Φεμινισμός,νεομητριαρχία,αμβλώσεις και κατάρρευση των ευρωπαϊκών κοινωνιών

Θα πώ την αλήθεια.Για να γράψω αυτό το άρθρο το σκέφτηκα πολλές φορές και πάρα πολύ καλά.Θα θίξω ένα θέμα που είναι ταμπού στις δυτικές κοινωνίες.Δεν φοβήθηκα μην παρεξηγηθώ,μην χάσω συμπάθειες,μην και ξεσηκώσω την γυναικεία κοινή γνώμη.Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά,ξέρουν πως κάθε άλλο παρά μισογύνης είμαι.Ελπίζω και οι υπόλοιποι να καταλαβαίνουν το ίδιο απο τα γραπτά μου.Σήμερα θα ξεφύγουμε λίγο,απο την συμβατική ιστορία και πολιτική,σήμερα θα κάνουμε μια εξαίρεση να ασχοληθούμε με ένα ζήτημα που έρχεται ολοένα και περισσότερο στο προσκύνιο.Θα μιλήσουμε για τα φύλα.Στην εποχή που έγινε αντικείμενο επιστημονικής έρευνας το αν τα φύλα είναι 2 (η 22!!!!!),που η μελέτη τους γίνεται πάντα με αφετηρία το οτι το αρσενικό αντιπροσωπεύει το θύτη και τον καταπιεστή και το θυλήκο (μαζί με τα υπόλοιπα 'φύλα'),είναι τα θύματα και οι καταπιεζόμενοι.Στο άρθρο μου αυτό με βάση κάποιους εύλογους προβληματισμούς,θα προσπαθήσω να κατανοήσω την θέση αυτή και να δώ κατά πόσο η όχι ισχυεί.Μήπως η προπαγάνδα που ευαγγελίζονται τα gender studies ισχυεί,αλλά για κακή τους τύχη ισχυεί απο την ανάποδη;

Μια καλή αρχή μπορεί να γίνει με μια μικρή ιστορική αναδρομή και στην δομή των κοινωνιών.
Απο τις απαρχές της ανθρώπινης ιστορίας μέχρι και τις μέρες μας οι κοινωνίες έμοιαζαν με δομές κυττάρων.Τον πυρήνα του εκάστοτε κυττάρου αποτελούσε αναμφίβολα η οικογένεια.Λόγοι σαφέστατα λειτουργικοί συντέλεσαν όχι μόνο στην δημιουργία της,αλλά και στον επιμερισμό ευθυνών και υποχρεώσεων για τα μέλη της.Οι άντρες ως πιο δυνατοί μυϊκά αναλάμβαν,να φέρνουν τροφή στο σπίτι και να προστατεύουν την φαμίλια τους απο επιθέσεις άγριων ζώων,αλλά και ανθρώπινων εχθρών.Οι γυναίκες ως λιγότερο μυϊκά ισχυρές,αλλά πιο ανθεκτικές απο την φύση τους και πιο οργανωτικές αναλάμβαν την ανατροφή των παιδιών και την διαχείριση του νοικοκυριού.
Η κατάσταση αυτή επικρατούσε στις προϊστορικές κοινωνίες.Είναι δύσκολο να πούμε αν η δόμηση αυτή της  μορφής οικογένειας ηταν δίκαιη η άδικη για κάποια απο τα μέλη της.Αυτό που μπορούμε να πούμε,είναι πως δεν ξέρουμε κατά πόσο θα ηταν λειτουργική κάποια άλλη μορφή οικογένειας,π.χ άντρες και γυναίκες να συμμετέχουν στο κυνήγι και κάποιοι άντρες μαζί με κάποιες άλλες γυναίκες,να μένανε πίσω να ασχολούνταν με τα καθήκοντα ανατροφής και διαχείρισης του νοικοκυριού.
Με την δημιουργία πολιτισμών,που πλέον στηρίζονταν στη γεωργία και όχι στο κυνήγι,καθώς και με την δημιουργία πόλεων,έχουμε σταδιακά την γένηση των πρώτων πολιτευμάτων.Η δύναμη για γίνει κανείς αρχηγός(βασιλιάς)στηρίζοταν στην έκταση της γής που κατείχε,στον αριθμό των ζώων που εξέθρεφε,αλλά επίσης στο βασικό,στο πόσα μέλη αποτελούσαν την φαμίλια του.Όσο μεγαλύτερο αριθμό αρσενικών τέκνων είχε,τόσο πολλαπλασίαζε την δύναμη του.Στο συγκεκριμένο σημείο έχουμε σιγά σιγά την ανάδυση της πατριαρχίας.Αρχηγός ο άντρας,πολεμιστής ο άντρας,προστάτης της πόλης ο άντρας,προοδευτικά όσο εξελίσονταν το πολίτευμα και οι μετέχοντες σε αυτό,ήταν επι το πλείστον άντρεςΥπήρξαν φυσικά και εξαιρέσεις,όπως π.χ η Κρήτη της Μινωικής περιόδου,που υπήρξε μητριαρχική,αλλά περιπτώσεις όπως αυτή αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.
