Αναμνήσεις απο την ΚΝΕ:Η ΚΝΕ πάει εκδρομή

Αποφασίσαμε να πάμε πρός το κέντρο.Καταλήξαμε Θησείο.Πήγαμε σε ένα μαγαζί που ηταν στέκι φοιτητών.Καθίσαμε και δεν αργήσαμε να μπούμε στο ψητό.
-Ρε Ζαχαρία,αποφάσισες να ενταχθείς στην Οργάνωση;
-Ναί,έχω γνωρίσει κάτι κνίτες την σχολή μου,που είναι πολύ γαμάτα παιδιά.και μου τα έχουν πρήξει να μπώ και εγώ.
-Εσύ δηλαδή δεν έχεις κατασταλάξει αν θές;
-Κοίτα συμφωνώ με αυτά που λένε,αλλά δεν μπορώ αυτό τον δογματισμό που βγάζει το κόμμα πρός τα έξω.Και επίσης με προβληματίζει το γεγονός πως είχα μια ξαδερφή που ηταν στην ΚΝΕ και έφυγε κάτω απο πολύ άσχημες συνθήκες.
-Άκουσε να δείς,δεν ξέρω τι έγινε με την ξαδέρφη σου και δεν αμφισβητώ,πως πολύ πιθανό να είναι έτσι όπως στα είπε,αλλά βλέπεις πως τα πράγματα δεν πάνε καλά.Και το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που αντιστέκεται,έχει συνέπεια στον λόγο του και έχει εναλλακτική πρόταση.
-Δεν διαφωνώ,απλά αν θα ενταχθώ φοβάμαι πως αν με πρίζουν τόσο τώρα που δεν είμαι δικός τους,πως θα με πρίζουν αν τελικά οργανωθώ;
-Το γεγονός πως μπαίνεις στην ΚΝΕ,γνωρίζεις πως σε γεμίζει υποχρεώσεις.Άμα θές να γραφτείς σε οργάνωση που δεν θα ζοριστείς και θα είσαι χαλαρά,πήγαινε καλύτερα στην ΔΑΠ.
-Εγώ Μαθιέ δεν σε πρόσβαλα...
-Ούτε εγώ.Απλά μου κάνει εντύπωση πως με είδες τότε με τις καταλήψεις,πρίν απο ακριβώς έναν χρόνο,τι αγώνα έδωσα και τι πόλεμο έφαγα.Γνώριζες πως άνηκα στην ΚΝΕ στην ίδια οργάνωση που σκέφτεσαι και εσύ να γραφτείς.Πως περιμένεις να περάσεις καλά;
-Δεν είπα πως θέλω να περάσω μόνο καλά.Απλά δεν θέλω να τρέχω όλη την ώρα σαν τον μαλάκα.
-Δεν θα τρέχεις,όπως άλλωστε δεν τρέχω και εγώ.Αλλά καταλαβαίνεις πως κάποιες φορές,θα πρέπει να παραμερίσεις κάποια πράγματα που θές να κάνεις,ειδικά αν υπάρχει επιτακτική ανάγκη.Ζαχαρία φίλε μου,άνθρωποι με οικογένειες,με το που σχολάσουν πάνε πρώτα στο κόμμα και μετά στο σπίτι και εμείς που είμαστε φοιτητές και έχουμε τόσο ελέυθερο χρόνο θα σκεφτόμαστε κάποιες φορές που θα χρειαστεί να τον δαπανήσουμε για το κόμμα;Είναι για καλό σκοπό.
-Νομιζω έχεις δίκιο.
Ήταν φανερό πως ο Ζαχαρίας ηταν αρκετά ψημένος να οργανωθεί.Τον τρόμαζε προφανώς το γεγονός πως θα έπρεπε να ακολουθήσει κάτι το οποίο απαιτεί σχετική πειθαρχία.Ο Ζαχαρίας ηταν απο τους ανθρώπους που δεν μπορούν να μπούν σε καλούπια,είναι τόσο ελεύθεροι οι ίσως τόσο εγωιστές που ακόμα και για έναν καλό σκοπό δεν θα ακολουθήσουν εύκολα εντολές.
