Βυζαντινοθωμανική ηθική

Με αφορμή τις εξελίξεις που βλέπουμε να τρέχουν στην ελληνική κοινωνία,αυτή την φορά θα σταθούμε στο να αναφέρουμε και να μελετήσουμε τα αντανακλαστικά των Ελλήνων σε διάφορες προκλήσεις που παρουσιάζονται π.χ στην τουρκική επιθετικότητα και επιτακτικότητα.

Σίγουρα όλοι μας έχουμε ακούσει ατάκες εκτός απο όσους δηλώνουν έτοιμοι να πολεμήσουν και να δώσουν το παρών,πολεμώντας υπέρ βωμών και εστιών και αυτές του τύπου:"αν γίνει πόλεμος θα κρυφτώ η θα φύγω στο εξωτερικό","γιατί να πολεμήσω μιας και τα έχουν όλα πουλήσει","οι μεγάλοι είναι με την Τουρκία και να πολεμήσω θα χάσουμε","οι Τούρκοι είναι πανίσχυροι δεν έχουμε καμία ελπίδα","θα μας σώσουν οι Ρώσοι το λένε οι προφητίες,το έλεγε και ο Παϊσιος","θα μπούν οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι στην μέση και θα σταματήσουν τους Τούρκους","στην χειρότερη θα δώσουμε κάτι στους Τούρκους και θα μας αφήσουν ήσυχους".

Όλα τα παραπάνω είναι άρκετα για να περιγράψουν μια αρνητική ιδιαιτερότητα της νεοΕλληνικής ψυχής που είναι η βυζαντινοθωμανική ηθική που έχει φωλιάσει στις ψυχές μας 1700 χρόνια τώρα.

Τι όμως χαρακτηρίζει την βυζαντινοθωμανική ηθική.Αρνούμενος να μπώ στην αντεπιστημονική διαδικασία να την χαρακτηρίσω ως ένα ακόμα νεοΕλληνικό καπρίτσιο θα προσπαθήσω να εξηγήσω πως πέρασε στην νοοτροπία του Λαου μας.

Η Ρωμαϊκή κατάκτηση της Ελλάδος το 146 π.χ,τελέσθηκε σε μια περίοδο παρακμής του Ελληνισμού,σε όλους τους τομείς.Η Ελληνιστική περίοδος είχε εξασθενήσει σε μεγάλο βαθμό την ιδέα του πολίτη σε πόλεις κράτη που παραδοσιακά ηταν ισχυρή,όπως στην Αθήνα και την Σπάρτη.Μαζί με την ιδέα αυτή εξασθένησε και η ανάγκη οι πολίτες να μετέχουν στα πράγματα της πόλης τους,είτε πρόκειται για τα πολιτικά,είτε για τις πολεμικές ανάγκες και την υπεράσπιση της.Η περίοδος της Ρωμαιοκρατίας αν και ο Ελληνισμός τελούσε υπο κατοχή,δεν υπήρξε καταστροφική για αυτόν πνευματικά και πολιτιστικά,τουλάχιστον όχι περισσότερο απο την ύστερη Ελληνιστική περίοδο.

Με την επικράτηση του Χριστιανισμού και την μετατροπή της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε ξεχωριστό κράτος,έχουμε την ουσιαστική μετατροπή του πολίτη σε υπήκοο,που ο μοναδικός του σκοπός θα ηταν να πληρώνει τους φόρους του και να είναι πιστός στον αυτοκράτορα.Κανένα δικαίωμα και καμία υποχρέωση απέναντι στα κοινά.Αραιά και που θα καλούνταν να πολεμήσει ο Βυζαντινός υπήκοος,όταν το κράτος δεν θα είχε λεφτά για μισθοφόρους,αλλά η υπηρεσία του αυτή θα ηταν πρός τον αυτοκράτορα και όχι πρός το έθνος του.Άλλωστε στο Βυζάντιο δεν υπήρχε έθνος απλά πιστοί υπήκοοι στον αυτοκράτορα και την εκκλησία.Έχουμε λοιπόν έναν κάτοικο μιας αυτοκρατορίας που απο πρωταγωνιστής των εξελίξεων μετατρέπεται σε αδύναμο αχυράνθρωπο που με την σειρά του εφευρίσκει εκατομμύρια τρόπους να επιβιώσει απέναντι σε ένα κράτος που δεν το αισθανότανε δικό του,παρά μόνο ως έναν δυνάστη που τον απομυζούσε.