Ο θεσμός της βασιλείας,θα εξελιχθεί σε μια μορφή ολιγαρχίας για να καταλήξει σε ορισμένες περιπτώσεις όπως στην Αθήνα στην άνοδο της δημοκρατίας.Μιας δημοκρατίας βέβαια στην οποία δικαίωμα πολίτη(άρα και συμμετοχής),είχαν μόνοι οι ελεύθεροι Αθηναίοι πολίτες και φυσικά όχι οι γυναίκες.Στην Σπάρτη το ολιγαρχικό πολίτευμα αποδείχτηκε απέιρως δημοκρατικότερο,αφού οι γυναίκες είχαν ίσως την πιο αξιοζήλευτη θέση στην κοινωνία,σε σχέση με τον υπόλοιπο αρχαίο κόσμο.Με την έλευση του Χριστιανισμού,μιας θρησκείας προερχόμενης απο την Παλαιστίνη,όπου τα ήθη ήταν αρκετά σφιχτά,οπότε και η θέση της γυναίκας αρκετά περιορισμένη,ήταν φυσικό επακόλουθο,η υιοθέτηση του απο τις Ελληνιστικές κοινωνίες(ακούσια η εκούσια),είχε ως αποτέλεσμα τον περαιτέρω περιορισμό των γυναικών.Άλλωστε πλέον ο Θεός ηταν ένας και όχι 12 και φυσικά ο Θεός αυτός όπως τουλάχιστον περιγράφοταν στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη, προβάλετο σαν πατρική φιγούρα.Την έλευση του Χριστιανισμού,ακολούθησε ο Μεσαίωνας σε ανατολική,αλλά και δυτική Ευρώπη.Τον Μεσαίωνα ακολούθησε και η Αναγένηση αλλά η θέση της γυναίκας στην ουσία παρέμεινε στην ίδια θέση με μικρές διαφοροποιήσεις.Συνήθως όσο πιο βιομηχανικά(η καλύτερα βιοτεχνικά)ηταν ανεπτυγμένη μια κοινωνία τόσο καλύτερη και η θέση της γυναίκας.Όσο πιο αγροτική και φεουδαρχική η δομή μια κοινωνίας,τόσο πιο δύσκολη και η θέση της.Μόλις στα τέλη του 19ου αιώνα και την δημιουργία ισχυρών αστικών τάξεων έναντι των γαικτημόνων,βλέπουμε να υπάρχει αλλαγή στη θέση της γυναίκας.Οι πλούσιες οικογένειες πλέον ενδιαφερόντουσαν για την μόρφωση των κοριτσιών της οικογένειας.Μια μόρφωση που δεν θα εξαντλούταν στην οικιακή οικονομία,αλλά θα αναζητούσε σφαιρικούς ορίζοντες.Αρχές του 20ου αιώνα έχουμε σταδιακά το φαινόμενο των γυναικών να σπουδάζουν σε πανεπιστήμια,να θεωρείται κάτι φυσιολογικό.Αξίζει βεβαια να αναφερθούμε πως οι γυναίκες σπουδάστριες αποτελούν μειοψηφία ακόμα στο σύνολο των σπουδαστών και συνήθως προέχρονται απο ανώτερα και μεσαία κοινωνικά στρώματα.Το γεγονός αυτός ίσως υπήρξε η αφετηρία των γυναικείων διεκδικίσεων για ισότητα με τους άντρες και φυσικά το δικαίωμα στην ψήφο.Έχουμε λοιπόν το πρώτο κύμα του φεμινισμού,ενός δίκαιου αγώνα για την ισότητα των φύλων.Οι αγώνες αυτοί ιδιαίτερα στην δυτική΄Ευρώπη υπήρξαν έντονοι αλλά κάποια χρόνια αργότερα τα αποτελέσματα δικαίωσαν τις φεμινίστριες της εποχής εκείνης.Με το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου,οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης(και η Ελλάδα)είχαν δώσει στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου.Αυτό φυσικά δεν είχε καταφέρει να καταπολεμίσει τις ανισότητες που υπήρχαν,αλλά και φυσικά τις αυθαιρεσίες των αντρών,που συχνά χρησιμοποιούσαν την μυϊκή και οικονομική τους δύναμη,η την θέση τους στην κοινωνία για να τις επιβληθούν.Όπως και να έχει σίγουρα η Ευρωπαία γυναίκα της δεκαετίας του '50 ηταν σε πολύ καλύτερη θέση απο την αντίστοιχη γυναίκα του 1850.Σε αυτό είχε συμβάλει η οικονομική ανάπτυξη,η αστικοποιήση που αυτή έφερε,αλλά και το γεγονός πως οι γυναίκες είχαν το δικαίωμα πλέον να μορφωθούν και να γίνουν αυτό που επιθυμούν(φυσικά όχι παντού).Ο αγώνας των φεμινιστριών του πρώτου κύματος έδειχνε στον μεγαλύτερο βαθμό να έχει πετύχει τους σκοπούς του.Την δεκαετία του 1960 έχουμε την γέννηση του δεύτερου κύματος φεμινισμού.Πλέον τα δικαιώματα στην κοινωνία και στις ίσες ευκαιρίες δεν παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο.Σημασία έχει η απενοχοποίηση του ελεύθερου έρωτα,η πολυγαμία και γενικότερα η σεξουαλική απελευθέρωση.Κοινωνικά αιτήματα υπήρχαν,αλλά εξυπηρετούσαν στο να φέρουν περισσότερες γυναίκες στις τάξεις τους και να φανούν σαν συνεχιστές των αγωνιστριών του πρώτου κύματος του φεμινισμού.Στις ΗΠΑ ιδιαίτερα οι ακτιβίστριες του δεύτερου κύματος είχαν αρχίσει να βάζουν ατζέντα όσον αφορά την γυναικεία ομοφυλοφιλία,πως αποτελεί απάντηση στην πατριαρχία και την καταπίεση που υφίστανται απο τους άντρες!!!Στο δεύτερο κύμα που άνοιξε της πύλες της κολάσεως για τις δυτικές κονωνίες,ο μισανδρισμός είναι κεκαλυμμένος.
