Αναμνήσεις απο την ΚΝΕ:Στο ίδιο έργο θεατές.....
Παρόλαυτα όμως στο «ραντεβού με την ιστορία» που έβλεπα λόγω της πολιτικής,κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα του 2010,αποφάσισα να μείνω αν και είχα την ευκαιρία να φύγω μακρυά απο αυτήν και φυσικά μακρυά απο το οικογενειακό μου περιβάλλον που και αυτό με την σειρά του,μου έπνιγε τον λαιμό σαν θηλιά.Αλλά δεν έφτανε μόνο να μείνω.Έπρεπε να κάνω και κάτι για μένα,για τον εαυτό μου.Και ορθά θα ξεκινούσα με το να διορθώσω το λάθος μου να μην εργαστώ ώς φοιτητής.ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ!Ένας άνθρωπος που θέλει να μοχθήσει για έναν καλύτερο κόσμο και που απευθύνεται στην εργατική τάξη,πρέπει ο ίδιος να δίνει το παράδειγμα.Και όχι μόνο για αυτό.Χρειαζόμουν τα χρήματα για τον εαυτό μου,μιας και αυτά που λάμβανα απο την οικογένεια μου όχι μόνο δεν έφταναν αλλά με κάθε μας τσακωμό η κάνουλα χρηματοδότησης έκλεινε.Αν και φαίνεται τραγικά ειρωνικό,τις μεγαλύτερες περιόδους αφραγκείας δεν τις έζησα στη μεταμνημονιακή Ελλάδα αλλά την περίοδο μου ως φοιτητής που ακόμα ζούσαμε τις λεγόμενες «καλές εποχές».
Για τον λόγο αυτό έστω και αργά πήρα την απόφαση να ψάξω για δουλειά.Ξεκίνησα απο τις καφετέριες.Όπου έβλεπα πώς ζητούν ανθρώπους και ιδιαίτερα στην περιοχή του Ζωγράφου,πήγαινα και διεκδικούσα την θέση.Δυστυχώς όμως τα αποτελέσματα δεν ήταν θετικά.Δεν το έβαλα κάτω όμως.Μια φορά πηγαίνοντας στο κέντρο με το 136 η 137(δεν θυμάμαι ποιό απο τα δύο),κατέβηκα στη στάση Συγγρού Φίξ.Εκεί μια κοπέλα (νόστιμη σχετικά) που κρατούσε μια πλατφόρμα ερωτηματολογίου με πλησίασε και ευγενικά με ρώτησε αν ενδιαφέρομαι για δουλειά.Με μεγάλη χαρά απάντησα πώς θέλω και αφού ρώτησε το όνομα μου,το τηλέφωνο μου και την ιδιότητα μου μου έγραψε μια διεύθυνση στην οποία έπρεπε να πάω την μεθεπόμενη.Όταν την ρώτησα τι δουλειά ηταν αυτή,μου απάντησε πώς θα καταλάβω όταν πάω εκεί.
Αν και το μυστήριο που περιέβαλε την δουλειά εκείνη με ανησύχησε λίγο,διατηρούσα μια συγκρατημένη αισιοδοξία.Η διεύθυνση που είχα λάβει ηταν στο Νέο Κόσμο.Μπήκα σε ένα κτήριο σχετικά κοντά στο σταθμό μετρό.Εκεί βρισκόντουσαν πολλοί άλλοι άνθρωποι λίγο πολύ κοντά στην ηλικία μου.Αυτό άρχισε να μου κακοφαίνεται.Στο μυαλό μου είχα πώς θα περνούσα κάποιο είδος συνέντευξη και πώς την συγκεκριμένη ώρα μόνο εγώ θα βρισκόμουν εκεί απο τους υποψήφιους για την θέση.Στη συνέχεια εμφανίστηκαν κάποιοι μεγαλύτεροι απο εμάς σε ηλικία και μάλιστα καλοντυμένοι,οι οποίοι αρχίσανε να τοποθετούν φωτογραφίες του Κριστιάνο Ρονάλντο και άλλων διασήμων με διάφορα προϊοντα μιας συγκεκριμένης εταιρείας.Στη συνέχεια μας ζήτησαν σε όσους είχαμε έρθει αναζητώντας δουλειά να καθίσουμε στις μπροστινές θέσεις και να παρακολουθήσουμε ένα βίντεο.Στη συνέχεια διάφοροι απο τους καλοντυμένους ανθρώπους αρχίσανε να μας παρουσιάζουν σε μορφή power point ιστορίες προσωπικής τους επιτυχίας και οτι αν αποφασίζαμε να κάνουμε το βήμα βρίσκοντας αυτό τον εναλλακτικό τρόπο εργασίας θα μπορούσαμε να γίνουμε και εμείς σαν αυτούς.
