Αναμνήσεις απο την ΚΝΕ:Το πέρασμα...

"Η μάχη των φοιτητικών εκλογών είχε κρατήσει δύο μήνες.Είναι γεγονός πως καταφέραμα μέσα στους δύο αυτούς μήνες να κοινητοποιήσουμε πολύ κόσμο απο όλα το πολιτικό φάσμα,να μας στηρίξουν είτε με την συμμετοχή τους στα ψηφοδέλτια μας,είτε με το να μας ψηφίσουν.Επίσης σε θέματα στρατολογίας νέων μελών έχουμε κάνει μεγάλα βήματα.Μέσα στην προεκλογική αυτή περίοδο,καταφέραμε να εντάξουμε πολλούς νέους συντρόφους στην οργάνωση.Και αν σκεφτούμε οτι είχαμε απέναντι μας,τον τερατώδη μηχανισμό της ΔΑΠ,τον αντικομμουνισμό των άλλων παρατάξεων και καθηγητών της σχολής,σε συνδιασμό με την προσπάθεια δημιουργίας φράξιας,απο τους συγκεκριμένους που διαγράψαμε πρίν απο ενάμισυ μήνα,την νοθεία που έγινε είς βάρος μας απο ΔΑΠ και ΕΑΑΚ,τότε σύντροφοι μπορούμε να πούμε πως δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό και πρέπει να είμαστε περήφανοι για αυτό.Αν αρχίσουμε απο τώρα την συστηματική δουλειά,που σημαίνει καθημερινή εμφάνιση στην σχολή απο της 09:00 τουλάχιστον το πρωί και την διαρκή επαφή με τους συμφοιτητές μας,να είστε σίγουροι σύντροφοι πως στις επόμενες εκλογές θα είμαστε πρώτοι δύναμη!!!"





Το παραπάνω απόσπασμα είναι η εισήγηση του κόμματος που διαβάστηκε στην εκλοαπολογιστική ΟΒ μερικές μέρες μετά τις εκλογές.Ωφείλω να αναφέρω πως δεν την μεταφέρω αυτούσια,μιας και δεν την είχα γραμμένη κάπου,απλά την μεταφέρω κατά προσέγγιση με βάση αυτά που θυμάμαι.
Ήταν αλήθεια πως είχαμε δώσει οι περισσότεροι τουλάχιστον μεγάλο αγώνα όλη εκείνη την περίοδο.Αν και δεν είχαμε πάρει την σχολή,είχαμε δείξει πως είμαστε αρκετά ισχυροί.Άλλωστε αν εξαιρέσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα,στην σχολή μόνο εμείς φαινόμασταν και κανένας άλλος.
Οι περισσότεροι συμφοιτητές μας αν και δεν συμφωνούσαν μαζί μας σε πολλά,μας εμπιστευόντουσαν ως δύναμη σοβαρή και διεκδικητική.Με λίγα λόγια είχαμε κάθε δικαιώμα να είμαστε ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα των κόπων μας.Όπως έδειχαν τα πράγματα,άμα συνεχίζαμε με τον ίδιο ρυθμό,σύντομα θα καταφέρναμε πολλά περισσότερα πράγματα.
Mετά το πέρας της ΟΒ,περπατούσα μαζί με τον Αλέκο.Απο όλους ήταν ο σύντροφος που είμασταν πιο κοντά.Περπατώντας απο την Ομόνοια μέχρι το σύνταγμα,όπως και το συνηθίζαμε μιλούσαμε για την όλη κατάσταση.

