάζεται μια απότομη αλλαγή,στην 2,5 χρόνων κνίτικη ζωή μου.Απο εκεί που η ενασχόληση με το κόμμα ήταν κάτι που έκανα με όρεξη και θέρμη,πολλά πράγματα είχα αρχίσει να τα βλέπω πλέον σαν αγγαρείες,ως και μη χρηστικά.
Απο άποψη προσήλωσης στα ιδανικά του κόμματος και στην ιδεολογία,δεν υπήρχε κάποια αλλαγή.Ήμουν σταθερά προσηλωμένος και πιστός στα ιδανικά που είχα γαλουχηθεί.
Οι διαφωνίες μου είχαν να κάνουν με την χρησιμότητα η όχι κάποιων πραγμάτων και φυσικά η αφόρητη πίεση που μου ασκούσε η 'νεοφώτιστη' καθοδήγηση μου.Σε καμία όμως περίπτωση δεν είχα σκοπό,ούτε κάν σκεφτόμουν να φύγω απο την οργάνωση.Απλά θεωρούσα πως έπρεπε η οργάνωση να αλλάξει κάποια θέματα τακτικής και φυσικά να κατανοήσει πως έχει να κάνει με ανθρώπους και όχι με ρομπότ.Πίστευα πως όλα αυτά ήταν αποτελέσματα μικρών παρανοήσεων και παρεξηγήσεων και με την έλευση του επόμενου έτους και της τριβής με καινούργιους φοιτητές θα βρίσκαμε ξανά των ρυθμό μας.Έμενε μόνο να δώ αν θα επαληθεύομουν....

Το καλοκαίρι του 2008 το θυμάμαι με ανάμικτα συναισθήματα.Είχε καλές και κακές πτυχές.
Οι καλές πτυχές ήταν κάτι μαζώματα που κάναμε στην αυλή μου μαζί με Ανδρέα και Αποστόλη και καμια φορά  με Λάζαρο.Πίναμε,τρώγαμε,συζητούσαμε για διάφορα θέματα,κάναμε χαβαλέ και πειράγματα(κυρίως σε βάρος του Αποστόλη),βλέπαμε ταινίες και κάναμε σχέδια για κάθε λογής σκοπούς.Απο όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο,μέχρι μελλοντικά ταξίδια.
Είχαμε καταστεί μια δεμένη παρέα.Και με την σειρά μου είχα βρεί τον τύπο των φίλων που πάντα αναζητούσα.
Η Εύα είχε πάει στην πόλη της,εγώ μόνος στην Αθήνα,πως καλύτερα να περάσω τον χρόνο μου απο το να κανονίσω βραδιές σουβλακιού και μπύρας σπίτι μου,μιας και οι γονείς μου ήταν χωριό.
Ένα τέτοιο βράδυ έφτιαξα πρώτη φορά στην ζωή διεύθυνση mail και κανάλι στο youtube.
Eιδικά το τελευταίο μου έδωσε μια απίθανη ιδέα να αρχίσω την δημιουργία προπαγανδιστικών βίντεο στο διαδίκτυο.Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα.Οι σχέσεις μου με την τεχνολογία ήταν ελάχιστες.Δεν κατείχα ακόμα τέτοια τεχνογνωσία.Έτσι ξεκίνησα να χρησιμοποιώ το κανάλι μου για να προσθετω στα αγαπημένα μου,βίντεο απο τραγούδια που μου αρέσουν και να κάνω πολιτικές συζητήσεις στους τοίχους άλλων χρηστών και σε βίντεο.Ιδιαίτερη αδυναμία είχα στα προπαγανδιστικά βίντεο του ΚΚΕ,που έκανε κάποιος χρήστης panosfidis.Αυτός μου έδωσε την ιδέα να κάνω και εγώ το ίδιο.
Τον ενθουσιασμό αυτό για το youtube και τις ανάλογες χρήσεις του δεν τον είχα μόνο εγώ,αλλά και ο Αποστόλης.Έφτιαξε αμέσως και εκείνος το δικό του κανάλι με την ονομασία Ζapata 1988.
Πλέων έχοντας φύγει απο το ΣΕΚ ξεκίνησε ένα έντονο φλέρτ με τον αστικό(μικροαστικό) εθνικισμό και ήταν ένας λόγος για συνεχείς διαμάχες μεταξύ μας.Θυμάμαι επίσης και τον πόλεμο της Οσετίας,Ρώσοι και Οσέτιοι εναντίον Γεωργιανών.Τότε εγώ καθώς και οι υπόλοιποι της παρέας,πλήν του Ανδρέα που δεν ασχολούταν,είμασταν με το πλευρό της Ρωσίας,μιας και θεωρούσαμε πως η Γεωργία σαν ένα τσιράκι των ΗΠΑ,θέλησε να προκαλέσει την Ρωσία,ανήμερα της έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκινου,για να δούν οι Αμερικάνοι τα αντανακλαστικά των αιώνιων εχθρών τους.Ο πόλεμος αυτός ως γνωστόν τελείωσε σε 5 μέρες με αποτέλεσμα την συντριβή του γεωργιανού στρατού.Πάνω απο 400 νέοι της Γεωργίας πεθάνανε τσάμπα και βερεσέ,σε έναν απο τους πίο ακατανόητους πολέμους που έγιναν ποτέ.Απο την στιγμή εκείνη και μετά η Ρωσία επανέρχοταν σιγά σιγά στο προσκήνιο σαν υπερδύναμη.