Στο τρίτο κύμα που ξεκίνησε την δεκαετία του 1990,με το πρόσχημα της προστασίας της γυναίκας,των ομοφυλόφιλων, αντρών και γυναικών απο την "πατριαρχική" καταπίεση και απειλή,ξεκινήσαν να παρουσιάζουν τους άντρες ως εν δυνάμει βιαστές.Κάποιοι θα μπορούσαν να πούν πως αυτό δεν είναι κάτι παράλογο,καθώς στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ο βιαστής είναι άντρας και το θύμα γυναίκα.Το ενδιαφέρον της όλης ιστορίας είναι πως παρουσιάζεται ως θύτης ο άντρας που είναι ντόπιος ευρωπαίος(δυτικός)άντρας και όχι ο άντρας που είναι πρόσφυγας,μετανάστης η λαθρομετανάστης απο κάποια μουσουλμανική χώρα της Ασίας η της Αφρικής.Είναι τουλάχιστον πολύ περίεργο το γεγονός πως οι φεμινίστριες του τρίου κύματους,δεν φαίνεται να έχουν κάτι με τους άντρες που ήρθαν σαν μετανάστες στη χώρα τους.Αντίθετα μάλιστα πολλές φορές βρίσκονται στην πρώτη γραμμή διαδηλώνοντας για την νομιμοποιήση των λαθρομεταναστών και τα ανοιχτά σύνορα.Αν μάλιστα σκεφτούμε πως συνήθως η συντριπτική πλειοψηφία των πληθυσμιακών εισροών απο τον τρίτο κόσμο είναι άντρες,αυτό παραξενεύει αρκετά όσον αφορά τα κίνητρα των φεμινιστριών αυτών.Πόσο μάλλον όταν οι άντρες των χωρών τους όχι μόνο δεν έχουν δικαίωμα να τις χτυπήσουν,αλλά αν το κάνουν διώκονται αυστηρά απο τους νόμους του κράτους.Αντίθετα οι ξένοι που εγκαθίστονται στις ευρωπαϊκές χώρες,πολλές φορές προέρχονται απο κουλτούρες στις οποίες η θέση της γυναίκας στην Ευρώπη του 500 μ.χ,μοιάζει αξιοζήλευτη σε σχέση με την θέση της γυναίκας στις κοινωνίες τους εν έτη 2019.Ας δούμε λοιπον την κατάσταση που επικρατεί στην Ευρώπη απο την σεξουαλική επανάσταση των δεκαετιών του '60 και '70 ως τις μέρες μας.Μια πρώτη ματιά για να καταλάβουμε το μέγεθος της επιρροής των νεοφεμινιστικών αντιλήψεων,είναι να δούμε τα ποσοστά γάμου,γονιμότητας αλλά και διαζυγίων.Ο δημοφιλής ψυχίατρος Ματθαίος Γιωσαφάτ στο βιβλίο του"Να παντρευτεί κανείς η να μην παντρευτεί(εκδόσεις Αρμός),μεταξύ άλλων αναφέρει:"Στην Ελλάδα,πρίν απο τέσσερα πέντε χρόνια,το ποσοστό των διαζυγίων έφτανε το 23%,ενώ σήμερα είναι 37%....Οι σχετικά καλοί γάμοι προσεγγίζουν ένα πόσοστο περίπου 20% και κατά την δική μου εμπειρία,μόλις το 5%-10% είναι πραγματικά ευτυχισμένοι."Δεν θέτω το Γιωσαφάτ(που είναι αποδεδειγμένα πρωτοπόρος στον χώρο της ψυχιατρικής)ως αυθεντία,αλλά θεώρησα πως το απόσπασμα αυτό μπορεί αποτελέσει την εισαγωγή για τους αριθμούς που θα ακολουθήσουν και ως συνήθως οι αριθμοί ποτέ δεν λένε ψέμματα.Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στον παρακάτω πίνακα και ας δούμε τους αριθμούς γάμων αλλά και το ποσοστό αυτών που κετέληξαν σε διαζύγιο απο το 1973 ως το 2014.