-Δώσαμε κρίσιμη μάχη αλλά να μην επαναπαυόμαστε τώρα.Δεν είναι Μάριε μόνο οι εκλογές.
-Έχεις δίκιο Αλέκο.Απλά πρέπει να εδραιωθούμε.Αυτό είναι το πιο δύσκολο.
-Ναί αυτό σου λέω και εγώ!Πρέπει όπως μας είπε και η συντρόφισσα απο το κόμμα στην εισήγηση να συνεχίσουμε με την ίδια αποφασιστικότητα.
-Ισχυεί,αλλά ξέρεις τι με φοβίζει;Όταν πρωτοήρθαμε τον Σεπτέμβριο μέχρι τώρα,είδαμε μια ΠΚΣ να γαμάει.Οι οργανώσεις μας στην Φιλοσοφική είναι πολυάριθμες και έχουμε σημαντικές δυνάμεις και στον κόσμο εκεί που είναι πρόθυμος να μας ακολουθήσει και ας μην συμφωνεί και πολύ.Αλλά όλα αυτά τα βρήκαμε έτοιμα γιατί κάποια προηγούμενα μέλη και στελέχη,μοχθήσαν για να φέρουν την οργάνωση στην θέση αυτή σωστά;
-Σωστά,αλλά δεν καταλαβαίνω που το πάς.
-Πολύ απλά Αλέκο.Αυτοί καταφέρουν απο το τίποτα σχεδόν σε 5-6 χρόνια να εδραιώσουν την ΠΚΣ που την δεκαετία του '90 στις σχολές,όπως και στην δική μας,ήταν σχεδόν ανύπαρκτη.Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι απο τις προσπάθειες του Πέρδικα,του Ηλία,του Σήφη του Κρητικού και πολλών άλλων συντρόφων ακι συντροφισσών.Πιστεύεις πως εμείς,είμαστε σε θέση να ανταπεξέλθουμε το ίδιο ικανοποιητικά,όταν όλοι αυτοί θα έχουν πάρει πτυχίο και εμείς θα είμαστε αυτοί που θα πρωταγωνιστούμε στα πράγματα;
-Στο χέρι μας είναι!Πιστεύω ναι θα είμαστε!
-Το ίδιο εύχομαι και εγώ.Για να δούμε...



Η μια μάχη είχε δωθεί και πλέον θα φορτίζαμε μπαταρίες για να συνεχίσουμε το ίδιο με προοπτική ο στόχος μας να επιτευχθεί στις επόμενες φοιτητικές εκλογές του 2009.Τώρα εγώ είχα μια προσωπική μάχη να δώσω,καθαρά προσωπικής φύσεως.Έπρεπε να κανονίσω κατάσταση με την Εύα.
Είχε περάσει άλλωστε ο καιρός και άσχετα αν είχα κάποιες πρόσκαιρες ιστορίες αισθανόμουν την ανάγκη να κάνω κάτι πιο σοβαρό.Πήγα λοιπόν στα τραπεζάκια της οργάνωσης έξω απο το Γερμανικό με την προοπτική να την πετύχω.Εκεί πετυχαίνω τυχαία μια συντρόφισσα που ήξερα απο το Γερμανικό και την ρώτησα για την Εύα.

-Τι την θές την Εύα,με ρώτησε με γέλιο και νάζι.
-Είχαμε αφήσει μια κουβέντα για ένα σοβαρό ζήτημα στη μέση και ήθελα να την συνεχίσουμε.
-Άμα είναι σοβαρό πάω πάσο.Το πρόβλημα είναι πως δεν θα την βρείς σήμερα.Έχει το συνήθειο κάθε Παρασκεύοσαββατοκύριακο να πηγαίνει στην Πάτρα.Δεν κάθεται ποτέ εδώ.
-Καλά τόσο πολύ της λείπει η πόλη της.
-Είχε κάτι τραβήγματα με το αγόρι της,αλλά εσύ μην αγχώνεσαι.Μάλλον χωρίζουν.
-Γιατί να αγχωθώ,άλλωστε εγώ μια κουβέντα θέλω να της κάνω για κάτι που συζητούσαμε.
-Έγνια σου και όταν επιστρέψει θα της πώ πως την ζήταγες.

Φεύγωντας άκουσα ψίθυρους και γελάκι αλλά δεν έδωσα σημασία.Την γουστάρω την τύπισσα αρκετά,αλλά πολύ μπερδεμένα μου ακούγονται αυτά που λένε για αυτήν.Δεν γαμιέται;Και να μην γίνει κάτι δεν χάθηκε ο κόσμος.Τόσες γυναίκες υπάρχουν...
Έτσι λοιπόν αφού βρήκα τον Αποστόλη,τον Λάζαρο και τον Αντρέα είπαμε να πάμε για καφέ.
Δεν τους είπα τίποτα για τις επιδιώξεις μου και η κουβέντα που ακολούθησε είχα να κάνει περισσότερο με ιστορικά ζητήματα και ιδιαίτερα με θέματα ΕΣΣΔ και Στάλιν.
Οι μέρες περνούσαν...Είχανε περάσει 10 μέρες απο τις φοιτητικές και ήμουν κάπου στο κέντρο για δουλειές του κόμματος.Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο μου.Όταν απαντάω ακού μια γυναικεία φωνή.