Την περίοδο εκείνη πήγα στην Πάτρα να δώ την Εύα και ένα μήνα είχαμε να τα πούμε.
Έκατσα δύο μέρες και ήταν αρκετές για να καταλάβω πως μεταξύ μας τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά.Τσακωνόμασταν όλη την ώρα χωρίς ιδιαίτερο λόγο.Απο την Πάτρα έφυγα για το χωριό μου με μια πικρία.Εκεί το 'ντέρμπυ' συνεχίστηκε με νέους πιό επιικούς τσακωμούς.Οι λόγοι διάφοροι,απο την ενασχόληση μου με το κόμμα,το οτι δεν ήρθα στο χωριό νωρίτερα και καθόμουν στην Αθήνα.το οτι δεν έπερνα στα σοβαρά την σχολή μου και το τι θα έκανα με το μέλλον μου.
Δυο βδομάδες στο χωριό πραγματική κόλαση.Αν είχα λεφτά θα είχα φύγει Αθήνα,αλλά δυστυχώς ήμουν ρέστος.Την περίοδο εκείνη τελειώνε στην ουσία η περίοδος που είχα οικονομική άνεση να κάνω πράγματα,μιας και δεν δούλευα για να έχω λεφτά και μιας και φυσικά το αν θα είχα,εξαρτιόταν απο τους γονείς μου,κάθε φορά που θα είχαμε βαρβάτο καυγά,η στρόφιγγα των χρημάτων έκλεινε.

Έτσι λοιπόν θυμάμαι το καλοκαίρι του 2008.Ένα καλοκαίρι με καλές αλλά και κακές στιγμές.
Γύρισα πίσω τέλη Αυγούστου.Μέχρι να γυρίσει η Εύα,θυμάμαι άραζα στο σπίτι του Αποστόλη,ο οποίος είχε ξετρελαθεί με το youtube και την ικανότητα να επικοινωνείς με αγνώστους.
Είχε κάνει φίλους απο διάφορα μέρη της Ελλάδας ακόμα και του εξωτερικού,κυρίως απο Σερβία και Ρωσία.Μια μέρα που ήμουν σπίτι του μου ανακοινώνει,πως μιλάει με έναν τυπά απο την Κεφαλλονιά που θα είναι φέτος πρωτοετής φοιτητής στην σχολή μας.Σφαζόντουσαν για τα πολιτικά.
Μπήκα και εγώ στη συζήτηση.Του συστήθηκα και του είπα πως είμαι στο ιστορικό της φιλοσοφικής και να μην πέρνει της μετρητοίς αυτά που του γράφει ο Αποστόλης,μιας και καταβάθος δικός μας είναι και απλά προσπαθεί να μας πάει κόντρα.Ανυπομονούσε να έρθει λέει στην σχολή.
Δεν θα αργούσε ο καιρός που θα το γνώριζα και εγώ.Οι εγγραφές ήταν κοντά.Άρχισα να ανεβαίνω στην σχολή για να δώσω τα 2 μαθήματα που χρώσταγα απο όλο το πρώτο έτος.Εκεί ξαναείδα τους συντρόφους μου.Τα πράγματα δεν είχαν αλλάξει πολύ απο την τελευταία φορά.Επικρατούσε η ίδια ατμόσφαιρα απο τις φοιτητικές εκλογές.Μια ατμόσφαιρα αμηχανίας αλλά και μια υποχώρηση της συντροφικότητας που διέκρινε την οργάνωση μέχρι τώρα.Είχαν αρχίσει να βγαίνουν τα μαχαίρια της εξουσίας.Τότε δεν το καταλάβαινα,αλλά όταν πέρασαν τα χρόνια συνειδητοποίησα πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος όταν με πρόφαση τον αγώνα του για έναν καλύτερο κόσμο,αγωνίζεται και κυνηγάει αξιώματα και θέσεις εξουσίας ιδιαίτερα ευτελής αξίας.
Με την πιθανή έλευση συντρόφων απο μαθητικές ΟΒ και την στρατολόγηση νέων μελών απο τους πρωτοετής,η δική μας ΟΒ θα χρειαζότανε περισσότερους καθοδηγητές.Έτσι λοιπόν κυρίως οι συντρόφισσες είχαν αρχίσει (αθόρυβα) μέχρι τότε να ακονίζουν τα μαχαίρια τους.
Ακόμα και τότε όμως,φαινόταν πως τα πράγματα σε γενικές γραμμές ήταν υπό έλεγχο.Το γενικό ηθικό ήταν ακόμα σε σχετικά ικανοποιητικά επίπεδα.Αν εξαιρέσουμε άλλωστε την νίκη που μας την άρπαξε απο τα δόντια η ΔΑΠ και τα ΕΑΑΚ,δεν είχαμε άλλωστε λόγους να μην έχουμε ηθικό.
Στην ουσία στην σχολή η ΠΚΣ έκανε κουμάντο και οι φοιτητές όταν είχαν κάποιο παράπονο η αίτημα σε εμας ερχόντουσαν.