Η «δουλειά»τελικά ηταν προώθηση των προϊοντων της Herbal life.Eπρόκειτο για μια διαδικασία κατά την οποία έδινες κάποιο ποσό στην εταιρεία για να σε κάνει συνεργάτη της,αν θυμάμαι καλά γύρω στα 100 ευρώ,να σου δώσει ταυτότητα και ΑΦΜ και να ξεκινήσεις να προωθείς και να πουλάς τα προϊοντα αυτά ξεκινώντας απο τον περίγυρο σου.Απο τις πωλήσεις αυτές κέρδιζες ένα ποσοστό.Αν και σε καμία περίπτωση δεν ηταν κάποια απατεωνιά,δεν αποτελούσε επ ουδενί την οικονομική λύση την οποία περίμενα εγώ και οι περισσότεροι απο τους παρευρισκόμενους που είχαν «αλιευτει» με τον ίδιο τρόπο με εμένα.Έφυγα απο εκεί απογοητευμένος.Το οικονομικό κλίμα εκείνης της περιόδου ταίριαζε γάντι άλλωστε με τα αισθήματα μου.
Την περίοδο εκείνη είχα αρχίσει να κάνω παρέα με ένα συμφοιτητή μου τον Παντελή.Ο Παντελής ηταν ένας εκκεντρικός τύπος,ψηλός και αδύνατος που ώς μαθητής είχε περάσει απο την ΚΝΕ(ήταν μάλιστα γραμματέας της μαθητικής ΟΒ που άνηκε)αλλά είχε φύγει με άσχημο τρόπο λίγο πρίν μπεί στη σχολή.Όταν τον είχα γνωρίσει στο πρώτο έτος,δεν τον χώνευα καθόλου μιας και όπου βρισκότανε και στεκότανε έβγαζε μίσος και χολή για το ΚΚΕ.Ζώντας όμως όλα εκείνα στα σκατά που ζούσα μέσα στην ΚΝΕ την περίοδο 2009-2010,είχα αρχίσει να γίνομαι πιο διαλλακτικός και πιο ανοιχτός να ακούσω ανθρώπους οι οποιοί για διάφορους λόγους είχαν μετατραπεί απο μέλη η συμπαθούντες σε φανατικούς εχθρούς του κόμματος.Αν και ουδέποτε ήμουν τόσο φανατισμένος που να κλείνω τα αυτιά μου σε καλοπροαίρετους που κανάνε κριτική στο κόμμα,δεν ίσχυε το ίδιο όταν έβλεπα ανθρώπους να βγάζουν σκατίλα για αυτό.Εκεί γινόμουν έξαλλος και εύκολα κακοχαρακτήριζα τον άλλον για τον λόγο αυτό.
Ο Παντελής αρχικά άνηκε στην κατηγορία αυτή.Μετά την ΚΝΕ είχε ενταχθεί στα ΕΑΑΚ και μετά τα ΕΑΑΚ δήλωνε αναρχικός.Αρχικά κάθε φορά που συναντιόμασταν τυχαία στο κυλικείο η σε κάποιο άλλο σημείο της σχολής τον απέφευγα και δεν έχανα ευκαιρία να τον κακοχαρακτηρίσω όταν ήμουν μαζί με κάποιο άλλο μέλος της οργάνωσης.Για κάποιον όμως περίεργο λόγο ο Παντελής έδειχνε να με συμπαθεί πολύ.Όταν ξεκίνησε η παρακμή εντός της οργάνωσης,τα τείχη μου άρχισαν να χαμηλώνουν και το αίσθημα της αποφυγής που αισθανόμουν μέχρι εκείνη την στιγμή για εκείνον άρχισε να αντικαθίσταται με εκείνο της περιέργειας.Σιγά σιγά άρχισε να μου αρέσει να συζητάω μαζί του μιας και ανακάλυπτα πώς με αυτό τον άνθρωπο είχα περισσότερα κοινά απο οτι πίστευα.
Με την σειρά του κι αυτός άρχισε να βάζει νερό στο αντικκε/αντικνε κράσι του.Η στάση του πρός το κόμμα απο εμπαθής σε βαθμό κατινιάς είχε αρχίσει να γίνεται πιο κριτική αλλά συγκροτημένα κριτική,χωρίς τις τερατωδίες που χαρακτήριζαν και χαρακτηρίζουν όλους όσους φύγανε με άσχημο τρόπο απο το ΚΚΕ/ΚΝΕ.Μάλιστα είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε παρέα και εκτός σχολής.Δεν ήταν κάτι παράλογο.Και με τον Αντρέα και τον Αποστόλη όταν γνωριστήκαμε είχαμε την χειρότερη άποψη ο ένας για τον άλλον αλλά είχαμε γίνει καλοί φίλοι στη συνέχεια.
Σε μια εξοδό μας τέλη Απριλίου αρχές Μαϊου μάλιστα θα γινότανε κάτι που μέχρι τότε θα φάνταζε αδιανόητο και στους δυό μας.Τον «κατάφερα»μετά απο πολύ κουβέντα όχι μόνο να μας υποσχεθεί πώς θα μας ψηφίσει στις φοιτητικές εκλογές Μαϊου οι οποίες ερχόντουσαν σε μερικές μέρες αλλά και να μπεί στο ψηφοδέλτιο μας!!!!!!Έτσι είναι...Όταν ένα καλό και ειλικρινές κλίμα αντικαθιστά ένα κλίμα καχυποψίας και μισαλοδοξίας δεν είναι δύσκολο να συμβούν και τέτοιες μετατοπίσεις.Σιγά σιγά το αντικκε μένος του,μετατράπηκε σε υγειή κριτική πρός το κόμμα.Αν ήθελα θα μπορούσα την περίοδο εκείνη να τον βάλω και στην οργάνωση αλλά μιας και πλέον το αισθανόμουνα ως φίλο μου ήθελα να τον προστατέψω.Μέχρι να βρώ τρόπο και να αλλάξω το κλίμα σαπίλας που κυριαρχούσε ο Παντελής δεν έπρεπε να οργανωθεί.Ήταν πολύ σκληρό ως απάνθρωπο κάποιος να απογοητευτεί απο έναν χώρο να φύγει και να βγάλει μένος,στη συνέχεια κάποιος να τον κάνει να τον επαναπροσεγγίσει,να διαγράψει τα όλα κακά που έζησε,να γυρίσει εκεί που έφτυνε και να τα ζήσει πάλι απο την αρχή.
