Αναμνήσεις απο την ΚΝΕ:Αμφιβολίες και απογοήτευση....

«Μπορεί όλοι να αλληλοαποκαλούνται σύντροφοι, αλλά μερικοί «σύντροφοι» εξουσιάζουν τη ζωή και το θάνατο άλλων συντρόφων».

Thomas Sowell
Αμερικανός πολιτικός σχολιαστής  

Η αλήθεια είναι πώς έψαξα αρκετά για το παραπάνω γνωμικό ώστε να ταιριάζει περισσότερο με όλα όσα διαδραματίστηκαν την περίοδο που περιγράφω.Είμαστε ήδη στο 2010 και όλα δείχνουν πώς ζούμε ιστορικές στιγμές.Οι υποσχέσεις με τις οποίες το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην εξουσία,όχι μόνο φαίνεται πώς ηταν ψευδείς αλλά όλα έδειχναν πώς έχουμε μπεί πια σε μια περίοδο που δεν θα μιλάμε απλά για κάποιες κινητοποιήσεις με αφορμή κάποιες μικρές αφορμές αλλά κάτι γενικότερο και μονιμότερο.Στις τηλεοράσεις μας λένε πώς είναι πιθανό ακόμα και το σενάριο ολικής κατάρρευσης της οικονομίας και η επανάληψη των όσων έγιναν στην Αργεντινή μια δεκαετία πρίν.Ο κόσμος όμως ακόμα δεν φαινότανε να τα έπαιρνε σοβαρά τα παραπάνω,αν και είχαν αρχίσει κάποιοι άνθρωποι να ανησυχούν.Οι κινητοποιήσεις και οι πορείες καθημερινό φαινόμενο.Αν μπορούσα να σχολιάσω την ζωή μου εκείνο το πρώτο εξάμηνο του 2010,πέρα απο τα όσα θα αναφέρω παρακάτω,θα μπορούσα να την περιγράψω με μια σύντομη πρόταση:«’Εφαγα τον δρόμο με το κουτάλι».Τουλάχιστον 2-3 φορές την εβδομάδα θα είχε κάποια κινητοποίηση,απεργία η συλλαλητήριο στο κέντρο.

Υπό αυτές τις συνθήκες θα περιμένε κανείς πώς το ηθικό στην οργάνωση θα ήταν σε υψηλό επίπεδο μιας και ζούσαμε όπως είπα ιστορικές στιγμές.Όμως αν ίσχυε κάτι τέτοιο ήταν μόνο φαινομενικά.Κάποιοι μεταξύ μας μιλούσαμε για μεγάλη ευκαιρία το κόμμα να βγεί στο προσκήνιο,να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο και γιατί όχι πώς είχε έρθει η ώρα για την μεγάλη επανάσταση.Ακόμα και εγώ ο ίδιος θυμάμαι έλεγα κάτι τέτοια σε πηγαδάκια μεταξύ μας.Στη συνέχεια όμως όταν το σκεφτόμουν ξανά,καταλάβαινα πώς δεν είχαν έτσι τα πράγματα.Όπως είχα αναφέρει στην προηγούμενη συνέχεια,τα πράγματα μεταξύ μας δεν ήταν καλά.Πλέον είχαμε χωριστεί σε μια οργάνωση δύο ταχυτήτων.Απο την μια μεριά τα απλά μέλη και ελάχιστα στελέχη και απο την άλλη τα περισσότερα στελέχη με κάποιους σαγανογλύφτες μέλη που χαριεντίζονταν μεταξύ τους.Έλειπε η αίσθηση της συντροφικότητας,η ζωντάνια και ο αυθορμητισμός.Όλα αυτά είχαν αντικατασταθεί απο μια μουντή και τοξική ατμόσφαιρα.Πλέον δεν υπήρχε η χαρά της εθελοντικής προσφοράς αλλά ο ζόφος του καταναγκασμού,της απώλειας κάθε έννοιας λογικής και η αίσθηση πώς οι σύντροφοι δεν ήμασταν ίσοι αλλά υπήρχαν κάποιοι πιο ‘ισοι’ απο εμάς.Αν κάτι άλλο έλειπε επίσης ήταν η αρρενοπώτητα.Οι προηγούμενες φουρνιές συντρόφων αυτές που περιλάμβαναν τον Πέρδικα,τον Ηλία και προηγούμενοι απο αυτούς,ήταν φουρνιές αντρών με ό,τι αυτό συνεπάγεται.Στην δική μας φουρνιά κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν υπήρχε αλλά τελούσε και υπό άτυπο διωγμό.Κουμάντο έκαναν κάποιες «συντρόφισσες» και διάφοροι οιστρογονάτοι υποτακτικοί τους.Οποιαδήποτε πρωτοβουλία η άσκηση δυναμικότητας απαγορεύοταν δια ροπάλου όπως έγινε και στην περίπτωση μου,που θέλησα να υπερασπιστώ το κόμμα απο τις λασπολογίες των πασόκων.Αν ήθελες να κάνεις κάτι ακόμα και το πιο απλό,έπρεπε να ζητήσεις την άδεια τους,που τις περισσότερες φορές δεν την δίνανε.Μόνο τους μέλημα,η καθημερινή «κάρτα» στης 08:00,η μηχανική εκτέλεση κάποιων δραστηριοτήτων όπως το μοίρασμα ανακοινώσεων,η συμμετοχή στις συνελεύσεις και φυσικά η δράση με τα κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης του κόμματος.Πέραν απο αυτά δεν υπήρχε κάτι άλλο και αν υπήρχε θα το έκαναν αυτοί χωρίς να ρωτήσουν κανέναν.