-Μάριε;
-Ναί ποιός είναι;
-Η Εύα είμαι,τι κάνεις;
-Καλά,που βρήκες το τηλέφωνο μου;
-Μου το έδωσε η Αναστασία.Μου είπε πως με έψαχνες πρίν μερικές μέρες.Δεν νομίζω να σε πειράζει που βρήκα έτσι το τηλέφωνο σου;
-Δεν με πειράζει καθόλου.Πές μου είσαι Αθήνα;
-Όχι Πάτρα είμαι.Αλλά θα ανέβω Αθήνα μεθαύριο το πρωί.Θές να συναντηθούμε;
-Ναί,φυσικά.....Το τηλέφωνο που με πέρνεις είναι δικό σου;
-Ναί δικό μου είναι.Θα σε πάρω αύριο να δούμε πότε θα κανονίσουμε.
-Οκ,καλό απόγευμα.

ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ!!!Δεν χρειάστηκε να κουνίσω ούτε το δακτυλάκι μου και η τύπισσα μόνη της με πήρε τηλέφωνο.Όχι που καθόμουν σαν ηλίθιος και κυνηγούσα την Λένα και που περίμενα απο την Ζάνα να μου πεί αν θέλει σχέση η απλά να βρισκόμαστε.Είμαστε σε καλό δρόμο!!!
Την επόμενη μέρα πήγα ώς τον Πειραιά.Ο Αντρέας μαζί με τους παιδικούς του φίλους είχαν ένα συγκρότημα και θα παίζανε live σε ένα πολιτιστικό κέντρο.Η συναυλία ήταν καλή.Πολλά νεανικά συγκροτήμα παίξανε σε αυτή κάθε είδος μουσικής.Όταν τελειώσε το συγκρότημα του Αντρέα πήγα να συγχαρώ αυτόν και τα άλλα μέλη της μπάντας.Ξαφνικά χτυπάει το κινητό μου.Ήταν η Εύα.
Ερχότανε αύριο Αθήνα.Κανονίσαμε να βρεθούμε 16:00 στην Rock Cafe.
Μετά την συναυλία ο Αντρέας με κάλεσε σπίτι του.Εκεί γνώρισα και την μητέρα του.Θεώρησα πως είναι καλό ως φίλος να του πώ τι σχεδιάζω.Του μίλησα για την Εύα,για το ως γνωριστήκαμε και τι σκόπευα να κάνω.

-Ωραίος ρε φίλε μπράβο!!!!Είμαι σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά!!
-Για να δούμε,φαίνεται και εκείνη να ψίνεται..Αύριο τέτοια ώρα θα σου πώ.

Την επόμενη μέρα ξύπνησα σχετικά νωρίς.Χάζαψα στο ίντερνετ,έκανα διάφορες δουλειές στο σπίτι και γύρω στις 13:00 αποφάσισα να αρχίσω να ετοιμάζομαι.Ήθελα περίπου μια ώρα και σαράντα λεπτά απο Νέα Σμύρνη να πάω Ζωγράφου και ως γνωστόν,μις και η σχέση μου με την ώρα και με τα ραντεβού ήταν ανέκαθεν προβληματική,αποφάσισα να ξεκινήσω όσο πιο νωρίς γίνεται.Ήταν καλύτερα να φτάσω νωρίτερα και να περιμένω,απο το να παω αργοπορημένος και να κάνω κακή εντύπωση.Την τύπισσα την γούσταρα πολύ για να ρισκάρω να χάσω την ευκαιρία,εξαιτίας της κακής μου σχέσης με την ώρα.