ΌΧΙ!!!Όσο και να αγαπούσα την οργάνωση δεν ήθελα να συμβεί κάτι τέτοιο.Αυτό που με ενδιέφερε ήταν να τον φέρω κοντά στις δραστηριότητες μας μέσα στο κίνημα.Έτσι μια μέρα που το ημερολόγιο έδειχνε Τετάρτη 5η Μαϊου 2010,τον πήρα τηλέφωνο να κατεβεί μαζί μας στη μεγάλη απεργεία που τότε είχε κηρυχθεί απο όλα τα συνδικάτα.Μου είπε πώς δεν ήταν αρνητικός στο να έρθει αλλά εκείνη την μέρα είχε κάτι άλλο σοβαρό να κάνει.Απο τον τόνο της φωνής του κατάλαβα πώς έτσι ήτανε και πώς δεν προσπαθούσε να βρεί κάποια πρόφαση ώστε να μην έρθει.Για τον λόγο αυτόν δεν τον πιέσα να έρθει.Είχα πετύχει άλλωστε με την περίπτωση του πολλά περισσότερα απο όσο μπορούσα μερικούς μήνες πρίν να φανταστώ.
Εκείνη η 5η Μαϊου επρόκειται να είναι μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.Μαζικές κινητοποιήσεις γεμάτες οργή είχα ξαναζήσει εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη του ’08.Εδώ όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά και στους λόγους και στα συναισθήματα που υπήρχαν.Δεν κατέβαινε ο κόσμος στα συλλαλητήρια απλά για να δηλώση την οργή του για μια δολοφονία εξαιτίας μιας αστυνομικής αυθαιρεσίας.Εδώ κατεβαίναμε και φωνάζαμε για το μέλλον μας,για την πατρίδα μας,για εμάς που βλέπαμε κάποιους να θέλουν να μας τα πάρουν.Τις μέρες εκείνες έβλεπες ανθρώπους που ουδέποτε στο παρελθόν είχαν δηλώσει κάποια πολιτική πέποιθηση η κάποια θέση,να μιλάνε συνεχώς για όσα συνέβαιναν.Υπήρχε μια μίνη ριζοσπαστικοποιήση στον κόσμο που είχε αρχίσει να καταλαβαίνεις πώς οι μέρες της επίπλαστης αυθονίας που είχε φέρει η μεταπολίτευση,άνηκαν ήδη στο παρελθόν.
Το συλλαλητήριο της απεργίας εκείνης ήταν απίστευτα μαζικό όχι μόνος στις τάξεις μας(ΚΚΕ/ΚΝΕ,ΠΑΜΕ)αλλά και στα μπλόκ της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.Δεν έπεφτε καρφίτσα στην κυριολεξία.
Τα μπλόκ μας ώς συνήθως κατέβηκαν οργανωμένα,συντεταγμένα και δεν άφηναν χώρο για προβοκάτσιες και επεισόδιο.Δυστυχώς δεν ίσχυε το ίδιο με τα μπλόκ των υπολοίπων δυνάμεων.
Οι μαλακίες δεν άργησαν να γίνουν.Ρήψη πετρών και άλλων αντικειμένων στις δυνάμεις καταστολής και στη βουλή,βανδαλισμοί δεν μαγαζιά και υποδομές,δεν άργησαν να φέρουν τα αντίποινα απο τις δυνάμεις του«νόμου και της τάξης».Είχε τύχει κατά την διάρκεια της μέχρι τότε κινηματικής μου ζωής να φάω χημικά και δακρυγόνα αλλά εκείνα που έπεσαν εκείνη την μέρα ήταν κάτι τελείως διαφορετικό.Δεν αισθανόσουν απλά την πικρίλα στο στόμα και στις αμυγδαλές που σου αφήνει ένα δακρυγόνο πρίν αισθανθείς την δύσπνοια και το κάψιμο.Αυτά που έριξαν εκείνη την μέρα κατευθείαν τα αισθανόσουν να σου καίνε τα σωθηκά και ιδιαίτερα τους πνεύμονες.Με αρκετούς ανθρώπους που το συζήτησα αργότερα και ήταν εκεί,την μέρα εκείνη συμφωνήσαμε πώς κάτι άλλο μας «ψέκασε»ο κρατικός μηχανισμός.Με τα επεισόδια αυτά και την αποπνικτική σε βαθμό θανάτου ατμόσφαιρα,κατευθυνθήκαμε πρός την Ομόνοια αφήνοντας μια απόσταση ασφαλείας απο τα υπόλοιπα μπλόκ για να καταστεί ευκόλοτερη η περιφρούρηση των χιλιάδων ανθρώπων που την μέρα αυτή είχαν έρθει μαζί μας(κάποιοι για πρώτη φορά).Αν και κάποιοι βγήκαν να πούν πώς αυτό ήταν λάθος τακτική η αλήθεια είναι πώς τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί χειρότερα απο το όπως εξελίχθηκαν.Αφού διαλυθήκαμε,συναντήθηκα με τον Ζαχαρία που με πήρε με το αυτοκίνητο του σπίτι.Εκεί έμαθα τι είχε γίνει.