Παρατηρούμε πως απο τα τέλη της δεκαετίας του '70 αρχίζει να παρατηρείται έντονα το φαινόμενο  όλο και περισσότερα ζευγάρια να πέρνουν διαζύγιο.Απο τα μέσα της δεκαετίας του '80 και έπειτα το ποσοστό αυτό ξεπερνάει σταθερά πλέον το 10%.Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και αντικειμενικοί θα πρέπει να αναφέρουμε πως ο μεγάλος αριθμός διαζυγίων ιδιαίτερα την μετά 2010 εποχή(δηλάδη απο την κρίση και μετά), είναι λογικό να είναι μεγάλο το νούμερο τους,μάλιστα το 2012 το ποσοστό των διαζυγίων ανέρχοταν στο 29,9% επί του αριθμού των τελεσθέντων γάμων της χρονιάς εκείνης.Με λίγα λόγια την χρονιά εκείνη,για κάθε τρείς γάμους είχαμε και ένα διαζύγιο.Αν ρίξουμε όμως μια προσεχτική ματιά όμως στην περίοδο της δεκαετίας του '90(την χρυσή περίοδο),θα δεί πως απο το 9,7% το 1991,πήγαμε στο 23,1% το 2000.Σε μια λοιπόν δεκαετία που το βιωτικό επίπεδο ήταν αρκετά υψηλό,οι γυναίκες δεν αποτελούσαν υποκείμενο καταπίεσης όπως τα προηγούμενα χρόνια,αφού απολάμβαναν τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες,φαίνεται πως παρατηρείται κρίση στο θεσμό της οικογένειας.Σε καμία άλλη περίοδο και φυσικά ούτε στην περίοδο της κρίσης δεν παρουσιάστηκε τέτοια μεταβολή,όπως την δεκαετία του '90.Για την ιστορία απο το 2011 που τα διαζύγια ηταν στο 23% το 2014 ήταν στο 27,2%.Φυσικά παρατηρείται αύξηση,αλλά όχι τόσο δραματική μεταβολή που το 9,7% να γίνει 23,1%!!!!!!!!Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ υπεύθυνη την ισότητα των φύλων για την κατάσταση αυτή,που ηταν αναγκαίο και επιτακτικό να εφαρμοστεί και ούτε θεωρώ τις γυναίκες τις αποκλειστικές υπεύθυνες για την αποτυχία των γάμων τους.Απο την εμπειρία μου ως τώρα,όμως είμαι σε θέση να γνωρίζω πως το τρίτο κύμα του φεμινισμού,οι εκπρόσωποι αυτού στην χώρα μας,αλλά και το κωστοπουλικό lifestyle που μας ταϊζανε,ήταν αρκετό για κλατάρει τα μυαλά πολλών γυναικών.Και πάμε να δούμε τα αποτελέσματα αυτά στην κοινωνία.Πολλοί απο αυτούς τους γάμους αν όχι οι περισσότεροι είχαν οδηγήσει στον ερχομό στον κόσμο παιδιών.Λόγω ενός ιδιαίτερα γυναικοκεντρικού νόμου,τα παιδιά στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων καταλήγουν με τις μανάδες τους,άσχετα αν υπήρξαν αυτές οι αιτίες να αποτύχει ο γάμος.Ο πατέρας μπορούσε να τα βλέπει μόνο το σαββατοκύριακο και αυτό πολλές φορές υπό προϋποθέσεις.Αποτέλεσμα αυτού ήταν να μεγαλώσουν πολλά αγόρια χωρίς να έχουν ένα σταθερό πατρικό πρότυπο.Και σαν να μην έφτανε αυτό δεν ήταν λίγες οι φορές που οι μανάδες τους,είτε απο μίσος για τον άντρα τους,είτε απο ψυχολογικά,είτε απο νεοφεμινιστικό μισανδρισμό,κακοποιήσαν τα παιδιά τους(ιδιαίτερα τα αγόρια)σωματικά και συναισθηματικά.Είναι εύκολο να καταλάβουμε το μέγεθος της καταστροφής,βλέποντας γύρω μας πόσες ψυχομαμάδες υπήρξαν η αιτία για να κυκλοφορούν τόσοι ευνουχισμένοι άντρες γύρω μας.Τα υψηλά επίπεδα επίσης ομοφυλοφιλίας που παρατηρούνται απο την δεκαετία του '90 και μετά,δεν είναι άσχετα με την παραπάνω εξέλιξη.Πολλά αγόρια,υπήρξαν ο σάκος του μπόξ για τις μανάδες τους,που στο πρόσωπο τους έβλεπαν το πρόσωπο του πρώην άντρα τους.Για να εκδικηθούν υποσυνείδητα λοιπόν τους πρώην συζύγους τους,βασάνισαν στη κυριολεξία τους γιούς τους,ενώ εκμεταλεύομενοι την απουσία τους,συκοφαντούσαν με χυδαίο πολλές φορές τρόπο τον πατέρα στο παιδί.Ζώντας σε ένα άρρωστα μητριαρχικό περιβάλλον και αδύναμα να αντιδράσουν,πολλά απο αυτά τα αγόρια κατέληξαν κατεστραμένες προσωπικότητες,απο μικροπαραβατικοί,χρήστες ναρκωτικών,αλκοολικοί,μέχρι στυγνοί εγκληματίες και επικίνδυνα αντικοινωνικές προσωπικότητες.Σαφώς υπήρξαν και πολλοί που τελικά επιβίωσαν,έζησαν κανονικές ζωές,κουβαλούσαν όμως πάντα τον εφιάλτη που έζησαν μαζί τους.Την ίδια στιγμή τα κορίτσια τα οποία έζησαν σε παρόμοιες καταστάσεις,με τον πατέρα να είναι απών και πολλές φορές κατασυκοφαντημένος απο την μητέρα τους είχαν φαινομενικά δύο επιλογές.Είναι να γίνουν όπως οι μητέρες τους,ώς μόνος τρόπος να επιβιώσουν σε μια 'ανδροκρατούμενη κοινωνία',η να αποστασιωποιηθούν και να μην κάνουν ποτέ οικογένεια για να μην μοιάσουν στις μητέρες τις οποίες και αυτές με την σειρά τους μισούσανε.Φυσικά και υπήρξαν γυναίκες που βγήκαν απο τα άρρωστα αυτά περιββάλοντα,αλλά υπήρξαν επιτυχημένες και επαγγελματικά αλλά και ως σύζυγοι και μητέρες και μπράβο τους!