Το μόνο σίγουρο είναι πως τα πράγματα ήταν τελειώς διαφορετικά σε σχέση με πρίν απο μερικούς μήνες.Μια συγκεκριμένη ομάδα ατόμων και συγκεκριμένα δύο συντρόφισσες η Ρίτσα και η Φανή,ενώ όλοι ήμασταν μια συντροφιά(με την Ρίτσα ψιλοκάναμε παρέα τους πρώτους μήνες),αυτές οι δύο είχαν αρχίσει να αποστασιωπιούνται και να φέρνουν συνεχώς αντιρρήσεις σε αποφάσεις και προτάσεις της οργάνωσης.Αυτές οι αντιρρήσεις είχαν να κάνουν με την ανάδειξη νέων στελεχών.Ήταν προφανές πως δεν τους άρεσε να βλέπουν άλλους καινούργιους συντρόφους να αναλαμβάνουν μεγαλύτερα πόστα απο αυτές.Το αστείο είναι πως σύντροφοι σαν εμένα και τον Αλέκο που μετρούσαμε χρόνια και όχι μήνες στο κόμμα,δεν αντιδρούσαμε σε αυτό,αλλά αντιδρούσαν αυτές που δεν είχαν συμπληρώσει ούτε χρόνο στην ΚΝΕ!!!!Μάλιστα πέραν απο την συνεχόμενη παρουσία τους απο της 9 το πρωί στην σχολή δεν είχαν να δείξουν καμία άλλη αρετή που να δικαολογεί τις αξιώσεις τους αυτές.Ούτε επιρροή σε φοιτητές είχαν(μάλιστα η Ρίτσα δεν είχε κλείσει ούτε ένα ψήφο για τις εκλογές),ούτε κάποια διοικητικά χαρίσματα.Όπως και να έχει απο το σημείο εκείνο και έπειτα τα πολλά πολλά με αυτά τα άτομα αρχίζουν να κόβονται.
Φτάνουμε λοιπόν στον Σεπτέμβρη και στις εγγραφές.Έχοντας δώσει τα μαθήματα που χρωστούσα εκτός απο Λατινικά,ήμουν έτοιμος για πρώτη φορά να υποδεχτώ τους πρωτοετείς.Έτσι πρωί κίνησα να πάω στη σχολή.Μπαίνοντας στην κεντρική αίθουσα εγγραφής των πρωτοετών βλέπω μαζεμένους τους συντρόφους και μαζί τους κάποιες νέες φάτσες.Η Ασημίνα έρχεται στο μέρος μου με έναν εξ αυτών.

-Ορίστε αυτός είναι ο Μηνάς.Με αυτόν μιλούσατε εσύ και ο Αποστόλης.
-Ώστε εσύ είσαι ο Κεφαλονήτης.Καλωσόρισες!!
-Καλός σε βρήκα σύντροφε.

Ο Μηνάς δεν ήταν ένας απλός κνίτης.Ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος της μαθητικής ΚΝΕ.
Εμφανισιακά βέβαια δεν σου έβγαζε κάτι τέτοιο.Αρκετά χοντρούλης,με μακρυά ξανθά μαλλιά και γυαλιά,απείχε αρκετά απο το να χαρατηριστεί ο κλασσικός κνίτης.
Ήταν όμως πολλά υποσχόμενος,σύμφωνα με το πλούσιο κνίτικο βιογραφικό του.Μαζί του ένας άλλος σύντροφος επίσης απο την μαθητική ΚΝΕ που πλέον ήταν πρωτοετής.Το όνομα αυτού Χάρης.
Μικρού αναστήματος με μακρυά μαλλιά,αδιαμφισβήτητα συμπαθητική φιγούρα.Μαζί με αυτούς και μια πολύ όμορφη συντρόφισσα απο την Καλαμάτα(η οποία λίγες μέρες αργότερα ζήτησε την διαγραφή της απο την οργάνωση).Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τους νέους συντρόφους.Ξεκινησα να γνωρίσω κόσμο απο το καινούργιο έτος.Έπιασα κουβέντα με κάτι κοπελίτσες απο την Ρόδο που έβλεπαν με συμπάθεια την ΚΝΕ και τους αγώνες της.
Διάφορο άλλο κόσμο που δεν δύναται να θυμηθώ μετά απο τόσα χρόνια.Τα συναισθήματα ανάμεικτα.Κάποιοι μας βλέπανε θετικά κάποιοι θετικά αλλά δεν θέλανε να μας ψηφίσουν και κάποιοι άλλοι καθαρά αρνητικά και με εχθρικότητα.Σχετικά αναμενόμενο.Τα παιδιά αυτά προέρχονταν απο οικογένειες απο όλο το πολιτικό φάσμα.Ήταν λογικό λοιπόν να επικρατεί αυτό το κλίμα.Αφού τελειώσαν οι εγγραφές,πρότεινα στον Μηνά,να πάμε απο το σπίτι του Αποστόλη να γνωριστούν.Δεν ήταν αρνητικός.Η συνάντηση έγινε σε πολύ ωραίο κλίμα,μάλιστα είχε και κατάνυξη με λουκάνικα και μπύρα.Φεύγοντας ο Μηνάς μου είπε πως του έκανε εντύπωση το γεγονός πως ο Αποστόλης είναι νορμάλ άνθρωπος.