Κάποιες ομάδες προβοκατόρων η χρησίμων ηλιθίων,πέταξαν μολότωφ στην τράπεζα Marfin.
Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των συναδέλφων τους οι άνθρωποι μέσα σε αυτήν η δεν ήθελαν να απεργήσουν η είχαν εξαναγκαστεί με δίλλημα να χάσουν τις δουλειές τους να δουλέψουν εκείνη την μέρα.Έχει ακουστεί πώς για στην ουσία τους είχαν κλειδωμένους για να μην απεργήσουν αλλά δεν ξερω κατά πόσο ευσταθεί αυτό η είναι ένα απο τα πολλά σενάρια συνομωσίας που δίνανε και παίρνανε τις μέρες εκείνες.Το αποτέλεσμα ήταν τρείς άνθρωποι να καούν ζωντανοί η να πάθουν ασφυξία απο τους καπνούς.Ένα απο τα μεγαλύτερα εγκλήματα της εργοδοσίας και του κράτους που 14 χρόνια ακόμα παραμένει ατιμώρητο.Πρίν προλάβω να χωνέψω τα νέα αυτά και αισθανόμενος σόκ καθώς έξω απο εκείνο το υποκατάστημα της Marfin είχαμε περάσει,χτύπησε το τηλέφωνο μου.Ήταν ο Παντελής.
-ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑΑΑΑΑ!!!!!ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑΑΑΑΑ!!!!!!!!
Ειλικρινά ήταν εκτός εαυτού.Ούτε την εποχή που το μένος του για το ΚΚΕ είχε πιάσει ταβάνι δεν το θυμόμουν να αντιδράει έτσι.Δεν θυμάμαι ακριβώς τι του είπα αλλά αφού το κλείσαμε σκέφτηκα καλά αυτό που είπε.Φυσικά και ηταν προβοκάτσια.Τόσος κόσμος είχε ξεσηκωθεί την μέρα εκείνη.Χρειαζόταν μια καλή ευκαιρία να σπάσει η απεργεία,η διαδήλωση και φυσικά ο κόσμος να διαλυθεί.
Την μέρα εκείνη έδειξαν απο τι υλικό ήταν οι Έλληνες της εποχής εκείνης.Στη δολοφονία Γρηγορόπουλου απο έναν ανισόρροπο μπάτσο κάηκε όλη η Αθήνα.Μετά την δολοφονία απο το κράτος,το παρακράτος,την εργοδοσία και ποιός ξέρει ποιόν άλλο εντός η εκτός της Ελλάδας ο κόσμος λάκησε γιατί φοβήθηκε.Όσος ενθουσιασμός,οργή και ηθικό κι αν υπήρχε δυστυχώς ηταν όλα επιφανειακά και αυτό φάνηκε.Για αυτό και παραπάνω αναφέρομαι σε μίνι και όχι σκέτο ριζοσπαστισμό.Ο κόσμος στην πλειοψηφία του συμφωνούσε πώς έπρεπε να αντισταθούμε σε αυτά που έφερνε η κυβέρνηση και η ΕΕ αλλά δεν είχα κατανοήσει πώς αυτό δεν μπορεί να γίνει μόνο με φωνές και ανώδυνες εκτονώσεις.Υπήρχε και το αντίτιμο,το οποίο η τύχη θα καθόριζε ποιός η ποιοί θα έπρεπε να το καταβάλουν.
Εκείνη την μέρα χάσαμε τρείς συνανθρώπους μας αλλά το καθεστώς κατάφερε να αναχαιτήσει την λαϊκή οργή.Ο κόσμος τρόμαξε ενώ δεν χάσανε την ευκαρία να βγούν διάφορα δεξιόστροφα ζόμπι και να πούν πώς συμμετέχοντας σε κινητοποιήσεις η κατάσταση θα γίνεται ολοένα και χειρότερη και πώς θα θρηνήσουμε και άλλους ανθρώπους.
Φυσικά βέβαια αυτά δεν ίσχυαν για εμάς.Λίγες μέρες αργότερα το κόμμα ώς απάντηση διοργάνωσε ένα συλλαλητήριο-επίδειξη δύναμης φέρνοντας στην Αθήνα μέλη και οπαδούς του απο όλη την Ελλάδα.Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση θεαματικό.Εκείνη την μέρα βρέθηκα στο δρόμο σε ένα τεράστιο συλλαλητήριο καθαρά και μόνο ΚΚΕ,ένα απο τα μεγαλύτερα που έχω βρεθεί ποτέ στη ζωή μου.Κάποιοι είπαν πώς εκείνη την μέρα στο δρόμο ήμασταν 100.000 λαός.Δεν ξέρω αν το νούμερο αυτό είναι πραγματικό η υπερβολικό αλλά θεωρώ πώς ο πραγματικός αριθμός έστω και μικρότερος ήταν πράγματι κοντά στις 100.000.