Γεγονός πάντως είναι πως την δεκαετία του '90,την περίοδο που και εγώ έζησα ως παιδί,θυμάμαι πως τα παιδιά που δημιουργούσαν σοβαρά προβλήματα στο σχολείο,με έντονες αντικοινωνικές διαταραχές συμπεριφοράς,ήταν παιδιά μονογονεϊκών οικογενείων(μεγαλώναν με την μητέρα τους)και ηταν στην συντριπτική πλειοψηφία τους αγόρια.Για τα περισσότερα απο αυτά δεν θέλει πολύ ερώτημα τι κατάληξη είχαν ως ενήλικες.

Με την άνοδο του τρίτου κύματος φεμινισμού,έχουμε αναμφίβολα κρίση στον θεσμό της οικογένειας.Δεν λέω πως δεν υπήρχαν προβλήματα,πως ηταν όλα ρόδινα και πως οι άντρες σύζυγοι δεν έφεραν ευθύνες και μάλιστα μεγάλες για την αποτυχία των γάμων τους.Είναι όμως τελειώς διαφορετικό αυτό,απο το γεγονός πως ο φεμινισμός του τρίτου κύματος,είναι ένα ιδεολόγημα που έβαλε στόχο την οικογένεια που στο πρόσωπο της έβλεπε το επιστέγασμα της πατριαρχίας.Για τον λόγο αυτό και όλο το μίσος και η χολή που εκτοξεύουν εναντίον της οικογένειας οι νεοφεμινίστριες.Για αυτούς καταπίεση των φύλων σημαίνει πως πάντα ο άντρας(στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Έλληνας άντρας),έχει τον ρόλο του θύτη,ενώ στον αντίποδα η γυναίκα,μαζί με τους ομοφυλόφιλους και διάφορες LGTB παραφυάδες είναι πάντα τα θύματα.Για κάποιους μοιάζει λογικό,αλλά είναι έτσι;Σύμφωνα με την συμβουλευτική ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια Φρόσω Φωτεινάκη σε συνέντευξη της στο πρακτορείο FM(που δημοσιεύτηκε στο Πρώτο Θέμα,που δημοσιεύτηκε στις 19/3/2016),στην Ελλάδα τρείς στους δέκα άντρες πέφτουν θύματα κακοποιήσης απο την γυναίκα τους.Αν αναλογιστούμε την ντροπή και την κοινωνική κατακραυγή που νοιώθουν οι άντρες απο τους ομόφυλους τους,τότε ίσως ο αριθμός αυτός να είναι μεγαλύτερος.Η κακοποίηση στον άντρα δεν είναι μόνο σωματική,αλλά και ψυχολογική.Πολλοί απο τους άντρες που έζησαν σε άρρωστα μονογονεϊκά περιββάλοντα με τις μίσανδρες μητέρες τους,βλέπουν την ιστορία να επαναλαμβάνεται και την θέση της μητέρας τους,να έχει πάρει η σύζυγος τους.Για αυτά τα περιστατικά καμία φεμινίστρια και κανείς ακτιβιστής ανθρωπινών δικαιωμάτων δεν θα βγεί να μιλήσει!Τα παιδιά που ζούνε σε τέτοιες οικογένειες που ενώ δεν είναι χωρισμένες,βλέπουν την μητέρα τους να ευνουχίζει τον πατέρα,πέρνουν και τα 'απαραίτητα' πρότυπα.Τα κορίτσια συνδέονται με την μητέρα ως πρότυπο και με την σειρά τους θα κάνουν το ίδιο στους μελλοντικούς συζύγους τους,ενώ τα αγόρια θα θεωρήσουν τις καταστάσεις αυτές φυσιολογικές και στο μέλλον πολύ πιθανόν να αλλάξουν ρόλο με τους πατεράδες τους.Τα παραπάνω ίσως για κάποιους να ακουστούν ακραία ίσως και υπερβολικά.Σε καμία περίπτωση δεν δηλώνω πως είμαι κάτοχος κάποιας απόλυτης αλήθειας,απλά καταγράφω την κατάσταση όπως την βλέπω απο τα δικά μου μάτια,σε συνδιασμό πάντα με την επιστήμη.Αν σε κάποιους φαίνομαι υπερβολικός,ας σκεφτούν πότε ξεκίνησε να περνάει κρίση ο θεσμός της οικογένειας;Ξέκινησε με την οικονομική κρίση η μήπως προυπήρχε αυτής;Μήπως συνέβει το αντίθετο;Μήπως η ηθική κρίση που προϋπήρξε της οικονομικής,έχει τις ρίζες της στα σαθρά ιδεολογήματα του τρίτου φεμινιστικού κινήματος;Και αλήθεια αξίζει να δούμε πόσο ειλικρινείς είναι οι προθέσεις των νεοφεμινιστριών;

