Aναμνήσεις απο την ΚΝΕ

Να πώ την αλήθεια η ιδέα για αυτό το άρθρο μου είχε έρθει εδώ και πολύ καιρό αλλά την τελική απόφαση την πήρα σήμερα.Σήμερα θα ξεκινήσω μια σειρά απο δημοσιεύσεις που αφορούν τα χρόνια που πέρασα στην ΚΝΕ.
Νομίζω πως 6 χρόνια είναι αρκετά απο τότε που αποχώρησα απο την οργάνωση για να γράψω με νηφαλιότητα και κρύο μυαλό για τα 6 χρόνια που υπήρξα μέλος της ΚΝΕ.
Αν αναλογιστεί κανείς την ηλικία μου και τα όσα χρόνια έζησα ως κνίτης,καταλαβαίνει κανείς πως πρόκειται για ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου.
Τα όσα γραφτούν παραπάνω δεν έχουν σκοπό να υποστηρίξουν η να κατηγορίσουν την ΚΝΕ,αποτελούν μόνο κάποιες εξιστορίσεις ενός ανθρώπου που πέρασε ένα όχι μικρός μέρος της ζωής του,στην νεολαία του ιστορικότερου πολιτικού κόμματος της χώρας.Όσοι παρεξηγήσουν το κίνητρο μου είναι πρόβλημα δικό τους και μόνο.Άφηνω στην κρίση του καθενός να πιστέψει αν τα παρακάτω αποτελούν προϊόν μυθοπλασίας,προσωπική εξιστόριση η εξιστόριση κάποιου άλλου που έτυχε να μου την εμπιστευτεί.
Θα αλλάξω μόνο τα ονόματα των όσων θα συναντήσεις παρακάτω.

Φθινόπωρο του 2005.Έχοντας σχολάσει απο το φροντιστήριο έχουμε πιάσει συζήτηση με τον Θανάση.Γνωριζόμαστε λίγο καιρό αλλά τείνουμε να γίνουμε φίλοι.Είναι άτομο κοινωνικό και με κοινά ενδιαφέροντα.Έχω περάσει ένα καλοκαίρι κόλαση και έχει τύχει να έχω κάνει εκκαθαρίσεις στον προηγούμενο κύκλο που είχα.Διαφαίνεται μια φιλία πολλά υποσχόμενη.Ο Θανάσης είναι υποστηρικτής του ΚΚΕ.Εγώ πολιτικά δεν έχω καταλήξει κάπου αν και σεβόμουν το συγκεκριμένο κόμμα για την ιστορία του.Μου μιλάει συχνά για το κόμμα όχι όμως φανατικά..Μετά τα Χριστούγεννα,γύρω στα μέσα Ιανουαρίου,μου προτείνει να πάμε στα γραφεία του ΚΚΕ,τα οποία άλλωστε λίγη απόσταση έχουν απο το φροντιστήριο να μιλήσουμε με κάτι γνωστές του κνίτισες.
Με τα πολλά δεν λέω όχι.
Μας υποδέχτηκαν δύο κοπέλες τα ονόματα των οποίων δεν θυμάμαι πιά.Για τις ανάγκες της ιστορίας θα τις βαφτήσω Δήμητρα και Γιώτα.Καθήσαμε  και συζητήσαμε επί ένα μισάωρο περίπου.Μπορεί με όλα όσα λέγανε να μην συμφωνούσα,αλλά με γοήτευε το γεγονός πως κάποια άτομα λίγο μεγαλύτερα απο εμένα μιλούσαν με τόσο πάθος για μια ιδέα και φαινόντουσαν αποφασισμένες να παλέψουν για αυτή.Όπως και εγώ,έτσι και αυτές ανήκαν στην γενιά της βλακείας που ηταν απόροια της έντονης υπερκαταναλωτικής,πασοκοποιημένης ελληνικής κοινωνίας.Αντί να ασχολούνται με όλα τα βλακώδη που απασχολούσαν τα παιδιά της ηλικίας μας,είχαν επιλέξει έναν άλλο δρόμο.Δεν άργησαν να μπούν στο ψητό.Ζητήσαν και απο μένα και απο τον Θανάση να οργανωθούμε στην ΚΝΕ.Ομολογώ πως αιφνιδιάστηκα.Νόμιζα πως θα πηγαίναμε για καμία φιλική κουβέντα και πως στη χειρότερη θα μας δίνανε τίποτα φυλλάδια και θα μας λέγανε ατάκα του τύπου'παιδιά απο εδώ και στο εξής να στηρίζετε ΚΚΕ'.Στο αίτημα τους για την ένταξη μας στην οργάνωση με τον τρόπο μας αρνηθήκαμε.