Το παρών άρθρο σε καμία περίπτωση δεν έχει σκοπό να ωραιοποιήσει την αρχαιότητα είς βάρος του Βυζαντίου,καταγράφει όμως τα γεγονότα ως έγιναν.Σαφέστατα και η Κλασσική και Ελληνιστική περίοδος δεν ηταν παράδεισος,υπερτερούσαν όμως σχεδόν σε όλα απέναντι στο Βυζάντιο.Το μεγαλύτερο έγκλημα της περιόδου αυτής απέναντι στον Ελληνισμό,ήταν η μετατροπή του Έλληνα σε έναν αδύναμο,φοβισμένο,παραδόπιστο και διεφθαρμένο κάτοικο μιας αχανους αυτοκρατορίας.Και αυτό φάνηκε σε όλόκληρη της ιστορία του Βυζαντίου.Αν εξαιρέσουμε τον θεσμό των θεμάτων,ο Βυζαντινός στρατός βασίζονταν κυρίως στους μισθοφόρους και όχι στους πολίτες-υπηκόους.Οι υπήκοοι αυτοί μιας και δεν πολεμούσαν για το κράτος τους η όταν χρειάζονταν να το κάνουν τρέχανε στα μοναστήρια να αποφύγουν την στράτευση τους,γινόντουσαν βορά των βάρβαρων φυλών των Γερμανών,των Σλάβων,των Αβάρων και άλλων επιδρομέων.Στην ψυχή του μεσαιωνικού Έλληνα φώλιασε η μοιρολατρεία και η παραίτηση.

Με την φραγκολατινική κατάκτηση απο το 1204 και μετά άρχισε να εμφανίζεται το αίσθημα του Έθνους αλλά και η αμφισβήτηση της αυτοκρατορικής τυρρανίας και η επιθυμία για την δημιουργία ενός νέου "λαικού" κράτους.Τα έργα του Πλήθωνος Γεμιστού,καθώς και οι επαναστάσεις των Ζηλωτών στην Θεσσαλονίκη είναι μερικές απο τις αποδείξεις,πως ένα μέρος του ελληνικού πληθυσμού ξαναέβρισκε τις ρίζες του και επιθυμούσε να αναβιώσει την παλαιότερη ένδοξη εποχή πρίν απο το Βυζάντιο.Δυστυχώς η κατάλυση της αυτοκρατορίας απο τους Οθωμανούς Τούρκους το 1453,υπήρξε η ταφόπλακα στην οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια πρός αυτή την κατέυθυνση.Εξισλαμισμοί,σφαγές,απαγωγές και γενιτσαρισμός παιδιών,εποικισμός εδαφών με ισλαμικούς πληθυσμούς,ηταν μερικά απο τα δεινά που έφερε η Οθωμανική κατάκτηση.Μαζί με αυτήν διατηρήθηκε και η νοοτροπία του υπηκόου,αυτή την φορά απέναντι στον Σουλτάνο και τον αφέντη Μουσουλμάνο.Η Βυζαντική 'κληρονομιά' του φόβου και της υποτέλειας,ενισχύθηκε με την νοοτροπία του "σφάξε με Αγά μου να αγιάσω".Με λίγα λόγια συναντάται η προσπάθεια προσεταιρισμού του τοπικού αφέντη,μέσω μια αηδιαστικής δουλοπρέπειας και αλλοτρίωσης.Την ίδια στιγμή ο δουλοπρεπής ραγιάς αφού εξασφάλιζε την εύνοια του αφέντη κοιτούσε να ξεσπάσει και να εκμεταλευτεί τον ομοεθνή και ομοπαθή ραγιά που βρισκότανε παρακάτω απο αυτόν.Μηχανοραφώντας και ταυτόχρονα προσκυνώντας ο δουλοπρεπής ραγιάς υπήρξε απο τους καλύτερους συνεργάτες του Οθωμανού τυρράνου.Ίσως εξαιτίας της ύπαρξης αυτού του είδους,η οθωμανοκρατία να κράτησε και τόσο πολύ.