Θα περίμενε κανείς πως το αντίδοτο στην βίαιη φύση του άντρα θα ήταν για της φεμινίστριες η αγάπη για την μητρότητα.Εδώ όμως υπάρχει το εξής παράλογο.ΌΛΕΣ ΜΑ ΟΛΕΣ οι φεμινίστριες υποστηρίζουν μέχρι θανάτου το δικαίωμα στην έκτρωση.Με λίγα λόγια ο άντρας είναι η πηγή όλων των δεινών,λόγω της βιαίης ιδιοσυγκρασίας του,αλλά αυτές έχουν κάθε δικαίωμα να υπερασπίζονται με θέρμη την χειρότερη μορφή δολοφονίας που είναι η έκτρωση.Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά,είμαι υπέρμαχος της έκτρωσης μόνο σε τρείς περιπτώσεις.Α)Το έμβρυο να έχει κάποια σοβαρή ασθένεια που δεν θα του επιτρέψει να ζήσει ευτυχισμένο και αυτόνομο,β)να κινδυνεύει η ζωή της μητέρας απο την εγκυμοσύνη αυτή και γ)το αγένητο παιδί να είναι προϊον βιασμού.Σε αυτές τις τρείς περιπτώσεις μάλλον επιβάλεται η βίαιη διακοπή της κυήσης.Στην περίπτωση όμως του νεοφεμινισμού η γυναίκα όχι απλά έχει κάθε δικαίωμα στο σώμα της(ορθά)αλλά και δικαίωμα ζωής και θανάτου απέναντι στο μωρό που κυηοφορεί.Και στην συντριπτική πλειοψηφία οι λόγοι διακοπής της κύησης δεν έχουν να κάνουν με τις τρείς παραπάνω εξαιρέσεις,αλλά γιατί απλά δεν θέλουν παιδί.Φυσικά καμία τους δεν πήρε τα μέτρα για να αποτρέψει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη.Δεν είναι μόνο η απαίτηση απο τον ερωτικό σύντροφο να χρησιμοποιήσει προφυλακτικό.Υπάρχει και το χάπι της επόμενης ημέρας που ακόμα και σε ερωτική πράξη χωρίς προφύλαξη με εκσπερμάτωση εντός του κόλπου,είναι σε θέση να αποτρέψει την εγκυμοσύνη,αν ληφθεί σχετικά γρήγορα μετά την πράξη.Πρίν μιλήσω για την σύνδεση φεμινισμού τρίτου κύματος με τις εκτρώσεις,ας ρίξουμε μια ματιά πόσες αμβλώσεις γίνονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα.O παρακάτω πίνακας της Εurostat είναι υπέραρκετός να καταλαβουμε το μέγεθος του προβλήματος.

Σύμφωνα λοιπόν με αυτόν κάθε χρόνο στην Ελλάδα το 10.000.000 περίπου κατοίκων έχουμε 300.000 αμβλώσεις,απο τις οποίες οι 40.000 είναι απο γυναίκες κάτω των 18.Το 22% των σεξουαλικά ενεργών γυναικών στην Ελλάδα έχει κάνει έστω μια φορά έκτρωση στην ζωή της,την στιγμή που ο μέσος όρος στην Ευρώπη βρίσκεται στο 2%.ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ΛΟΙΠΟΝ!Να δεχτώ πως υπάρχει ανευθυνότητα και απο την πλευρά των αντρών.Να δεχτώ πως η κοινωνία μας εν έτη 2019,είναι ανεπαρκός πληροφορημένη για την αντισύλληψη,με τεράστια δυσκολία να το δεχτώ.Δεν μπορώ όμως να δεχτώ πως το παραπάνω δεν έχει να κάνει με την ευθύνη των γυναικών και τα μισανθρωπικά κηρύγματα των φεμινιστριών,τις οποίες αν κάποιος τις παρατηρήσει καλύτερα θα καταλάβει την ρίζα του μίσους τους αυτού.Για τον λόγο αυτό στις μέρες μας η εκστρατεία ύπερ των εκτρώσεων γίνεται τόσο ξεδιάντροπα στην υπόλοιπη Ευρώπη και όχι στην Ελλάδα.Στην χώρα μας πολύ απλά όταν σχεδόν μια στις τέσσερις γυναίκες έχει διακόψει την κυήση βίαια,δεν υπάρχει λόγος για έντονη ακτιβιστική δράση.Την ίδια στιγμή που η χώρα μας υποφέρει απο έντονο δημογραφικό πρόβλημα.Στον παρακάτω πίνακα της ελληνικής στατιστικής αρχής,έχουμε την αναλογία γεννήσεων και θανάτων στην Ελλάδα.