-Θα το σκεφτούμε και δεν ξέρουμε,θα δούμε, με τα πολλά την σκαπουλάραμε.Ήμουν αρνητικός 100% να οργανωθώ σε ένα κόμμα,η μια οργάνωση άσχετα αν έτρεφα ορισμένες συμπάθειες.Άλλωστε είχα πολλές διαφορές.Ήμουν πιο κοντά στον Εθνικισμό σε σχέση με τον Κομμουνισμό.Φυσικά έτρεφα απο μικρό παιδί έντονη απέχθεια για τον καπιταλισμό,πράγμα που παρά τις αλλαγές συνεχίζετε μέχρι σήμερα.Δεν υπήρχε λοιπόν ζήτημα ένταξης μου στην οργάνωση.Απο την άλλη με γοήτευε η δύναμη και η πίστη σε κάτι ανώτερο που είχαν οι κοπέλες που γνώρισα.Όπως προανέφερα άνηκα στην γενιά της βλακείας,που οι άνθρωποι κρίνονταν απο τα ρούχα που φορούσαν και απο το τι μάρκα κινητό είχαν και όχι για αυτό που κουβαλούσαν μέσα τους.Η μεταπολιτευτική διαστροφή είχε κάνει πολύ καλή δουλειά.
Άνθρωποι σαν εμένα που δεν ακολουθούσαν το πνεύμα του μαζανθρώπου είχαν ανάγκη να βρούν κάπου για να πιαστούν για να εκφράσουν τα όνειρα και την διαφορετικότητα τους.Ένα πρωί του Σαββάτου μετά απο ένα δίωρο μάθημα στο φροντηστήριο κτύπησε το τηλέφωνο μου.Ήταν η Δήμητρα.Με ρώταγε πως πάνε τα διαβάσματα και μου πρότεινε να περάσω για ένα καφέ απο τα γραφεία.Έτσι και εγώ μιας και βαριόμουν να γυρίσω σπίτι δέχτηκα.
Μετά απο μια 20 λεπτη συζήτηση περί ανέμων και υδάτων,η κουβέντα άρχισε 'επικίνδυνα'να γυρνάει πρός το πολιτικό.Μου έδωσε να μελετήσω ένα μικρό κόκκινο βιβλιαράκι και μου άφησε όσο περιθώριο ήθελα για να το διαβάσω.Μετά απο ένα 10 λεπτό ξεφύλλισμα είπα πως συμφωνώ με το γενικό πλαίσιο.Αυτόματα μου έβγαλε ένα λευκό χαρτί και μου λέει:
-Γράψε!
-Τι να γράψω αποκρίνομαι εγώ
.-Το βιογραφικό σου για να ενταχθείς στην ΚΝΕ.
Αρνήθηκα!Επέμεινε,με ρώταγε επίμονα γιατί δεν θέλω ποιός ο βασικότερος λόγος;Απαντώ:
-Δεν συμφωνώ 100% σε όσα λέτε.
-Όπως;
-Είστε διεθνιστές,εγώ δεν είμαι διεθνιστής γιατί δεν γουστάρω τους Τούρκους!
-Μάριε θα σε σφάξω...Καλά...Εμμμ...Αν είναι αυτή η μόνη σου διαφωνία θα το λύσουμε στην πορεία αυτό.Το ΚΚΕ να ξέρεις είναι κόμμα βαθύτατα πατριωτικό.
-Ναί η αλήθεια είναι πως οργάνωσε την αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
-Και όχι μόνο...Να πάρε εδώ μια μπροσούρα για μια μερίδα που κάναμε για την Εθνική Άμυνα και Ασφάλεια.
Ώπα η τύπισσα κτύπησε ευαίσθητες χορδές
Σκέφτομαι ψαγμένα παιδιά φαίνονται,έχουν όρεξη να αλλάξουν τον κόσμο,είναι και πατριώτες(ίσως όχι όσο θα ήθελα αλλά τι να κάνουμε;),θέλουν δίκαιη κοινωνία.Απο την άλλη και εγώ ψάχνω να αγωνιστώ για κάποιο σκοπό να ενταχθώ κάπου.Όταν είσαι 16,5 έφηβος και μάλιστα με πολλά προβλήματα είναι αλήθεια νοιώθεις την ανάγκη να ανήκεις κάπου,να αποτελείς μέλος μια συλλογικότητας.
Η πίεση που μου ασκούταν είχε αρχίσει να αποδίδει καρπούς....Σκέφτηκα ένα λεπτό και είπα
-Γιατί όχι;
Δεν θυμάμαι τι έγραψα.Θυμάμαι σίγουρα πως γέμισε μισή σελίδα και πως σίγουρα τα μισά αφορούσαν την Εθνική Αντίσταση και το ΕΑΜ.