Απο την προηγούμενη ΟΒ είχα μπεί στην «μαύρη λίστα» τους.Μέχρι τότε δεν είχαν κάποιο πρόβλημα μαζί μου.Πλέον ακόμα και σε τυχαίες συναντήσεις μας στους δρόμους της φιλοσοφικής,στελέχη όπως η Βούλα και η Ρίτσα με κοιτούσαν μόνιμα με ένα βλέμμα αποστροφής.Δεν ξέρω αν το έκαναν υποσυνείδητα η επίτηδες ώστε να με κάνουν να νοιώσω άσχημα ως ανεπιθυμήτος.Και δεν μένανε μόνο στα βλέμματα.

Πρέπει να ηταν κάπου Φεβρουάριος-Μάρτιος και κλασσικά είχαμε κάποια κινητοποίηση.Λόγω μάλλον της παραπάνω έλλειψης αρρενοπώτητας,εγώ και ο Πάβελ για άλλη μια φορά θα κρατούσαμε το πανό του Μ.Α.Σ της φιλοσοφικής.Τα κλασσικά πανό με τα δύο παλούκια και στη μέση το πανί με τα συνθήματα και το σύμβολο του Μ.Α.Σ.Το είχα κάνει πολλές φορές στο παρελθόν.Αν ο καιρός ηταν καλός δεν υπήρχε πρόβλημα δεν ήταν κάτι κουραστικό.Αν όμως φύσαγε και οι σύντροφοι που το φτιάξανε δεν το είχαν τρυπήσει για να εκτονώνεται ο αέρας,μπορούσε να γίνει βασανιστικό.Σε κάποιον που αρέσει η γυμναστική ίσως και να την έβρισκε αλλά αυτό όχι για παραπάνω απο μισή ώρα.

Έτσι λοιπόν σε μια τέτοια περίπτωση που το πανό ηταν χωρίς τρύπες και που φύσαγε για τα καλά,πήρα την πρωτοβουλία με έναν άλλο σύντροφο που θα άλλαζε τον Πάβελ αλλά και τον ίδιο να το βάλουμε κάτω και να του ανοίξουμε τρύπες.Ο κλασσικός τρόπος ηταν με τα κλειδιά αλλά ηταν επίπονη διαδικασία.Την λύση την βρήκα εγώ χρησιμοποιώντας έναν καλό ανιανεμικό αναπτήρα που είχα πρόσφατα αγοράσει.Είχαμε καταφέρει ήδη σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και χωρίς κόπο να ανοίξουμε 2-3 τρύπες,όταν ξαφνικά ακούσαμε κάτι σαν κρότο απο μακρυά.Προφανώς γινόντουσαν επεισόδια στην κοντινή πορεία που παρευρίσκονταν τα ΕΑΑΚ και λοιποί αριστεροί.Γύρισα και κοίταξα πρός το σημείο που ακούσαμε τον θόρυβο αυτό για να με διακόψουν κάτι γυναικεία ουρλιαχτά:«ΦΩΤΙΑ ΦΩΤΙΑ!!!»