Έτσι λοιπόν ήμουν στου Ζωγράφου απο τις 15:00.Ήμουν μια ώρα πιο πρίν απο το ραντεβού.Αυτό και μόνο,αποτελούσε και το κατόρθωμα της ημέρας,τόσο πολύ που ακόμα και ένα πιθανό Χ απο την Εύα,δεν μπορούσε να επισκιάσει το γεγονός αυτό.Για να περάσει η ώρα,πήγα τσίμπισα κάτι στα γρήγορα και έκανα βόλτες,κάτω απο τον ανοιξιάτικο αττικό ουρανό.Ο καιρός ήταν τέλειος.Δεν έκανε ούτε κρύο αλλά επίσης δεν είχε ούτε ζέστη.

Στις 15:45 αποφάσισα να κάτσω στην Rock Cafe.Σκέφτηκα να μην πάρω κάτι περιμένοντας την Εύα.
Η ώρα περνούσε και εκείνη δεν είχε εμφανιστεί.16:15 αποφασίζω να παραγγείλω μιας και ντρεπόμουν που είχε περάσει μισή ώρα και καθόμουν χωρίς να έχω ζητήσει κάτι.Ένα τέταρτο περίπου αργότερα.Δέχομαι τηλέφωνο.Ήταν εκείνη.Μου ζητούσε συγγνώμη που άργησε και πως ήταν πολύ κοντά,απλά δεν ήξερε που ακριβως ήταν εκείνη η καφετερια.Αποφάσισα να βγώ έξω ώστε να με δεί.Μετά απο λίγο εμφανίστηκε.Μπορώ να πώ πως παρόλο που περάσανε τόσα χρόνια,ακόμα μου έχει μείνει στο μυαλό η αψεγάδιαστη εικόνα της κοπέλας εκείνης.Μαλί,βάψιμο,ντύσιμο τα πάντα όλα προσεγμένα,εμφάνιση που σε καμία περίπτωση δεν περιμένε κανείς απο κνίτισα.Είχα ακούσει να λένε για τις πατρινές γυναίκες αλλά δεν το πίστευα.
Καθίσαμε μαζί και ξεκινήσαμε την συζήτηση.Είχα μεγάλη αποροία να δώ τι άνθρωπος είναι.
Απο την συζήτηση έμαθα ως είναι κόρη λιμενικού,πως προέρχεται απο πολύτεκνη οικογένεια και πως της αρέσει πολύ το αντικείμενο σπουδών της.Κατάλαβα επίσης πως η σχέση της και η οργάνωση της στην ΚΝΕ,δεν έγινε κατόπον ιδιαίτερης σκέψης.Πιο πολύ στον χαβαλέ και στην τάση για επανάσταση.Δεν με ενδιέφερε όμως ιδιαίτερα αυτό.Για άλλον λόγο ήμουν εκεί μαζί της.
Με τα πολλά αποφασίσαμε να πάμε στο διαταύτα.Δεν χρειαζόντουσαν πολλά λόγια.Το κλίμα άλλωστε με ευνοούσε.Την ώρα που συζητούσαμε τον λόγο που βρεθήκαμε,έπαιζε απο πίσω το lullaby των Cure.Όλα τα υπόλοιπα ήταν εύκολα.Την πλησίασα και γλυκά φιληθήκαμε.Το ημερολόγιο έγραφε 21η Απριλίου 2008.Μια τέτοια μέρα που φέρνει μια όχι ιδιαίτερα 'συμβατή' με τα πιστεύω μου ανάμνηση,εγώ την είχα μετατρέψει σε μια προσωπικά κατακόκκινη νίκη!!!

Οι μέρες πέρασαν.Η σχολή έκλεισε για το Πάσχα και η Έυα πήγε στην πόλη της να το γιορτάσει με τους δικούς της.Όλα έδειχναν να πηγαίνουν πρός το καλύτερο.Είχα όλα όσα ήθελα.Πήγα λοιπόν και εγώ με την σειρά μου στο χωριό μου για να περάσω τις γιορτές του Πάσχα.Επέστρεψα πίσω την πρωτομαγιά,το ίδιο άλλωστε και η Εύα.Λίγες μέρες μετά εκείνη ειχε γενέθλια και θα έκανε κάτι σαν πάρτι στο σπίτι της.Την ίδια μέρα όμως το ΚΚΕ είχε κανονίσει πικετοφορία σε κάποιες συνοικίες με αφορμή που δυστυχώς δεν θυμάμαι.Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό επέλεξα να μην πάω για να είμαι στα γενέθλθια της κοπέλας μου.Ενώ βρισκόμουν στο κέντρο με σκοπό να πάρω το λεωφορείο για Ζωγράφου χτυπάει το κινητό μου.Ήταν η Ασιμίνα η καθοδηγήτρια μου.

