Αναμνήσεις απο την ΚΝΕ:Στον δρόμο πρός τον Δεκέμβρη

Έτσι λοιπόν εγώ και η Εύα,ήμασταν πάλι μαζί.Το ένα πρόβλημα λύθηκε,έμενε λοιπόν να λύσω και τα υπόλοιπα προβλήματα της ζωής μου.Τι θα κάνω με την σχολή,με τους γονείς,με τα λεφτά και φυσικά με την οργάνωση.Θεωρούσα πως έπρεπε να λάβουμε δράση και να αναπτύξουμε πρωτοβουλίες.Το μόνο που μας έδινε ικανοποιήση ηταν η είσοδος νέων συντρόφων στο Κόμμα.Κατά τα άλλα όμως ούτε η συντροφικότητα του περασμένου έτους δεν υπήρχε και φυσικά ούτε οι πρωτοβουλίες για να συσπειρώσουμε περισσότερο κόσμο.Απο την άλλη δύναμη μας έδινε και η αναμονή για το 18ο συνέδριο του ΚΚΕ,που το αναμέναμε με λαχτάρα,μιας και σε αυτό,το κόμμα είχε βγάλει τα συμπεράσματα του για την Οκτωβριανή επανάσταση,την οικοδόμηση του σοσιαλισμού,τα λάθη που έγιναν και τις αιτίες ανατροπής του στην ΕΣΣΔ.Αναμέναμε με αγωνία να πέσουν στα χέρια μας τα συμπεράσματα αυτά.

Ο υπόλοιπος Οκτώβρης κύλησε σχετικά ήρεμα.Όσον αφορά τον Νοέμβριο προετοιμαζόμασταν για την μεγάλη αντιιμπεριαλιστική συγκέντρωση της 17ης Νοεμβρίου.Ήταν μεγάλο στοίχημα για εμάς να φέρουμε όσο τον δυνατόν περισσότερους συμφοιτητές μας,στα μπλόκ μας.Έτσι ξεκίνησα και εγώ προσπαθώντας να φέρω τους βασικούς δικούς μου.Ο Λάζαρος δεν μπορούσε,ο Αντρέας δεν ήθελε να ακούει για το ενδεχόμενο αυτό,ενώ ο Αποστόλης αμφιταλαντεύοταν.Τελικά δεν ήρθε κανείς απο αυτούς παρά μόνο κάποιες κοπέλες που είχα πλησιάσει στις εγγραφές και διατηρούσα σταθερή επαφή μαζί τους.Μια απο αυτές ηταν και η Κλειώ,η οποία μάλιστα εκείνη την μέρα είχε φέρει και μια φίλη της που δεν την είχα γνωρίσει.Εγώ άνηκα στην περιφρούριση του μπλόκ μας,με το κοντόξυλο στο χέρι και το κόκκινο σημαιάκι για ξεκάρφωμα.Με πλησιάσαν και οι δύο.
Χάρηκα που ήρθαν κάποια άτομα που δεν περίμενα.Η Κλειώ απο όσο μου είχε δείξει να καταλάβω δήλωνε γενικά αριστερή.Αμφιταλαντεύοταν μεταξύ της οργάνωσης,του ΣΥΡΙΖΑ και των ΕΑΑΚ.
'Ολες μου οι προσπάθειες είχαν πέσει πάνω της,ώστε να μην τύχει και βρεθεί στα παραπάνω μορφώματα.Για αυτό και όταν την είδα να έχει έρθει σε εμάς,ένοιωσα μια απίστευτη ανακούφιση.
Μαζί της είχε φέρει και την φίλη της την Ασημίνα.Για κάποιο περίεργο λόγο μου φάνηκε γνωστή.Την περίοδο εκείνη λόγω της δράσης μου γνώριζα πολλούς ανθρώπους,στους οποίους πήγαινα και μίλαγα για τον σκοπό μας και κάποιες φορές με βρίσκανε και με χαιρετούσαν.Αισθανόμουν άβολα να πω πως δεν τους θυμόμουν και για αυτό,καταβάλλοντας τεράστιες προσπάθειες να κρύψω την αμηχανία μου,προσποιούμουν πως τους θυμόμουν.
Ξέρω ακούγεται υποκριτικό,αλλά ηταν περισσότερο μια αμήχανη αντίδραση ευγένειας και όχι πολιτικάντικη μπλόφα.Έτσι λοιπόν γνωρίζω την έτερη Ασημίνα.Παραδόξως η ίδια αντιδρούσε οικεία μαζί μου και αυτό με έκανε να πιστεύω πως την είχα γνωρίσει σε κάποιο αμφιθέατρο.                        Με το που γνωριστήκαμε ξεκίνησε να μου κάνει αντιπαράθεση

