Eθνικά θέματα,Συρία,Ανατολική Ουκρανία και η στάση της αποκαλούμενης 'αριστεράς'.

Ο κόσμος μετά την 'αραβική άνοιξη' δεν είναι πλέον ο ίδιος που γνωρίζαμε.Απο το 1991 με την διάλυση της ΕΣΣΔ και την δυτική μονοκρατορία για αρκετά χρόνια υπήρχε ένα συγκεκριμένο status quo.Tα πράγματα ξεκινήσανε να αλλάζουνε απο το 2008,την χρονιά δηλαδή της οικονομικής ύφεσης.Νέες δυνάμεις αναδύθηκαν στο προσκήνιο,έτοιμες και αυτές με την σειρά τους να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθε.Η Ρωσία μετά απο την διαλυτική κατάσταση που επικράτουσε στη χώρα μετά την αυτοδιάλυση της ΕΣΣΔ και την υιοθέτηση του καπιταλιστικού δρόμου οικονομίας,άρχισε πάλι δειλά δειλά να ξαναβρίσκει την παλιά της δύναμη και αίγλη.Η Κίνα που και αυτή με την σειρά της υιοθέτησε το καπιταλιστικό μοντέλο(στην πιο ακραία μάλιστα μορφή του),διεκδικεί όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας της διεθνής οικονομίας και πολιτικής.Απο την άλλη μεριά οι οικονομικές και στρατιωτικές δυνάμεις της δύσης,Αμερική,Γερμανία,Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία αν και διατηρούν τα πρωτεία σε πολλούς τομείς,δείχνουν σαφή σημάδια υποχώρησης και παρακμής.Η οικονομική κρίση έπληξε ιδιαίτερα πολλούς στρατηγικούς τομείς της οικονομίας των χωρών αυτών,ενώ η υιοθέτηση του μοντέλου της ανεχτικής κοινωνίας και της πολυπολιτισμικότητας,ξεκάθαρα έχει προκαλέσει την αδυναμία στο κοινωνικό ιστό όχι μόνο των παραπάνω,αλλά και άλλων ευρωπαικών κρατών που αποτελούν την Ε.Ε.Η λεγόμενη 'αραβική άνοιξη',έμμελε να αλλάξει όχι μόνο τους χάρτες,αλλά και την μορφή που είχαν οι πολεμικές συρράξεις μέχρι σήμερα.Επίσης απελευθέρωσε φυγόκεντρες δυνάμεις,σε ένα μέχρι πρότινος κοσμικό καθεστώς του μουσουλμανικού κόσμου,αυτό της της Τουρκίας.Όλα τα παραπάνω αποτελούν απειλή για την Ειρήνη και την Εθνική Ανεξαρτησία των Εθνών-Κρατών,καθώς και των ελαχίστων εναπομείναντων πατριωτικών και φιλολαϊκών κυβερνήσεων στον κόσμο.Η ανατροπή και η δολοφονία Καντάφι,όχι μόνο δεν απέδωσε μια Λιβύη ελεύθερη και σταθερή,αλλά φτωχοποίησε τον πληθυσμό και προκάλεσε νέο εμφύλιο.Επίσης έδωσε την δυνατότητα στους τζιχαντιστές του ISIS,να αποκτήσουν δυνάμεις και ερείσματα στην βορειοαφρικάνικη μεσογειακή χώρα.Απο την άλλη μεριά,ο συριακός λαός δίνει εδώ και 6 χρόνια μια μεγάλη μάχη για την επιβίωση του.Η προσπάθεια των δυτικών να ανατρέψουν τον νόμιμο πρόεδρο Άσαντ,κατέληξε σε έναν αιματηρό πόλεμο μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και των συμμοριών που εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν απο τα πετρελαϊκά κράτη του Κόλπου και ορισμένες χώρες της Δύσης.Το αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί και εκατομμύρια εκτοπισμένοι εντός και εκτός Συρίας.Μιας Συρίας που απειλείται με απώλεια εδαφών και ίσως και τριχοτόμηση,μεταξύ κυβερνητικών,ανταρτών και Κούρδων.Οι τελευταίοι αποτελούν ένα ιδιαίτερο παράγοντα-κλειδί στις εξελίξεις.