-Και πώς τον περιμένες δηλαδή;Ναι είναι κανένας καννίβαλος;
-Εεε,να τον περίμενα γυμνασμένο με ξυρισμένο κεφάλι.
-Μα τότε δεν περίμενες να γνωρίσεις τον Αποστόλη,μα χρυσαυγίτη!!
-Με αυτά που γράφει τι να περιμένω;
-Μην τα πέρνεις τοις μετρητοίς.Τα γράφει για να πάει κόντρα γενικότερα.Ο Αποστόλης μέχρι πρίν μερικούς μήνες ηταν στο ΣΕΚ και επειδή οι τύποι εκεί είναι τελειώς αντιπατριώτες,του βγαίνει η καταπιέση που έφαγε εκεί με αυτό τον τρόπο.
-ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΕΚ Ο ΤΡΕΛΟΣ;
-Ναί,ήταν απορώ και εγώ πως βρέθηκε εκεί.Αλλά γενικά μην φοβάσει είναι κοντά μας.
-Για να δώ περίεργα μου ακούγονται όλα αυτά.

Η περίπτωση του Αποστόλη δεν ήταν το μοναδικό αξιοπεριέργο.Με την έλευση των πρωτοετών συντρόφων καθώς και με μερικές προσμίξεις καινούργιων η ΟΒ μας είχε μεγαλώσει και χρειαζόμασταν νέα στελέχη.Αν και όπως έχω προαναφέρει δεν με ένοιαζαν ποτέ οι καρέκλες και οι θέσεις,αισθάνθηκα πως σε αυτή την εκλοαπολογιστική θα αναδεικνυόμουν σε στέλεχος.
Ήταν λογικό άλλωστε συμπλήρωνα κοντά 3 χρόνια στην οργάνωση,δοκιμασμένος σύντροφος σε καταλήψεις και αγώνες στο πανεπιστήμιο,ο σύντροφος που έφερνε τον περισσότερο κόσμο στα ψηφοδέλτια και στην οργάνωση,ήταν λογική κίνηση να γίνω μέλος γραφείου της ΟΒ.
Στην οργάνωση όμως δεν υπήρχε αυτή η λογική.Η πρόταση του γραφείου ήταν να αναλάβουν καθοδηγητικά καθήκοντα η Ρίτσα και η Φανή!!!Οι συντρόφισσες που έδειχναν να ενοχλούνται με την ανάδειξη νέων στελεχών,που είχαν κάνει γνωστές τις φιλοδοξίες τους και που δεν είχαν να αποδείξουν τίποτα παραπάνω απο το να 'χτυπανε κάρτα' κάθε πρωί στις 9 στην σχολή ήταν πλέον καθοδήγηση.Αν και ξενίστηκα απο την εξελιξη αυτή,υπερψήφισα την πρόταση του γραφείου.
Αφού αυτές έκριναν ικανές,ας τις βάλουν τελικά καθοδηγηση.Άλλωστε είχα πολλά σημαντικότερα ζητήματα εκείνη την περίοδο να σκεφτώ απο την ανάδειξη στελεχών της ΚΝΕ.Οι τσακωμοί στο σπίτι μου ήταν ολοένα και μεγαλύτεροι,η σχέση μου με την Εύα περνούσε αναμφίβολα κρίση και εγώ,να αρχίζω να συνειδητοποιώ πως όλο αυτό γενικότερα κάτι δεν πήγαινε καλά.

Την περίοδο που διαδραματίζονται τα παραπάνω γεγονότα,έγινε και το φεστιβάλ της ΚΝΕ στην πανεπιστημιούπολη.Η Ασημίνα μου έπριζε τα αρχίδια να πάω στο στήσιμο.Της εξηγούσα όσο πιο ήρεμα μπορούσα πως δεν έχω χρόνο και πως αν θέλει ας με βάλει στο ξεστήσιμο τελευταία μέρα που είναι και το πιο δύσκολο.Μετά απο πολλές και επίμονες διαπραγματεύσεις τελικά δέχτηκε.
Απο το φεστιβάλ εκείνο δεν θυμάμαι πολλά πράγματα παρά μόνο δύο.Το πρώτο είναι να είμαι μαζί με την Εύα στην συναυλία του Τσακνή και να φιλιόμαστε παθιασμένα,ενθυμούμενοι πως γνωριστήκαμε μερικούς μήνες πρίν σε συναυλία του ίδιου καλλιτέχνη και φυσικά το ξεστύσιμο.
Το οποίο μάλιστα επεσε με βροχή.Και τα αδιάβροχα δεν φτάνανε για όλους.Το θυμάμαι ακόμα σαν ένα δύσκολο,κουραστικό,αλλά και ωραίο βράδυ.Αυτό που μου έκανε όμως αρνητική εντύπωση είναι κάτι που είδα κατά την διάρκεια του ξεστησίματος.Ένα μέλος του κόμματος μέσης ηλικίας περίπου να κάθεται κοντά στα καφάσια με τις μπύρες και τα αναψυχτικά που είχαν μείνει και να τα φυλάει!!!Δίπλα βρισκόμασταν καμία 20αριά μέλη της ΚΝΕ.Απο ποιούς λοιπόν ο κομματικός φύλαγε οτι περίσεψε απο το φεστιβάλ;Απο εμάς;Τόσο λοιπόν το κόμμα εμπιστευόταν την νεολαία του;