-Σιδεροκέφαλος αναφώνησε η Δήμητρα και κτύπησε ελαφρά την γροθιά της στο κεφάλι του 'νεοφώτιστου' και συνέχισε.Είναι το έθιμο για κάθε νέο μας μέλος.Τώρα έχεις και εσύ χρέος να φέρεις ένα ακόμα άτομο απο τον κύκλο σου κοντά μας.
-Οκ,αποκρίθηκα μην εννοώντας το ιδιαίτερα.

Ήταν 21 Ιανουαρίου του 2006.
Eίχα πάει απλά για μια κουβέντα και έφυγα ώντας νέο μέλος της ΚΝΕ.
Η αίσθηση που είχα εκείνη την ώρα πηγαίνοντας σπίτι μου ηταν περίεργη.Ένα αίσθημα φόβου,περιέργιας και συγκρατημένου ενθουσιασμού.
Πλέον θα πάλευα για έναν σκοπό.Που αν και δεν τον είχα ιδιαίτερα ασπαστεί μου έδινε δύναμη που τότε μου ηταν υπερπολύτιμη.

Οι μήνες περνούσαν.Είμασταν πλέον στην άνοιξη.Δεν μπορώ να πώ πως  είχα κάνει πολλά.
Μετά την οργάνωση μου,η επόμενη επαφή μου ηταν ένα τηλέφωνο μια μέρα πρίν,απο μια συντρόφισσα(που δεν την ήξερα)που με συνεχάρη για την επιλογή μου.Ωφείλω να ομολογήσω πως τα συγκεκριμένα μέλη της οργάνωσης είχαν τον τρόπο τους να σε κάνουν να νοιώθεις ξεχωριστός ως νεοφερμένος.
Καλό δεν λέω,αλλά όταν είσαι πιτσιρικάς το υπερβολικό αυτό φούσκωμα μπορεί περισσότερο να δημιουργήσει προβλήματα,παρά να βοηθήσει,όσο καλοπροαίρετα και να γίνεται.
Με τον καιρό άρχισαν τα τηλεφωνήματα να γίνονται περισσότερα,αλλά σε καμία περίπτωση πιεστικά.Ήμουν ο καινούργιος σύντροφος και για κάποιο λόγο φαινόντουσαν ενθουσιασμένοι με την περίπτωση μου.Φτάνουμε στις εξετάσεις της Β΄Λυκείου.Μέχρι τότε ως μαθητής δεν είχα να αποδείξω πολλά.
Ένα απολυτήριο Α' Λυκείου 12,6 δεν δείχνει έναν πολλά υποσχόμενο υποψήφιο των Πανελλαδικών.
Στόχος μου ηταν η Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών.Είχα απο πιτσιρικάς ψώνιο να γίνω στρατιωτικός.Όχι για εφέ η για να βγάλω τα κόμπλεξ μου,αλλά επειδή απο μικρό παιδί όνειρο μου ηταν να υπηρετήσω την Πατρίδα μου και όχι την παρτή(δα) μου όπως οι περισσότεροι συνομήλικοι και συμπατριώτες μου.Το είχα πεί αυτό στην οργάνωση.Δεν φαίνεται να τους πείραζε ιδιαίτερα,αλλά δεν το έβλεπαν με ενθουσιασμό.Μου λέγανε απλά σκέψου το καλά πρίν το κάνεις.
Οι εξετάσεις τελείωσαν και ωφείλω να ομολογήσω πως υπήρξε μια μικρή άνοδος των δυνάμεων μου.Προβιβάστηκα με 13,7 στη τρίτη λυκείου.Ενάμισης βαθμός πάνω και εντυπωσιακότερη  άνοδος την κατεύθυνση.
Δεν ξέρω αν η μικρή ενασχόληση με την οργάνωση είχε σχέση με αυτή μου την βελτίωση.
Ίσως και να είχε.Σημασία είχε πως έβλεπα με άλλο αέρα τα πράγματα.Συνέπεσε τότε και ο πόλεμος του Λιβάνου το 2006 όπου η Χεσμπολάχ αντιμετωπισε με επιτυχία την επίθεση των Ισραηλινών.
Τηλέφωνα να βρεθούμε να μιλήσουμε για την κατάσταση.Πήγαινα και εγώ και τους έλεγα την άποψη μου.Αν κάτι μπορούμε να πούμε πως υπήρξε αρχή της ακτιβιστικής μου δράσης στο χώρο ηταν εκείνος ο πόλεμος του 2006.Έπειτα ξεκινήσαμε προετοιμασίες για την προφεστιβαλική.