-Γιατί δεν κατεβαίνετε όλοι μαζί και θέλετε να είστε μόνοι σας;
-Γιατί απλά οι άλλοι δεν έχουν τις ίδιες επιδιώξεις με εμάς.
-Και αυτό είναι δικαιολογία.Το Πολυτεχνείο και η πορεία του δεν σας ανήκουν αποκλειστικά.
-Κανείς δεν είπε κάτι τέτοιο,αλλά άμα δεν σου αρέσει μπορείς να πάς με τους άλλους.
-Μπα,δεν νομίζω,τώρα που ήρθα θα κάτσω εδώ.
-Όπως θές.

Αφού βρήκα λίγο πιο μετά την Κλειώ την ρωτάω:

-Που την βρήκες αυτή;
-Είναι συμφοιτητριά μου και κάνουμε παρέα.
-Για οπορτούνα την κόβω μεγάλη.
-Αμάν ρε Μάριε.Κάτι τέτοια πρέπει να κόψετε αν θέλετε να έρθει κόσμος κοντά σας.
-Μα πές μου με το που με γνώρισε,μου ξεκίνησε την αντιπαράθεση;
-Κάποιο λόγο θα είχε...

Η πορεία σε λίγο θα ξεκινούσε.Ο καιρός ήταν έτοιμος να βρέξει αλλά ο κόσμος πολύς.Απο πάνω μας πετούσαν ελικόπτερα της αστυνομίας.Σιγά σιγά ξεκινήσαμε.Ένα μουντό φθινοπωρινό απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας,γεμάτο απο φωνές,συνθήματα και τραγούδια.Η νεότητα στο μεγαλείο της διαδήλωνε για έναν καλύτερο κόσμο,τιμώντας την θυσία κάποιων άλλων φοιτητών 34 χρόνια πρίν.
Μπορεί σήμερα ερευνώντας καλύτερα και φυσικά νηφάλια τα γεγονότα να συνειδητοποιήσα το πόσο 'αυθόρμητη' εξέγερση ηταν αυτή του Πολυτεχνείου,αλλά την εικόνα απο εκείνη την πορεία την θυμάμαι σαν κάτι όμορφο.Και αν μπορούσα πιο λυρικά να το περιγράψω θα το ανέφερα ως εξής:
Μέσα στο γκρίζο του μπετόν και της ασφάλτου ξεχυθήκαμε τα νιάτα της Αθήνας.Ονειροπόλοι νέοι,όμορφα κορίτσια,σκληροτράχηλοι εργάτες,μαθητές σε μια ουρά που ξεκίναγε απο τον Πολεμικό Μουσείο και τελείωνε στην Πανεπιστημίου.
Φυσικά θα μας επισκέπτοταν και ο καιρός.Η βροχή που άρχισε να πέφτει ιδιαίτερα σφοδρή.Τα πανό που στηρίζονταν σε δύο ξύλα,δέχονταν τον άνεμο που φυσούσε κόντρα,κάνοντας τα χέρια των συντρόφων που τα κρατούσαν να καίνε απο τον πόνο.Και όμως παρά την βροχή και τον άνεμο συνεχίζαμε ακάθεκτοι.Ήταν τέτοια η ένταση και το αίσθημα της συντροφικότητας που επικρατούσε καθώς πορευόμασταν σαν ένα σώμα που δεν καταλαβαίναμε τίποτα.Τόσο που συνειδητοποιήσα πως είχα βραχεί και τα εσώρουχα μου,μόνο όταν γύρισα στο σπίτι.Αισθανόμουν δυνατός και ικανοποιημένος.Σε 2 μέρες θα αισθανόμουν αδύναμος και άρρωστος,μιας και η μπόρα που έφαγα με έριξε στο κρεβάτι για 10 μέρες με υψηλό πυρετό.Τό ίδιο απο όσο έμαθα έπαθαν και άλλοι σύντροφοι/ες.Δεν βαριέσαι;Θα σκληραγωγηθούμε περισσότερο με τον καιρό.