Πάμε λοιπόν στα της σχολής.Μερικές συστάσεις όσον αφορά τους πρωτοετείς συντρόφους που ήρθαν με σύνδεση στη σχολή.Για τον Μηνά νομίζω είπα αρκετά.Ο Χάρης ήταν μια ιδιαίτερα συμπαθής παρουσία,με καλό ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο.Πολύ καλός και για παρέα.
Άλλοι σύντροφοι ήταν η Αγγελική,μια συντρόφισσα απο ένα μικρό χωριό του Άργους,που φαινόταν να δυσκολεύται να προσαρμοστεί στην ζωή της Αθήνας,η Δωροθέα μια αρκετά γεμάτη συντρόφισσα απο το Ναύπλιο που ήταν φανατική του Michael Jackson και η Ούρσουλα μια συμπαθητική κοπέλα απο την Αθήνα,που πήγαινε σε σχολείο του ΟΗΕ.Για τον λόγο αυτό πειραχτηκά εγώ την αποκαλούσα πρέσβειρα.Όταν μάλιστα μου είπε πως είχε κάνει μια εργασία που της είχε ανατεθεί να παρουσιάσει την Ισραηλινή εξωτερική πολιτική απο την πλευρά του Ισραήλ ήταν και η καταδίκη της.Απο εκείνη την στιγμή για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα την αποκαλούσα Εβραία.
Σε γενικές γραμμές τα νέα μας συντροφάκια φαινόντουσαν εντάξει παιδιά.Στην πορεία άρχισαν να έρχονται και νέοι σύντροφοι.Θυμάμαι σε μια συνέλευση αρχές Οκτωβρίου,είδα τους συντρόφους να μιλάνε με έναν φοιτητή με καθαρά ξενικά χαρακτηριστικά.

-Να σου συστήσουμε απο εδώ ο Πάβελ.Ο νέος μας σύντροφος.
-Γειά σου Πάβελ είμαι ο Μάριος.Δεν φαίνεσαι για Έλληνας απο που είσαι;
-Κανείς λάθος μπορεί να μην φαίνομαι Έλληνας αλλά είμαι κατά το ήμισι.
-Έλληνας λοιπόν απο την ΕΣΣΔ;
-Όχι Έλληνας απο την Τσεχία.Πατέρας Έλληνας γιός πολιτικών προσφύγων,μητέρα Τσέχα απο κομματική οικογένεια την περίοδο του σοσιαλισμού.Και εγώ εκεί γενήθηκα και έζησα μέχρι τα 9 μου.
-Μάλιστα πολύ ενδιαφέρον.Δεν έχω γνωρίσει κανέναν Έλληνα απο την παροικία της Τσεχίας.
-Κάποτε είμασταν πολλοί.Πλέον δεν έχουν μείνει πολλοί.

Έκατσα και συζήτησα μαζί του αρκετή ώρα.Φαινόταν πολύ ενδιαφέρων και ωραίος τύπος.
Είχε πολλές ιστορικές γνώσεις και ήταν λάτρης όπως και εγώ της στρατιωτικής ιστορίας.Και σαν να μην έφτανε αυτό,ηταν και παίκτης του Hearts of Iron όπως εγώ.Μια πολλά υποσχόμενη φιλία βρισκότανε στο κατώφλι.Με τον Χάρη επίσης κάναμε καλή παρεούλα.
Ο καιρός περνούσε και φαινόταν καθαρά,πως στο θέμα της στρατολογίας είχαμε μείνει αρκετά πίσω.Ο Πάβελ και άλλη μια κοπελίτσα η Λενιώ ήταν οι μοναδικές προσχωρήσεις νέων συντρόφων/Το καινούργιο έτος έδειχνε μια ιδιαίτερη συμπάθεια στην ΠΑΣΠ.Κάθε φορά που οι πασπίτες βγάζανε ανακοίνωση τους καταχειροκροτούσαν,όταν κάναμε εμείς δεν έδειχναν τόσο μεγάλη θέρμη.Κάποιοι μάλιστα απο κάτω μας αποδοκιμάζανε.Μπορείς να πείς οτι ήταν αρχή ακόμα αλλά το κλίμα που επικρατούσε πρίν απο ένα χρόνο με το δικό μας έτος ούτε κατά διάνοια δεν το προσέγγιζε το φετινό.
Η είσοδος όμως έστω και αυτών των λίγων συντρόφων στην οργάνωση μπορούμε να πούμε πως κάπως ανανέωσε το κλίμα που επικρατούσε στην οργάνωση.
Εκείνη την περίοδο ήταν βράδυ και είχα πάει να πάρω την αδερφή μου απο το γήπεδο του Πανιωνίου,για την καθημερινή της προπόνήση.Όταν έφτασα σπίτι δέχτηκα ένα τηλεφώνημα.
Ήταν η Εύα.

-Μάριε καλησπέρα τι κάνεις;
-Έλα μου καλά εσύ;
-Όχι και τόσο.
-Τι συμβαίνει;
-Να...σκέφτηκα κάποια πράγματα και νομίζω οτι δεν μπορούμε να είμαστε άλλο μαζί.
-Τι είναι αυτά που μου λές;Δεν είπαμε μετά την Πάτρα οτι θα το προσπαθήσουμε;
-Δεν βγαίνει πουθενά...
-Άκουσε με.Πέρνω τώρα το λεοφωρείο και έρχομαι απο εκεί να τα πούμε.ΟΚ;
-Δεν θα αλλάξει κάτι.
-Εγώ πάντως θα έρθω.