Με στείλανε να βοηθήσω την τοπική οργάνωση Καλλιθέας.Ηταν η πρώτη φορά που έβγαινα φάτσα φόρα στον δρόμο,μοίραζα φυλλάδια και μιλούσα στον κόσμο για το Κόμμα.Η ενασχόληση μου αυτή άρχισε να με βάζει πιο βαθειά στην υπόθεση της οργάνωσης και να την βλέπω με περισσότερη ζέστη απο οτι πρίν.Είχα γνωρίσει και καινούργιους ανθρώπους.
Το 2006 αναμφίβολα ηταν έτος ανασυγκρότησης και όπως κάθε ανασυγκρότηση τελείται κάτω απο πολλές η λίγες δυσκολίες.
Το σίγουρο είναι πως έπνεε ένας αέρας ζωντάνιας και έντονων δραστηριοτητων.
Είχα αρχίσει να παρατηρώ μερικές αλλαγές πάνω και αυτές προς το καλύτερο.
Το καλοκαίρι έκανα κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ ως την τότε 17 χρονη ζωή μου.ΈΒΑΛΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ.
Όταν πήγαινα στα θερινά μαθήματα του φροντηστηρίου δεν κωλοβαρούσα με τον Γεώργη,ούτε κανόνιζα κοπάνες(τόσες πολλές τουλάχιστον).Πήγαινα έκανα το μάθημα μου,έτρωγα κάτι στα γρήγορα και έκανα κανά τσιγάρο με τους συμμαθητές και μετά βιβλία,ακουστικά και CD player να ακούω την μουσική μου και στο αναγνωστήριο για μελέτη.Μπορεί απο τις 3-4 ώρες να διάβαζα την 1,5 αλλά αυτή την 1,5 διάβαζα για τα καλά.
Είχα αρχίσει και τα μαθήτα στατιστικής και οικονομικής θεωρίας για να μπορέσω απο την θεωρητική να πάρω 5ο πεδίο και να μπώ στη ΣΜΥ.
Δεν τα πήγαινα άσχημα αν και μου φαινόντουσαν παλούκια.
Την ίδια περιόδο όσο έβρισκα χρόνο μελετούσε ιστορία και προσπαθούσα να βρώ περισσότερες πληροφορίες για την ιδεολογία που πίστευα.Άρχισα να διαβάζω κομματικά έντυπα.Δυσνόητα και πολλές φορές κουραστικά,αλλά απο τα 10 που διάβαζα συγκρατούσα αυτά που θεωρούσα πιο σημαντικά.
Είχα διαφωνίες όσον αφορά τον Στάλιν,δεν τον έβλεπα τότε με ιδιαίτερα καλό μάτι κάτι που έκανε τους συντρόφους,έστω και ευγενικά να δυσανασχετούν.
Μετά το καλοκαίρι και τις σύντομες αλλά ωραίες διακοπές,επέστρεψα στην Αθήνα.
Οι γονείς μου κάνανε φιλότιμες προσπάθειες να με αποτρέψουν να εισαχθώ στη στρατιωτική σχολή που ήθελα.Δεν ηταν ιδιαίτερα φίλα προσκείμενοι στο θέμα στρατός και ένοπλες δυνάμεις.
Στην αρχή η αντίσταση ηταν έντονη,αλλά με τον καιρό άρχισαν να παρουσιάζονται τα πρώτα σημάδια κάμψης.Η ενασχόληση μου με την οργάνωση,μου είχε δώσει την εντύπωση πως μπορούσα αυτό που ήθελα να πετύχω,δηλαδή να υπηρετήσω την χώρα μου,θα μπορούσα να το είχα κάνει μέσα απο μια ιδεολογία που υποσχόταν κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική ανεξαρτησία,όπως πρέσβευε το ΚΚΕ (μέχρι πρόσφατα)στο πρόγραμμα του.
Μέσα Σεπτέμβρη πέρνω την απόφαση.Θα πάω τελικά να σπουδάσω Ιστορικό-Αρχαιολογικό.Και όσο για τον στρατό,θα υπηρετήσω την θητεία μου ως δόκιμος ειδικών δυνάμεων όταν θα έρθει η ώρα.
Είχαμε μπεί στο φθινόπωρο και έφτανε το πλήρωμα του χρόνου.Ένα γεγονός που θα άλλαζε εμένα και  την οργανωτική μου ζωή ριζικά.
Μαθητικές καταλήψεις του φθινοπώρου του 2006 ενάντια στην κατάργηση του άρθρου 16.
Φθινόπωρο του 2006.....Το πρώτο 'αίμα'.....