Ήταν η Βούλα που ερχότανε σαν τρελή πρός το μέρος μου.Η φωτιά που ούρλιαζε δεν ήταν τίποτα παραπάνω απο μια φλογίτσα σαν και αυτή που κάνουν οι λαμπάδες το Πάσχα,πάνω στο πανό μας.Αμέσως με το πόδι της άρχισε να πατάει το σημείο που είχε ελάχιστα αρπάξει και με μια κραυγή κοιτόντας με φώναξε:«ΕΙΣΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΜΑΛΑΚΑΣ;»

Εκείνη την στιγμή ένοιωσα ένα ρεύμα να με χτυπάει σε ολόκληρο το σώμα μου.Όλος ο κόσμος είχε γυρίσει πρός το μέρος μου.Η ντροπή που ένοιωσα απίστευτη.Είχα κάτσει να κάνω μια δουλειά που θα έπρεπε να είχε γίνει απο άλλους και απο την άλλη δεχόμουνα αυτή την ταπεινωτική συμπεριφορά.Μέχρι σήμερα έχω περάσει απο πολλές εταιρείες και πολλά πόστα και ακόμα και στα πιο τοξικά απο αυτά,κανείς και καμία δεν τόλμησε να μου φερθεί τόσο ταπεινωτικά.Και μάλιστα πληρονόμουνα.Για κάτι που έκανα εθελοντικά και απο αγάπη,ένα απαίσιο άτομο με αντιμετώπιζε σαν σκατό.

Ειλικρινά αφοπλίστικα.Δεν μπόρεσα να αντιδράσω.Αργότερα το μόνο που έκανα είναι να ζητήσω να με αλλάξουν ώστε να μην φάω εκτός απο το σκατό της Βούλας και τα μποφόρ πάνω στο ελάχιστα τρυπημένο πανό.Καθόλη την διάρκεια εκείνης της πορείας που δεν θα ξεχάσω ποτέ,ήμουν εντελώς άνευρος.Κανένας ενθουσιασμός,καμία ζωντάνια.Μάλιστα με θυμάμαι να απορώ και γιατί κάθομαι εκεί και δεν φεύγω.Κοίταζα τους συντρόφους και όσους έβλεπα δίπλα μου με ανάμεικτα συναισθήματα λύπησης και αηδίας.Μια εσωτερική φωνή μέσα μου ρωτούσε,τι δουλειά έχω με όλους αυτούς;Έφταιγαν αυτοί για αυτό;Σαφέστατα και όχι.Απλά αναφέρομαι στα έντονα συναισθήματα που ένοιωθα εκείνη την στιγμή.Ακολουθούσα την πορεία σαν υπνωτισμένος και αισθανόμουνα πως και οι υπόλοιποι έκαναν το ίδιο.Όταν τελείωσε αισθάνθηκα μια τεράστια ανακούφιση.

Πήγα σπίτι μου και έπεσα σε σκέψεις.Για πρώτη φορά σε όλη την μέχρι τότε εμπειρία μου στην ΚΝΕ άρχισα να σκέφτομαι τόσο έντονα την επιθυμία να φύγω,να διαγραφώ.Αν και αρκετό καιρό τα πράγματα δεν ήταν καλά και είχαν αλλάξει πολλά πράγματα στην οργάνωση αλλά και στα όσα αισθανόμουνα εγώ για αυτήν έκανα υπομονή και το πάλευα.Πλέον ερχόμουνα αντιμέτωπος με αδυσώπιτες σκέψεις που δεν με αφήναν σε ησυχία.Αξίζω αυτή την συμπεριφορά;Αξίζει να χαραμίζω τον χρόνο μου για να ασχολούμαι με όλα αυτά,που στην τελική όχι μόνο δεν μου προσέφεραν τίποτα αλλά ήταν και τοξικά για μένα;Πρός τα που πήγαινε η ζωή μου;Αυτήν είχα φανταστεί 3 χρόνια πρίν όταν διάβαζα εντατικά για τις Πανελλήνιες;Αυτήν είχα σκεφτεί όταν συμπλήρωνα το βιογραφικό για να μπώ στην ΚΝΕ;Αυτήν όταν με τις μαθητικές καταλήψεις έφαγα εγώ το μεγάλο παλούκι;Σαφέστατα και όχι.