Πήρα το λεοφωρείο η ώρα ήταν σχεδόν 10.Μέχρι να φτάσω Ζωγράφου ήθελα τουλάχιστον μια ώρα.Με τα βίας θα προλάβαινα το επόμενο να γυρίσω.Ήμουν όμως αποφασίσμενος.Όσοι έχουν αγαπήσει βαθιά όντας νέοι και μάλιστα την πρώτη ολοκληρωμένη αγάπη τους,μπορούν να με καταλάβουν.Έφτασα στο σπίτι της.Της εξήγησα πως την αγαπάω πολύ και την θέλω και πως αξίζει να προσπαθήσουμε.Εκείνη συνέχισε να ισχυρίζεται πως είναι καλύτερα να χωρίσουμε,αλλά φαινόταν πως η άποψη της αυτή δεν ήταν αμετάβλητη.Έκανα οτι μπορούσα.Θεώρησα πως δεν έπρεπε να επιμείνω άλλο και να της αφήσω χρόνο να σκεφτεί.Την αποχαιρέτησα με δάκρυα στα μάτια και έφυγα.Την στιγμή εκείνη δεν ήθελα να πάω κατευθείαν σπίτι.Τηλεφώνησα στον Αποστόλη.

-Έλα Μπολσεβίκε τι θές τέτοια ώρα απο την ζωή μου;
-Αποστόλη αδερφέ...Είμαι μουνί χώρισα με την Εύα.
-ΤΙ;;Μα τον τελευταίο καιρό φαινόταν να έχετε ξεπεράσει τα προβλήματα.
-Μου ζήτησε να χωρίσουμε,πήγα απο το σπίτι της να την μεταπείσω,αλλά δεν αλλάζει γνώμη.
-Καλά,περίμενε στη γωνία στα Everest.

Δεν άργησε να φανεί.Όσο εκκεντρικός και αλλοπρόσαλος πολλές φορές και αν ήταν ο Αποστόλης,το σίγουρο είναι ένα.Ήταν πραγματικός φίλος.Εκείνο το βράδυ ήταν αυτό που ακριβώς ζητούσα.Καπνίσαμε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.Μου πρότεινε να μείνω σπίτι του.
Αν και το σκέφτηκα τελικά αρνήθηκα.Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε πρός το κέντρο.Το περπάτημα ήταν οτι καλύτερο για να με ηρεμίσει.Μετά απο ένα 40 λέπτο ήμασταν.Στο σύνταγμα.Κατηφορήσαμε πρός την Ερμού.Μέσα στην θλίψη μου έδωσε μια παρηγοριά ένα σκηνικό που εξελίσοταν εκεί.Ένας μυστηριώδης ξένος,έπαιζε μουσική,ωραία μουσικά χρησιμοποιώντας ειδικά μικρόφωνα και ποτήρια.Ο ήχος που έβγαινε ήταν μαγευτικός.Έπαιζε διάφορες γνωστές μελωδίες.Μαζί του μια ιδιαιτερα γοητευτική γυναίκα,ξένη και αυτή,που πουλούσε τα cd του.
Παίζει να έκατσα εκεί ένα 20 λεπτο απλά ακούγοντας την μελωδία τους αυτή.Αφού τα είπαμε με τον Αποστόλη,αποφασίσαμε ο καθένας να γυρίσει σπίτι του.Φυσικά με τα πόδια!Λεφτά για ταξί ούτε λόγος!!
Για εκείνον δεν ήταν τόσο δύσκολο.Σε 40 λεπτά θα ήταν εκεί.Εγώ ήθελα μια ώρα και.Δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα.Ούτε που θυμάμαι πως γύρισα πίσω και ας μην είχα πιεί.Όπως σε κάθε χωρίσμό,έτσι και σε εμένα η επόμενη μέρα είναι η πιό δύσκολη και για τον λόγο αυτό ήθελα να προετοιμαστώ.