-Έλα που είσαι;
-Στο κέντρο;
-Σήμερα έχουμε πικετοφορία στο Παγκράτι και στον Υμητό.
-Σήμερα δεν μπορώ να έρθω,έχει γενέθλεια η κοπέλα μου.
-Και εγώ έχω πολλά να κάνω αλλά θα πάω.17:30 να είσαι εκεί.
-Δεν κατάλαβες καλά μου φαίνεται.Όταν λέω οτι δεν μπορώ να ρθώ,σημαίνει πως δεν μπορώ να ρθώ.Τι δεν καταλαβαίνεις;
-Όπως νομίζεις...

Σχεδόν μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα και μου μιλούσε σαν μια υστερική προϊσταμένη μιλάει στον κακομοίρη χαμάλι της εταιρείας.Ποιά αυτή;Που στην οργάνωση είχε μόλις 5 μήνες,ενώ εγώ είχα πίσω ήδη 2,5 χρόνια.Και την κάνανε και στέλεχος απο πάνω αυτή να καθοδηγεί εμένα!!!
Δεν θέλησαν να δώσω περισσότερη σημασία μιας και για μένα ήταν σημαντικό να περάσω όμορφα στα γενέθλια της δικιάς μου μαζί με την παρέα μας και έτσι έγινε.Αλλά εκείνο ήταν το πρώτο περιστατικό που η οργάνωση θα προσπαθούσε να μου επιβάλει κάτι χωρίς την θέληση μου.Πίστεψα πως ήταν μεμονωμένο περιστατικό.Δυστυχώς το μέλλον θα με διέψευδε οικτρά.
Τις μέρες που ακολουθούσαν τις θυμάμαι ακόμα έντονα.Θα την πώ την αλήθεια ανερυθρίαστα,την Εύα την είχα ερωτευτεί παράφορα.Και για αυτό ήθελα να περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορούσα μαζί της.Κάτι τέτοιο όμως δεν άρεσε πολύ στην οργάνωση.Τα τηλέφωνα κάθε μέρα αμέτρητα.Μπορεί και 12 κλίσεις σε μια μέρα.Καταλαβαίνω πως η οργάνωση με χρειάζοταν,χρειαζόμουν όμως και εγώ τον χρόνο μου.Ζούσα κάτι πολύ όμορφο τότε και ήθελα να αφιερώσω περισσότερο χρόνο σε αυτό.Άλλωστε τόσο καιρό είχα δώσει τόσα πολλά στο κόμμα.Ήταν σειρά μου να ξεκουραστω λίγο.Η οργάνωση και η Ασημίνα όμως είχαν άλλη άποψη.Τα τηλέφωνα βροχή και συνήθως πάντα σε 'ίδιαίτερες' στιγμές.Αφού μαζί με την Εύα λέγαμε για πλάκα πως μας παρακολουθούν και όταν....αυτοί βαράνε τα τηλέφωνα για σπάσιμο.

Μια μέρα στην σχολή με πλησιάζει ο Νίκος ένας σύντροφος που ήταν στέλεχος της οργάνωσης και μου ζητάει να μιλήσουμε.

