Ο Αρης Bελουχιώτης,ο Ερνέστο Γκεβάρα και η 15η Ιουνίου

Τι συνδέει δύο ανθρώπους και μια ημερομηνία μεταξύ τους.Η Ιστορία και η μοίρα παίζουν περίεργα παιχνίδια.Γιατί σαν σήμερα το 1945 σκοτώνεται ο Άρης Βελουχιώτης ενώ σαν σήμερα το 1928 γενιέται ο επαναστάτης-θρύλος,Ερνέστο Τσέ Γκεβάρα.Και οι δύο μεγάλες προσωπικότητες που αγαπήθηκαν και μισήθηκαν όσο λίγοι.Ο ένας Έλληνας και ο άλλος Αργεντίνος.Ο ένας πολέμησε τον Άξονα,τους Βρετανούς και τους κολαούζους τους και ο άλλος τις διεφθαρμένες δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής και τον Αμερικανικό Ιμπεριαλισμό.Και οι δύο υπήρξαν λαϊκοί ήρωες.Και οι δύο πέθαναν νέοι,προδομένοι μάλιστα απο υποτιθέμενους συναγωνιστές τους.Και οι δύο υπήρξαν ιδεολόγοι και έντονα Πατριώτες σε βαθμό μάλιστα που προσέγγισαν τα όρια του Εθνικισμού.Ταγμένοι βέβαια στην Κομμουνιστική ιδεολογία την οποία υπηρέτησαν μάλιστα με απόλυτη συνέπεια.Οραματίστηκαν ελεύθερες πατρίδες που οι λαοί θα ηταν αφέντες στον τόπο τους και θα κατέλυαν κάθε είδους εκμετάλευση απο όπου και αν αυτή προέρχεται.Είναι αλήθεια πως για να πετύχουν τους σκοπούς τους κατέφυγαν σε ιδιαίτερα σκληρές πρακτικές.Στον κόσμο όμως που ζούμε,ποτέ δεν φτιάχνεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά.Αυτοί λοιπόν υπήρξαν ο Άρης Βελουχιώτης και ο Ερνέστο Τσέ Γκεβάρα.Η διαφορά τους βρίσκεται σε δύο σημαντικούς παράγοντες,πέραν απο αυτόν της διαφορετικής ιστορικής περιοδου και των συνθηκών που έδρασαν οι δύο αυτοί άντρες.Η πρώτη βρίσκεται πως ο Άρης Βελουχιώτης λατρεύεται σαν ήρωας μόνο στην Ελλάδα και απο ανθρώπους που στην συντριπτική τους πλειοψηφία πρόσκεινται στην αριστερά,σε αντίθεση με τον Τσέ που είναι μύθος για ανθρώπους απο όλο τον κόσμο και απο όλο το πολιτικό φάσμα(όσο και να ακούγεται αυτό περίεργο).Αυτό είναι μεγάλο λάθος,καθώς ο Άρης αγωνίστηκε για όλους τους Έλληνες ανεξαρτήτου πολιτικής ταυτότητας.Υπήρξε ο δημιουργός  και αρχηγός του τρίτου μαζικότερου και δυναμικότερου αντάρτικου στρατού στην Ευρώπη και δεν είναι τυχαίο πως στον αγώνα του προσήλθαν άτομα απο όλες τις πολιτικές αποχρώσεις.Ο Βελουχιώτης πάνω απο όλα υπήρξε Έλληνας αγωνιστής της ελευθερίας και ύστερα κομμουνιστής.Άλλωστε η πορεία του το απέδειξε περίτρανα αυτό.Προσωπικά λοιπόν με απογοητεύει στα δωμάτια των εφήβων που θεωρούν τους εαυτούς τους επαναστάτες(μπορεί και να είναι) να υπάρχει αφίσα,φωτογραφία η σημαία με τον Τσέ και όχι μια με τον Καπετάνιο του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη που πολέμησε για να απελευθερωθεί η χώρα τους.                                                   