Παρατηρούμε λοιπόν πως το 2011 για πρώτη φορά οι θάνατοι ξεπέρασαν σε αριθμό της γεννήσεις.Το 2014 μάλιστα ο θάνατος 113.740 συμπατριωτών μας και η γέννηση 92.148,άφησε ένα κενό 21.592 ανθρώπων.Για να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος την χρονιά εκείνη ο πληθυσμός της Ελλάδας υπέστει μείωση 21.592 κατοίκων,αριθμός που αναλογεί στο πληθυσμό μιας πόλης όπως η Άρτα(21895) και  η Λειβαδιά(21.379).Αν μάλιστα υποθέσουμε πως ο αριθμός αυτός συνεχίστηκε σταθερά ο ίδιος μέχρι το 2018,με τον ίδιο περίπου αριθμό γεννήσεων,τότε μεταξύ 2014-2018 είχαμε την απώλεια 107.960 συμπατριωτών μας,αριθμός που ισούται σχεδόν με τον αριθμό κατοίκων της Καλαμάτας(54.100) και του Αγρινίου(55.097)μαζί,η το σύνολο του πληθυσμού της έκτης μεγαλύτερης πόλη της Ελλάδας που είναι ο Βόλος και έχει 118.707 κατοίκους.Τέτοιες απώλειες είναι λογικές σε περίπτωση πολέμου,θανατηφόρων επιδημιών η φυσικών καταστροφών.Δεν είναι όμως λογικές για μια χώρα που είναι μεν σε οικονομική κρίση,αλλά δεν βρίσκεται σε τριτοκοσμικά επίπεδα.Αν λοιπόν μάλιστα αναλογιστούμε πως κάθε χρόνο έχουμε 300.000 εκτρώσεις,έστω αν οι μισές γυναίκες επέλεγαν να κρατήσουν τα παιδιά τους το 2014 θα είχαμε 242.148 γεννήσεις και 113.740 θάνατους,θα είχαμε την χρονιά εκείνη φυσική αύξηση του πληθυσμού κατά 128.408 κατοίκους.Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι έτσι.Είναι κατανοητό πως η οικονομική κρίση παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στο να απωθήσει ένα ζευγάρι να αποκτήσει παιδί,αλλά κατά την γνώμη το φαινόμενο αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την κρίση.Έχει να κάνει με μια νοοτροπία που συνέπεσε με το γ' κύμα φεμινισμού,νεομητριαρχίας καθώς και με λάθος πρότυπα που προβάλονταν σε μαζική παραγωγή στην Ελλάδα των δεκαετιών '80 και '90.Στον ακαδημαϊκό τομέα,αλλά και στον πολιτισμό κυριαρχεί η αριστερά του πολιτισμικού μαρξισμού.Αυτή η αριστερά εχθρεύεται οτιδήποτε έχει να κάνει με παραδόσεις,ήθη και έθιμα και φυσικά εθνική ταυτότητα.Αν και η αριστερά στο παρελθόν είχε συνδεθεί με τον ανθρωπισμό,φαίνεται πως δεν ισχυεί το ίδιο με την αριστερά του σήμερα.

Για την σημερινή αριστερά,τις φεμινίστριες που στην συντριπτική τους πλειοψηφία συντάσονται με αυτήν,είναι ανθρωπιστικά τα δικαιώματα(αλλά όχι οι υποχρεώσεις)των γυναικών,τα δικαιώματων των ομοφυλόφιλων,των λεσβιών,των κάθε λογής φετιχιστών και όλων όσων εκείνων μιλάνε για 5,6,15 φύλα,ενή η φύση και η επιστήμη αναγνωρίζει μόνο δύο,αλλά το αγένητο μωρό δεν έχει κανένα απολύτως δικαιώμα στη ζωή αν η μάνα(που φέρει την μισή τουλάχιστον ευθύνη για την σύλληψη)αποφασίσει βίαια να την τερματίσει.Την ίδια στιγμή οι ίδιοι κύκλοι μιλάνε πως το δημογραφικό και οι εκτρώσεις δεν απειλούν την κοινωνία,μιας και εισροές λαών απο την Ασία και την Αφρική,θα εγκατασταθούν και θα δώσουν λύση στο πρόβλημα υπογονιμότητας και γήρανσης του ντόπιου πληθυσμού.Είναι λοιπόν ανθρωπιστικό δικαίωμα να φέρνεις δεκάδες χιλιάδες εξαθλιωμένους αλλόφυλους πληθυσμούς να γίνουν μηχανές αναπαρωγής ανανέωσης του πληθυσμού,αλλά το ανθρωπιστικό αυτό δικαιώμα δεν υπάρχει για να δωθούν κίνητρα στα ντόπια νέα ζευγάρια να φέρουν στον κόσμο παιδιά,ανθρωπιστικό δεν είναι το δικαίωμα απο το σχολείο να μαθαίνουν τα παιδιά και οι έφηβοι όλες τις μεθόδους αντισύλληψης,ώστε να μην έχουμε 300.000 δολοφονίες μωρών κάθε χρόνο στην χώρα μας.Ανθρωπιστικό δεν είναι το γεγονός να μιλήσουμε επιτέλους για το γεγονός πως θα αντιμετωπίσουμε τον βιολογικό αφανισμό του Έθνους,χωρίς να χαρακτηριστούμε φασίστες η ακροδεξιοί.Ανθρωπιστικό επίσης δεν είναι το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν νοιώθει καλά με την ύπαρξη εκατοντάδων χιλιάδων παράνομων μεταναστών στην χώρα και οι συγκεκριμένοι κύκλοι τους βαφτιζουν με τα παραπάνω κοσμητικά.Την ίδια στιγμη που οι φεμινίστριες κάνουν μηνύσεις για ένα αθώο φλέρτ στον δρόμο απο κάποιον συμπατριώτη τους,δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους ξένους που προέρχονται απο μουσουλμανικές χώρες.Πολλές μάλιστα απο αυτές τυγχάνει αν συνάπτουν και σχέσεις μαζί τους,με ανθρώπους δηλαδή που στις χώρες τους η θέση της γυναίκας στην καλύτερη περίπτωση είναι σπίτι-παιδιά και να υπηρετεί τον άντρα και στη χειρότερη στόχος δημόσιου λιθοβολισμού.Τα φαινόμενα αυτά μάλιστα έχουν πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις στην Ευρώπη.Στην Γαλλία πρίν απο μερικούς μήνες η ανεκδιήγητη κυβέρνηση Μακρόν,ψήφισε νόμο που αν κάποιος άντρας φλερτέρει δημόσια μια γυναίκα,θα πληρώνει πρόστιμο 750 ευρώ!!!!!!!!!Φυσικά εννοεί τον Γάλλο άντρα μιας και δεν βρήκα να υπάρχει σχετική πρόνοια αν ο άντρας αυτός είναι πρόσφυγας,μετανάστης,η λαθρομετανάστης.Στην Γαλλία επίσης αντικαταστάθηκαν ο όρος μπαμπάς και μαμά με τους όρους γονεάς α' και γονέας β',ως μέτρο καταπολέμισης του σεξισμού και της ομοφοβιας.Την ίδια όμως στιγμή στην Γαλλία αλλά και σε άλλες πόλεις της Ευρώπης έχουμε κρούσματα βιασμού ντόπιων γυναικών απο μουσουλμάνους.Φυσικά τα φαινόμενα αυτά για κάποιον λόγο δεν προβάλονται και αν προβληθουν θα περάσουν στα ψηλά γράμματα των ειδήσεων.Δεν ξέρω ποιες δυνάμεις κρύβονται πίσω απο το φεμινιστικό κίνημα,το σίγουρο όμως που ξέρω είναι πως οραματίζονται έναν τρομακτικά διστοπικό κόσμο,που κάνει την κοινωνία που έγραφε ο Όργουελ στο έργο του 1984,να μοιάζει παραδεισένια σε σχέση με εκείνη που αυτοί οραματίζονται.

