Ένας γέρομεταπολιτευτικός

    

    

Ενθυμόμενος ‘αγώνες’

Σε καπηλιά και αμπελώνες

Τώρα κάθεται γκρινιάζει

Και τον κόσμο σχολιάζει

Μιλάει για τον καιρό της επταετίας

Τότε που ηταν νεανίας

Και έκανε όνειρα ανταρσίας

Και μιας άλλης κοινωνίας

Μα τώρα έγινε ρήτωρ

Κάθε είδους μαλακίας

Το παίζει μόρτης και ψαγμένος

Στο πεζοδρόμιο μεγαλωμένος

Μα ο κόσμος γύρω του γνωρίζει

Πως είναι αποτυχημένος

Δεν λέει όμως να το καταλάβει

Πως τον κόσμο καταβάλει

Λέγοντας τα ίδια και τα ίδια

Κάθε φορά σπάει καρύδια(τα δικά μας)

Για γενιά του ’60 και Πολυτεχνεία

για αγώνες για μια δίκαιη κοινωνία

δεν λέει πως η γενιά και οι όμοιοι του

είχαν χρόνια τα ηνία

Και να μάστε τώρα όλοι εμείς εδώ

                                                                  Για να φάμε το σκατό

                                                          Που αυτός και αυτή  η γενιά

Μας άφησαν κληρονομιά

Μα για όλους έχει ο Θεός

Έτσι λέει και αυτός

Άλλοι ηταν που τα φάγαν

Και καλά οικονομάγαν

Μα η αλήθεια η πικρή

πως ήθελε και αυτός μικρή

μια απλή δόση αρπακτή

με κάλυμα ιδεολογικό

να πάρει πίτα απο το γλυκό

μα δώσει διαπιστευτήριο αριστερό

για ανέβει στην ελίτ και αυτός με τον καιρό

να πουλάει παπάτζα και μούρη

και άλλοι να τρώνε το αγγούρι

Μα να σου που του ήρθαν έτσι

Και δεν πήρε το πεσκέσι

Γιατί έτσι είναι η ζωή

Και όταν έρθει ένα πρωί

Τότε θα είναι αργά να καταλάβει

Πως του την φέρανε του επιτήδιου

Κάποια άλλοι πιο μεγάλοι

Και απο τότε όλο γκρινιάζει

Και τους άλλους σχολιάζει

Βρίζει και φωνάζει

Και τα ‘δίκια’του κραυγάζει

Είναι όλοι κακοί και αχάριστοι

Και για τα ‘γούστα’ του δυσάρεστοι

Όλοι και όλα του φταίνε

Και για αηδίες λένε

Δεν φταίει αυτός φταίνε οι άλλοι

Και είναι εντάξει παλλικάρι

Αλλά άμα τον διαβάσεις κάπως

Τότε θα το βρείς το λάθος

Και αμέσως θα το αναρωτηθείς

Πόσο είναι ο ίδιος τόσο σκάρτος;

Ένα μίζερο γλοιώδες ών

Δίχως προκοπή και ποιόν

Δίχως αρχές και ντοπροσύνη

Να σου απαγγέλει  ‘ρωμιοσύνη’

Και ύστερα να σου εξιστορεί

Το παρελθόν του τον παρηγορεί

Ένα παρελθόν ψεμμάτων και αστείων

Που διέψευσε όμως τις προσδοκίες για ζωή

Σε ένα σπίτι των βορείων Προαστίων.

Ηταν κάποτε στο ΕΚΚΕ με ένα πέρασμα απο την ΚΝΕ

Και μέχρι που του περάσε το σόκ

Και βρέθηκε μεστο ΠΑΣΟΚ

Απο τα χρόνια του Αντρέα

Που έτρωγε με δέκα μασέλες

Τώρα πια δεν απομένουν

Παρά μερικές σαρδέλες

Όσο έτρωγε ευλογούσε

Το χέρι που τον βοηθούσε

Μα όταν αυτό σταμάτησε να δείνει

Εκεί που έγλυφε τώρα φτύνει

Και κάθεται και μουρμουράει

Με το ζόρυ μασουλάει

Μιας και πέρασαν τα χρόνια

Και του έπεσαν τα δόντια

Αναπολεί με άγρια χαρά

Τότε που είχε αλογοουρά

Μα όλα αυτά ηταν παλιά

Του πέσανε και τα μαλλιά

Κατηγορεί και βρίζει

Όσα δεν μπόρεσε να ζήσει

Βρίζει τους νέους και τις μοίρες

Που δεν τον έζωσαν στις λύρες

Και τα τρώνε κάποιοι άλλοι

Απο αυτόν κροκόδειλοι μεγάλοι

                                                                                  

Και κάπως έτσι η ώρα περνάει

Με τον ίδιο να παραμιλάει

Μα ο κόσμος δεν δίνει σημασία

Δεν θέλει να του δώσει αξία

Άλλωστε πλέον είναι γνωστό

Πως δεν έχει και καμιά ουσία

κάθεται μονάχος και μουρμουρίζει

όπως άλλωστε του αξίζει

πουλώντας μια φτηνή πραμάτεια

της ζωής του τα γραμμάτια