Η Ρωσία έχοντας ζωτικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή,υποστήριξε αρχικά ηθικά και στη συνέχεια πιο έμπρακτα την κυβέρνηση Άσαντ,αποστέλοντας αεροπορικές και επίγειες δυνάμεις.Ιδιαίτερα οι τελευταίες υπήρξαν ζωτική βοήθεια για το καθεστώς σε πολλές περιπτώσεις και συνέβαλαν καθοριστικά στην επιβίωση του.Ανεξάρτητα απο τα κίνητρα της,η επέμβαση της Ρωσίας υπήρξε καθοριστική και για την σταθερότητα στην περιοχή.Όταν ο συριακός συμμοριτοπόλεμος διένυε τον 3 χρόνο του,οι δυτικοί ανέτρεψαν μέσω των Ιστών Κοινωνικής Δικτύωσης και των ΜΚΟ του Σόρρος τον νόμιμο,αλλά και διεφθαρμένο πρόεδρο της Ουκρανίας Γιανούκοβιτς,με σκοπό να δημιουργήσουν αντιπερισπασμό στην επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία,καθώς και για να αναχαιτήσουν την επιρροή της.Η ανατροπή αυτή όσο δικαιολογημένη και να υπήρξε λόγω της ανικανότητας του Γιανούκοβιτς,υπήρξε κατευθυνόμενη και δημιούργησε και αυτή με την σειρά της έναν νέο εμφύλιο πόλεμο.Οι κάτοικοι των ανατολικών επαρχιών της Ουκρανίας,πρόσκεινται περισσότερο στους Ρώσους απο οτι στην κεντρική κυβέρνηση,πόσο μάλλον στην νεοναζιστική κυβέρνηση που διαδέχτηκε τον Γιανούκοβιτς.Ένοπλα τμήματα δημιουργήθηκαν στις περιοχές αυτές,απο ρωσόφιλους,κομμουνιστές,εθνικιστές,τσαρικούς και αντιφασίστες.Την ίδια στιγμή Ρώσοι κομμάντος,με επιχείρηση αστραπή καταλαμβάνουν την Κριμαία και δημοψήφισμα κηρύσουν την ένωση της περιοχής με την Ρωσία.Η Ουκρανία είχε πλέον διαιρεθεί.Οι φίλα προσκείμενοι πρός την Ρωσία πολιτοφύλακες των ανατολικών περιοχών,δημιούργησαν τις δύο Λαϊκές Δημοκρατίες του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ.Στο επίκεντρο των συγκρούσεων αυτών βρίσκεται και η ελληνική μειονότητα στην Ουκρανία και αριθμεί δεκάδες χιλιάδες μέλη,πολλοί εκ των οποίων έχουν λάβει καίριες θέσεις στις τάξεις των δύο νεαρών λαϊκών δημοκρατιών.Δυστυχως στην Ελλάδα δεν γίνεται λόγος κανένας για τους ομοεθνείς μας αυτούς.
Την ίδια στιγμή στα δικά μας θέματα,βλέπουμε μια Τουρκία με ξεκάθαρες επεκτατικές τάσεις εις βάρος της χώρας μας.Στη Θράκη εξακολουθούν να δημιουργούν οι υπάλληλοι του προξενείου φυγκόκεντρες τάσεις στη μουσουλμανική μειονότητα,ενώ την ίδια στιγμή αμφισβητούν με κάθε ευκαιρία τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο.Στο φλέγον ζήτημα της Κύπρου παρατηρείτε έντονη κινητικότητα να βρεθεί λύση που να ικανοποιεί την τουρκική πλευρά και να νομιμοποιεί την εισβολή και την κατοχή.Δυστυχώς η κυβέρνηση Αναστασιάδη,ρίχνει νερό στο μήλο της Τουρκίας και πορεύεται σε μια λύση τύπου Ανάν,που θα δημιουργήσει όχι ένα βιώσιμο κράτος,αλλά ένα δυσλειτουργικό μόρφωμα,ανάλογο της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.
Η κατάσταση λοιπόν στην Ευρώπη και την Μ.Ανατολή είναι ρευστή και μοιάζει να προετοιμάζει γεγονότα που είναι ικανά να πάρουν εκρηκτικές διαστάσεις και να χαράξει εκ νέου σύνορα.
Σε αυτές τις εξελίξεις είναι απαραίτητο να αναφερθούμε στη στάση των δυνάμεων της 'αριστεράς' στην Ελλάδα.