Το γεγονός αυτό αποτέλεσε μια τεράστια ένεση ηθικού,την οποία εγώ και άλλοι σύντροφοι είχαμε ανάγκη περισσότερο απο ποτέ.Σκεφτόμουν πώς ίσως μπροστά στα νέα επιτακτικά καθήκοντα και την κατάσταση,τα προβλήματα θα μπορούσαν να εξαφανιστούν η έστω να μπούν κάτω απο το χαλί.Πρώτο λοιπόν crash test οι φοιτητικές εκλογές.Μερικές μέρες μετά την Μαρφίν και το τεράστιο πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΚΚΕ,δεν θεωρήσαμε σε καμία περίπτωση(σε αντίθεση με πέρυσι)πώς θα πάρουμε την σχολή αλλά είμαστε σίγουροι πώς τα αποτελέσματα θα δείξουν άνοδο μας.
Πρίν τις εκλογές εκείνες τα στέλεχη της ΟΒ μας,είπαν να κανονίσουμε να βγούμε Θησείο στην Ίριδα μαζί με τις επιρροές και τους φίλους μας να κλείσουμε ψήφους και συμμετοχές στο ψηφοδέλτιο.Μιας και οι δικοί μου ήταν στάνταρ και σταθεροί δεν χρειάστηκε να κάνω κάτι τέτοιο για αυτό και έφτασα καθυστερημένα στο μαγαζί με σκοπό να βοηθήσω στο ‘ψήσιμο‘ των επιρροών του Πάβελ και του Χάρη.Έφτασα μια ώρα αργότερα.Εκεί ήταν καμία 10 αριά σύντροφοι και περίπου 5 επιρροές.Τα παρεβρισκόμενα στελέχη της ΟΒ μας(όλα γένους θηλυκού) ήταν εκεί όχι με τις επιρροές τους αλλά με τους καινούργιους τους συντρόφους(ερωτικούς και οργανωτικούς).Κάτσανε εκεί λίγο μαζί μας(να δούν πώς ήμασταν καλά ’παιδιά’ και φέραμε κόσμο,ωστέ να δώσουν στη συνέχεια εικόνα στους πάνω)και στη συνέχεια μας αποχαιρέτησαν και πήγαν αλλού μαζί με τους αγαπημένους τους.Θα το ξαναπώ δεν φέρανε ούτε έναν άνθρωπο για ψήφο η ψηφοδέλτιο,την στιγμή που μας πιέζανε σε βαθμό ασφυκτικό να κλείνουμε κόσμο για τις εκλογές.Αυτό μου προκάλεσε αίσθηση αλγεϊνή.Ήρθαν,μας φλεξάρανε τους γκόμενους τους και στη συνέχεια πήγαν να περάσουν καλά.
Ήταν όμως ένα φυσικό επακόλουθο της κατάστασης που έχω προαναφέρει στα προηγούμενα κεφάλαια.Είχαμε πλέον χωριστεί σε διαφορετικούς κόσμους εντός της οργανώσης.
Ο ένας των στελεχών και των παρατρεχάμενων τους και ο άλλος της «πλέμπας»,την οποία αποτελούσαμε τα απλά μέλη.Μάλιστα η δική μας κατηγορία είχε άτυπα χωριστεί σε τρεις υποκατηγορίες.
α)στην καλή Πλέμπα που αποτελούσαν τα υπάκουα μέλη(π.χ Χάρης)
β)στους «προβληματικούς»-ανεπιθύμητουςπου αποτελούσαν εκείνους που αντιδρούσαν η είχαν να αρχίσει να αντιδράνε στις μαλακίες που βλέπανε(π.χ Πάβελ και η αφεντιά μου).
γ)στους ουδέτερους.Ούτε απόλυτα υπάκουοι αλλά ούτε και «trable makers»(π.χ Στεφανία).
Η υποκατηγορία αυτή ήταν για κάποιο λόγο αυτή που έχαιρε περισσότερο της εκτίμησης της «λέσχης Knitenberg».
Όπως και να έχει το μυαλό όλων μας ηταν στις εκλογές.Δεν λέγαμε και δεν πιστεύαμε πώς θα πάρουμε την σχολή αλλά σαφώς και περιμέναμε αρκετά καλύτερα αποτελέσματα σε σχέση με το περσινό φιασκό,μετά τις μαλακίες που είχε κάνει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ,με την ένταξη μας στο πρώτο μνημόνιο.
Έτσι λοιπόν απο την αρχή στο σπίτι του Ζαπάτα για να είμαστε νωρίς στη σχολή εγώ και ο Πάβελ.Φυσικά και δεν κοιμηθήκαμε,ως συνήθως και χαράματα πήραμε με τα πόδια τον δρόμο για την σχολή.Εκεί ξεκινήσαμε να βοηθάμε στο να στήσουμε τα τραπεζάκια αλλά και τα παραβάν.