Σαφώς και θεωρώ μέγιστο και τον Τσέ,αλλά και ο Άρης δεν είχε να ζηλέψει τίποτα απο τον Αργεντίνο επαναστάτη.Η δέυτερη διαφορά είναι πως ο Τσέ απο την άλλη, είχε μια μεγάλη ατυχία.
Μιας και για εκατομμύρια ανθρώπους υπήξε σύμβολο που έσπασε τα όρια της Λατινικής Αμερικής,δεν άργησε και η εμπορευματοποίηση του συμβόλου.
Μπλουζάκια,σημαίες,αναπτήρες,τασάκια,κασετίνες και κάθε λογής αξεσουάρ,βγήκαν στο εμπόριο με το πρόσωπο του Κομαντάντε.
Δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί,πως αυτοί που τον θέλησαν νεκρό και κινήσαν μέσα πρός αυτή την κατεύθυνση,έβγαλαν λεφτά απο τον ίδιο εμπορευματοποιώντας την εικόνα του.Μια εικόνα που έγινε σύμβολο της επαναστατημένης εφηβείας.Και μάλιστα σύμβολο που λερώθηκε όσο λίγα.Απο τις πράξεις αυτών που το φόρεσαν απο εφέ και απο μόδα και συνόδευσαν την αμφίεση τους αυτή με χρήση ναρκωτικών,τραμπουκισμούς,δηθενισμούς και κάθε λογής πράξη που μόνο επαναστατική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.Όπως και να έχει ο Έλληνας και ο Αργεντίνος αντάρτης θα μας θυμίζουν πάντα πως και απο που βγαίνουν οι πραγματικοί λαϊκοί αρχηγοί των Εθνών.


Μην θέλοντας να επεκταθώ περισσότερο θα παραθέσω κάποιες ομιλίες των σπουδαίων αυτών αντρών ώστε να γίνει κατανοτά,το ποιόν τους και η προσήλωση τους στα οράματα τουςπου περιέχουν αμέτρητο μεγαλείο,που δεν δύναται να συγκριθεί με καμία ψεύτικη ευμάρεια και με κανένα υπερκαταναλωτικό όνειρο των ποταπών άνθρωπων που μετά τον θάνατο τους τους λασπολόγησαν και τους συκοφάντησαν.

 «Είμαι Κουβανός και Αργεντινός συγχρόνως, και, αν δεν προσβάλλονται οι λαμπρές εξοχότητες των Λατινοαμερικανών εκπροσώπων, νιώθω τόσο πατριώτης Λατινοαμερικάνος, από οποιαδήποτε χώρα της Λατινικής Αμερικής, όσο κανένας άλλος, και την ώρα που θα είναι αναγκαίο είμαι διατεθειμένος να δώσω τη ζωή μου για την απελευθέρωση οποιασδήποτε από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να ζητήσω τίποτα από κανέναν, χωρίς να απαιτήσω τίποτα, χωρίς να εκμεταλλευτώ κανέναν.....
 ....Όπου κι αν βρίσκομαι, θα αισθάνομαι την ευθύνη του να είσαι Κουβανός επαναστάτης και σαν τέτοιος θα συμπεριφέρομαι. Δεν λυπάμαι που δεν άφησα τίποτα υλικό στη γυναίκα και τα παιδιά μου. Είμαι ευτυχισμένος που έγινε έτσι. Δε ζητώ τίποτα γι αυτούς γιατί το κράτος θα φροντίσει να έχουν αρκετά για να ζήσουν και να μορφωθούν. Θα είχα πολλά να πω σ’ εσένα και το λαό μας, αλλά αισθάνομαι ότι είναι άχρηστα. Οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό που θα ήθελα και δεν υπάρχει λόγος να ξοδεύω σελίδες....
 ....Ο λαός δεν μπορεί ούτε να ονειρευτεί την κυριαρχία αν δεν υπάρχει μια εξουσία που να ανταποκρίνεται στα συμφέροντα και στις προσδοκίες του. Λαϊκή εξουσία δεν σημαίνει μονάχα το ότι τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, η αστυνομία, τα δικαστήρια και όλα τα όργανα της κυβέρνησης πρέπει να βρίσκονται στα χέρια του λαού. Σημαίνει επίσης πως και τα όργανα της οικονομίας πρέπει κι αυτά να περάσουν στα χέρια του λαού...
...Ας ανακεφαλαιώσουμε έτσι τις φιλοδοξίες μας για τη νίκη: καταστροφή του ιμπεριαλισμού με την εξουδετέρωση του πιο ισχυρού του προπυργίου, που είναι η ιμπεριαλιστική κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Πρέπει να υιοθετήσουμε σαν ταχτικό στόχο τη σταδιακή απελευθέρωση των λαών, του καθενός ξεχωριστά ή κατά ομάδες, υποχρεώνοντας τον εχθρό να διεξάγει ένα δύσκολο πόλεμο σε εδάφη που δεν είναι τα δικά του και εκμηδενίζοντας τις βάσεις του ανεφοδιασμού του, που είναι οι εξαρτημένες χώρες»