Με το Ford το escort προθυμοποιήθηκε να με πάει μέχρι το σπίτι μου.Καλύτερα,μιας και βαριόμουν να αλλάξω δύο διαφορετικά μέσα για να πάω.
-Χάρηκα που τα είπαμε και σε ευχαριστώ για την κουβέντα.
-Να σαί καλά Ζαχαρία.Χαρά μου να σε βοηθήσω να πάρεις σωστές αποφάσεις.
-Να σου πώ.Μιας και μένουμε κοντά και οι σχολές μας είναι κοντά,θές να έρχομαι να σε πέρνω να πηγαίνουμε μαζί στη σχολή.
-Υπέροχη ιδέα!Αν δεν σου είναι κόπος τότε ναί!
Έτσι λοιπόν απο την επόμενη πρωί τήρησε την δέσμευση του.Δεν μπορώ να πώ πως με χαλάγανε οι συγκοινωνίες,αλλά το να πηγαίνω μαζί με κάποιον μέχρι την σχολή,έκανε πιο ενδιαφέρων τον δρόμο μου.Και το έργο πήγαινε έτσι.Το πρωί ξύπνημα στις 07:30.Ο Ζαχαρίας και το escort απο κάτω 08:00-08:15.Μάθημα στην σχολή 09:00.Αν δεν βρίσκαμε πήχτρα την Φιλολάου,κάτι γινόταν.Αν όχι πήγαινα αργοπορημένος.Και αν προσθέσω πως δεν έμπαινα στο μάθημα χωρίς καφέ,τότε τα πράγματα περιπλεκόντουσαν.
Η ίδια η οργάνωση μου δυσκόλευε την ζωή όσον αφορά αυτό.Μας είχαν πεί να είμαστε στα τραπεζάκια πάντα απο τις 08:00.Ούτε ο επιστάτης δεν ηταν τέτοια ώρα εκεί.Παραπονέθηκα για στους συντρόφους που ηταν μέλη του γραφείου της ΟΒ.Η απάντηση που πήρα είναι πως με το να είμαστε απο νωρίς στα τραπεζάκια,μας βοηθάει να οργανώσουμε καλύτερα την μέρα μας,να μιλήσουμε με περισσότερο κόσμο και να βοηθήσουμε έμπρακτα την οργάνωση.Δεν μπορώ να πώ πως ακούγοταν παράλογο.Το παράλογο είναι πως οι ώρες αιχμής στη σχολή ξεκινούσαν απο τις 11:00 και κρατούσαν ως τις 14:00.Εκείνες οι ώρες ηταν οι καλύτερες για να κάνεις πολιτική δουλειά.μιας και έβρισκες κόσμο παντού.Στα αμφιθέατρα,στο αίθριο,στις καφετέριες και τα εστιατόρια της σχολής.
Αν και στην αρχή κόπιαζα,είχα αρχίσει να δημιουργώ σιγά σιγά έναν κύκλο επιρροών.Ανάμεσα τους και ο Αποστόλης ο Σεκίτης.Ένα μεσημέρι που τελειώσαμε το μάθημα.Τον πετυχαίνω κοντά στα τραπεζάκια.
-Ρε Αποστόλη,με έχει πιάσει μια πείνα.Ξέρω ένα καλό σουβλατζίδικο πιο κάτω το Ραβαϊσι.Θές να πάμε να τσιμπήσουμε τίποτα;
-Το ξέρω ρε το Ραβαϊσι Ζωγράφου μένω!
-Ρε συνάδελφοι θέλω να έρθω μαζί μας και εγώ.
-Ελεύθερα συνάδελφε του απάντησα.Αυτός ηταν ο Παύλος.Ένας περίεργος τύπος.Καλοντυμένος και κοινωνικός.Έμοιαζε πιο πολύ με Δαπίτης,αλλά ηταν στα ΕΑΑΚ.Περίεργο.Κοίτα να δείς λοιπόν σκέφτηκα.Πάμε για γεύμα με τους οπορτουνιστές,σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον.