Κάποιοι σύντροφοι απο το μουσικό με ηχητικό σύστημα καλό που είχαν φέρει,έβαλαν στην διαπασόν τον ύμνο της ΕΣΣΔ για να φτιάξουν κλίμα.Το να ακούς χαράματα 05:00 το πρωί σε μια σχεδόν άδεια Φιλοσοφική αυτό το κομμάτι ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή που δεν μπορεί να περιγραφτεί με λόγια.
Σε κάποια στιγμή στα τραπεζάκια έξω απο την 440 μας μάζεψαν τα στελέχη για τις τελευταίες οδηγίες.Εκεί η Βούλα μας είπε πώς αν κατά την διάρκεια της διαδικασίας εκείνη η κάποιο άλλο στέλεχος μιλήσει απότομα σε κάποιον σφο/ισσα να μην παρεξηγηθούν μιας και δεν είναι κάτι προσωπικό αλλά λόγω της έντασης της ημέρας.Στη συνέχεια έπιασε εμάς του τρίτου και δεύτερου έτους και άρχισε να μας μιλάει,λές και απευθύνεται σε καθυστερημένα.
-Λοιπόν θα σας δώσω μερικά χαρτάκια.Αυτά θα είναι τα μαγικά σας χαρτιά.Σε αυτά θα μου γράψετε τα ονόματα όσων έχετε κλείσει να ψηφίσουν.Όσοι απο αυτούς έρθουν θα βάλετε έναν σταυρό.
Πριν κλείσουν οι κάλπες θα μου τα δώσετε.Καταλάβατε;
Πήραμε τα χαρτάκια και γράψαμε τα ονόματα.Απο μακρυά εγώ και ο Πάβελ γελούσαμε αντανακλαστικά με τον τρόπο που ήρθε να μας μιλήσει.Οι υπόλοιποι/ες δεν φαίνεται να δώσανε σημασία.
Άρχισε να ξημερώνει και μετά απο λίγη ώρα άρχισαν να έρχονται οι συμφοιτητές/τριές μας για να ψηφίσουν.Εκεί τα λέγαμε με έναν Κύπριο συμφοιτητή μας υποστηρικτή του ΚΚΕ και μέλος της ΕΔΟΝ.Είχε φέρει μαζί του ένα μικρό σημαιάκι του ΚΚΕ.Σε κάποια φάση για να περάσει η ώρα αρχίσαμε τις μαλακίες και το πήρα και το έβαλα σαν περιβραχυόνιο.
Δεν πέρασαν μερικά λεπτά,ώσπου έκανε την εμφάνιση του ο Χρήστου και άρχισε να μου σπάει τα αρχίδια.
-Σύντροφε τι εικόνα είναι αυτή;Με το να βάζεις το σημαιάκι σαν περιβραχυόνιο δεν είναι εικόνα και να μοιάζει σα να είσαι περιφρούρηση χωρίς να είσαι.Που είναι οι επιρροές σου,γιατί δεν έχουν έρθει ακόμα να ψηφίσουν;
Δεν έδωσα πολύ σημασία στις μαλακίες του.Ίσα ίσα που με έκανε να νυστάξω περισσότερο.Αποφάσισα να τον γράψω,όπως και όλους τους άλλους και να πάω μέχρι τον 8ο όροφο που είχε τον λιγότερο κόσμο και να ρίξω έναν υπνάκο μιας και ήμουν άγρυπνος.Ανέβηκα,βρήκα μια ήσυχη γωνιά,έβγαλα το ζακετάκι μου,το έκανα για μαξυλάρι και πάνω σε ένα ξύλινο ντιβάνι,σε έναν όχι και τόσο φωτεισμένο διάδρομο ξεκίνησα να λαγοκοιμάμαι.Δεν πρέπει να πέρασε μια ώρα,που άκουσα μερικές γλυκές φωνές.
-Ρε παιδιά ποιός βρήκε να κοιμηθεί εκεί;Είναι απο την σχολή μας;Για πηγαίντε να δείτε αν χρειάζεται καμία βοήθεια ο άνθρωπος.
Προσπαθούσα να μην με πιάσουν τα γέλια αλλά δεν είπα τίποτα και συνέχισα να κάνω τον κοιμησμένο απο περιέργεια για το πώς θα εξελιχθεί η όλη φάση.
-Καλημέρα είστε καλά;
Γυρίσα και είδα να μου μιλάει μια γλυκιά κοπέλα με πολύ όμορφα χαρακτηριστικά σχεδόν αγγελικά.
-Καλά είμαι μωρέ ήρθα εδώ να πάρω έναν υπνάκο,μέχρι να με ειδοποιήσουν οι φίλοι πώς ήρθαν να ψηφίσουν.
-Αααα είσαι φοιτητής εδώ στη σχολή;
-Ναί είμαι απο το ιστορικό αρχαιολογικό,εσείς;
-Εμείς είμαστε απο το μουσικό.Σε ποιά παράταξη είσαι;
-ΠΚΣ.