Παραπάνω παρέθεσα μερικά λεγόμενα απο τις ομιλίες του Τσέ Γκεβάρα.Παρακάτω θέλω να παραθέσω και ένα άλλο του απόσπασμα με έντονο ενδιαφέρον για την Κύπρο.

  «Η ειρηνική συνύπαρξη μπήκε επίσης σε δοκιμασία κατά κτηνώδη τρόπο στην Κύπρο, εξαιτίας των πιέσεων που ασκούν η κυβέρνηση της Τουρκίας και το ΝΑΤΟ. Ο λαός της Κύπρου και η κυβέρνηση του υποχρεώθηκαν να υπερασπιστούν ηρωϊκά την αυττοκυριαρχία τους»

Απόσπασμα από την ιστορική ομιλία του Τσε στη Γεν. Συνέλευση του ΟΗΕ, στις 11 Δεκέμβρη 1964

 

 

 

 

 Η αθάνατη ελληνική φυλή.

«Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, οπού επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ' όλο τον κόσμο. Κανένας σοφός η άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.
Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας ήτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα. Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε.
Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», αναμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ' άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή.
Μα ότι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητα μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη.
Αυτό κάνεις δεν το ήθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. Οι ξένοι δεν το θέλανε, γιατί φοβισμένοι από τη γαλλική επανάσταση, χτυπούσαν όλες τις εξεγέρσεις και δημιούργησαν γι' αυτό μεταξύ τους την Ιερή Συμμαχία. Οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες γιατί τα είχανε καλά με τους Τούρκους και ξεζουμίζανε το λαό.
 Μα ο ελληνικός λαός δεν θάτανε αυτός ο λαός, ο λαός δηλαδή της χώρας της λευτεριάς και του πολιτισμού, αλλά λαός ζούγκλας, αν δεν έβγαζε μέσα από τα σπλάχνα του τους αρχηγούς εκείνους, που θα οδηγούσανε στη λευτεριά του. Όπως βλέπετε, λοιπόν, όλοι - ξένοι και ντόπιοι - πάλεψαν για να μην ξεσηκωθεί ο λαός κι αποχτήσει τη λευτεριά του.
Μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς δε σταμάτησαν οι αγώνες. Μικροί ή μεγάλοι. Ένοπλοι ή όχι. Κι ύστερα μέσα απ' αυτό το λαό ξεπήδησε ο μεγάλος βάρδος της επανάστασης, πού ύμνησε με τα τραγούδια του την ιδέα της εξέγερσης του έθνους, ο πρόδρομος της Φιλικής Εταιρίας: ο Ρήγας. Η αντίδραση τον σκότωσε, πριν προλάβει να φέρει σε πέρας τις αρχές του. Μα ο σπόρος που έσπειρε βλάστησε σύντομα.
Σε λίγο, η Φιλική Εταιρία έγινε κι αγκάλιασε χιλιάδες Έλληνες.....