Ο καιρός πέρασε και εγώ κατάφερα να σηκωθώ απο το κρεβάτι και να πάω στην σχολή.
Εκεί συνάντησα και τους υπόλοιπους της οργάνωσης.Το κλίμα ηταν σχετικά ηταν κάπως αμήχανο,όχι απέναντι μου,αλλά μεταξύ παλαιών συντρόφων και φυσικά η στάση τους απέναντι στους καινούργιους.Εκεί έμαθα πως μερικές μέρες πρίν,η Κλειώ πήρε την απόφαση να μπεί στην οργάνωση.Ομολογουμένως μπορώ να πώ οτι χάρηκα.Η εβδομάδα πέρασε ευχάριστα με εξόδους για σουβλάκια στο ραβαϊσι και στα δύο αδέρφια με τον Αποστόλη,τον Πάβελ,τον Μηνά και τον Χάρη.Είχαμε δέσει σαν παρέα.Μια παρέα που αν και είχε διαφωνίες περνούσε ευχάριστα την ώρα της.Όταν αράζαμε σε ένα στέκι,καθόμασταν εκεί ώρες.Μια τέτοια μέρα στο ραβαϊσί που είδα είχαμε συμπληρώσει ένα δύωρο,έσκασαν η Κλειώ με την Ασημίνα.Την συνεχάρηκα για την απόφαση της και άρχισα,το ψηστήρι και στην Ασημίνα.

-Άντε βλέπεις η φίλη σου έκανε το βήμα,είναι η σειρά σου τώρα.
-Δεν το ξέρα καλέ μου να μπώ στην ΚΝΕ.Εσείς είστε δογματικοί.
-Και τι είναι δογματικό απο αυτά που λέμε;]
-Αυτά που λέτε δεν είναι δογματικά,αλλά ο τρόπος που θέλετε να τα επιβάλετε.
-Άστην ρε Μαθιέ,τα έχω συζητήσει μαζί της τόσο καιρό,που εσύ δεν ερχόσουν στην σχολή(καρφί!),δεν βγάζεις άκρη.