-ΑΑΑΑ τέλεια και εμείς.Δυστυχώς μας χωρίζουν τέσσερις ορόφοι και δεν γνωρίζουμε καλά εσάς απο τον τέταρτο.Να σου πώ έλα στο γραφείο μας.Έχουμε έναν μεγάλο καναπέ,μπορείς να κοιμηθείς εκεί καλύτερα σύντροφε.
-Αλήθεια;Δεν σας πειράζει;
-Όχι καλέ.Άλλωστε δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα.
Πήγα μαζί τους και είδα έναν παλιό καφέ δερμάτινο καναπέ.Μου είπαν πώς πρίν γίνει γραφείο των συντρόφων του μουσικού,το είχαν κάνει κανονικό διαμέρισμα κάτι αναρχικοί.Ο καναπές είχε μείνει απο αυτούς.Ήταν δύο κοπέλες η Μαρίνα και η Ιωάννα.Σε λίγο ήρθε και ένας ψηλός ευχάριστος τύπος ο Νίκος.Η παρέα τους τόσο ευχάριστη που δεν ένοιωθα πια την ανάγκη να κοιμηθώ.Έβλεπα νέα παιδιά με ποιότητα,αυθεντικά και γεμάτα όρεξη για ζωή.Τι κρίμα να μην είμαστε και εμείς σαν αυτούς.Η ώρα πέρασε με αστεία,χαβαλέ,τραγούδια και οτι άλλο μπορούσε κανείς να φανταστεί και που είχα ξεχάσει με την κατάσταση που βιώνα 1,5 χρόνο στην δική μου ΟΒ.
Κάποια στιγμή έβγαλα απο την τσέπη το κινητό μου,που είχα βάλει για αυνόητους λόγους στο αθόρυβο.Αν και περίμενα οι «δικοί»μου σύντροφοι να με έχουν ταράξει στα τηλέφωνα να δούν που είμαι,με απρόσμενα ευχάριστη έκπληξη διαπίστωσα πώς με είχαν ξεχάσει.Τεράστια αίσθηση ανακούφησης.Δεν ήταν ότι φίδιαζα για να μην βοηθήσω.Απλά δεν υπήρχε κάτι που μπορούσα να κάνω,πέρα απο το να στέκομαι σαν παλούκι στα τραπεζάκια,ακούγοντας την κάθε λογής μαλακία απο το κάθε λογής σπαστικό στέλεχος.Μπορεί στην οργάνωση να είχα αποφασίσει να μείνω αλλά αυτό δεν σήμαινε πώς ήμουν υποχρεωμένος να ανεχτώ τα ψυχολογικά των κάθε λογής πειραγμένων.Απο εδώ και στο εξής είχα πάρει απόφαση,όσον αφορά εμένα το οτι γίνεται να γίνεται με τους δικούς μου όρους.
Έβγαλα το «μαγικό» χαρτάκι της Βούλας.Ο Αποστόλης,ο Αντρέας και ο Λάζαρος είχαν έρθει και είχαν ψηφίσει.Ο Αποστόλης μάλιστα προεκλογικά συμμετείχε και στις δράσεις μας.Ηταν κάτω με τον Χάρη και τον Πάβελ.Επίσης ήρθε και ο Παντελής και άλλη μια κοπέλα,το όνομα της οποίας δυστυχώς δεν θυμάμαι.Δεν ήρθαν όμως τρία άτομα που είχαν έρθει πέρυσι και τα είχα σίγουρα.Επίσης δεν ήρθαν δύο απο αυτούς που τους είχα με ένα ερωτηματικό.Αυτό δεν μου άρεσε.
Κατέβηκα κάτω και βρήκα και τους υπόλοιπους.Τους μίλησα για τις γαμάτες συντρόφισσες που είχα γνωρίσει και πώς για λίγο ξέχασα σε ποιά ΟΒ άνηκα.Η ώρα πέρασε.Οι τελευταίοι φοιτητές προσήλθαν να ψηφίσουν και η κάλπη έκλεισε.Μετά απο μια ώρα κατευθυνθήκαμε στην αίθουσα που γινότανε η καταμέτρηση.Εκεί έσκασαν και οι Εαακίτες με καδρόνια τα οποία κράδαιναν φωνάζοντας ηλίθια συνθήματα.Ανάμεσα στους δικούς μας,είδα και την Εύα.Ήταν μόνη της.Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν και ανταλάξαμε με ένα νεύμα της κεφαλής έναν αντανακλαστικό χαιρετισμό.Ένα βλεμμα και έναν χαιρετισμό που δεν είχε τίποτα το ερωτικό,παρά μόνο την ανάμνηση πώς περάσαμε σχεδόν δύο χρόνια μαζί.
Τα αποτελέσματα άρχισαν να βγαίνουν και κάθε άλλο παρά καλά ήταν.Δεν έκανε τόσο εντύπωση πώς η ΔΑΠ θα ήταν πάλι πρώτη αλλά το γεγονός πώς η ΠΑΣΠ,η φοιτητική παράταξη του κόμματος που μας έβαλε στα σκατά είχε άνοδο.Εμείς όμως βγάζαμε το άχτι μας συνθήματα,ειδικά αυτό που έλεγε:«Είστε η ντροπή ολών των έργατων,πράσινα τσιράκια των εργόδοτων και μπλέ».