Οπότε έχουμε 1000+ χρόνια Βυζαντίου,368 χρόνια Οθωμανικής κατάκτησης και αν βάλουμε και τα 300+ χρόνια Ρωμαιοκρατίας,έχουμε 1700 χρόνια που οι Έλληνες έζησαν υπόδουλοι,υπήκοοι ξένων κρατών και αυτοκρατοριών.Αν και επιβιώσαμε ως θαύματος σαν έθνος,δυστυχώς κουβαλάμε ακόμα αρκετά κουσούρια απο την περίοδο αυτή.Μια συλλογική παρατήρηση στο σήμερα είναι αρκετή για να το διαπιστώσουμε αυτό.

Όταν επί Βυζαντίου οι υπήκοοι καλούνταν να στρατευτούν,πηγαίναν στα μοναστηρία.Σήμερα είναι πιο εύκολα τα πράγματα χωρίς να χρειάζεται να εγκαταλείψει κανείς τα εγκόσμια.Ένας γνωστός στο 401 στην ιατρική επιτροπή και το Ι5 έτοιμο.Μηχανοραφίες και διαφθορά για καλύτερη εξυπηρέτηση απο τον Βυζαντινό άρχοντα και τον Οθωμανό αφέντη τότε,σήμερα γλυψίματα και πελατοκρατία στον εκάστοτε κομματάρχη για μια θέση στο δημόσιο.Σκληρός και απάνθρωπος στους αδύναμους και υποτακτικός και αηδιαστικά δουλοπρεπής στους ισχυρότερους,χτές και σήμερα ο βυζαντινοθωμανός παραμένει ο ίδιος.Όπως ο προκάτοχος του επι Βυζαντίου περίμενε τους Νορδικούς μισθοφόρους να τον σώσουν και επι Οθωμανοκρατίας τις προφητείες για το "Ξανθό Γένος" που θα έρθει να τον απελευθερώσει,ο Βυζαντινοθωμανός περιμένει άλλοι να βγάλουν το φίδι απο την τρύπα και σήμερα γιατί είναι παντελώς ανίκανος να παλέψει και να πεθάνει για οποιαδήποτε ιδέα δεν έχει να κάνει με την ατομική του επιβίωση και καλοπέραση.Του αρέσει να μιλάει για Άγιεσοφιές και μαρμαρωμένους βασιλιάδες για ενδοξους πολέμους με την τουρκία αλλά φυσικά να πολεμήσουν να πεθάνουν άλλοι και όχι αυτός.Σε περίπτωση πολέμου είναι απο τους πρώτους που θα βρεθούν στο αεροδρόμιο για να πάρουν πτήση εξωτερικού.Είναι πιθανόν σε περίπτωση κατάκτησης(ακραίο σενάριο)αν παραμείνει στην χώρα να είναι ο πρώτος που θα θελήσει να κερδίσει την εύνοια των κατακτητών.

Mοιρολάτρης και υποτελής ο βυζαντινοθωμανός δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τον Έλληνα.

Ο ελληνικός τρόπος σκέψης,η ελληνική ηθική και η ελληνική αρετή δεν έχουν τίποτα κοινό με το υποείδος του ιδιώτη όπως αυτός ορίζοταν στην αρχαία Αθήνα και σε κάποιο βαθμό καλύπτει πολλά απο τα χαρακτηριστικά του Βυζαντινοθωμανού.Ίσως για τον λόγο αυτό οι Αγγλοσάξωνες όταν θέλουν να χαρακτηρίσουν κάποιος ως ηλίθιο,χρησιμοποιούν την λέξη "idiot",που προέρχεται απο την ελληνική λέξη "ιδιώτης" που στην αρχαιότητα είχε απίστευτα αρνητική σημασία και περιέγραφε τον άνθρωπο που πέραν απο την προσωπική του βόλεψη,δεν συμμετέχει στα κοινά και στην άμυνα της πόλης του.Με λίγα λόγια σχεδόν παρουσιάζει τον Βυζαντινοθωμανό.

Αν πραγματικά αισθάνεσαι Έλληνας και όχι Βυζαντινόθωμανος,σκότωσε τον Βυζαντινοθωμανό που μπορεί να κρύβεις μέσα σου.