Μπορεί η Ασημίνα να μου την έδινε στα νεύρα,αλλά ηταν ευχάριστη παρέα.Έβγαζε μια παιδικότητα και μια τσαχπινιά ταυτόχρονα.Θεωρούσα πως με μια σωστη κουβέντα θα καταλάβαινε πως τα ΕΑΑΚ που υποστήριζε δεν ηταν η λύση,παρά μόνο το ΚΚΕ.Τελικά εκείνη την μέρα θα συμπλήρωσω 5ώρο στο Ραβαϊσι.
Πέρασαν μερικές μέρες.Ήταν βράδυ και εγώ ήμουν με τους γονείς μου στο σπίτι της γιαγιάς μου.Ετοιμαζόμουν σε λίγο να πάω στην Εύα.Λίγο πρίν φύγω,ακούω στις ειδήσεις πως στα Εξάρχεια αστυνομικοί,κατά την διάρκεια συμπλοκής με αναρχικούς άνοιξαν πύρ με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά ένας απο αυτούς.Ήταν 6 Δεκεμβρίου του 2008...
Όταν έφτασα στο σπίτι της Εύας,πληροφορήθηκα πως ο νεαρός εκείνος είχε πέσει νεκρός.
Ήταν εμφανές πως θα ακολουθούσαν σημαντικά γεγονότα.
Την επόμενη μέρα,στη σχολή γινότανε χαμός.ΕΑΑΚ,ΔΙΚΤΥΟ,ΣΕΚ και ΔΕΑ,δημιουργούσαν κλίμα αποφασιστικών κινητοποιήσεων.Στην οργάνωση επικρατούσα αμηχανία.Το κόμμα επισήμως είχε καταδικάσει την δολοφονία,αλλά ως οργάνωση δεν είχαμε λάβει οδηγίες απο τα πάνω για το τι θα πράξουμε.Απευθύνθηκα στην καθοδήγηση και της είπα πως κάτι πρέπει να γίνει.Δεν μπορούμε να αφήσουμε αυτούς να καπηλευτούν την δολοφονία πολιτικά και να έχουμε μπάχαλα.Η απάντηση ηταν του τύπου"Σύντροφε αν δεν λάβουμε γραμμή απο το κόμμα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα".
Εκεί κατάλαβα για πρώτη φορά πως ένα κόμμα,μια οργάνωση που δεν επιτρέπει την ελάχιστη έστω πρωτοβουλία στα μέλη του,είναι προβληματικό.Δεν είχα την απαίτηση να πάμε στα εξάρχεια να διαδηλώσουμε υπέρ του δολοφονημένου που το όνομα του ηταν Αλέξης Γρηγορόπουλος,αλλά έστω να κάνουμε μια κινητοποίηση έστω σε τοπικό επίπεδο,ενάντια στη αστυνομική αυθαιρεσία.Ο νεκρός ηταν μόλις 15 χρονών,οπότε δεν μπορεί να ευσταθούσε οτι η χρύση όπλου έγινε για λόγους αυτοάμυνας απο τον αστυνομικό.Βέβαια δεν είχαμε και εμείς καθαρή εικόνα για το τι έγινε.
Όπως και να έχει το γεγονός πως δεν είχαμε λάβει ΄γραμμή' μας εξέθεσε μπροστά στους συμφοιτητές μας,καθώς οι αριστεριστές μας την βγαίνανε,τι στάση θα κρατήσουμε,αν θα κατεβούμε μαζί τους στον δρόμο,αν θα είμαστε στη γενική συνέλευση και όλα αυτά τα διαδικαστικά.Ακόμα και τώρα θυμάμαι την ντροπή απο εκείνο το βραχυκύκλωμα.
Ευτυχώς ήρθε η επιφοίτηση στην εν Περισσό καθοδήγηση και αποφασίστηκε το ΠΑΜΕ να κάνει πορεία ενάντια στη δολοφονία αυτή.Την περίοδο πρίν πάρει θέση είχαν προηγηθεί οι πρώτες μαθητικές πορείες και φυσικά οι πρώτοι βανδαλισμοί κυρίως σε μικρά καταστήματα,αυτοκίνητα και καμιά φορά σε τράπεζες.Την περίοδο αυτή είχε σκοπό να κατέβει ο πατέρας μου για ελιές και να με πάρει μαζί του.Ξύπνησα λοιπόν το πρωί στης Εύας,σηκώθηκα και πήρα το λεωφορείο για το κέντρο.Σταμάτησε όμως κάπου μεταξύ Ιλισσίων και Παγκρατίου.Ο οδηγός μας είπε να κατέβουμε,γίνεται πορεία απο μαθητές.Συγκινημένος που είδα τους μαθητές να διαδηλώνουν,θυμήθηκα τα δικά μου πρίν 2 χρόνια και σκέφτηκα να κατέβω και εγώ μαζί τους.Ήταν μαθητές λυκείου.Η πορεία κατέληξε έξω απο την ΓΑΔΑ.Εκεί κάποιοι απο τους μαθητές και τις μαθήτριες κάλυψαν τα πρόσωπα τους ενώ κάποιοι άρχισαν να πετάνε νεράτζια.Βλέποντας αυτό,πήγα και τους έβγαλα τις κουκούλες και τους είπα πως αυτά που κάνουν,δίνουν αφορμές στους αστυνομικούς.Παραδόξως με άκουσαν και μάλιστα αρχίσαν να πιάνουν και άλλους συμμαθητές τους να τους λένε τα ίδια.Στην εικόνα αυτή,ένας εικοσάρης με μπαχαλόφατσα με πλησιάσε και μου λέει:
-Τι θές εδώ με τα παιδιά και τι πάς και τους λές;
-Να βγάλουν τις κουκούλες και να μην πετάνε νεράτζια και πέτρες στην αστυνομία γιατί αυτό θέλουν και αυτοί να επέμβουν.Με τις κουκούλες μάλιστα στοχοποιούνται.Εσύ αν δεν τους τα είπες ήδη τι ρόλο βαράς εδώ;
-Συγγνώμη σε παρεξήγησα σε πέρασα για ασφαλίτη η για φασίστα,αλλά αυτά που τους λές κανένας απο αυτούς δεν θα τα λέγανε;Συντροφος σύντροφος;
-Εξαρτάται τι εννοείς σύντροφος;
-Είσαι δικός μας αναρχικός;

Με ρώτησε και μου έδειξε άλλα δύο άτομα νταβραντισμένους που ερχόντουσαν στο μέρος μας.Ας τολμούσα να του έλεγα πως είμαι...