-Πάντως Μάριε αν και δεν χωνεύω το ΚΚΕ γουστάρω που είσαι πατριώτης.Σε έχω ακούσει να τοποθετήσε για ιστορικά θέματα και κρατάς μια πολύ σωστή στάση,όσον αφορά θέματα που έχουν να κάνουν με το έθνος.
-Ρε Παύλο θές να μου πείς πως είσαι πατριώτης και είσαι μέσα σε αυτό τον ανθελληνικό ωχετό;
-Θα το συζητήσουμε τρώγοντας.
-Αποστόλη μήπως και εσύ αν και τροτσκιστής έχεις πατριωτικές καταβολές.
-Εννοείται!!!!Έχω τις ιδέες μου,αλλά αγαπώ και την Ελλάδα.
-Ρε σείς,έτσι όπως μπλέξαμε μας βλέπω να συγκροτούμε σήμερα την εθνική τάση της αριστεράς,είπα περιπαιχτικά εγώ και τα γέλια και των τριών μας κάλυψαν τις έρημες εκείνη την ώρα αίθουσες του τετάρτου ορόφου.

Πήγαμε και κάτσαμε στο Ραβαϊσι.Γέλια,ιστορικές συζητήσεις,ανέκδοτα,πολιτική και πολλά άλλα γυροφέρναν το τραπέζι μας.Φαινόντουσαν καλά παιδιά.Και τον Αποστόλη εκεί που ήθελα να τον θάψω,είχα αρχίσει να τον βλέπω συμπαθητικό.Και οι δυό τους είχαν γνώσεις και κάποιο επίπεδο.
Ο Παύλος είχε ένα θεματάκι με το να το παίζει γαμίκουλας,αλλά κάτα τα άλλα κομπλέ τύπος.
-Κύριοι ωφείλω να ομολογήσω,πως άσχετα αν προερχόμαστε απο διαφορετικούς χώρους η παρέα σας μου είναι ιδιαίτερα ευχάριστή.
-Και σε εμάς το ίδιο,αναφώνησαν αμφότεροι.
Φυσικά όταν ρέει καλό φαϊ και ποτό,απο τα αστεία και τις καφρίλες,αρχίζεις και πιάνεις θέματα πολύ σόβαρα και συζητάς με τις ώρες χωρίς να μπορείς να βγάλεις άκρη.Τέτοια σκηνικά θα ζούσα άπειρα στην φοιτητική μου ζωή και μερικές φορές,τα ζώ ακόμα.Τότε όμως ηταν διαφορετικό.Έχοντας πρόσφατα ξεφύγει απο τον επιφανειακό μικρόκοσμο του σχολείου,το να μιλάω με τόση άνεση με συνομηλίκους μου για θέματα που ως τώρα μίλαγα μόνο με μεγαλύτερους,με έκανε να νοιωθω απίστευτα.Όταν πιάσαμε την κουβέντα για θρησκεία,ο Αποστόλης μας αποτελείωσε.
-Μιας και πιάσαμε το θέμα αυτό παιδιά,σε μισή ώρα έχω να πάω να ξομολογηθώ.....Θέλετε να έρθετε και εσείς;
-Ναί γιατί όχι είπε ο Παύλος.
-Δεν ξέρω ρε παιδιά,πάμε προς τα εκεί και βλέπουμε.
Και πράγματι πήγαμε.Ο Αποστόλης πρώτος έκανε την πιο πολύ ώρα απο όλους μας.Δεύτερος εγώ του είπα για οτι μου βασάνιζε μέχρι τότε το μυαλό.Και τελευταίος ο Πάνος.
Η μέρα ηταν πλήρης δεν μπορώ να πώ.Μάθημα,οργάνωση,σουβλάκι,μπύρα,φιλοσοφία,ιστορία,πολιτική,εθνικά θέματα,αστεία,γκομενικά και τέλος και μια εξομολόγηση.