Πλέον θα μπορούσα να πώ πώς το πρόβλημα δεν είχε να κάνει μόνο με την ΚΝΕ αλλά ήταν γενικότερο.Θα ήταν λάθος άλλωστε για όλες τις αναποδιές που αντιμετώπιζα τότε να κατηγορήσω την ΚΝΕ.Απλά για μένα η οργάνωση ηταν κάτι που αγαπούσα και περισσότερο τους σκοπούς στους οποίους απέβλεπε.Όταν λοιπόν κάτι που αγαπάς και το κάνεις ανιδιωτελώς,θυσιάζοντας χρόνο απο άλλα πράγματα,αντί να βλέπεις πώς εκτιμάται αποτελεί πηγή περισσότερων προβλημάτων για σένα,και σε αντιμετωπίζουν σαν μαλάκα,τότε κάπου εξοργίζεσαι και ξυπνάει μέσα σου,ίσως το σημαντικότερο ένστικτο του ανθρώπου αυτό της αυτοσυντήρησης.Δεν ήταν μόνο η ΚΝΕ αλλά και η ζωή μου ολόκληρη.Όλα έμοιαζαν να έχουν ξεφύγει απο τον έλεγχο μου.Απο το ενδιαφέρον μου για την σχολή,απο τα σχέδια μου για το μέλλον,απο την ερωτική μου ζωή,σχεδόν απο όλους τους τομείς αισθανόμουνα πώς τα έχω κάνει σκατά.Το χειρότερο,εκείνη την περίοδο αισθανόμουνα πιο αδύναμος απο ποτέ.Κάτω υπο άλλες περιστάσεις έναν χρόνο πιο πρίν ας πούμε σε αυτό το συμβάν με το πανό θα είχα αντιδράσει πολύ διαφορετικό.Το πιο light σενάριο θα ήταν αμέσως μετά να ενημερώσω την καθοδήγηση,στη συνέχεια τα υπόλοιπα όργανα ακόμα και το ΚΣ της ΚΝΕ και να το κάνω θέμα αυτό καθώς και όλα τα σκατά που το συγκεκριμένο άτομο είχε κάνει όχι μόνο σε εμένα αλλά και σε άλλους συντρόφους και συντρόφισσες και θα είχε γίνει της πουτάνας.Και αυτό θα ηταν το πιο light.Aντί όμως και για το πιο μετριοπαθές σενάριο κάθισα σαν μαλάκας και τα άκουσα απο αυτό το θηλυκό φυσιογνωμικό υβρίδιο Τίτο και Μουσολίνι.

Μηδεν κακό,αμιγές καλού λέγανε οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.Ακόμα και έτσι όμως το σκηνικό αυτό είχε πλέον ανοίξει το ασκό του Αιόλου μέσα μου.Τίποτα πια δεν θα ήταν το ίδιο.Πρώτη συνέπεια κάτι το οποίο αν και καταστατικά απαγορεύεται στην ουσία όλοι το παραβιάζουν και αυτό είναι να συζητάμε τα παραπάνω μας απο την οργάνωση σε πηγαδάκια και όχι στα όργανα.Έτσι ξεκίνησα με τον Πάβελ αυτό που αποκαλούσαν οι κνίτες πολιτικό κουτσομπολιό αλλά και που όλοι τους το παραβιάζαν λίγο η πολύ με τα στελέχη πρώτα και καλύτερα.Και ο Πάβελ ήταν το ίδιο αν όχι χειρότερα ξενερωμένος.Τον πείραζα πώς αυτό που βλέπανε να λειτουργεί στην οργάνωση καμία σχέση δεν είχε με σοσιαλισμό/κομμουνισμό και καμία σχέση με όλα εκείνα τα ένδοξα που είχαμε διαβάσει στο παγκόσμιο κομμουνιστικό πάνθεων των ηρώων.

Αν με κάτι έμοιαζε περισσότερο αυτή η κατάσταση ήταν με αυτή που θα επικρατούσε σε μια ακραία αίρεση σαν αυτές τις προτεσταντικές παραφιάδες,που φωτρώνουν σαν τα μανιτάρια στις ΗΠΑ(γιατί άραγε;).Μάλιστα χαριτολογώντας ο Πάβελ έψαχνε διάφορα ονόματα.Αν και μιλούσαμε για αίρεση αυτά που βρήκαμε είχαν περισσότερο ‘πολιτική‘ παρά θρησκευτική χροιά.Η δική μου πρόταση ηταν η «Λέγκα των αγαμήτων» αλλά αυτό που κέρδισε τελικά ηταν η αντιπρόταση του Πάβελ η «Λέσχη Κνίτενμπεργκ».Μέχρι και σήμερα δεν θα ξεχάσω το γέλιο που έκανα,όταν με το γνωστό του ύφος και προφορά το πέταξε στο τραπέζι.

Αν και η κατάσταση στην οργάνωση ήταν και θα ήταν σκατά,καμιά φορά όταν είχαμε την δύναμη και διακωμοδούσαμε τα σκατά αυτά ρίχναμε τρελά γέλια.Όπως δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ και σε ένα απίστευτο απρόοπτο με πρωταγωνιστές εμένα και τον Σούδα.Γύρω στο μεσημεράκι αράζοντας με κανένα δυό άλλους στα τραπεζάκια έξω απο την 440,εμφανίζεται μια τύπισσα και μας λέει πώς θέλει κάποιον απο εμάς την τάδε ώρα για συνάντηση για μια σύλληψη ενός συμφοιτητής μας στην ΑΣΟΕΕ.Εγώ δεν έδωσα σημασία μιας και φαινότανε απο την οικειότητα που εκδήλωσε ερχόμενη πρός το μέρος μας πώς πρόκειται για κάποια συντρόφισσα.Τον λόγο πήρε αμέσως ο Σούδας:

-Θα σας στείλουμε τον Μαριάκο που τα λέει και ωραία.