 ....Μια μαυρίλα πλάκωνε τον ελληνικό ορίζοντα. Κανείς δεν ήξερε τι θα έφερνε η αύριο και πώς θα ξεφεύγαμε από τη σιδερένια τανάλια που μας έσφιγγε. Κείνοι που ένιωθαν βρίσκονταν στις φυλακές και τα ξερονήσια. Κι εδώ πρέπει να στιγματιστεί μια άλλη ατιμία των ανθρώπων της 4ης Αυγούστου, που φεύγοντας, τους παράδωσε στα χέρια των καταχτητών.
Μια άλλη μερίδα πού ένιωθε, ασχολούνταν με τις μαύρες και άσπρες αγορές. Έτσι, όλο το βάρος έπεσε πάνω σε μια χούφτα ανθρώπων, απ' αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία και μέσα τους υπήρχε μια ζεστή ελληνική καρδιά κι έτρεχε στις φλέβες τους πραγματικό ελληνικό αίμα. Αυτοί άναψαν το δαυλό κι έδωσαν το σύνθημα για τον ξεσηκωμό του Έθνους. Αυτοί που δώσανε το κουράγιο στους Έλληνες. Αυτοί που δημιούργησαν τη νέα Φιλική Εταιρία: το ΕAM.
Βέβαια, ποιος θάτανε κείνος που μπορούσε να πιστέψει τότε. Ότι αυτή η φούχτα των ανθρώπων θα έφερνε στη χώρα μας τη μεγαλόπρεπη αυτή νίκη. Μα η υφή, η ψυχοσύνθεση, το σκαρί των ανθρώπων αυτών ήτανε τέτοιο. Παρά τις φυλακές, τους κατατρεγμούς, τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις ομαδικές εκτελέσεις και την τρομοκρατία, οι άνθρωποι αυτοί οδηγούσαν ηρωικά και θαρραλέα τις μάζες στον δρόμο της λευτεριάς......

.....Μα ήτανε δυνατό να πιάσει αυτό; Οι χωριάτες είχανε δει για πρώτη φορά το θαύμα ν' αφήνουν τα πράματα τους έξω χωρίς να τους τα πειράζει κανείς.
Η ζωοκλοπή είχε καταργηθεί στην ύπαιθρο και η ασφάλεια της ζωής και της περιουσίας ποτέ δεν ήτανε σ' αυτό το σημείο. Ήτανε θαύμα αυτό; Όχι. Αλλά για πρώτη φορά το χωριό γνώρισε την εξουσία, η οποία βγήκε για να χτυπήσει την εσχάτη προδοσία, το έγκλημα, τη ζωοκλοπή κλπ. και να εμπεδώσει την ασφάλεια.
Κι όταν χτυπήσαμε τα εγκλήματα αυτά και πατάξαμε την προδοσία, αυτοί σαν δεσποινίδες της αριστοκρατίας, που δε βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά πού βασιλεύει, αλλά συγκινούνται από ένα άρρωστο γατάκι, έμπηξαν τις φωνές και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε. Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι, σκοτώθηκαν και γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της Ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα, μα κανείς απ' αυτούς δεν είπε τίποτα. Μα τώρα φωνάζουνε ότι ο Άρης σφάζει.
Ναι, σφάξαμε κι είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε, αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ' αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα.
Κι είναι κυριολεκτικά ηλίθιοι κείνοι πού τους πήρε ο πόνος γι' αυτούς, που τόσο δικαιολογημένα χτυπήσαμε, για να παίρνουν το μέρος τους ή είναι ολοκληρωτικά συνένοχοι τους. Μα ούτε και το κόλπο αυτό έπιασε......

.....Στα 1941-42 το ΕΑΜ δεν ήτανε ακόμα ισχυρό. Γι' αυτό δεν είχε αρχίσει ο αγώνας να παίρνει μαζικό χαραχτήρα. Ούτε κι αντάρτικη δράση υπήρχε. Κι όμως. Στα 1941-42 πέθαναν από την πείνα και τις αρρώστιες, που επακολούθησαν απ' αυτήν, 300.000 άνθρωποι μόνο στην Αθήνα, τον Πειραιά και τα περίχωρα τους. Και θα πέθαιναν αργότερα ακόμα περισσότεροι, αν το ΕΑΜ δεν κινητοποιούσε με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια και απεργίες το λαό και δεν τον εμψύχωνε: 1. Να επιβληθεί το σταμάτημα της αρπαγής της παραγωγής μας από μέρους των κατακτητών. 2. Να επιβληθεί σ' αυτούς ν' αφήσουν το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να αναλάβει την τροφοδοσία του λαού μας. 3. Να προσέξουν την κατάσταση της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Αν το αντάρτικο δε σταματούσε τις φάλαγγες των Γερμανών που κλέβανε την παραγωγή της χώρας μας και δεν καταργούσε τη συγκέντρωση της παραγωγής που τη βάζανε στο χέρι οι καταχτητές, αν δε γίνονταν όλα αυτά, τότε τα θύματα από την πείνα και τις αρρώστιες θα ήταν πολύ περισσότερα. Όλες οι χιλιάδες των θυμάτων, που πέσανε για τη ζωή και τη λευτεριά του λαού μας, ποτέ δε φθάνουν τα θύματα της πείνας και των ασθενειών.
Πότε ακούστηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας να πραγματοποιείται η απελευθέρωση μέσω της μπαγαποντιάς; Ποτέ. Η λευτεριά δεν κερδίζεται με ξόρκια, αλλά με αγώνες και θύματα.....