-Σύντροφε πως πάνε τα πράγματα.
-Πολύ καλά Νίκο!Πολύ καλά!!
-Χαίρομαι Μάριε.Να σε ρωτήσω κάτι,αλλά θέλω να μου απαντήσεις ευθέως.Συμβαίνει κάτι με την οργάνωση;
-Τι εννοείς;
-Να,δεν σε βλέπω τόσο ένθερμο όσο σε θυμάμαι πρίν τις εκλογές.Δεν εμφανίζεσαι τόσο συχνά στις δρασηριότητες μας και επίσης στα τηλέφωνα δεν μπορούμε να σε βρούμε.
-Δεν συμβαίνει τίποτα Νίκο.Απλά τον τελευταίο καιρό θέλω να αφιερωθώ λίγο στον εαυτό μου.Και φυσικά όταν θα είμαι έτοιμος θα επιστρέψω δριμύτερος.
-Σου συμβαίνει κάτι;
-Μου συμβαίνει αλλά όχι κάτι κακό.
-Δεν μου λές βρήκες γκόμενα έμαθα;
-Ναί που το έμαθες;
-Μάριε,Μάριε.Μικρή οργάνωση είμαστε μαθαίνονται όλα πολύ εύκολα.
-Αυτό είναι αλήθεια.
-Ζήστο και απόλαυσε το δεν λέω,αλλά και την οργάνωση μην την παραμελείς.Και το σημαντικότερο μην αφήνεις ξεκρέμαστη  την Ασημίνα.Είναι καινούργια συντρόφισσα και πρέπει να την βοηθήσεις ως παλιότερος.

Κάτω απο άλλες συνθήκες με την τελευταία του εκείνη πρόταση θα του έλεγα κάτι σε φάση:

ΑΦΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΑΤΕ ΑΥΤΗ ΜΕΛΟΣ ΟΒ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΜΕΝΑ Η ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΝ ΑΛΕΚΟ;;;;

Αλλά δεν το είπα.Δεν ξέρω αν έκανα καλά η άσχημα.Η αλήθεια είναι πως ήθελα να απεμπακώ απο εκείνη την συζήτηση με οποιοδήποτε κόστος.Άλλωστε στην οργάνωση δεν είχα μπεί για κάποιο αξίωμα.Είχα μπεί με σκοπό να αγωνιστώ για να φτιάξω έναν άλλο κόσμο.Θεώρησα πως είναι κάτι παρωδικό και θα περάσει.Κάτι σαν παραξήγηση.Έπρεπε να καταλάβουν πως δεν ήμουν υποχρεωμένος κάθε μέρα να τρέχω όποτε το απαιτούσαν για το κόμμα.Δεν ήμουν ούτε 19 ακόμα,πρωτοετής φοιτητής έπρεπε να ζήσω κάποια πράγματα όπως έπρεπε να τα ζήσω.
Θεώρησα λοιπόν πως και αυτοί,με πρώτη και καλύτερη την Ασημίνα θα το καταλάβουν.
Αυτό που δεν ήξερα είναι πως τα πράγματα δεν ήταν καθόλου έτσι.
Και έγιναν πιο περίπλοκα,λίγο πρίν την θερινή εξεταστική,όταν η Εύα ζήτησε την διαγραφή της.Ήταν θέμα χρόνου να το κάνει.Άσχετα αν προσπάθησα να την μεταπείσω και να της δώσω να καταλάβει πως έπρεπε να το παλεψει,αυτή με το δίκιο της επέλεξε να φύγει.Γιατί να κάτσει άλλωστε;
Στην ΚΝΕ είχε μπεί γιατί είχαν μπεί και κάποιες φίλες της.Και γιατί δεν ήξερε πως η ζωή στην ΚΝΕ έχει τόσες υποχρεώσεις.Εκείνη ήθελα να ασχολείται με την σχολή της,να τελειώσει στην ώρα της και να περνάει καλά.Το πρόβλημα είναι πως οι σύντροφοι είχαν αρχίσει να φτιάχνουν δικά τους σενάρια.
Πίστευαν πως η αποστασιωποίηση μου απο το κόμμα,έχει να κάνει με την δική της επιθυμία για διαγραφή.Θεωρούσαν πως με επηρέασε και εμένα.Η Τούλα(κόρη υψηλόβαθμου στελέχους και αντικαταστράτρια της Προυκάκη στην σχολή)με βρήκε στην σχολή και μου ζήτησε να μιλήσουμε.

-Μάριε έμαθα πως η Εύα ζήτησε διαγραφή.Μαζί σου μιλάει για τους λόγους;
-Ναί,λέει πως στηρίζει ΚΚΕ αλλά δεν θέλει να τρέχει για την οργάνωση.
-Και εσύ τι της είπες;
-Να το ξανασκεφτεί.
-Μόνο αυτό;
-Τι ήθελες να της πώ;
-Να της εξηγήσεις πως είμαστε μια επαναστατική οργάνωση της νεολαίας της εργατικής τάξης και που στόχο έχουμε να ανοίξουμε τον δρόμο για τον σοσιαλισμό,για να σταματήσει η εκμετάλευση ανθρώπου απο άνθρωπο για να μπορέσει...
-Άστο Τούλα.Η Εύα δεν κάνει για την οργάνωση.
-Αυτό θα το αποφασίσει η οργάνωση της και η ίδια.Όχι εσύ.