-Μπορεί να έρθει και άλλο ένα άτομο.

-Το άλλο άτομο θα είμαι εγώ.

-Πολύ καλά θα σας περιμένουμε στην τάδε αίθουσα(τον αριθμό δεν τον θυμάμαι).

Αν και ο Σούδας έδρασε αυθόρμητα απο την καλή του την καρδιά η απλά ήθελε να το παίξει ιστορία στην τύπισσα,που ομολογημένα ηταν καλό γκομενάκι η αλήθεια ήταν πώς κάτι δεν μου πήγαινε καλά.Άμα ήτανε κάποια συντρόφισσα γιατί να ζητήσεις εμάς;Συνήθως αυτά τα κανονίζανε μεταξύ τους τα στελέχη και δεν ρωτούσαν κανέναν.Όσο και να προσπαθούσα να ηρεμήσω κάτι δεν μου πήγαινε καλά.Αμέσως σκέφτηκα για να ψάξω για την συγκεκριμένη αίθουσα.Πήρα λοιπόν σβάρνα τους διαδρόμους του τετάρτου της φιλοσοφικής.Όταν έφτασα έξω απο την αίθουσα με τρόμο ανακάλυψα πώς επρόκειτο για το στέκι τον ΕΑΑΚ.Η τύπισσα που είχε έρθει ηταν απο τα ΕΑΑΚ και προφανώς,στα πλαίσια της ενωτικής πολιτικής τους,θα θέλανε να συνενοηθούν οι αριστερές δυνάμεις για το πώς θα δράσει το φοιτητικό κίνημα ως διαμαρτυρία στην σύλληψη αυτή.Μόνο που είχα καταλάβει πόσο μεγάλη μαλακία είχε γίνει η πήγαινε να γίνει.Αμέσως πήγα στα τραπεζάκια της 440 μπάς και βρώ κάποιο στέλεχος να το ενημερώσω για το τι παίχτηκε.

Όσο και να σιχαινόμουνα την κατάπνιξη κάθε πρωτοβουλίας απο τα στελέχη,στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Σούδας είχε πάρει μια πρωτοβουλία,στην οποία αυθαίρετα είχε εντάξει και εμένα.Απο που και ως που θα πηγαίναμε σε μια συνάντηση άλλης παράταξης και μάλιστα «εχθρικής» χωρίς να ενημερώσουμε τα στελέχη και φυσικά ακόμα και αν πηγαίναμε τι θα λέγαμε;Με ποιά ιδιότητα θα μιλούσαμε;Η συνάντηση ηταν σε 1 ώρα και κάτι.Δεν βρήκα κανένα στέλεχος πάρα μόνο τον Πάβελ.

-ΜΑΛΑΚΑ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΧΟΝΤΡΗ ΜΑΛΑΚΙΑ;

-Τι παίχτηκε;Σου έσπασαν τα νεύρα οι λεσχίτες(κνίτενμπεργκ που λέγαμε);

-Όχι αλλά θα γίνει σύντομα και αυτή την φορά θα έχουν κάποιο δίκαιο.Ο μαλάκας ο Σούδας κανόνισε να πάμε μαζί σε μια συνάντηση στην αίθουσα τάδε για μια σύλληψη ενός φοιτητή έξω απο την ΑΣΟΕΕ,γιατί ήρθε και του μίλησε μια τύπισσα που την πέρασε για συντρόφισσα.

-Μαλάκααα είναι το στέκι των ΕΑΑΚ εκεί πόσο μαλάκας είναι και ένα μωρό το ξέρει.

-Εγώ δεν το ήξερα.Αν το γνώριζα θα το είχα σταματήσει εκεί.Δεν μου λές έχεις κάρτα να επικοινωνήσω με κάποιο απο τα στελέχη,την Ασημίνα ας πούμε να ενημερώσω για την κατάσταση;

-Ναί πάρε.