Ο καιρός περνούσε.Κάθε πρωί ο Ζαχαρίας με έπαιρνε με το escort για την σχολή.Είχε αρχίσει να γίνεται μια ευχάριστη συνήθεια.Παρατηρούσα πως είχαμε πολλά κοινά.Με τα πολλά και με μια διακριτική απο μέρους μου πίεση τον κάναμε και αυτόν δικό μας.Κάπου στα τέλη Νοέμβρη οργανώθηκε και αυτός.Με την οργάνωση οι σχέσεις μου άρχισαν να δένονται ολοένα και περισσότερο.Είχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι πως πρέπει να μιλάω σε κόσμο,πως πρέπει να ζητάω απο αυτόν στήριξη και αν βλέπω κάποιον να έχει προοπτικές στρατολόγησης να τον προσεγγίζω ανάλογα με την σειρά μου και εγώ.Την καθοδήγηση μου είχε αναλάβει ο Ηλίας ο Αεκτζής.Ήταν και γαμώ τους συντρόφους.Υπήρξε αναμφίβολα η καλύτερη καθοδήγηση που είχα σε ολόκληρη την κνίτικη ζωή μου.Γνώσεις πολλές δεν είχε.Είχε όμως επικοινωνιακό χάρισμα,γεγονός που του προσέδιδε μεγάλη αξία και υποβάθμιζε αποτελεσματικά την όποιες αδυναμίες του.Χάριν στην σωστή του καθοδήγηση και στο ενδιαφέρον του για μένα,ο αριθμός των επιρροών μου αυξήθηκε δραματικά.Απο την ΟΒΑ ήμουν αυτός που μίλαγα με τον περισσότερο κόσμο.Με γνώριζαν οι πάντες στο έτος μου.Αυτό προφανώς με έκανε να φαντάζω μελλοντικό στέλεχος και δεν πέρασε απαρατήρητο απο κανέναν.Ο Τάσος ηταν ο 'μαϊντανός' μας στις γενικές συνελεύσεις.Ηταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός και ικανό στέλεχος.Θαυμαστής του Μπογιόπουλου καμιά φορά καταντούσε γελοίος όταν προσπαθούσε να τον αντιγράψει.Αυτός λοιπόν με μάζεψε απόμερα και μου είπε:
'Σύντροφε έχε μάτια βλέπε και βγάζε συμπεράσματα.Κατά πάσα πιθανότητα σε λίγα χρόνια όταν το έτος μου θα φύγει,μαζί και εγώ εσύ θα αναλάβεις,η θα είσαι απο αυτούς που θα αναλάβουν.'
Η αλήθεια είναι πως τα αξιώματα δεν ηταν για μένα κάποιου είδους κίνητρο,αλλά δεν μπορώ να πώ πως έμεινα ασυγκίνητος όταν άκουσα αυτά.Γιατί όχι;Αν πράγματι αποδείκνυα πως είμαι ικανός γιατί να μην αναδειχτώ σε στέλεχος;Θα μπορούσα ίσως να συνεισφέρω καλύτερα στο κόμμα.
Εκείνο τον καιρό με απασχολούσαν πιο σημαντικά πράγματα.Το πως θα προσεγγίσω την Λένα.Η ιστορία αυτή μέτραγε κιόλας 2 μήνες και δεν είχε γίνει τίποτα.

Η εκδρομή που θα πηγαίναμε ως ΠΚΣ στο Λιτόχωρο,θα μπορούσε να είναι μια πολύ καλή ευκαιρία.Αν αναλογιστεί κανείς πως δεν είχα πάει πενταήμερη με το σχολείο,τότε σίγουρα θα ηταν μια ευκαιρία να ξεσκάσω.