-ΕΕΕ...ναί σύντροφος και εγώ απο την ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής.
-Εντάξει δεν είσαι ακριβώς σύντροφος,με τους δικού σου έχουμε κάποιες διαφορές αλλά δεν βαριέσαι,σήμερα τα ξεχνάμε αυτά.

Δεν ξέρω φυσικά κατά πόσο θα το ξεχνούσαν αν τους έλεγα πως είμαι απο την ΚΝΕ και φυσικά πως θα ξεχνούσα και εγώ το ξύλο που θα έτρωγα μετά απο αυτό.Αισθάνθηκα όμως άσχημα που έκρυψα την κομματική μου ιδιότητα,αισθάνθηκα ντροπή και δεν μπορούσα για μερικά λεπτά να ησυχάσω.
Με πλησιάσαν 2 μαθήτριες συμπαθητικές κοπέλες.Τους αποκάλυψα την κομματική μου ταυτότητα και τους εξήγησα να πούν στους συμμαθητές τους,να αποφύγουν τις ακρότητες και τα μπάχαλα γιατί έτσι όχι μόνο δεν κερδίζαν τίποτα αλλά και χαλούσαν την μνήμη ου αδικοχαμένου Γρηγορόπουλου.
Η εμπειρία που είχα απο τα χρόνια του λυκείου,το επιβλητικό,αλλά ταυτόχρονα και συμπαθητικό κου παρουσιαστικό με βοήθησαν να έχω απήχηση σε αυτά που τους έλεγα.Με παρακολουθούσαν με προσοχή και θαυμασμό.Η ντροπή μου είχε φύγει και άμα θέλανε τώρα οι αναρχικοί παλλικαράδες ας ερχόντουσαν να μου ζητήσουν τα ρέστα.Αλλά δεν ηταν εκεί και δεν τους ξαναείδα.Η μια απο τις δύο κοπέλες δεν ξεκόλαγε απο πάνω μου.Πρέπει να της καλοάρεσα.Με την ώρα άρχισα να τους μιλάω για την ΚΝΕ.Δεν φάνηκαν αρνητικές και θέλανε να μάθουν περισσότερα.Το κινητό μου είχε κλείσει απο μπαταρία και δεν είχα δεί πως είχαν περάσει 3 ώρες απο την στιγμή που έπρεπε να είμαι σπίτι για να πάω με τον πατέρα μου στο χωριό.Όταν έμαθα την ώρα σχεδόν τρέχοντας πήγα μέχρι το κέντρο.Απο εκεί περπάτησα μέχρι να βρώ την πρώτη ανοίχτη στάση του τράμ να πάω σπίτι.
Εκεί με περίμενε ο πατέρας μου κατακόκκινος σαν μελιτζάνα απο τα νεύρα.

-Είσαι καλά;Που ήσουν τόσες ώρες;Έπρεπε τώρα να είμαστε ήδη στο χωριό και να απλώναμε τα πανιά!!!!
-Ξεκίνησα να έρθω αλλά στο κέντρο γινόντουσαν επεισόδια και δεν μπορούσα να έρθω.
-Και γιατί δεν έπερνες ταξί;
-Δεν είχα λεφτά.
-Και πότε έχεις λεφτά;Ήθελα να ήξερα τα λεφτά που σου δίνω τι τα κάνεις;