Το σύνθημα αυτό το φώναζα με όλη μου την δύναμη και έδειχνα τους πολιτικούς μας αντιπάλους των άνωθεν αποχρώσεων.Για τον λόγο αυτό η Έλσα μου ζήτησε να έρθω πρός αυτήν.Εκεί γύρισε και μου είπε να μην ξαναφωνάξω σύνθημα απευθυνόμενος πρός αυτούς.Δίπλα της η Βούλα με κοιτούσε με αποδοκιμάσία.Τι και αν μας βρίζανε και κάνανε χάζι μαζί μας,ειδικά οι πασόκοι που μας είχαν ρίξει στην τρίτη θέση,εμείς θα έπρεπε να καθόμασταν εκεί ‘παναγίτσες‘.
Ευτυχώς το μαρτύριο δεν κράτησε πολύ.Μετά απο δύο ώρες η εικόνα της δεύτερης(και πιο επώδυνης)συντριβής μας είχε ολοκληρωθεί.Την χαριστική βολή δώσανε οι πασόκοι που φεύγοντας φώναξαν όλο χαρά«ΠΚΣ ΠΚΣ πάλι θα είστε δεύτεροι μέσα στο ΔΣ».Είχαμε πέσει τρίτη σε ιστορικό και φιλολογικό αλλά είχαμε κρατήσει το μουσικοθεατρικό και την ιταλική και ισπανική φιλολογία.Για φαντάσου...Όταν είχαμε έρθει πρίν τρία χρόνια,βρήκαμε μια σχολή έτοιμη να πέσει στα χέρια μας και δεν έπεσε μόνο απο νοθεία,μια ΠΚΣ που γαμούσε και έδερνε και μέσα σε τρία χρόνια,κόντρα στους κόπους όλων εκείνων των συντρόφων,που χρόνια είχαν μοχθήσει να πάρουν την οργάνωση απο την τέταρτη ελάχιστες ανάσες πρίν την πρώτη θέση.Και να σου τώρα τρίτοι και καταιδρωμένοι.Με τόσους κόπους με τόσα τρεξίματα,με την ΝΔ και τώρα το ΠΑΣΟΚ να δείχνουν με τον χείροτερο τρόπο ποιοί είναι και εμείς να τρώμε απανωτές φάπες.Πλέον το κακό είχε παραγίνει.Έπρεπε να βρούμε τι φταίει και να αποδωθούν ευθύνες.Αυτά σκεφτόμουν.
Πήρα τον δρόμο να φύγω.Η ώρα ήταν μετά τα μεσάνυχτα και δεν υπήρχαν πια συγκοινωνίες μέχρι το σπίτι μου.Σκεφτόμουν να περπατήσω μέχρι το σύνταγμα και απο εκεί αν είμαι τυχερός να πάρω το τράμ η χειρότερα να το πάρω μέχρι το σπίτι μου.Όσον αφορά ταξί δεν έπαιζε.Στην τσέπη μου είχα δεν είχα 5 ευρώ και αυτά τα κρατούσα για τσιγάρα μιας και τα δικά μου μου είχαν τελειώσει.Τις σκέψεις μου αυτές της διέκοψε μια γνώριμη φωνή.
-Μάριε πώς είσαι.
Γύρισα και είδα την Εύα.
-Καλά είμαι εσύ;Καλά δε μου λές πώς θα γυρίσεις σπίτι σου;
-Με τα πόδια μάλλον.
-Γιατί δεν έρχεσαι να κοιμηθείς σπίτι μου;
-Δεν παίζει ξέχασε το.
-Μάριε μπορεί να μην είμαστε πια μαζί αλλά να ξέρεις πώς δεν σημαίνει πώς δεν σε σκέφτομαι.Είσαι χάλια και κάνει μπάμ απο χιλιόμετρα πώς δεν έχεις κοιμηθεί,που θα πάς τόσο δρόμο;
-Έχω ακούσει πώς τραβιέσαι με έναν άλλο αυτό τον καιρό.Τι δουλειά έχω εγώ σπίτι σου.
-Να πείς σε αυτούς που στο είπαν πώς τον συγκεκριμένο καιρό αυτό δεν τραβιέμαι με κανέναν.
Η αλήθεια είναι πώς όσο και να ήθελα να το παίξω περήφανος,σκέφτηκα πώς είχε δίκιο.Που θα πήγαινα νυχτιάτικα;Άλλωστε δεν της το ζήτησα εγώ η ίδια μου το πρότεινε.Και μάλιστα με πιέζε.Πολύ καλά ας είναι.Το σπίτι της ηταν γνώριμο μέρος και μόλις 15 λεπτά με τα πόδια απο την σχολή,σε αντίθεση με τις δύομιση ώρες που θα είχα να περπατήσω μέχρι το σπίτι μου.Άλλωστε αυτό που χρειαζόμουν πιο πολύ ήταν ξεκούραση για να έχω απο αύριο καθαρό μυαλό.Πιαστήκαμε απο το χέρι και κατηφορήσαμε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Δεκτά όλα τα σχόλια αρκεί να γίνονται με κόσμιο τρόπο.Οποιοσδήποτε δεν ακολουθήσει τον μοναδικό αυτό κανόνα,θα δεί τα σχόλια του να διαγράφονται.