Ξεκινώντας με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να αναφέρουμε στην εσωτερική πολιτική καθώς την ζούμε όλοι μας.Στα εξωτερικά ακολουθεί μια εξωτερική πολιτική ξεκάθαρα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.Δεν αμφισβητεί τον ρόλο της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ,ενώ στα θέματα Συρίας και Ουκρανίας τηρεί προβληματική στάση.Η Ελλάδα δεν διατηρεί διπλωματικές σχέσεις με την Συρία,αποτέλεσμα ενεργειών των προκατόχων της σημερινής κυβέρνησης.Ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε υποστήριξε απο την πρώτη στιγμή της 'συριακή επανάσταση',χαρακτηρίζοντας τον Άσαντ 'δικτάτορα',που πρέπει να ανατραπεί για να 'εκδημοκρατιστεί' η χώρα.Τα αποτελέσματα του εκδημοκρατισμού αυτού τα βλέπουμε καθαρά στην πολύπαθη χώρα 6 χρόνια τώρα...Όσον αφορά την Ουκρανία,η επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη χώρα και οι συνομιλίες του με τους ευρωναζί του Κιέβου σίγουρα δεν αποτελούν ενθαρυντικά δείγματα.Φωτεινή παρένθεση στην εξωτερική πολιτική του κυβερνώντος κόμματος αποτελεί η περίπτωση του Υπουργού Εξωτερικών Κοτζιά.Η στάση του κατά τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό,υπήρξε κάτι παραπάνω απο ικανοποιητική εβρισκόμενη κοντά σε ένα εθνικό πλαίσιο λύσης.Σίγουρα πρόκειται για ικανό πρόσωπο που θέλει να παράξει έργο,το ζήτημα είναι κατά πόσο θα του το επιτρέψει η κυβέρνηση που υπηρετεί και φυσικά αυτοί που δίνουν εντολές στην κυβέρνηση που υπηρετεί.
Το ΚΚΕ αποτελεί την παραδοσιακά συνεπή και σοβαρή πολιτική δύναμη στη χώρα.Εμφανίζει όμως σοβαρές αδυναμίες στην διατύπωση των εθνικών θέσεων και στα εξωτερικά ζητήματα.Για την ακρίβεια φαίνεται να βρίσκεται σε σύγχηση.Η διατύπωση της θέσης μετά το 19ο Συνέδριο(2013),πως η Ελλάδα αποτελεί ιμπεριαλιστική και όχι εξαρτημένη χώρα μόνο κλαψίγελο μπορεί να προκαλέσει.Στη Συρία αν και καταδίκασε τους συμμορίτες τις Δύσης και των Εμιράτων του Κόλπου,δεν στηρίζει έστω και κριτικα την κυβέρνηση Άσαντ,η οποιά με την σειρά της στηρίζεται απο τα δύο Κομμουνιστικά Κόμματα της Συρίας.Στην Ουκρανία κρατάει πολιτική ίσων αποστάσεων,θεωρώντας την σύγκρουση ιμπεριαλιστική σύγκρουση μεταξύ Δύσης και Ρωσίας.Το γεγονός πως στην Ανατολική Ουκρανία άνθρωποι πολεμάνε και πεθαίνουν κρατώντας λάβαρα με το σφυροδρέπανο,τον Λένιν και τον Στάλιν,μάλλον περνάει απαρατήρητο απο την ηγεσία του ΚΚΕ.
Μεγάλο προβληματισμό δημιουργεί η στάση του κόμματος όσον αφορά το προσφυγικό πρόβλημα στη χώρα.Καταγγέλει(και ορθά) το Δουβλίνο 2 και την στάση της Ε.Ε σε αυτό,αλλά δεν τολμάει να πεί πως η Ελλάδα της ύφεσης δεν δύναται να αντέξει αυτό το μεγάλο αριθμό προσφύγων και λαθρομεταναστών,για εθνικούς,οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους.Η νομιμοποιήση των λαθρομεταναστών που προτείνει δεν αποτελεί ούτε εθνική και φυσικά ούτε μαρξιστική λύση.
Η αλλοιώση του πληθυσμού που αυτή θα φέρει αποτελεί καταστροφή όχι μόνο για το Έθνος,αλλά και για το ίδιο το όραμα του ΚΚΕ.Όταν η εργαική τάξη και τα κατώτερα οικονομικά στρώματα μιας χώρας δεν έχουν εθνική συνοχή είναι ευκολότερη η διάσπαση τους και η χρησιμοποιήση τους απο τους εκμεταλευτές και ιμπεριαλιστές για να αποσταθερωποιήσουν την χώρα και την κοινωνία.
Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί πάντως το γεγονός πως το ΚΚΕ κατήγγειλε την διζωνική και δικοινωτική ομοσπονδία,ως βάση για λύση του Κυπριακού.Η ύπαρξη αγωνιστικών πατριωτικών δυνάμεων στις τάξεις του ΚΚΕ αποτελεί αδιαμφησβήτητο γεγονός,το ερώτημα είναι κατά πόσο αυτές είναι σε θέση να επηρεάσουν τις αποφάσεις της ηγεσίας και να βοηθήσουν το κόμμα να ξεκαθαρίσει την θέση του σε κάποια καίρια ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απο την άλλη αποτελεί μια ιδιαίτερα προβληματική περίπτωση.Η ύπαρξη ανθελληνικών και ύποπτων συνιστώσων στις τάξεις της όπως το ΣΕΚ,που υποστήριξαν του συμμορίτες στη Συρία και που απαιτούν νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών και την είσοδο τεράστιου αριθμού εξ αυτών στη χώρα,η αναγνώριση της FYROM ως 'Μακεδονίας' και της μουσουλμανικής μειονότητας ως 'τουρκικής' δείχνει καθαρά έναν χώρο που δεν δύναται να θεωρηθεί πόλος αντίστασης και αγώνα.Η στάση άλλων συνιστώσων όπως το ΝΑΡ στο ζήτημα της Ουκρανίας,που υπήρξε η πιο σωστή απο όλων των κομμάτων και οργανώσεων της 'αριστεράς',δεν είναι αρκετή για να παραβλέψει κανείς την ιδεοληψία και αντεθνική στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Για την ΛΑΕ του Λαφαζάνη και την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου δεν χρειάζεται να υποθούν πολλά.Όσο καλές προθέσεις και να δηλώνουν πως έχουν,δεν παύουν να είναι κόμματα προσωποκεντρικά που λειτουργούν ως αποητευμένοι πόλοι του ΣΥΡΙΖΑ,χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα και ισχυρή επιρροή στην κοινωνία.
Τέλος μεγάλο ενδιαφέρον αποτελεί η περίπτωση του ΕΠΑΜ,του κόμματος του οικονομολόγου Δημήτρη Καζάκη.Αποτελεί κόμμα που δημιουργήθηκε στην ουσία στην πλατεία συντάγματος κατά τις κινητοποιήσεις του 2011.Θέση του είναι η αποχώρηση απο το ευρώ και η επαναφορά της δραχμής,ενώ στα εθνικά θέματα και την εξωτερική πολιτική διαθέτει την καλύτερη ατζέντα απο όλα τα κόμματα της αριστεράς.Αποτελεί κόμμα με μικρή επιρροή,αλλά σοβαρότητα και συγκεκριμένες θέσεις για τα προβλήματα της χώρας.Μάλιστα φαίνεται πως προσπαθεί να εδραιωθεί στην κοινωνία αυξάνοντας την επιρροή του με διάφορες ακτιβιστικές δράσεις.Αποτελεί αναμφισβήτητα μια ενδιαφέρουσα πολιτική δύναμη,που υπο συγκεκριμένες συνθήκες,μπορεί να παίξει θετικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.Στον αντίποδα υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να καταστεί προσωποπαγές κόμμα,λόγω της στάσης του αρχηγού του και της ρητορίας του,που τον κάνει να εμφανίζεται σαν σωτήρας.Η χώρα όμως δεν χρειάζεται σωτήρες,αλλά αγωνιστικούς πόλους αντίστασης,που θα ξεπηδήσει απο αυτούς το κίνημα που θα σώσει την Ελλάδα απο την καταστροφή που οδεύει.
Αν το ΕΠΑΠ κατευθυνθεί πρός αυτή την λογική,μπορεί να ελπίζει σε καλύτερα αποτελέσματα για τον αγώνα που αυτό διεξάγει.
 Το σίγουρο πάντως είναι πως η χώρα έχει ανάγκη απο έναν νεό πόλο αντίστασης στην Ε.Ε,στο ΔΝΤ,στην παρασιτική άρχουσα τάξη και στις ξένες επιβουλές απο πλευράς γειτόνων και φίλων.Δυνάμεις με ευαισθησία στα κοινωνικά και πηγμή στα εθνικά και εξωτερικά.
Το ζήτημα-στοίχημα βρίσκεται ακριβώς εδώ.Να βρεθεί ο φορέας που θα σημάνει το σάλπισμα του αγώνα για την Ελλάδα.