Η κουβέντα με την Τούλα(που πρίν απο αυτή μου ήταν συμπαθής)με έκανε να καταλάβω πως πλέον με αντιμετώπιζαν σαν να είχα και εγώ ευθύνη που η Εύα είχε ήθελε να φύγει.Αυτό και μόνο με έκανε να νευριάζω.Μα καλά τι στο διάολο θέλουν;Σε οτι με χρειάστηκαν με το παραπάνω ήμουν εκεί.Απο πρίν μπώ στην σχολή.Δεν μπήκα στην ΚΝΕ εκ τους ασφαλούς μετά τις πανελλήνιες.
Ήταν γεγονός πως κάτι μέσα μου όσον αφορά την οργάνωση είχε αλλάξει.Πρίν απο μερικούς μήνες το να κάνω δουλειά για την οργάνωση,το έβλεπα σαν μια μεγάλη ευχαρίστηση.Τώρα πολλές φορές το έβλεπα σαν μια αγγαρεία που έπρεπε να κάνω.Και σε μεγάλο βαθμό για αυτό έφταιγε η αντιμετώπιση που είχα απο πολλού συντρόφους και ιδιαίτερα απο στελέχη.Γιατί όσον αφορά την πίστη μου δεν είχε αλλάξει τίποτα.Παρέμενα σταθερά ΚΚΕ "ψυχή τε και σωματι".Απλά δεν μου άρεσε η πίεση αλλά και το στυλάκι κάποιων απο εκεί μέσα.

Και πλέον δεν ήταν μόνο αυτό το πρόβλημα.Το γεγονός πως η Εύα ήταν απο την επαρχία και έμενε μόνη της,ήταν αρκετό για να με βλέπει το σπίτι μου ολοένα και λιγότερο.Οι γκρίνιες και οι καυγάδες με τους γονείς μου για τον λόγο αυτό αλλά και για την σχέση μου με την σχολή,έκαναν την κατάσταση ανυπόφορη.Και το παράδοξο είναι πως ούτε την ΚΝΕ αλλά ούτε την σχολή είχα παραμελήσει.Απλά ως 19χρονος πιτσιρικάς ζούσα έντονα και όμορφα και είχα για λίγο αφεθεί σε αυτό.Είχα κάθε δικαιώμα και δεν ήμουν υποχρεωμένος να λογοδοτίσω σε κανένα,είτε ο κανένας ήταν οι κνίτες,είτε οι γονείς μου.
Και με την εξεταστική πάλι δεν τα πήγα άσχημα.Είχε σκόρ 4/6 μαθήματα.Άρα σύνολο μαθημάτων έτους που πηγαίνανε για σεπτέμβριο μόλις 3!!!Η σχολή μετά την εξεταστική έκλεισε.
Η Εύα μετά τα γενέθλια μου,έφυγε για την πόλη της.Έμεινα εγώ παρέα με τους φίλους μου στην Αθήνα και μιας και λείπαν οι γονεις μου στο χωριό,κάθε βράδυ τους καλούσα σπίτι και γινότανε χαμός.Τον Αύγουστο θα έπρεπε να κατέβω και εγώ για μερικές μέρες.Οι μέρες κυλούσαν ομαλά και σχετικά ήσυχα.Το μόνο που είχα να περιμένω είναι τον Σεπτέμρη που θα ξανάνοιγε η σχολή.Χωρίς να το ξέρω ήμουν σχεδόν στο κατώφλι σημαντικών εξελίξεων που έμελλε να συμβούν.Και το βασικότερο χωρίς να το ξέρω,ήμουν στο περιθώριο μιας εποχής που έδυε και στο κατώφλι μιας εποχής που έρχονταν.Εκείνη λοιπόν την περίοδο είναι αυτό που θα χαρακτήριζα..πέρασμα.