Κάποιοι αναρωτιούνται τι ωθεί τις σημερινές φεμινίστριες σε τόσο έντονο μισανδρισμό.Μια ματιά σε κάποιες απο τις εκπροσώπους τους είναι αρκετή για να κατανοήσουμε κάποιους απο τους λόγους

Η Ελλάδα όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη με εξαίρεση κάποιες χώρες όπως η Ρωσία,η Ουγγαρία και η Πολωνία είναι δέσμιες μια μίσανδρης και κατά συνέπεια μισανθρωπικής παράνοιας.Μιας παράνοιας που παρουσιάζει την γυναίκα αιώνια καταπιεσμένο θύμα και των άντρα αιώνιο καταπιεστή θύτη.Μιας παράνοιας που φάσκει και αντιφάσκει.Που δίνει στη γυναίκα το δικαίωμα να σκοτώσει το έμβρυο της,αλλά αν τελικά το κρατήσει σε μια εκτός γάμου σχέση,ο πατέρας είναι αναγκασμένος απο το κράτος να πληρώσει διατροφή για εκείνη και το παιδί της.Μια παράνοια που διδάσκει πως δεν υπάρχει ισότητα αλλά το γυναικείο φύλο είναι ανώτερο και πρέπει να πέρνει παραπάνω παροχές απο το κράτος,αλλά την ίδια στιγμή όποτε το συμφέρει μετατρέπεται στο..αδύναμο φύλο για να πάρει πάλι παροχές!!!!Μια παράνοια που ζεί μές στο μίσος για τον 'αναίσθητο και άπιστο' άντρα,που σε περίπτωση δικής της απιστίας είναι υποχρεωμένος αν είναι παντρεμένος μαζί της και ζητήσει διαζύγιο,να της πληρώνει διατροφή!!!

Θα μπορούσα να αναφερθώ σε πολλά άλλα,μα νομίζω πως δεν είναι απαραίτητο.Είναι εμφανές απο την παγκόσμια ιστορία πως όταν οι σχέσεις μεταξύ των φύλων διαταράχθησαν,δεν άργησε να έρθει η παρακμή που με την σειρά της έφερε την καταστροφή.Παραδείγματα υπάρχουν πολλά,αλλά εγώ θα σταθώ σε αυτό της αρχαίας Ρώμης.Για τους γνωρίζοντες την ιστορία της περιόδου είναι εύκολα κατανοητό,πως η άκρατη ελευθεριότητα σε συνδιασμό με σήψη μιας μαλθακής κοινωνίας έφεραν ως αποτέλεσμα την πτώση της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας που είχε γνωρίσει μέχρι την εποχή εκείνη η Ευρώπη.Η ιστορική αναδρομή σε συνδιασμό με την κατάσταση που επικρατεί μας δείχνει και κάτι άλλο.Πρίν το 1960,σαφώς και δεν ήταν παράδεισος η ζωή της γυναίκας στις περισσότερες χώρες της Ευρωπης(το ίδιο άλλωστε και για τους άντρες),αλλά οι κοινωνίες ήταν πιο ευτυχισμένες,πιο συσπειρωμένες και κατα συνέπεια πιο παραγωγικές.Αυτό γιατί βασίζονταν στην αμοιβαιότητα και τον αλληλοσεβασμό.Μπορεί ακόμα και τότε ο άντρας να είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο,αλλά σαφώς υπήρχε ουσιαστικότερη ισότητα απο αυτή που υπάρχει σήμερα και η οποία είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία ευτυχισμένων και λειτουργικών οικογενειών και κατά συνέπεια κοινωνιών.Για την φυσιολογική και υγιειή εξέλιξη των παιδιών είναι απαραίτητη η ύπαρξη τους εντός μιας παραδοσιακής οικογένειας με έναν πατέρα και μια μητέρα.

Οι μονογαμικές κοινωνίες μπορεί ίσως να καταπιέζουν τα φυσικά ένστικτα των ανθρώπων,αποτελούν όμως απόδειξη πως αυτές αποτελούν τις μόνες λειτουργικες κοινωνίες.