Η εβδομάδα πρίν φύγουμε πέρασε πολύ γρήγορα.Η χαρά μου απερίγραπτη.Το πρωί που ηταν να φύγω έβαλα βιαστικά κάποια πράγματα σε ένα σάκο και κίνησα για το σημείο συνάντησης που ηταν η πλατεία Καραϊσκάκη στο Μεταξουργείο.Σε μια καφετέρια ξενοδοχείου,συνάντησα τον Αλέκο και σε λίγο ήρθαν στην παρέα μας η Φανή και η Κυριακή,δύο καινούργιες συντρόφισσες.Όταν τελικά μαζευτήκαμε όλοι που ηταν να φύγουμε,μπήκαμε στα πούλμαν και ξεκινήσαμε για το Λιτόχωρο.Το κλίμα ηταν απίστευτο.Μουσική έπαιζε ρετρό ελληνικές επιτυχίες των 80s και ιδιαίτερα των 90s.Γιοκαρίνης,Καζούλης,Καρβέλας,Μπίγαλης,φωνές απο τα παλιά δίνανε την σκυτάλη στους Active Member,στον Θανάση Παπακωνσταντίνου και την Μελίνα Κανά.Χαβαλές,πλάκες και μια ιδιαίτερα συντροφική διάθεση ηταν αυτό που μου έρχεται έντονα απο εκείνη την εκδρομή.Φτάσαμε στο ξενοδοχείο.Παλιού τύπου θέρετρο,αλλά άνετο και καθαρό.Ξεχυθήκαμε σαν χείμαρος.Είχαμε κανονίσει τα δωμάτια.Ο καθένας με αυτόν που έκανε περισσότερο παρέα.Όπως είναι εύκολα κατανοητό,κανονίσαμε δωμάτιο μαζί με τον Αλέκο.Πρίν προλάβουμε να τακτοποιηθούμε,χτυπάει η πόρτα του δωματίου.Ηταν η Λένα μαζί με άλλες συντρόφισσες.Μας καλέσαν στο δωμάτιο τους να παίξουμε επιτραπέζια.Φυσικά και εμείς δεν χάσαμε την ευκαιρία.Το βράδυ πέρασε όμορφα,με παιχνίδια,χαβαλέ,πειράγματα και φυσικά το φλέρτ μου την Λένα να συνέχιζεται σαν να είναι επεισόδιο της Λάμψης.Το ξενοδοχείο μας δεν απείχε πολύ απο τον Πλαταμώνα.Με τα πόδια ηταν 10'.
Έκανε κρύο και είχε χιόνια,αλλά αυτό δεν μας πτόησε.Όλη η ΚΝΕ,μαζί και οι επιρροές μας που το 90% οργανώθηκε μετά την εκδρομή αυτή,ξεκινήσαμε πρός την πόλη στην αρχή σκόρπια και μετά σε σχηματισμό πορείας φωνάζοντας αλλόκοτα συνθήματα όπως:'Ζεί Ζεί ο Γκόργκοτζολα ζεί μαζί με Μοζαμβίκο μας όδηγει'.'
Πιάνω τους παλαιότερους συντρόφους και τους ρωτάω:
-Ποιός είναι ο Γκοργκοτζόλα και ο Μοζαμβίκο ρε παιδιά;
-Θα μάθεις αύριο σύντροφε.Αυτή την στιγμή που μιλάμε γίνεται δικαστήριο για αυτούς.
Την απάντηση την έδωσε ο Τάσος με το γνωστό του παγωμένο ύφος.
Και εκεί που νόμιζα πως μαλακιζόντουσαν τώρα μου είχε σπείρει μια αμφιβολία πως μπορεί να ηταν κάτι σοβαρό.
Την επόμενη μέρα κατεβήκαμε για πρωινό.Μετά ξεκινήσαμε να δούμε τις γύρω περιοχές.Δυστυχώς δεν θυμάμαι ποιά σημεία είδαμε.Το σκηνικό το ίδιο.Όσο ήμασταν στο πούλμαν ξαφνικά ο Τάσος πέρνει το μικρόφωνο και αρχίζει να λέει,πως το ανώτατο δικαστήριο της Ναμίμπια,καταδίκασε σε θάνατο τους δύο μαρξιστές ηγέτες του ένοπλου αντιστασιακού κινήματος,τον Ντιέγκο Γκοργκοτζόλα και τον Εντουάρντο Μοζαμβίκο.Για τον λόγο αυτό είναι πιθανό η εκδρομή αυτή να διακοπεί και να επιστρέψουμε πίσω,για να συμμετάσχουμε στην πορεία που θα διοργάνωνε το κόμμα,ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την άδικη απόφαση αυτή.Αν και δεν τους πίστευα ο τόνος της φωνής του Τάσου ηταν τόσο πειστικός που με έβαλε σε σκέψεις.