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε.Έπρεπε να με βρεί δυνατό.Σκέφτηκα πως ακόμα μεγαλύτερη ενασχόληση με την οργάνωση θα με βοηθούσε να ξεχάσω.Δεν μπορώ να πώ οτι ήταν εύκολο αλλά ήμουν αποφασισμένος να μην το αφήσω να με διαλύσει.Πέρασαν δύο μέρες.Ήταν αρκετές για να σκεφτώ καλύτερα.Πήρα την απόφαση να παίξω το τελευταίο μου χαρτί.Θα της έγραφα ένα γράμμα προσπαθώντας να της πώ όλα όσα δεν της είχα πεί και ζητώντας της(ζητιανεύοντας)να δώσει μια άλλη ευκαιρία στην σχέση μας.Έτσι λοιπόν αφού πήγα την αδερφή μου στον Πανιώνιο(μιας και οι γονείς μας ήταν στο χωριό)βρήκα την ευκαιρία πήρα ένα κόκκινο στυλό-μαρκαδόρο,μερικά φύλλα Α4 απο τον εκτυπωτή και ένα Ριζοσπάστη για ξεκάρφωμα και κάθησα στην καφετέρια του Πανιωνίου να γράψω εκείνο το γράμμα.Δεν είχα σκεφτεί,ούτε είχα κάνει προσχέδιο τι θα γράψω.Έγγραφα οτι μου κατέβαινε και ότι ούτως η άλλως αισθανόμουνα.Τελείωσα!!!
Τόση ώρα οι θαμώνες βλέποντας με,να έχω πέσει πάνω σε ένα Ριζοσπάστη και να γράφω κάτι,θα πίστευαν πως έχουν να κάνουν με έναν βαρεμένο κνίτη.Που να ήξεραν πως αυτή ήταν η μισή αλήθεια,δεν ήμουν μόνο βαρεμένος,ημουν και ερωτευμένος κνίτης.Ήρθε η αδερφή μου.
Της είχα εξηγήσει απο χτές τι είχε γίνει με εμένα και την Εύα και τι σκόπευα να κάνω σήμερα.
Δεν ήταν αρνητική.Στο δρόμο για το σπίτι,περνούσαμε απο τα κλασσικά ωραία σπιτάκια της Νέας Σμύρνης με τους όμορφους κήπους(όσα δεν γκρέμισαν για να χτύσουν τερωτώδεις πολυκατοικίες),όπου μου πέρασε μια ιδέα.Να κόψω απο τους κήπους μερικά λουλούδια που θα συνοδεύουν το γράμμα(πρίν βιαστείς να με κατηγορίσεις ως μαλακοευαίσθητο ρομαντικό,θυμήσου και εσύ όταν αγάπησες μια γυναίκα,πόσες τέτοιες μαλακίες έκανες).Προσπαθούσα να μπώ μέσα χωρίς να γίνω αντιληπτός.Τα περισσότερα σπίτια είχαν την εξώπορτα της αυλής κελιδωμένη.
Να πηδήξω μέσα,ούτε σκέψη.Άντε να βγεί ο ιδιοκτήτης έντρομος και εσύ να του εξηγήσεις πως το μόνο που ήθελες και παραβίασες την ιδιοκτησία του,είναι να κόψεις μερικά λουλούδια.
Ξαφνικά περπατωντας είδα κάτι ωραία κόκκινα γαρύφαλλα.Η εξώπορτα ήταν ανοιχτή,μέσα απο τα παράθυρα δεν υπήρχε φώς,αλλά ένα πρόβλημα υπήρχε σκύλος δεμένος στην αυλή.
Το πήρα απόφαση.Είπα στην μικρή μου αδερφή να πάει σε μια μικρή πλατειούλα δύο λεπτά απόσταση απο το σπίτι εκείνο και να με περιμένει εκεί.Μπήκα γρήγορα στο σπίτι,έχοντας στο μυαλό μου να μην περάσει ούτε ένα λεπτό μέχρι να κόψω εκείνα τα γαρύφαλλα.Ο σκύλος άρχισε να γαυγίζει σαν τρελός και εγώ τρέχω να κόψω.Τα γαμημένα δεν κοβόντουσαν με τίποτα,άσε που ήταν γεμάτα αγκάθια.Ο σκύλος γαυγίζει σαν τρελός και εγώ πασχίζω να κόψω αυτά τα μπάσταρδα.
Οι παλάμες μου πονάνε αφόρητα αλλά δεν το βάζω κάτω.Ο επίμένων νικά.Μετά απο προσπάθεια λίγο μεγαλύτερη του ενός λεπτού καταφέρνω και βγαίνω νικητής μαζί με τα άνθη,χωρίς κανένας να με περάσει για κλέφτη και παρά τα αφόρητα γαυγίσματα του σκύλου.Πηγαίνω γεμάτος χαρά για την 'νίκη' μου αυτή στην πλατειούλα να της δείξω τα αποκτήματα μου.


-Γιατί έχουν αίμα τα χέρια σου;
-Αιμα;



Κοίταξα τα χέρια που.Πράγματι έτρεχε αίμα.Μην φανταστείς πολύ πράγμα.Αρκετό όμως για να φανεί τι προκαλούν τα αγκάθια στα χέρια ενός ανθρώπου.Η αδερφή μου μου έδωσε κάτι υγρά μαντηλάκια να σκουπιστώ.Το μεγαλύτερο άγχος μου ήταν με λερώσω με αίμα το γράμμα που είχα ετοιμάσει.Σκούπισα και τα άνθη για να είμαι σίγουρος πως δεν είχαν ούτε αυτά αίμα.
Άφησα την αδερφή μου σπίτι έβαλα τα γαρύφαλλα μέσα στο γράμμα και πήγα να πάρω το λεοφωρείο.Ή ώρα ήταν 11 ήξερα απο τώρα πως δεν θα προλάβαινα να γυρίσω με το τελευταίο λεοφωρείο άρα θα έπρεπε να βασιστώ ξανά στα ωραία μου πόδια.Δεν με ένοιαζε όμως.Έφτασα έξω απο το σπίτι της.Η εξόπορτα ήταν για τέραστια μου τύχη ανοιχτή και έτσι δεν δυσκολεύτηκα να ανεβώ στο δεύτερο όροφο που έμενε να αφήσω έξω απο την πόρτα της το γράμμα,μαζί με τα λουλούδια.Μάλιστα αποφάσισα να το στηρίξω στο πόμολο της πόρτας.Απο μέσα άκουγα μουσική.Κάτι θλιμμένα ψυχοπλακωτικά τραγούδια.Καλό σημάδι λέω απο μέσα μου.
Αφού δεν άκουσα τίποτα βογκητά σημαίνει πως υπάρχει ακόμα ελπίδα.