Πήρα τηλέφωνο την Ασημίνα αλλά δεν το σήκωσε.Την περίοδο εκείνη είχαν φτιάξει οι σχέσεις μας αλλά η ίδια είχε αρχίσει να αποστασιωποιείται απο την οργάνωση σιγά αλλά σταθερά.Στη συνέχεια πήρα τον Στέλιο έναν σύντροφο 2 έτη μεγαλύτερο που την έβρισκε να μιλάει σε συνελεύσεις και να φλεξάρει κνίτικη ρητορία προσπαθώντας να μιμηθεί Μπογιόπουλο.Η αλήθεια είναι το έκανε με μεγάλη επιτυχία.Τον βρήκα και του είπα τι παίζει.Μου είπε να περιμένω και θα ενημερώσει.

Η ώρα περνούσε και έμενε σχεδόν μισή ώρα μέχρι την συνάντηση.Η καρδιά μου χτυπούσε σα να ήθελε να σπάσει.Το τηλέφωνο μου χτύπησε απο έναν άγνωστο αριθμό.Ήταν η Αναστασία ένα στέλεχος του κύκλου της Βούλας και με έντονα επικριτική φωνή μου ζητούσε να βρούμε προφάσεις και δικαιολογίες να καθυστερήσουμε το «μοιραίο»μέχρι να δούνε ποιός σύντροφος/α θα πήγαινε να μας «ξελασπώσει».

Έψαξα να βρώ τον Σούδα.Δεν δυσκολεύτηκα ήταν κοντά στο κηλικείο.

-Μαριάκο έτοιμος;Επιτέλους ήρθε η ώρα να φανούμε και εμείς.Όχι μόνο ο Στέλιος θα κάνει το κομμάτι του;

-Μαλάκα έχεις καταλάβει σε τι παπαριά μας έχεις χώσει;Η τύπισσα δεν ήταν συντρόφισσα αλλά ΕΑΑΚίτισα.Η συνάντηση είναι στο στέκι τους.

-Βασικά ηταν το δικό μας στέκι πρίν την διάσπαση του Γράψα,πετάχτηκε ο Πάβελ που άκουγε την συζήτηση.Αυτό βέβαια όσο χρήσιμη πληροφορία και να ήταν δεν βοηθούσε και πολύ την στιγμή εκείνη και φυσικά δεν έκανε το αυτί του Σούδα να ιδρώσει κάν.

-Ωραία ρε Μαριάκο που είναι το πρόβλημα;Ανάγκη τους έχουμε;Θα πάμε μόνοι μας και θα τα πούμε καλύτερα απο αυτούς.Και μπορεί να έχουμε και τα τυχερά μας.Είδες πώς με γλυκοκοίταγε το γκομενάκι;ΕΑΑΚίτισα ξΕΑΑΚίτισα ο καλός ο μήλος όλα τα αλέθει.Και στο κάτω κάτω είσαι απο τους παλαιότερους συντρόφους.Κανονικά εσύ θα έπρεπε να είσαι στέλεχος και να παίρνεις αποφάσεις και όχι αυτοί να σε τρέχουν.

Φυσικά το τελευταίο όση δόση αλήθειας και να είχε,όχι μόνο δεν με έκανε να νοιώσω καλύτερα αλλά με γέμισε με μεγαλύτερος μένος και οργή.

Η ώρα περνούσε και δεν είχε εμφανιστεί κανένας.Ούτε τηλέφωνο.Πέντε λεπτά πρίν την στιγμή της συνάντησης πήγα στο στέκι και τους είπα πώς ο Σούδας δεν αισθανότανε καλά και έπρεπε να φύγει  και ως καλός σύντροφος δεν μπορούσα να τον αφήσω μόνο του,οπότε έπρεπε να περιμένουν μέχρι να έρθουν οι αντικαταστάτες μας.

Όπως φάνηκε η μαλακοδικαιολογία μου δεν πρέπει να τους έπεισε ιδιαίτερα,την στιγμή που ο Σούδας σε κοντινή απόσταση φάνηκε να είναι μια χαρά και να ασκεί ένα απο τα αγημένα του χόμπι,που ηταν το άγαρμπο πέσιμο σε οτι θυληκό κινούταν.

-Καλά είναι ανάγκη να φύγεις και εσύ μαζί του;Κανένα μικρό παιδί είναι να τον νταντεύεις;Αν ανησυχείς τόσο πολύ θα στείλουμε μια απο εμάς να τον προσέχει.

-Έχω ήδη ειδοποιήσει τους δικούς μας.Έχουν ήδη στείλει τους αντικαταστάτες μας που είναι καθοδόν απο στιγμή σε στιγμή.