-Ρε Αλέκο λές να λένε αλήθεια;
-Μην ψαρώνεις μαλακίες λένε.Πήρα Ριζοσπάστη σημέρα το πρωί και δεν έλεγε τίποτα για αυτούς.
Καφρίλες του Ηλία,του Τάσου και του Θανάση του Χλωρού.
Με το που το ακούω αυτό,πέρνω την εφημερίδα και πηγαίνω στο μέρος που καθόντουσαν.
-Ρε κόψτε τις μαλακίες σε εμένα δεν πιάνουν αυτά.Έχω τον Ριζοσπάστη,δεν γράφει τίποτα για αυτούς τους δύο που λέτε.
-Σύντροφε,κάποια πράγματα δεν γράφονται,γιατί είναι μυστικά και μπχχχχχ.
Την στιγμή εκείνη ο Χλωρός δεν άντεξε και πέθανε στα γέλια.Ηταν φώς φανάρι.Οι δύο αγωνιστές που μας λέγανε,δρούσαν,είχαν συλληφθεί και είχαν καταδικαστεί στην φαντασία τους.
Ήταν ένας περίεργος τρόπος να σπάσουν πλάκα με τους καινούργιους.
-Σύντροφε μόνο αν μπορείς μην πείς τίποτα,άσε μας να το συνεχίσουμε λίγο ακόμα.
-Οκ,άλλωστε άρχισε να μου αρέσει αυτή η πλάκα.
Και όχι μόνο τους κάλυψα,αλλά έγινα συνένοχος σε αυτή την φάρσα.Άρχισα να φτιάχνω και εγώ συνθήματα:'Αυτός απελευθέρωσε το Τσάντ και την Αγκόλα,ηγέτη των Εθνών Ντιέγκο Γκοργκοτζόλα' και 'Μοζαμβίκο ζείς εσύ μας οδηγείς'.Κάποιοι άρχισαν να ψαρώνουν και να συζητάνε τι γίνεται και άλλοι αδιαφορούσαν ασχολούμενοι με τα δικά τους.Το κλίμα ηταν απίστευτα εύθυμο.Το βράδυ που γυρίσαμε αρχίσαμε πάλι την πορεία,αυτή την φορά με χιονοθυέλλα πρός τον Πλαταμώνα.
Ο χαβαλές που γινότανε με τα συνθήματα για τους φανταστικούς αγωνιστές απο την Αφρική,άρχισε να ξεθωριάζει την πειστικότητα της ιστορίας.Και όμως το συνεχίζαμε.Έμαθα και την ιστορία.Στα ΤΕΙ της Χαλκίδας οι δικοί μας,αρχίσαν να φωνάζουν στους ΔΑΠίτες Γκοργκοτζόλα,Μοζαμβίκο και οι τελευταίοι νόμιζαν πως τους έβριζαν στα.....Ρώσικα!!!!!Αφού φάγαμε ήπιαμε γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.Εκεί είδα και την Λένα.Καθότανε μόνη της.Κάθισα κοντά της και της μίλησα.Μέσα μου το αίμα συγόβραζε.Είναι η ευκαιρία μου σκέφτηκα.Της πρότεινα να βγούμε έξω να περπατήσουμε λίγο.Η χιονοθυέλλα είχε κοπάσει.Δεν αρνήθηκε.Να περπατάς βράδυ στο χιόνι,με αμυδρό φωτισμό,αρκετό να κάνει αντανάκλαση στο χιόνι,για να βλέπεις που πατάς είναι κάτι το μαγευτικό.
-Λένα δεν είναι όμορφα εδώ.
-Ναί είναι,τι σε έπιασε και θέλησες να έρθουμε εδώ;
-Ήθελα απλά να περάσουμε χρόνο μαζί,χωρίς τους συντρόφους.
-Θές να με ξεμοναχίασεις εεε;;;
-Δεν θα το έθετα έτσι αλλά...
-Κοίτα και εμένα μου αρέσεις,αλλά είμαι σε μια φάση της ζωής μου που δεν ξέρω τι θέλω.Τα πάντα είναι ρευστά.Ακόμα και η πίστη μου στην οργάνωση.Δεν ξέρω καν αν ήθελα τελικά να σπουδάσω Ιστορία.