Γύρισα σπίτι πτώμα,αφού πρώτα τα είπα στη γωνία στα Έβερεστ με τον Αποστόλη.Την άλλη μέρα είχα συλλαλητήριο με το ΠΑΜΕ δεν θυμάμαι για ποιο θέμα.Πήγα στο συλλαλητήριο.Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν στα καλύτερα μου,αλλά η όλη ατμόσφαιρα με έκανε να αισθανθώ καλύτερα.Εκεί ήταν και η Νατάσσα μια συντρόφισσα που με γούσταρε.

-Τι έχεις και είσαι σε τέτοιο κακό χάλι;
-Φαίνεται τόσο πολύ;
-Ναί,τι σου συμβαίνει;
-Χώρισα με την Εύα.
-Έλα τι λές;Αποφάσισες να ξαποστείλεις την ξυνή;
-Γιατί την λές έτσι;
-Συγγνώμη αν στην έθιξα αλλά εγώ και άλλες συντρόφισσες απορούμε πως έδεσες τόσο καιρό εσύ με αυτή;Λές και χάθηκαν τόσα άλλα κορίτσια.Μην στενοχωριέσαι.Αυτή χάνει.Άμα θές να κανονίσουμε να βγούμε καμία μέρα για καφέ.

Όσο θλιμένος,όσο συντετριμένος και να είναι ένας ερωτευμένος,το γεγονός πως αμέσως μετά τον χωρισμό του με τον άρωτα του,βρίσκει διαθέσιμη γυναίκα,είναι πραγματικό βάλσαμο.Όσο και αν αγαπάει,όσο και αν έχει πληγωθεί,ας βρεθεί κάποιος να μου πεί πως αυτό δεν ισχυεί να τον βγάλω ψεύτη.Το συλλαλητήριο τελείωσε.Μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως η Έυα δεν με είχε πάρει τηλέφωνο.Αποφάσισα να την πάρω εγώ.

-Έλα καλήμέρα τι κάνεις;
-Καλημέρα,φασαρία έχει που είσαι;
-Στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ.Έλαβες το γράμμα;
-Ποιό γράμμα;Έξω στην πόρτα σου στο πόμωλο έχεις κάτι πήγαινε πάρτο διάβασε το και μετά πάρε με τηλέφωνο.
-Πάω να δώ που είναι το γραμμμ...Κάτι έπεσε.....Λουλούδια!!!
-Σε αφήνω,διάβασε το και πάρε με!!!

Μετά το συλλαλητήριο πήγα να τσιμπίσω κάτι να περάσει η ώρα.Η Ασημίνα,ξεκίνησε πάλι να μου λέει πως στις 16:00 πρέπει να πάω για αφισοκόλιση.Δεν είναι σίγουρο της κάνω και όταν με ρώτησε γιατί,της είπα απλά πως περιμένω μια απάντηση.Δεν μου είπε τίποτα άλλο αλλά έφυγε εμφανώς νευριασμένη.Έτσι ήμουν περίμενα μια απάντηση....Η οποία δεν άργησε θα αργούσε να δωθεί.
Το τηλέφωνο κτύπησε ήταν εκείνη.

-Έλα.
-Έλα μου...Δεν ξέρω τι να πώ...Δεν το περίμενα...
-Τι δεν περίμενες;
-Το γράμμα τα λουλούδια.Γιατί τα κάνεις όλα αυτά;
-Άμα διάβασες το γράμμα θα κατάλαβες γιατί τα έκανα και τα κάνω όλα αυτά.
-Το ξέρω.Και εγώ έτσι νοιώθω,αλλά θεωρούσα πως αυτή η σχέση δεν βγάζει κάπου.
-Άμα δεν το δοκιμάσουμε πως θα ξέρουμε;Έρχομαι απο εκεί.Έχεις φάει;
-Όχι περίμενε με.Να σου φέρω κανένα σουβλάκι;
-Φέρε.

Τότε συνειδητοποιήσα πως είχα το πάνω χέρι,η έτσι πίστευα τουλάχιστον.Για να με καλεί να πάω σπίτι της και απο τον ήχο της φωνής της κατάλαβα πως τα πράγματα ήταν καλά.Μιλήσαμε περίπου 10 λεπτά.Μου τα έλεγε μπερδεμένα.Κάτι οτί δεν ήταν έτοιμη για να δεθεί τόσο σοβαρά σε μια σχέση και αυτόν την τρόμαζε και διάφορα τέτοια περίεργα.Με ρώτησε αν πίστευα πως θα τα καταφέρουμε.Τις απάντησα πως αν και εκείνη θέλει τότε ναί θα τα καταφέρουμε!!!
Δεν ήθελε πολύ με δάκρυα στα μάτια αγκαλιάσαμε ο ένας τον άλλο και ξαπλώσαμε.
Αυτό είναι λέω απο μέσα μου.Έρωτας και Επανάσταση!Αυτά τα δύο πηγαίνουν μαζί και ποτέ χώρια!!!!!