-Ρε παιδιά σοβαρευτείτε.Δεν μπορώ να σας καταλάβω.Μισή ώρα δεν μπορείτε να κάτσετε να τα πούμε;Πρέπει σώνει και καλά να πάρετε γραμμή απο πάνω για να μιλήσετε;

Με την ατάκα αυτή ηταν εμφανές πώς είχαμε ξεβρακωθεί στα ΕΑΑΚ.Ήδη τα γελάκια μεταξύ τους δίνανε και πέρνανε.Και όχι άδικα.Αν οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι θα είχαμε κάνει και εμείς το κέφι της ζωής μας.Και πάνω που η καταστροφή ηταν πρό των πυλών,εμφανίστηκε αλαφιασμένη η Αναστασία.Η αίσθηση ανακούφησης που αισθάνθηκα είναι δύσκολο να περιγραφεί με απλά λόγια.

Η Αναστασία με κοίταξε με ένα παγωμένο βλέμμα αλλά ο τόνος της ήταν ανθρώπινος.Θα μπορούσα να τον παρομοιάσω με το βλέμμα ενός προϊσταμένου που βλέπει έναν υφιστάμενο να έχει κάνει τεράστια μαλακία αλλά στο παρά 1’ να τα έχει καταφέρει να τα μπαλώσει.Όσον αφορά τον Σούδα,έκανε σαν να μην υπήρχε στο πεδίο της.

Μετά απο αυτό μπορούσα να φύγω να πάρω τον δρόμο για το σπίτι μου.Όπως βγήκα απο την σχολή.Πέτυχα τον Στέλιο στο αμάξι παρέα με κάτι άλλους συντρόφους.Και μου κάνει απο το αμάξι μεταξύ σοβαρού και αστείου:

-Μαθιέ,μέγιστε Μπολσεβίκε μας έσωσες.Τι μαλακία πήγε να κάνει ο άλλος;Την παλεύει;

-Τι να σου πώ;Πήγε η καρδιά μου στην κούλουρη αλλά το μάζεψα όπως και όπως.

-Πρέπει να τον έχουμε απο κοντά αυτός θα μας κάψει.Καλώς πήγαινε σπίτι σου να χαλαρώσεις.

Στο σπίτι μου πήγα.Αλλά μόνο χαλάρωση δεν αισθανόμουνα.Η τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα με την οργάνωση και όλα όσα έβλεπα και άκουγα,εδώ και κάποιο καιρό επιδείνωσαν δραματικά τα προβλήματα ύπνου που είχα.Πιο πρίν μου ήταν αδύνατον να κοιμηθώ πρίν της 03:00 τα ξημερώματα.Τώρα μου ήταν αδύνατον να κοιμηθώ πρίν ξημερώσει.Όλο το βράδυ σκεφτόμουνα τα πώς είχα φανταστεί την ζωή μου στην ΚΝΕ όταν μπήκα και τι ήταν αυτό που έβλεπα.Κάθε μέρα αισθανόμουνα όλο αυτό για το οποίο είχα αφιερωθεί να γκρεμίζεται μέσα μου.Τι είχα κάνει λάθος;Γιατί μας φέρονται έτσι;Γιατί μου φέρονται έτσι;Έδωσα κάποιο δικαιώμα;4+ χρόνια μέχρι τότε είχα δώσει ό,τι καλύτερο είχα.Είχα θυσιάσει αρκετά πράγματα(ευτυχώς όχι όλα)για να υπηρετήσω τους σκοπούς της οργάνωσης και αυτό είναι το ευχαριστώ;Αξίζει να μου φέρονται έτσι;Αλήθεια γιατί μετά απο τόσα χρόνια δεν έχω αναδειχτεί σε στέλεχος εγώ και έχουν κάνει το κάθε τυχάρπαστο τσουτσέκι;Το τελευταίο δεν ήταν η πρώτη φορά που το σκεφτόμουν αλλά ήταν η πρώτη φορά που το σκεφτόμουν και με ενοχλούσε.Και αυτό γιατί όσο ήταν τα πράγματα σχετικά καλά στην οργάνωση μεταξύ στελεχών και απλών μελών,δεν είχα λόγο να με πειράζει.Άλλωστε δεν οργανώθηκα στην ΚΝΕ για τα οφίτσια(του πούτσου οφίτσια αλλά τέλοσπάντων).

Πλέον όμως βλέπωντας αυτή την συμπεριφορά απεναντί μου,αντήχησε μέσα μου μια φωνή που επίμονα ρωτούσα αν είμαι μαλάκας;Η αν πιστευούν πώς είμαι η θα γίνω ο μαλάκας τους;Έκανα αναδρομή τα πρώτα μου 3 χρόνια στην ΚΝΕ και τα συνέκρινα με τα όσα ζούσα τον τελευταίο χρόνο έντονα και διαπίστωνα οτι στην ουσία είχα αλλάξει οργάνωση χωρίς να το καταλάβω.Τα σύμβολα και τα πρόσωπα ηταν τα ίδια αλλά όλα ήταν διαφορετικά.Δεν θυμίζαμε νεολαϊστικη οργάνωση αλλά μια σάπια θρησκευτική σέχτα.Προσπαθούσα να σκεφτώ τον επόμενο μου χρόνο στην οργάνωση.Και διαπίστωνα πώς δεν θα ήθελα να περάσω έναν χρόνο παρόμοιο με αυτόν.