Με τα πολλά πέρασε η ώρα.Του είπα να ξεκινήσουμε και δεν ήθελε.Τελικά την επόμενη έφυγε μόνος του.Αν μάθαινε κιόλας την αλήθεια πως σπατάλησα την ώρα μου με το να καθοδηγώ αυθαίρετα μαθητές και να το παίζω κνιτογαμπρός,είναι βέβαιο οτι είτε θα πάθαινε εγκεφαλικό,είτε θα έπερνε το πτώμα μου στο χωριό για να το θάψει!
Όταν μάλιστα το ανακοίνωσα στους συντρόφους,τα στελέχη βγάλανε φλίκτενες και με κατηγόρησαν πως απο πότε πέρνω τέτοιες πρωτοβουλίες;Τους εξήγησα πως δεν έκανα κάτι εκτός γραμμής και πως με την παρέμβαση μου ξαπόστειλα τους μπάχαλους που θέλανε να βάλουν τα παιδιά μπροστά.
Με τα πολλά δεν έβγαλα άκρη.Τελικά την μέρα του συλλαλητηρίου με βάλανε περιφρούρηση στα γραφεία της ΚΟΑ(Κομματική Οργάνωση Αθήνας).Έβλεπα απο τα μπαλκόνια την μεγάλη πορεία και καμάρωνα τους συντρόφους.Λόγω της στάσης του ΚΚΕ που καταδίκασε(και ορθά)τα επεισόδια κάποιοι μπάχαλοι είχαν σπάσει κάποια γραφεία τοπικών κομματικών οργανώσεων και περιμέναμε κάτι ανάλογο να γίνει και στην ΚΟΑ.Τελικά τίποτα δεν έγινε.Η ώρα πέρασε ευχάριστα με κάφρικα αστεία,παπατζιλίκια και αθλητικά.
Τις μέρες του Δεκέμβρη δεν θα τις ξεχάσω ποτέ.Ήταν  πρώτη φορά που έβλεπες τόσους μαθητές,τόσους νέους γεμάτους οργή να διαδηλώνουν.Αυτούς που μέχρι πρότεινος θεωρούσα γενιά της βλακείας,τελικά φαινόταν πως μόνο βλάκες δεν ηταν.Η Αθήνα ηταν σαν πεδίο μάχης.Θυμάμαι τις επόμενες μέρες,το σκηνικό με τα δακρυγόνα,τις φωτιές,τα σπασμένα πεζοδρόμια και μάρμαρα.Τις φορές που με αγνώστους περιμέναμε πίσω απο τοίχους κτηρίων για να μην πέσουμε σε σύγκρουση μεταξύ μπάχαλων και αστυνομικών δυνάμεων.Και όμως εκείνη την περίοδο αν και καταστροφική για την Αθήνα,θυμάμαι τον εαυτό μου να αισθάνομαι πιο ζωντανός απο ποτέ.Αισθανόμουν πως ζούσα κοσμοιστορικά γεγονότα.Κατά περίεργο τρόπο άλλοτε τα θυμάμαι με νοσταλγία.Δεν ηταν το ίδιο όμως για ένα σωρό ανθρώπους που καταστράφηκαν οικονομικά,όταν οι μπάχαλοι κατέστρεψαν τα μαγαζιά τους.Αυτοκίνητα κατεστραμένα,κτήρια ιστορικά καμμένα,βανδαλισμός και περιβάλλον εμπόλεμης ζώνης,ήταν η πραγματική κληρονομιά που άφησε εκείνος ο Δεκέμβρης.Όπως σωστά είχε πεί το ΚΚΕ(που απο όλες τις δυνάμεις της 'αριστεράς' κράτησε την πιο συνεπή και υπεύθυνη στάση)ήταν ένα ξέσπασμα,μια εκτόνωση των μαθητών,χωρίς συγκεκριμένα αιτήματα και σχεδιασμό.Καμία σχέση με το κίνημα το καταλήψεων που είχα συμμετάσχει και εγώ 2 χρόνια νωρίτερα.Έτσι ήταν πραγματικά.Με αφορμή ένα ατυχές περιστατικό αστυνομικής αυθαιρεσίας,κάηκε  όλο το κέντρο της Αθήνας.Και απο αυτό τι βγήκε;Απολύτως τίποτα.Παρά μόνο συντηρητικοποίησε  με γάλο κομμάτι απο τον κόσμο περισσότερο,που αγανακτισμένος πλέον μισούσε οτιδήποτε είχε να κάνει με κοινωνικούς αγώνες.Πρίν κλείσω θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα γεγονός που θα έχει σημασία στην συνέχεια της ιστορίας.Κάποιοι σύντροφοι(μάλιστα στελέχη),αγνόησαν την γραμμή του κόμματος,κατέβηκαν στα μπάχαλα,βρέθηκαν μαζί με τους αναρχικούς στις καταλήψεις και φυσικά έθαβαν σε τρίτους το κόμμα.Παρόλα αυτά δεν δέχτηκαν καμία συνέπεια για τις πράξεις τους αυτές παρά μόνο ξέρανε να κατηγορούν εμένα για αυθαίρετη ανάληψη πρωτοβουλιών.Περισσότερα σε μια απο τις επόμενες συνέχειες απο τις αναμνήσεις μου απο την ΚΝΕ.