-Όλοι μας έχουμε τις μέρες που αισθανόμαστε μπερδεμένοι.Πές καλύτερα πως υπάρχει άλλος να μην το κουράζουμε περισσότερο.
-Αυτή την στιγμή δεν υπάρχει τίποτα.
-Τότε γιατί δεν δίνεις μια ευκαιρία να γίνει κάτι μεταξύ μας;
-Γιατί δεν είμαι σίγουρη.Μπορεί να μου αρέσεις σαν χαρακτήρας και εμφανιασιακά,αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είμαι έτοιμη στην κατάσταση που βρίσκομαι να ανταπεξέλθω σε μια σχέση.
-Καλώς,όταν αποφασίσεις έλα να με βρείς.
Είχα νευριάσει.Σχεδόν δύο μήνες την πολιορκώ και όταν βρίσκω τελικά την δύναμη να της χωθώ και μου ξεφουρνίζει αυτές τις μαλακίες.Πήγα στο δωμάτιο.Ο Αλέκος ηταν περιχαρής.
-Τι τρέχει ρε;
-Χώθηκα στην Μαρία.Φασωθήκαμε!!!
-Μπράβο Αλέκο.Αποκρίθηκα εγώ.Απο την μια χαιρόμουν που ο φίλος μου μάλλον θα περνούσε καλά,απο την άλλη εγώ αισθανόμουν άσχημα που το ειδύλιο που ετοίμαζα τόσο καιρό μάλλον τελείωσε πρίν την ώρα του.
Σε λίγο ήρθε και ο Mάνος.Επιρροή του Αλέκου.Φαινότανε καλό παιδί.Υποστήριζε ΚΚΕ αλλά δεν ήθελε να ενταχθεί στην οργάνωση.Δήλωνε υπέρ της ενότητας της αριστεράς.Με το που μπήκε στο δωμάτιο τον πήρε ο Αλέκος απο τα μούτρα να του πεί τα καλά με την Μαρία.Τον άκουσε καλά και με ύφος και φωνή βετεράνου γυναικοκαταχτητή άρχισε να τον συμβουλεύει.
-Εμένα που με βλέπεις έχω κάνει πολλά΄τέτοια χωσίματα.Ειδικά στη Σούδα όπου ζούσα με τους γονείς μου,όταν ο πατέρας μου είχε μετατεθεί εκεί,είχα πολλές τέτοιες ιστορίες.Να της πιάνεις όταν είναι αμήχανες και να τις φιλάς,έτσι τις αιφνιδιάζεις και....
-Και όλα αυτά αποκύματα της φαντασίας σου.Δεν το είπα αλλά το σκέφτηκα.Ήταν προφανώς πως ο τύπος το έπαιζε ιστορίας.
Τους άφησα και βγήκα έξω.Πήγα πρός το σαλόνι κάτω.Μερικοί σύντροφοι και συντρόφισσες βολόδερναν εδώ και εκεί.Αυτοί που ηταν ζευγάρια,ηταν στα δωμάτια τους και ζούσαν τον έρωτα τους.Αλοίμονο σε εμένα.Με χειροκίνητο πάλι θα την βγάλω.Βγήκα πάλι έξω να κάνω ένα τσιγάρο.Η παγωμένη ησυχία του τοπίου με χαλάρωνε.Ξαφνικά μια φωνή:
-Τι κάνεις εδώ μόνος;
Γύρισα και κοίταξα.Ωραίο σώμα,ξανθιά με αμυγδαλωτά γαλάζια μάτια.
-Μου αρέσει αυτή η ησυχία.
-Και εμένα,απο ποιά σχολη είσαι;
-Ιστορικό.
-Οικονομικό της Νομικής.
-Μάριος
-Ζάνα.
-Χάρηκα πολύ!Πάμε μέσα να πιούμε τίποτα;Θα σε γνωρίσω και στην παρέα μου.
-Πάμε.
Μάλλον το βράδυ εκείνο δεν είχαν χαθεί τα πάντα.Μάλλον μπορούσα να το γυρίσω.Το νέο πρόσωπο μου άναψε κάτι έντονο μέσα μου.