Κάποιες φορές σκεφτόμουνα σοβαρά να ζητήσω την διαγραφή μου.Κάποια βράδια αισθανόμουν τόσο σίγουρος που ήμουν έτοιμος να πάρω την Ασημίνα να της το ανακοινώσω.Αλλά την επόμενη μέρα το ξανασκεφτόμουν και έλεγα πώς δεν θα αφήσω αυτούς τους πόυστιδες να με κάνουν να εγκαταλείψω το κόμμα που τόσο αγαπούσα.Άλλες φορές πάλι μια φωνή μέσα μου,μου έλεγε πώς απο την στιγμή που ο χώρος που βρίσκομαι με αντιμετωπίζει σαν έναν μαλάκα,δεν θα έπρεπε να έχω καμία θέση εκεί.Και βλέποντας καθημερινά συμβάντα άλλοτε μικρά και άλλοτε μεγαλύτερα,η φωνή αυτή άρχιζε ολοένα να κερδίζει έδαφος μέσα μου.

Σχεδόν το είχα αποφασίσει.Βλέποντας την ζωή μου να πηγαίνει κατά διαόλου και την ίδια στιγμή την οργάνωση όχι μόνο να μην μου προσφέρει κάτι αλλά να επιδεινώνει την κατάσταση που βρισκόμουν,είχα πάρει την απόφαση να φύγω.Μια δύσκολη αλλά αναγκαία απόφαση.Είχα αρχίσει να δρομολογώ μάλιστα να φύγω για Erasmus μπάς και καταφέρω και ζήσω,έστω για λίγο μια φοιτητική ζωή όπως την φανταζόμουν.Είχα πάει μάλιστα και στο γραφείο που είχε αρμοδιότητα το πρόγραμμα και είχα δηλώσει το ενδιαφέρον μου.Αν και η οργάνωση δεν γούσταρε το Erasmus και προσπαθούσε να αποθαρρύνει τους συντρόφους που ενδιαφερόντουσαν να πάνε,εμένα πλέον ήταν στα αρχίδια μου.Ας κόψουν τον λαιμό τους.Αν θέλανε να παραμείνω στην οργάνωση ας φερόντουσαν καλύτερα.Αυτό ήταν,θα φύγω!Ήμουν έτοιμος να το ανακοινώσω στην Ασημίνα και την ΟΒ.Για την ακρίβεια είχα βρεί την δύναμη να ετοιμαστώ.Όταν είσαι 20 χρονών δεν είναι εύκολο να απαρνηθείς τέσσερα χρόνια απο την ζωή σου,τα οποία τότε αποτελούσαν το 1/5 αυτής.

Αλλά για μια άλλη φορά η ζωή αποδεικνύει πώς κάνει σχέδια μεγαλύτερα απο τα δικά μας.Ήταν 23 Απριλίου του 2010.Μια ημερομηνία που όχι μόνο εγώ αλλά και όλοι σχεδόν οι Έλληνες θα θυμούνται ώς ορόσημο μιας εποχής που τελειώσε και μιας νέας ζοφερής που αναδύονταν μπροστά μας.

Τότε ο πρωθυπουργός της χώρας,Γεώργος.Α.Παπανδρέου,ο πρωθυπουργός του λεφτά υπάρχουν,απο το ακριτικό Καστελόριζο μας έλεγε πώς όχι μόνο λεφτά δεν υπάρχουν αλλά και πώς η χώρα πρέπει να εισέλθει στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης για να μην κηρύξει πτώχευση.Εκείνη την στιγμή κάτι έσπασε μέσα μου.

Η πατρίδα μας βρισκότανε κάτω απο την μπότα των δανειστών και το βιωτικό επίπεδο του λαού μας θα δοκιμάζοταν.Δεν είχα κανένα δικαίωμα να εγκαταλείψω τον αγώνα τώρα.Τα προσωπικά μου ζητήματα με την οργάνωση,έπρεπε να έρθουν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στις προκλήσεις και τους αγώνες που ορθόνονταν μπροστά μας.Όχι λοιπόν δεν θα φύγω.Όχι τώρα στα δύσκολα....Όσον αφορά το Erasmus,πήγε και αυτό άκλαυτο.