......Θα γδάρουμε τους παπάδες; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη.
Μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Γιατί αυτοί που εμφανίζονται σαν προστάτες της εκκλησίας, γκρεμίσανε μαζί με τους Γερμανούς και γδέρνουνε παπάδες.
Ο κομμουνισμός, λένε, θα καταργήσει την θρησκεία. Μα η θρησκεία είναι ζήτημα συνείδησης. Πώς θα καταργηθεί λοιπόν; Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράμα αδύνατο, έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές. Αν συνέβαινε ένα τέτοιο πράμα, αυτό θα έμοιαζε με την διαταγή πού έβγαλε κάποτε ένας αστυνόμος στην Ανάφη, με την οποία απαγόρευε την πάλη των τάξεων!
Το τι θα γίνει στο πολύ μακρινό μέλλον, το πώς θα σκέπτονται οι άνθρωποι τότε, είναι άλλο πρόβλημα. Και κανένας πολιτικός δε μπορεί να βγάλει νόμο για το τι θα πρέπει να γίνει ύστερα από 200 η 500 χρόνια. Ούτε λοιπόν κι εμείς θα βγάλουμε τέτοιο νόμο. Μας ενδιαφέρει το πώς θα προκόψει ο λαός μας σήμερα κι όχι το τι φιλοσοφικές πεποιθήσεις θα έχει ύστερα από 500 χρόνια......

....Μας κατηγορούν επίσης, ότι εμείς επιβουλευόμαστε την τιμή. Βλέπετε, όλοι αυτοί οι «ηθικοί», που όταν περπατάνε μπερδεύουνται τα κεφάλια τους στα σύρματα, μιλάνε για τιμή!
Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή, για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής. Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευση του. Και πολλές φορές το καταφέρνουν αυτό και μας πείθουν μάλιστα ότι έτσι είναι όπως τα λένε.
Πάρτε ένα παράδειγμα, απ' αυτό που γίνεται στα χωριά: Ο χωριάτης καπνίζει τον καπνό που παράγει ο ίδιος. Μα τον πείσανε ότι αυτός είναι λαθραίος. Κι ο ίδιος ο χωρικός σου λέει ότι καπνίζει λαθραίο καπνό. Λες και δεν τον έσπειρε αυτός στον τόπο μας, αλλά τον έφερε από την Αμερική. Όπως βλέπετε λοιπόν κι ο ίδιος ο χωριάτης το πίστεψε, πως ο καπνός του είναι «λαθραίος».
Η αντίδραση δεν σταματά σε τίποτα μπροστά προκειμένου να εξαπατήσει το λαό, χρησιμοποιώντας γι αυτό όλα τα μέσα, όλη τη συκοφαντία και το ψέμα. Μα αυτές οι συκοφαντίες στην ύπαιθρο, όπου μας είδανε και μας νιώσανε, έγιναν συντρίμμια. Στις πόλεις θα γίνει κι αυτού το ίδιο.
Σε λίγες μέρες θα δείτε κι εσείς μόνοι σας την πραγματικότητα. Γιατί ο δικός μας σκοπός είναι ένας: Πώς θα ζήσει καλύτερα ο λαός μας»

Άρης Βελουχιώτης,αποσπάσματα απο τον λόγο του στη Λαμία  22 Οκτώβρη 1944